ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 1212 ได้ลืมเธอไปหมดแล้ว
เห็นแบบนั้น ส้งหยาวก็ได้ยิ้มด้วยสีหน้าที่ปกติ “คุณหนูซ่างกวน คุณได้เตรียมการมาแล้วนี่ครับ”
“ไปบอกฟางยู่เชิน เฟิงเฉินไม่ได้เป็นจิ้นเฟิงเฉินในเมื่อก่อนแล้ว เขาตอนนี้เป็นผู้ชายของฉัน ใครก็อย่าคิดที่จะแย่งเขาไปจากฉัน”
ตอนที่พูดประโยคนี้นั้น ซ่างกวนหยวนก็ได้จับมือจิ้นเฟิงเฉินแน่น
เธอได้ให้เขามาอยู่ข้างกายตนอย่างยากลำบาก จะปล่อยมือไปง่ายๆ ได้ยังไง
ส้งหยาวไม่อยากที่จะมาไม้แข็ง ก็ได้สั่งให้คนของตัวเองถอยไป กลายเป็นทั้งสองฝั่งได้ยืนประจันหน้ากัน
ตอนที่ทั้งสองฝ่ายได้เผชิญหน้าต่อไปไม่ไหวนั้น ฟางยู่เชินกับเจียงสื้อสื้อก็ได้รีบมาถึง
ตอนที่ได้เห็นจิ้นเฟิงเฉินนั้น ตาของเจียงสื้อสื้อก็ได้แดงเลยทันที ก็ได้วิ่งไปทางเขาโดยอัตโนมัติ
เดินไปถึงครึ่งหนึ่ง ก็ได้ถูกคนขวางไว้
“หลีกไป!” เจียงสื้อสื้อก็ได้พูดเสียงดัง
อีกฝ่ายไม่ขยับเลยสักนิด
“นายถอยไป หลีกไป!” เจียงสื้อสื้อเหมือนบ้าไปเลย ร้องไห้แล้วก็ตีคนคนนั้น
เฟิงเฉินของเธอกลับมาแล้ว ได้อยู่ตรงหน้า แต่ทำไม……ทำไมไม่ให้เธอเข้าใกล้?
เธออยากจะกอดเขา บอกเขาว่าเธอคิดถึงเขาขนาดไหน!
“สื้อสื้อ” ฟางยู่เชินก็ได้กอดเธอไว้ ปลอบเสียงเบาว่า “เธอใจเย็นก่อน ไม่ต้องใจร้อนไป พวกเราต้องคิดหาวิธีให้เฟิงเฉินกลับมาหาเธอแน่”
เจียงสื้อสื้อก็ได้พิงที่อกของเขา ร้องไห้ออกมา เหมือนว่าความคิดถึงในช่วงนั้นทั้งหมดก็ได้ระบายออกมาทันที
จิ้นเฟิงเฉินก็ได้มองชายหญิงที่ได้กอดกันในที่ไม่ใกล้ สายตาก็ได้น่ากลัวขึ้นมา
ไม่รู้ทำไม เขารู้สึกว่าภาพเหตุการณ์นี้บาดตามากๆ
ซ่างกวนหยวนก็ได้สังเกตเห็นอารมณ์ที่ได้เปลี่ยนไปของเขา ในใจก็ได้เป็นห่วงขึ้นมาเล็กน้อย เขาคงไม่ได้จำอะไรได้แล้วใช่ไหม?
“เฟิงเฉิน นายเป็นอะไรไป?” เธอก็ได้ถามลองเชิงอย่างระวัง
จิ้นเฟิงเฉินก็ได้เก็บสายตา หันไปมองเธอ เจอกับสายตาที่เป็นกังวลของเธอ ก็ได้ยิ้มอย่างอ่อนโยน “ฉันไม่เป็นไร”
เขาก็ยังเหมือนเดิม ไม่ได้เปลี่ยน
ซ่างกวนหยวนก็ได้ถอนหายใจเบาๆ “ไม่เป็นไรก็ดี”
“หยวนหยวน คนนั้นเป็นใคร?” จิ้นเฟิงเฉินชี้เจียงสื้อสื้อแล้วถาม
สายตาของซ่างกวนหยวนได้หวั่น “เธอเหรอ เธอก็เป็นเพื่อนของฉันคนหนึ่ง”
“เพื่อน?” จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว
“เอาหน่า นายไม่ต้องรู้ว่าเธอเป็นใคร” ซ่างกวนหยวนก็ได้ตบมือของเขาเบาๆ มองไปยังพวกฟางยู่เชิน “พวกนายคิดว่าแบบนี้ก็จะแย่งคนไปได้เหรอ?”
อารมณ์ของเจียงสื้อสื้อสงบได้อย่างลำบาก ได้ยินแบบนั้น ก็ได้ระเบิดเลยทันที ผลักฟางยู่เชินออก แล้วก็ตะคอกใส่เธอ “ซ่างกวนหยวน เธอยังมีจิตใจของคนอยู่ไหม เฟิงเฉินเป็นสามีของฉัน เชิญเธอคืนเขามาให้ฉัน!”
น้ำตาก็ได้ไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้อีกครั้ง
น้ำตาได้ไหลไป เธอเห็นว่าจิ้นเฟิงเฉินได้มองเธอ แต่ว่าสายตาดูไม่คุ้นเคยเอามากๆ
เขาลืมเธอไปแล้ว
ก็เหมือนกับมีดที่แหลมคมได้แทงมาที่ใจของเธออย่างแรง เจ็บจนเธอหายใจไม่ออก
“เฟิงเฉิน……” เธอก็ได้เม้มปากแน่น น้ำตาได้ไหลออกมาอย่างหนัก
เธอร้องไห้จนเหมือนว่าเป็นเด็กน้อยที่ได้เสียของเล่นที่รักไป
จิ้นเฟิงเฉินยกมือไปจับที่หน้าออกตน คิ้วได้ขมวดแน่น
ทำไมเห็นเธอร้องไห้ แล้วเขาปวดใจล่ะ?
ซ่างกวนหยวนก็ได้เลิกคิ้ว พูดอย่างไม่ร้อนไม่หนาวว่า “เฟิงเฉิน เธอบอกว่านายเป็นสามีของเธอ นายรู้จักเธอไหม?”
“ไม่รู้จัก”
คำที่เฉียบขาดสามคำ ไม่มีความสงสัยเลยแม้แต่น้อย
เห็นสีหน้าที่ซีดเลยทันทีของเจียงสื้อสื้อ ซ่างกวนหยวนก็ได้แบมือ มีสีหน้าที่ช่วยไม่ได้ออกมา “สื้อสื้อ เขาบอกว่าไม่รู้จักเธอ ฉันก็ทำอะไรไม่ได้ จริงไหม?”
“อย่าเรียกฉันสื้อสื้อ!” เจียงสื้อสื้อก็ได้เช็ดน้ำตาอย่างแรง ยิ้มอย่างเยาะเย้ย “ซ่างกวนหยวน เธอทำอะไรกับเขาบ้าง ในใจของเธอรู้ดี ฉันขอเตือนเธอไปคำนะ ของที่ขโมยมาไม่เป็นของเธอตลอดไปหรอก”
คำนี้ได้แทงใจของซ่างกวนหยวน เธอก็ได้หัวเราะไป ปิดบังความกังวลของตัวเอง “ไม่ว่าจะเป็นของฉันไปตลอดไหม แต่ว่าอย่างน้อยตอนนี้เขาเป็นของฉัน”
ฟางยู่เชินฟังต่อไปไม่ไหว ก็ได้พูดเตือนว่า “หยวนหยวน คืนคนให้สื้อสื้อ เขาไม่ได้รักเธอเลยสักนิด เธอทำแบบนั้นทำไม?”
“ใครบอกว่าเขาไม่ได้รักฉัน?” ซ่างกวนหยวนก็ได้ตะโกนอย่างโมโห
เพื่อที่จะยืนยันให้พวกเขารู้ เธอก็ได้หันหน้าไปถามจิ้นเฟิงเฉิน “นายรักฉันไหม?”
จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก็ได้ตอบไปอย่างลังเล “รัก……มั้ง”
เขาลังเล!
ซ่างกวนหยวนก็ได้ทำตาโตอย่างไม่อยากเชื่อ ทำไมถึงเป็นแบบนี้?
เมื่อก่อนเธอก็ได้ถามไปหลายครั้ง หลายครั้งเขาก็ได้ตอบ “รัก” ออกมาอย่างไม่ลังเล
นี่มันอะไรกัน?
หรือว่า……
เธอก็ได้รีบหันไปมองเจียงสื้อสื้อ จากนั้นก็ได้ส่ายหน้าไปเบาๆ เป็นไปไม่ได้ นี่มันเป็นไปไม่ได้
ก่อนที่จะกลับประเทศ เธอก็ได้ฉีดยาให้เขาอีกครั้งแล้ว ให้เขาลืมเรื่องในอดีตไปให้หมด ไม่มีทางที่จะนึกขึ้นมาได้
สายตาของเจียงสื้อสื้อได้มองจิ้นเฟิงเฉินไม่ห่าง ยกมือไปปิดที่ใจ “เฟิงเฉิน ฉันคือสื้อสื้อนะ คุณบอกแล้วว่าชาตินี้คนที่คุณรักที่สุดเป็นฉัน คุณจะไปรักคนอื่นได้ยังไง?”
พูดถึงตรงนี้ น้ำตาที่ร้อนก็ได้ไหลลงตาจากหางตา
“ฉันต่างหากที่เป็นคนที่เขารักที่สุด” เธอก็ได้ออกแรงเม้มปาก หวังว่าวิธีแบบนี้จะสามารถทำให้ความเจ็บในใจเบาลง
“สื้อสื้อ……”
จิ้นเฟิงเฉินก็ได้พูดชื่อที่ไม่รู้จักแต่ก็มีความคุ้นเคยเล็กน้อยออกมา ใจก็ได้เริ่มเจ็บเล็กน้อย
นี่มันเรื่องอะไรกัน?
อยู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าหน้าก็ได้เย็น ยกมือไปจับ เปียกแล้ว
เขาร้องไห้แล้ว
“หยวนหยวน ฉันทำไมถึงร้องไห้?” เขาก็ได้มองซ่างกวนหยวนด้วยความงง
ซ่างกวนหยวนก็ได้รีบไปเช็ดน้ำตาให้เขา “นายเป็นเพราะลมพัดมาน่ะ ไม่ได้ร้องไห้”
ใช่ ไม่ได้ร้องไห้
เขาจะไปร้องไห้เพราะเจียงสื้อสื้อได้ยังไง?
ซ่างกวนหยวนก็ได้เช็ดไปแล้วก็ปลอบใจตัวเองไป
อยู่ๆ จิ้นเฟิงเฉินก็ได้คว้ามือของเธอ ก็ได้มองไปยังแววสายที่ได้มีความร้อนรนเล็กน้อยของเธอ “หยวนหยวน ฉันไม่รู้จักเธอจริงๆ เหรอ?”
“ฉัน……ฉันจะไปรู้ได้ยังไง?” ซ่างกวนหยวนก็ได้หลบตาอย่างมีพิรุธ “นายรู้จักเธอหรือไม่ นายเองรู้ดีไม่ใช่เหรอ?”
“ฉัน……” จิ้นเฟิงเฉินก็ได้หันหน้าไปมองเจียงสื้อสื้อ ก็ได้พยายามหาความจำที่เกี่ยวกับเธอออกมา
ไม่ว่าเขาจะพยายามหายังไง เกี่ยวกับเรื่องเธอ ก็ได้ว่างเปล่าไป
“เจ็บ……” เขาก็ได้กุมหัวของตัวเองร้องออกมา
“เฟิงเฉิน ไม่ต้องคิดแล้ว ไม่ต้องคิดแล้ว” ซ่างกวนหยวนก็ได้รีบไปจับมือของเขา ปวดใจมากๆ “นายไม่รู้จักเธอ ไม่รู้จักเธอ! ไม่ต้องไปคิดแล้ว”
“เขาเป็นอะไร?” เจียงสื้อสื้อก็ได้ถามออกไปเสียงเบา สายตาก็ได้จ้องมองจิ้นเฟิงเฉินที่ได้กุมหัวของตัวเอง
“ก็เป็นเพราะเธอ!” ซ่างกวนหยวนก็ได้หันหน้าไปมองเธอ พูดอย่างน่ากลัว “เขาจำเธอไม่ได้แล้ว เธอปล่อยเขาไปเถอะ”
“ไม่ ฉันไม่เอา” เจียงสื้อสื้อส่ายหน้า
“งั้นเธออยากจะให้เขาตายเหรอ?” ซ่างกวนหยวนถามด้วยน้ำเสียงน่ากลัว
เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว “เธอหมายความว่าอะไร?”
ซ่างกวนหยวนก็ได้สูดหายใจเข้าไปลึกๆ “เขาได้ลืมเธอไปหมดแล้ว ถ้าเกิดอยากจะให้จำได้ เขาก็จะกระอักเลือดจนตาย”
ได้ยินแบบนั้น สีหน้าของเจียงสื้อสื้อก็ได้ซีดราวกับแผ่นกระดาษ มองเธออย่างไม่อยากที่จะเชื่อ
“เธอทำอะไรกับเขา?” ฟางยู่เชินก็ได้มีสีหน้าที่ประหลาดใจเหมือนกัน
“ไม่ต้องสนว่าฉันได้ทำอะไรกับเขา ถ้าเธอพวกนายยังอยากให้เขามีชีวิตที่แข็งแรงปลอดภัย ก็ปล่อยเขาไปเถอะ” ซ่างกวนหยวนกำมือแน่น
พูดถึงตรงนี้แล้ว ตอนนี้ก็ดูว่าเจียงสื้อสื้อจะยอมแพ้ไหม