ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 1220 ก็ยังปวดใจอยู่

ตอนที่ทั้งสองไม่มีใครยอมใครนั้น ประตูห้องก็ได้เปิดออก

จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ลูบผมที่ได้ยุ่งเล็กน้อยเดินออกมา เขามีใบหน้าที่ง่วงแล้วก็หาว “ทำไมเสียงดังขนาดนี้?”

ตอนที่ได้เห็นเขานั้น ตาของเจียงสื้อสื้อก็ได้เต็มไปด้วยน้ำตาเลยทันที ริมฝีปากที่แดงก็ได้ยิ้ม “เฟิงเฉิน”

เสียงที่คุ้นเคยเล็กน้อย

จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ทำตาโต มองไปตามเสียง ใบหน้าชายเล็กๆ ที่สวยก็ได้มาอยู่ในสายตา นัยน์ตาก็ได้มีความประหลาดใจส่งมาเล็กน้อย

คือเธอ!

“นายทำไมถึงตื่นแล้ว?”

น้ำเสียงของซ่างกวนหยวนก็ไม่ดีเล็กน้อย

จิ้นเฟิงเฉินคิดว่าตัวเองได้ทำอะไรผิดไป ก็ได้ทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย “ฉันถูกเสียงดังทำให้ตื่น”

การแสดงออกที่ไม่รู้ว่าทำอะไรผิดและตื่นตระหนกของเขา ก็ได้บาดตาของเจียงสื้อสื้อจนเจ็บ

เขาเป็นคนที่ภูมิในตัวเองขนาดนั้น ไม่เคยที่จะแสดงสีหน้าแบบนั้นออกมา ถึงแม้ว่าเธอกดดันก็ไม่เคยมี

นั้นไม่ใช่เฟิงเฉินของเธอ

“นายกลับไปในห้อง ตรงนี้ไม่นานฉันก็จัดการได้” ซ่างกวนหยวนคิดที่จะผลักจิ้นเฟิงเฉินเข้าห้อง

แต่ว่าขาของจิ้นเฟิงเฉินเหมือนมีรากงอกยังไงอย่างงั้น ไม่ว่าผลักยังไงก็ไม่ขยับ

เธอเงยหน้า ถึงได้พบว่าเขาก็ได้จ้องมองเจียงสื้อสื้อไม่ห่าง

“เธอ…..มาหาฉันเหรอ?” จิ้นเฟิงเฉินหันหน้าไป ลองถาม

ไม่รอให้ซ่างกวนหยวนพูด เจียงสื้อสื้อก็ได้ชิ่งตอบก่อนว่า “ใช่ ฉันมาหาคุณ”

จิ้นเฟิงเฉินยิ้ม “ไหนๆ ก็มาหาฉันล่ะก็ งั้นเธอมีเรื่องอะไรเหรอ?”

“พี่”

เดิมที่จิ้นเฟิงเหราได้ถูกพ่อบ้านขวางไว้ไม่ปล่อย แต่ว่าพ่อบ้านอายุค่อนข้างมาก เขาไม่กล้าที่จะผลักคนเขา ทำได้แค่ผลักไปมากับเขา

ความนี้พอได้เห็นจิ้นเฟิงเฉิน ก็ไม่สนใจอะไรแล้ว ผลักคนออกไป แล้วพุ่งเข้าไป

“พี่?” จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย ก็ได้มองใบหน้าที่ดีใจของจิ้นเฟิงเหราด้วยความสงสัย

จิ้นเฟิงเหราก็ได้รีบพยักหน้า “ใช่ พี่เป็นพี่ชายผม พวกเราเป็นพี่น้องกัน”

ดูเขาแล้วหน้าตาก็เหมือนกับตัวเองเล็กน้อย อีกอย่างมองดูแล้วก็รู้สึกสนิทแปลกๆ มีความคุ้นเคยบางอย่าง

“แล้วก็ เธอเป็นภรรยาของพี่” จิ้นเฟิงเหราก็ได้ลากเจียงสื้อสื้อมา บอกกับเขาอย่างจริงจัง

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า “เธอเคยบอกฉันแล้ว แต่ว่าขอโทษจริงๆ ในความทรงจำของฉันไม่ได้มีเธอสองคน”

“ไม่เป็นไร” จิ้นเฟิงเหราโบกมือ “แค่พี่กลับไปกับพวกเรา ไม่นานพี่ก็จะจำขึ้นมาได้แล้ว”

ต่อให้เขาลืมอดีตไปทั้งหมด พวกเขาก็มั่นใจว่าจะให้เขาฟื้นความจำได้

เจียงสื้อสื้อก็ได้มองเขาอย่างอ่อนโยน “เฟิงเฉิน กลับบ้านกับพวกเราเถอะ”

พูดไป เธอก็ได้ยื่นมือจะไปจูงมือเขา

เพี้ยะ!

ซ่างกวนหยวนก็ได้ออกแรงตีมือของเธอ ยืนขวางอยู่ตรงหน้าจิ้นเฟิงเฉิน ก็ได้มองพวกเขาอย่างเย็นชา “ฉันต้องพูดอีกกี่ครั้งพวกเธอถึงจะเข้าใจ เขาไม่ใช่จิ้นเฟิงเฉินคนเก่าแล้ว เขาลืมพวกเธอแล้ว อีกอย่างได้เริ่มต้นชีวิตใหม่แล้ว”

เจียงสื้อสื้อก็ได้ลูบมือที่ถูกตีจนเจ็บ ผิวของเธอขาวมาก ก็สามารถเห็นรอยแดงได้อย่างเห็นได้ชัด

สายตาของจิ้นเฟิงเฉินได้เจอกับรอยแดงนั้น ในใจก็ได้เจ็บอย่างควบคุมไม่ได้ ก็ได้พูดอย่างไม่ตั้งใจว่า “เธอทำไมบ๊องขนาดนี้ ไม่รู้จักหลบเหรอ?”

เสียงที่ต่ำ แล้วก็มีความปวดใจปนอยู่

ใจของเจียงสื้อสื้อกับซ่างกวนหยวนก็พากันตกใจ

คนหนึ่งมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ไม่เชื่อว่าเขาจะพูดแบบนั้นกับเจียงสื้อสื้อ

อีกคนก็ได้ร้องไห้เลย ร้องไห้อย่างดีใจ

“ต่อให้คุณลืมฉันไปแล้ว แต่เห็นฉันบาดเจ็บ ก็ยังปวดใจเพราะฉัน ใช่ไหม?” เจียงสื้อสื้อก็ได้มองเขาอย่างรอคอย

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้พูดประโยคที่ดูรักไคล้แบบนั้นออกไป

เขาก็ได้มองซ่างกวนหยวนอย่างทำตัวไม่ถูก ก็ได้ถามเธอออกไปว่าเกิดอะไรขึ้นอย่างไม่มีเสียง

“นายกลับเข้าห้องไปเถอะ” ซ่างกวนหยวนพูด

เจียงสื้อสื้อมีผลกระทบกับเขามากเกินไป ให้พวกเขาเจอกันไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเรื่องราวก็จะดำเนินไปยังทางที่เธอไม่กล้าที่จะคิด

“แต่ว่า……” จิ้นเฟิงเฉินหันไป เจอกับสายตาที่ลึกซึ้งของเจียงสื้อสื้อ ในใจก็ได้มีความทำใจไม่ได้เกิดขึ้น

ต่อให้พูดว่าเขาลืมเรื่องอดีตแล้ว งั้นเมื่อก่อนเขากับเธอก็เป็นสามีภรรยากันจริงใช่ไหม?

ในใจมีความสงสัยมากไป เขายังไม่ทันได้ถาม ก็ได้ถูกซ่างกวนหยวนผลักเข้าไปในห้อง แล้วก็ปิดประตูอย่างแรง

แล้วก็ล็อก!

“หยวนหยวน” จิ้นเฟิงเฉินมองซ่างกวนหยวนด้วยความไม่เข้าใจ

ซ่างกวนหยวนก็ได้เอาหลังพิงประตู แสงในห้องมืดเล็กน้อย สีหน้าของเธอก็ได้มืดมิดเหมือนกัน

ตึ้งๆๆ ——

เจียงสื้อสื้อออกแรงเคาะประตู “ซ่างกวนหยวน เธอคิดว่าสามารถที่จะซ่อนเขาไปได้ตลอดชีวิตเหรอ? เธอสังเกตเห็นแล้วใช่ไหมว่าที่จริงเขาไม่ได้ลืมฉันไปจนหมด เพราะงั้นก็ได้กลัว!”

ไม่ว่าเธอเคาะยังไง ตะโกนยังไง ข้างในก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยสักนิด

จิ้นเฟิงเหราก็ทำได้แค่เข้าไปห้ามเธอ “พี่สะใภ้ ไม่ต้องเคาะแล้ว ต่อให้พี่เคาะจนประตูพังไป เธอก็ไม่มีทางเปิดประตู”

“หรือว่าจะยอมแพ้ไปแบบนี้เหรอ?” เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างข่มขืนสักพัก “พี่ชายนายอยู่ข้างในแท้ๆ ฉันกลับไม่มีทางที่จะเอาตัวเขากลับบ้านได้ ฉันมันไร้ประโยชน์จริงๆ”

“พี่สะใภ้ นี่ไม่ใช่ความผิดของพี่” จิ้นเฟิงเหรามองพ่อบ้านสักพัก ก็ได้พูดเสียงเบาๆ ว่า “พี่สะใภ้ พวกเรากลับไปที่บ้านก่อน แล้วก็ไปคิดหาวิธีดีๆ ต้องมีวิธีที่พาพี่ชายผมกลับบ้านได้แน่”

เจียงสื้อสื้อมองไปยังประตูที่ถูกปิดแน่น ก็ได้ยกมือค่อยๆ ไปวางบนนั้น พูดอย่างจริงจังและหนักแน่นว่า “เฟิงเฉิน ฉันต้องมาพาคุณกลับบ้านแน่”

พูดจบ ก็ได้กลับไปอย่างทำใจไม่ได้