ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 1219 ต้นไม้ยังต้องเอาเปลือกคนยังต้องเอาหนังหน้า

ซ่างกวนหยวนเข้าไปในห้อง เดินไปข้างเตียง ก็ได้ก้มตัวไปห่มผ้าให้ดี สายตาก็ได้มองไปที่ใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉิน นัยน์ตาก็ได้มีความกังวลส่งมาเล็กน้อย

ถึงแม้ฤทธิ์ยาสามารถทำให้เขาลืมเรื่องอดีต แต่เวลาเดียวกันก็ได้ทำให้ร่างกายของเขาแย่ลง เหนื่อยง่าย

เธอจำเป็นต้องคิดหาวิธี คิดดูว่าสามารถที่จะทำให้ร่างกายของเขาแข็งแรงขึ้นไหม

“คุณหนูครับ”

เสียงก็ได้ส่งมาเบาๆ

ซ่างกวนหยวนหันไป

เป็นพ่อบ้าน

เขาได้ยืนอยู่หน้าประตู สีหน้าร้อนรนเล็กน้อย

เธอได้เดินออกไป ปิดประตูลงเสร็จ ถึงถาม “มีอะไรเหรอ?”

“คุณเจียงมาแล้วครับ”

สีหน้าของซ่างกวนหยวนก็ได้เปลี่ยน รู้ว่าเจียงสื้อสื้อไม่มีทางตายใจตั้งแต่แรก แต่คิดไม่ถึงว่าจะมาหาเร็วขนาดนี้

“บอกเธอ ฉันไม่อยากเจอเธอ”

พ่อบ้านก็ได้พยักหน้าอย่างเคารพ “ครับ”

มองพ่อบ้านที่ลงไป ซ่างกวนหยวนก็ได้หรี่ตา สายตาได้มีความมืดมน

ไม่ว่ายังไง เธอไม่มีทางคืนจิ้นเฟิงเฉินให้เจียงสื้อสื้อ

ได้ยินพ่อบ้านบอกว่าซ่างกวนหยวนไม่ยอมมาเจอพวกเขา อารมณ์ของเจียงสื้อสื้อก็ได้ปะทุขึ้นมาเลยทันที ก็ได้ผลักพ่อบ้านออก เดินไปทางบันได

เธอต้องไปถามต่อหน้าซ่างกวนหยวนตรงๆ

“พี่สะใภ้!”

“คุณเจียง!”

เสียงที่ร้องด้วยความตกใจดัง จิ้นเฟิงเหรากับพ่อบ้านก็ได้รีบตามไป

เจียงสื้อสื้อรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบน เตรียมที่จะตามหาทีละห้อง คิดไม่ถึงว่าพอมาถึงชั้นบน ก็มองเห็นซ่างกวนหยวนเลย

ทั้งสองก็ต่างพากันมองฝ่ายตรงข้าม

จิ้นเฟิงเหรากับพ่อบ้านก็ได้ต่างพากันตามหลังเจียงสื้อสื้อมา

“คุณหนู เธอเป็นคนที่วิ่งมาเองครับ ผมขวางไม่อยู่ชั่วขณะ” กลัวว่าจะโดนต่อว่า พ่อบ้านก็ได้รีบอธิบาย

“นายลงไปเถอะ”

พ่อบ้านได้ยิน ก็ได้รีบหันตัวเดินลงไป

“เฟิงเฉินล่ะ?” เจียงสื้อสื้อถามออกไป

“เขานอนอยู่” ซ่างกวนหยวนก็ได้ค่อยๆ เดินไปทางเธอ “เขาได้ลืมเธอไปแล้ว เธอจะยอมแพ้ไม่ได้เลยเหรอ?”

เจียงสื้อสื้อหัวเราะอย่างเย็นชา “เขาเป็นสามีของฉัน ทำไมฉันต้องยอมแพ้?”

“แต่ว่าเขาลืมเธอไปแล้ว” ซ่างกวนหยวนก็ได้ยืนตรงหน้าเธอ ใช้สายตาที่แหลมคมน่ากลัวมากๆ มองเธอ “สื้อสื้อ ต่อให้ตอนนี้เขากลับไปหาเธอ เขาก็จำเรื่องอดีตไม่ได้แล้ว เธอก็มีแต่จะเสียใจ ปล่อยผ่านไปแบบนี้จะดีกว่า”

“เขาไม่ได้ลืม!” เสียงของเจียงสื้อสื้อก็ได้ดังขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ “เขาก็แค่ลืมเรื่องอดีตไปชั่วขณะ เขาต้องจำได้แน่!”

“ฮ่าๆๆๆ ……” อยู่ซ่างกวนหยวนก็ได้หัวเราะออกมา เสียงหัวเราะเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย “เธอไร้เดียงสาจริงๆ!”

“ไม่สนว่าฉันไร้เดียงสาจริงไหม วันนี้ฉันต้องพาเขากลับไป” สีหน้าของเจียงสื้อสื้อก็ได้จริงจังกว่าปกติ

“พาเขากลับไป?” ซ่างกวนหยวนเลิกคิ้ว “เกรงว่าเป็นไปไม่ได้!”

“คุณหนูซ่างกวน ต้นไม้ยังต้องเอาเปลือกคนยังต้องเอาหนังหน้า คุณไม่เอาหน้าแล้วเหรอ?” จิ้นเฟิงเหราก็ได้พูดดูถูกออกไปอย่างอดไม่ได้

ซ่างกวนหยวนเงยหน้า สายตาก็ได้ไปมองใบหน้าที่เหมือนกับจิ้นเฟิงเฉินเล็กน้อยของเขา ยิ้มมุมปาก “เพื่อเขาแล้ว ฉันก็สามารถที่จะไม่เอาหน้าเลยจริงๆแหละ!”

จิ้นเฟิงเหราอึ้งไปเลย

เขาคิดไม่ถึงว่าจะมีคนที่ไม่เอาหน้าได้ขนาดนี้อยู่!

เจียงสื้อสื้อก็ได้สูดหายใจเข้าลึกๆ “หยวนหยวน เห็นแก่ว่าพวกเรายังเคยเป็นเพื่อนกัน เธอคืนเฟิงเฉินมาให้ฉัน ได้ไหม?”

น้ำเสียงของเธอก็ไม่ได้แข็งกระด้างเหมือนเมื่อกี้แล้ว มีความอ้อนวอนมาปนเพิ่ม

“พูดมากไม่มีประโยชน์ พวกเธอกลับไปเถอะ”

จากนั้น ซ่างกวนหยวนก็ได้ตะโกนเสียงดัง “พ่อบ้าน ส่งแขก!”

พ่อบ้านได้ยินก็ได้วิ่งขึ้นมา ก็ได้พูดกับเจียงสื้อสื้ออย่างถ่อมตนว่า “ทั้งสองเชิญกลับไปเถอะครับ”

เจียงสื้อสื้อมาครั้งนี้ก็ได้มีกอดใจที่จะพาคนกลับไปให้ได้มา เธอไม่มีทางที่จะกลับไปง่ายๆ แบบนี้แน่

“หยวนหยวน เขาไม่รักเธอ หรือว่าเธอจะอยู่กับผู้ชายที่ไม่รักเธอไปตลอดชีวิตเหรอ?”

คำพูดก็ได้ไปแทงใจของซ่างกวนหยวน สีหน้าของเธอก็ไม่ได้น่าดูไปเลยทันที แต่ว่าปากก็ยังพูดไปแบบมั่นใจว่า “เขารักฉัน ตอนนี้คนที่เขารักคือฉัน!”

เจียงสื้อสื้อก็ได้หัวเราะเบาๆ “เธอไม่กลัวเหรอว่าอยู่มาวันหนึ่งเขาก็ได้จำเรื่องอดีตขึ้นมาได้ จำได้ว่าเธอได้ใช้วิธีที่สกปรกขนาดไหนบังคับให้เขามาอยู่กับเธอ ถึงตอนนั้น เขาจะเกลียดเธอขนาดไหนกัน!”

“ไม่มีทาง ไม่มีทาง!”

ซ่างกวนหยวนรนไปเลย เธอตะคอกว่า “พ่อบ้าน รีบไล่พวกเขาออกไป ไล่พวกเขาออกไป!”

“ครับ คุณหนู!”

พ่อบ้านก็ได้ไปลากมือของเจียงสื้อสื้อ แต่ว่าก็ได้ถูกหลบไป

เจียงสื้อสื้อก็ได้มองไปห้องที่ปิดประตูอยู่ไม่กี่ห้องข้างหลังซ่างกวนหยวน นัยน์ก็ได้เป็นประกายขึ้นมาสักพัก

“เฟิงเฉิน!”

อยู่ๆ เธอก็ได้ตะโกน

ซ่างกวนหยวนตกใจ ก็ได้รีบหันหัว

ตอนนี้แหละ!

เจียงสื้อสื้อก็ได้ผลักเธอจนล้มไปกับพื้น วิ่งไปเปิดประตูห้อง

เห็นแบบนั้น ซ่างกวนหยวนที่ได้ล้มอยู่กับพื้นก็ได้ตะโกนออกมา “พ่อบ้าน รีบไปขวางเธอ!”

จิ้นเฟิงเหราก็ได้ก้าวไป ขวางพ่อบ้านไว้ เหมือนยิ้มออกมาแล้วพูดว่า “นายอย่าคิดที่จะตามไป”

ซ่างกวนหยวนก็ได้รีบลุกขึ้นมา ตะคอกไปว่า “พวกนายรู้ไหมว่าพวกนายทำอะไรอยู่? พวกนายกำลังบุกลุกมาในเขตพื้นที่ส่วนตัว ฉันสามารถที่จะแจ้งความจับพวกนายได้”

“จริงเหรอ?” จิ้นเฟิงเหราก็ได้มีสีหน้าชิลๆ แบบนั้น “งั้นเธอก็แจ้งความเถอะ ถึงตอนนั้นฉันก็จะแจ้งความด้วยว่าเธอได้กักขังพี่ชายของฉัน”

“นาย!” ซ่างกวนหยวนก็ได้โมโหจนพูดอะไรไม่ออก

“คุณหนูซ่างกวน ถ้ายังมีจิตสำนึกบ้างเล็กน้อย ก็รีบคืนพี่ชายฉันให้พี่สะใภ้ของฉันเถอะ”

“เป็นไปไม่ได้!”

ซ่างกวนหยวนก็ได้ออกแรงชนเขา พุ่งไปขวางเจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อก็ได้เปิดประตูไปสองห้องติดกัน ก็ไม่เห็นจิ้นเฟิงเฉิน

ก็เหลือห้องสุดท้ายแล้ว

เธอได้มองห้องที่ถูกปิดอยู่ ใจ ก็ได้เต้นแล้วอย่างควบคุมไม่อยู่