ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 1223 ปลอมตัวเข้าบ้านตระกูลซ่างกวน
ไม่นาน ทุกอย่างก็เป็นไปตามที่ฟางยู่เชินวางแผนไว้อย่างราบรื่น
เจียงสื้อสื้อก้มหน้าลง แล้วเดินตามหลังพ่อบ้านเข้าไปในบ้าน
พ่อบ้านหยุดเดิน ให้คนรับใช้ที่มาใหม่ยืนเรียงกันเป็นแถว แล้วพูดเสียงดังว่า “จากนี้ไป ที่นี่จะเป็นที่ที่พวกเธอทำงาน ทุกคนต้องตั้งใจทำงาน ทำอะไรต้องคล่องแคล่ว เข้าใจไหม”
“ค่ะ” สาวใช้มาใหม่ตอบพร้อมกัน
พ่อบ้านยิ้มอย่างพอใจ “ไม่เลว เชื่อฟังดีมาก”
จากนั้น เขาก็เดินหยุดอยู่ตรงหน้าเจียงสื้อสื้อ แล้วมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างพิจารณา แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย
คุณชายสั่งเขาไว้ ให้จัดหญิงสาวคนนี้ไปดูแลคุณชายเฟิงเฉิน
เขาถือได้ว่าตัวเองเฝ้าดูคุณชายมาตั้งแต่เล็กจนโต ส่วนใหญ่จะเดาความคิดของคุณชายได้ในระดับหนึ่ง แต่ในครั้งนี้เขาเดาไม่ออกจริงๆ ว่าคุณชายคิดยังไง
เพราะหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้านั้นธรรมดาเกินไป ธรรมดามากถึงขนาดที่พาเธอไปอยู่ในกลุ่มฝูงชนคงจะหาเธอไม่เจอ
เจียงสื้อสื้อขยุ้มชายเสื้ออย่างประหม่า ไม่กล้ามองหน้าเขา
แม้ว่าเธอจะปลอมตัว จนมองไม่เห็นรูปลักษณ์ดั้งเดิมเลย แต่เธอก็อดที่จะกลัวไม่ได้ ไม่กล้ามองเขา เพราะกลัวว่าจะถูกจับได้ถึงความผิดปกติ
สุดท้ายสายตาก็มาหยุดอยู่บนใบหน้าของเธอ แล้วพ่อบ้านก็พูดขึ้นมา “เธอรับผิดชอบดูแลคุณชายเฟิงเฉิน”
พอได้ยินแบบนี้ ดวงตาของเจียงสื้อสื้อก็เป็นประกายขึ้นมา แล้วรีบตอบอย่างรวดเร็ว “ค่ะ”
ในที่สุดก็สามารถเข้าใกล้เฟิงเฉินได้สักที
เธอแทบจะร้องไห้ออกมา รีบบีบฝ่ามือของเธอไว้แน่น เพื่อกลั้นน้ำตาของเธอกลับเข้าไป
เธอจะร้องไห้ออกมาไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะต้องทำให้พ่อบ้านเกิดความสงสัยแน่นอน
ซ่างกวนหยวนเดินลงมา เห็นคนยืนเรียงกันเป็นแถว เธอจึงเดินเข้าไปดู “พ่อบ้าน นี่กำลังทำอะไรอยู่”
พอได้ยินเสียง พ่อบ้านก็รีบหันกลับมา แล้วตอบตามความจริง “นี่เป็นสาวใช้ที่คุณชายจ้างเข้ามาใหม่ครับ”
ซ่างกวนหยวนเหลือบมองสาวใช้ที่เข้ามาใหม่ แล้วขมวดคิ้ว “ที่บ้านไม่มีคนรับใช้แล้วเหรอ”
“กำลังคนไม่พอครับ อีกอย่างคุณหนูก็กลับมาแล้วด้วย แล้วยังมีคุณชายเฟิงเฉินเพิ่มเข้ามา ดังนั้นคุณชายก็เลยจ้างสาวใช้เข้ามาเพิ่มครับ”
ซ่างกวนหยวนพยักหน้า เพื่อแสดงให้เห็นว่าเข้าใจแล้ว เธอหันหลังกลับ กำลังจะเดินจากไป แต่เธอบังเอิญเห็นเจียงสื้อสื้อเข้า จากหางตา เธอหันกลับมา แล้วเดินตรงเข้าไปหาเธอ
“เธอชื่ออะไร?”
เจียงสื้อสื้อตอบอย่างกลัวๆ“ซูหยุนค่ะ”
ซ่างกวนหยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอรู้สึกคุ้นมาก
โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น เหมือนเธอจะเคยเห็นจากที่ไหนมาก่อน
ทันใดนั้นเอง ดวงตาของเธอก็หรี่ตาลง เหมือนเจียงสื้อสื้อนั่นเอง
เจียงสื้อสื้อเองก็มีดวงตาแบบนี้ คมชัดใสสะอาด
ความเกลียดชังพุ่งเข้ามาในหัวใจของเธอ เธอหันศีรษะกลับ แล้วพูดอย่างเย็นชา “ไม่เอาคนนี้ ไล่เธอออกไปซะ”
พอพ่อบ้านได้ยินแบบนั้น ก็แปลกใจเป็นอย่างมาก “ทำไมล่ะครับ”
เจียงสื้อสื้อเองก็ตกใจเช่นกัน เธออุตส่าห์ได้เข้ามาในบ้านของตระกูลซ่างกวนแล้ว จะให้ถูกขับไล่ไปเร็วแบบนี้ได้ยังไงกัน
“ฉันไม่ชอบเธอ”
เหตุผลของซ่างกวนหยวนนั้นง่ายมาก ขอแค่เหมือนเจียงสื้อสื้อ เธอไม่เอาสักคน
เธอกลัวว่าจิ้นเฟิงเฉินเห็นเธอทุกวัน จะจำทุกอย่างขึ้นได้สักวันหนึ่ง
เธอจะต้องระมัดระวังให้ดี ขอแค่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับเจียงสื้อสื้อ จะให้ปรากฏตรงหน้าจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้
“แต่ทุกคนเป็นคนที่คุณชายเลือกมากับมือเลยนะครับ” พ่อบ้านรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย
ซ่างกวนหยวนยิ้มเยาะ “ฉันไม่เอาก็คือไม่เอา เขาไม่มีสิทธิ์มายุ่ง”
ไม่ได้ เธอจะยืนนิ่งไม่ทำอะไรเลยแบบนี้ไม่ได้ เธอต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว
เจียงสื้อสื้อกลอกตาไปมา แล้วพูดอย่างขลาดกลัว “คุณหนูคะ กรุณาให้ฉันอยู่ต่อเถอะนะคะ ฉันคนเดียวทำงานได้เท่ากับสองคน รับรองว่าฉันจะทำความสะอาดบ้านให้สะอาดหมดจดอย่างแน่นอนค่ะ”
“ฉันยอมจ้างคนเพิ่มอีกหนึ่งคน ก็ไม่ยอมให้เธออยู่ต่อ” ท่าทีของซ่างกวนหยวนหนักแน่นมาก
“คุณหนูคะ ขอร้องเถอะค่ะ ได้โปรดให้ฉันอยู่ต่อเถอะนะคะ แม่ของฉันยังรอเงินเดือนของฉันเพื่อประทังชีวิต” เจียงสื้อสื้อพูดขอร้องอย่างน่าสงสาร
พ่อบ้านเองก็ช่วยพูดเกลี้ยกล่อมด้วย “คุณหนูครับ ให้เธออยู่ต่อเถอะครับ จะหาคนใหม่ที่เหมาะสมเจอมันยุ่งยากมากจริงๆครับ”
ซ่างกวนหยวนเหลือบมองเจียงสื้อสื้ออย่างเย็นชา “ช่างเถอะ ให้เธออยู่ต่อก็ได้”
สุดท้ายเธอก็ใจอ่อนจนได้
พอได้ยินว่าตัวเองอยู่ที่นี่ต่อได้ เจียงสื้อสื้อก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วแสร้งทำสีหน้าซาบซึ้งใจมองไปทางซ่างกวนหยวน
“ขอบคุณคะ คุณหนู ขอบคุณจริงๆค่ะ”
“ให้เธออยู่ก็ได้ แต่ต้องให้เธอทำงานอยู่ในครัวเท่านั้น ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอบ่อยๆ”
พอพูดจบ ซ่างกวนหยวนก็เดินตรงขึ้นไปชั้นบนทันที
“คุณพ่อบ้านคะ ฉัน…” เจียงสื้อสื้อไม่อยากทำงานอยู่ในครัว
พ่อบ้านถอนหายใจ “ซูหยุน ฉันรู้ว่าเธอต้องการจะพูดอะไร แต่คุณหนูยอมให้เธออยู่ต่อก็ดีมากแล้ว เธอก็ยอมทำตามคำสั่งของเธอเถอะ”
เจียงสื้อสื้อทำได้เพียงยอมตาม “ค่ะ”
เจียงสื้อสื้อไปช่วยอยู่ในครัว ระหว่างนั้น เธอก็ส่งข้อความให้ฟางยู่เชิน บอกพวกเขาว่าทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น ให้พวกเขาไม่ต้องกังวล
แม้ว่าตอนนี้เธอจะอยู่ในครัว แต่เธอจะต้องได้เจอเฟิงเฉินแน่นอน
พอนึกถึงเฟิงเฉิน เธอก็เต็มไปด้วยความมั่นใจทันที
เธอเชื่อว่าอีกไม่นานเธอก็จะพาเฟิงเฉินกลับบ้านไปด้วยกัน
หลังจากได้รับข้อความ หัวใจที่ตกอยู่ที่ตาตุ่มของฟางยู่เชิน ในที่สุดก็โล่งอกสักที
“ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี” เขาหันไปมองจิ้นเฟิงเหรา
จิ้นเฟิงเหราถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ผ่านไปได้ด้วยดีก็ดีแล้ว ตอนนี้ก็ได้แต่รอข่าวดีจากพี่สะใภ้แล้ว”
“นายกลับเมืองจิ่นเถอะ ให้กู้เนี่ยนมาที่นี่แทน” ฟางยู่เชินพูด
จิ้นเฟิงเหราพยักหน้ารับ “ได้ พอผมกลับไปถึงจะให้กู้เนี่ยนมาที่เมืองหลวงทันที”
ก่อนหน้านี้บริษัทเกิดปัญหา เขาให้ กู้เนี่ยนกลับไปช่วยงาน
พอได้ยินว่าพี่ชายของเขากลับประเทศแล้ว กู้เนี่ยนก็ร้อนใจอยากจะกลับมาที่เมืองหลวง แต่เขาห้ามไว้ก่อน
รอเขากลับไป ก็จะให้ กู้เนี่ยนเดินทางมา เพราะยังไงกู้เนี่ยนก็คงไม่มีกะจิตกะใจทำงานอยู่แล้ว
……
นี่เป็นมื้อเที่ยงมื้อแรกของเจียงสื้อสื้อหลังจากเข้ามาในบ้านตระกูลซ่างกวน
เธอนำจานไปจัดวางในห้องอาหารเรียบร้อย ก็กลับไปที่ห้องครัว
เดิมทีคิดว่าจะสามารถอยู่ช่วยงานในห้องอาหารได้
แต่ความหมายของซ่างกวนหยวนคือ ขอแค่เธอกับจิ้นเฟิงเฉินอยู่ เธอก็ไม่ต้องการเห็นหน้าอีกฝ่าย
ดังนั้น พ่อบ้านจึงบอกให้อยู่แต่ในครัวไม่ต้องออกไป
“ซูหยุน เธอห้ามออกไปนะ ไม่อย่างนั้นถ้าคุณหนูโกรธขึ้นมา ฉันคงช่วยอะไรเธอไม่ได้” พ่อบ้านพูดย้ำเตือนเป็นพิเศษ
เจียงสื้อสื้อพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ทราบแล้วค่ะ”
เธอทำงานเรียบร้อย และฉลาดเฉลียว เป็นที่เอ็นดูของทุกคนมาก
เพราะแบบนั้น พ่อบ้านจึงกำชับเธอเป็นพิเศษ เพราะไม่ต้องการให้เธอถูกไล่ออก
พอเห็นพ่อบ้านเดินออกไป เจียงสื้อสื้อก็ถอนหายใจออกมา ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะได้เจอกับเฟิงเฉิน
แต่ไม่เป็นไร ตราบใดที่เธอยังอยู่ในบ้านของตระกูลซ่างกวน เธอจะต้องได้เจอแน่ๆ
เธอเดินไปที่อ่างล้างจาน แล้วเริ่มทำความสะอาดหม้อและกระทะ
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ป้าเฉินก็เดินเข้ามา พร้อมกับพูดพึมพำ “น้ำส้มสายชูดำ น้ำส้มสายชูดำ…”
เจียงสื้อสื้อหันกลับมามอง แล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย“ป้าเฉิน จะเอาน้ำส้มสายชูดำเหรอคะ”
“ใช่ คุณชายเฟิงเฉินต้องการน้ำส้มสายชูดำ ป้าก็เลยเข้ามาช่วยหยิบให้”
ป้าเฉินหาน้ำส้มสายชูดำเจอ จึงรีบหันหลังเดินออกไป
เจียงสื้อสื้อรีบก้าวไปข้างหน้าขวางเธอไว้ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ให้หนูช่วยเอาออกไปให้นะคะ”
“เธอน่ะเหรอ” ป้าเฉินขมวดคิ้ว “ไม่ใช่ว่าคุณหนูไม่อยากเห็นหน้าเธอเหรอ”
“หนูแค่จะเอาน้ำส้มสายชูดำออกไปให้ คงไม่เป็นไรหรอกค่ะ อีกอย่างหนูจะได้รู้จักเจ้านายคนอื่นๆ ด้วย” เจียงสื้อสื้อทำปากจู๋ สีหน้าน่าสงสาร
ป้าเฉินกับพ่อบ้านนั้นเหมือนกัน เข้ามาทำงานอยู่ในบ้านของตระกูลซ่างกวนหลายปีแล้ว คำพูดของเธอจึงมีน้ำหนักอยู่บ้าง
อีกอย่างซ่างกวนหยวนก็เคารพพวกเขาด้วย
ถ้าป้าเฉินยอมปล่อยให้เธอเอาน้ำส้มสายชูดำออกไป ซ่างกวนหยวนก็คงไม่โกรธมากเท่าไหร่
แต่ว่า ป้าเฉินยังคงปฏิเสธไป
“ช่างเถอะ เพื่อตัวของเธอเอง ป้าเอามันออกไปเองดีกว่า”
หลังจากพูดจบ เธอก็เดินอ้อมเจียงสื้อสื้อออกไป
เจียงสื้อสื้อก้มหน้าลงอย่างสิ้นหวัง ดูเหมือนว่าการจะได้เจอเฟิงเฉินครั้งหนึ่งมันช่างยากเย็นเหลือเกิน