ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 151 จะแต่งงานกันแล้ว

แม้ว่าเจียงสื้อสื้อจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ถ้าต้องดูแลเสี่ยวเป่าเธอก็เต็มใจ ดังนั้นจึงไม่ได้ปฏิเสธอะไร

“จริงเหรอ? งั้นก็แสดงว่าเสี่ยวเป่าจะได้อยู่กับคุณน้าสื้อสื้อทุกวันเลยใช่ไหมครับ?” เสี่ยวเป่าเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น อย่าให้ได้พูดเลยว่าทำสีหน้าดีใจขนาดไหน

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า พลันอดหยิกแก้มนุ่มของเจ้าเด็กน้อยไม่ได้

เมื่อถึงโรงเรียนแล้ว เจ้าเด็กน้อยก็เอ่ยลากับเจียงสื้อสื้อด้วยท่าทางดีใจลิงโลด

………

หลังจากนั้นพ่อบ้านก็พาเจียงสื้อสื้อมาส่งถึงที่บริษัท วันนี้เป็นวันเงินเดือนออก เธอรับโปรเจกต์ติดต่อกันมาหลายงาน แถมเดือนนี้เธอก็ได้รับโบนัสไม่น้อยด้วย

ในงานประชุมช่วงเช้า ซูซานเอ่ยปากชมเจียงสื้อสื้อต่อหน้าพนักงาน

แม้ว่าทุกคนต่างก็รู้ดีและนับถือในความสามารถของเจียงสื้อสื้อ ทว่าก็มีไม่น้อยที่รู้สึกอิจฉาตาร้อน เพราะตอนนี้เจียงสื้อสื้อได้กลายเป็นคนดังในบริษัทไปแล้ว แถมยังได้ทำงานใกล้ชิดสนิทกับซูซานอีก จึงไม่แปลกนักที่พวกชอบสุบสิดนินทาเเต่ไม่มีผลงานอะไรจะอิจฉาริษยา

หนึ่งในนั้นยังมีคนบอกว่าที่เจียงสื้อสื้อทำได้ก็เพราะเธอแอบใช้วิธีสกปรก สำหรับคำด่าทอเหล่านั้นเจียงสื้อสื้อก็ทำเพียงนิ่งเฉยและไม่เก็บมาใส่ใจ

หนึ่งวันที่ยุ่งเหยิงในที่สุดก็จบลง หลังเลิกงานเจียงสื้อสื้อก็ไปจ่ายค่าพยาบาลที่โรงพยาบาล

เธอนั่งคุยกับแม่ในห้องพักผู้ป่วยอยู่สักพัก อาการของฟางเสว่มั่นก็ยังคงเหมือนเดิม ไม่มีวี่แววจะฟื้นขึ้นเลย

แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็เชื่อว่าสักวันแม่ของเธอจะตื่นขึ้นมาอย่างแน่นอน

“แม่ ตอนนี้หนูหาเงินเลี้ยงชีพเราได้แล้วนะ เพราะฉะนั้นแม่ต้องรีบฟื้นนะ”

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เมื่อเจียงสื้อสื้อนึกได้ว่าเสี่ยวเป่าน่าจะถึงเวลาเลิกเรียนแล้วก็จึงจะจากไป

เพียงแต่คิดไม่ถึงเลยว่าทันทีที่ลงมาถึงชั้นล่างก็จะเจอกับเงาร่างที่แสนคุ้นตาสองคน ซูชิงหยิงกับจิ้นเฟิงเฉินเดินเข้าไปในห้องทำงานพร้อมกับหมอ ซึ่งทั้งคู่ก็ไม่ได้เห็นเธอ

เจียงสื้อสื้อชะงักเล็กน้อย คิดไม่ถึงเลยว่าจะเจอพวกเขาที่นี่ ซ้ำที่ที่ทั้งสองคนไปก็เป็นแผนกสูตินรีเวช ทันใดนั้นจู่ๆเธอก็เกิดรู้สึกสงสัยขึ้นมา ก่อนจะก้าวขาแอบตามไป

เมื่อเดินเข้าไปใกล้ก็พลันได้ยินเสียงของหมอเล็ดรอดออกมาจากข้างใน

“เคสแบบนี้ถ้าอยากจะมีลูกอีกก็ไม่ยาก ขอแค่หมั่นดูแลรักษาร่างกายดีๆอย่างสม่ำเสมอก็เพียงพอแล้ว”

จากนั้นซูชิงหยิงก็ถามคำถามเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ต่ออีก ฟังจากน้ำเสียงแล้วดูจะตื่นเต้นและจริงจังอยู่ไม่น้อย

จิ้นเฟิงเฉินเองก็ปริปากเอ่ยถามว่า:”มีอะไรที่ต้องระวังเป็นพิเศษอีกไหมครับ?”

หมอตอบว่า:”เรื่องการกินก็ให้ระวังพวกอาหารรสชาติเผ็ดจัดหรืออาหารดิบคาว ช่วงนี้ก็ต้องคอยดูแลรักษาร่างกายอย่างดีเลยครับ”

เจียงสื้อสื้อคิดว่าจิ้นเฟิงเฉินน่าจะพาซูชิงหยิงมาตรวจร่างกายไม่ผิดแน่

จู่ๆเธอก็พลันรู้สึกตะหงิดใจ อารมณ์ความรู้สึกมากมายเริ่มก่อตัวขึ้นภายในใจ ทั้งผิดหวัง เสียใจ สลด โศกเศร้า…..

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงคำพูดของเสี่ยวเป่า ที่บอกว่าถ้าจิ้นเฟิงเฉินแต่งงานมีลูกกับคนอื่นแล้วจะไม่รักเขา

ที่เเท้คำพูดเหล่านั้นก็ไม่ใช่คิดเองเออเอง จิ้นเฟิงเฉินกำลังจะมีลูกกับซูชิงหยิงจริงๆงั้นเหรอ? งั้นก็แปลว่าพวกเขาจะแต่งงานกันแล้วสินะ?

เจียงสื้อสื้อยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ หัวสมองพลันขาวโพลนไปหมด

บทสนทนาด้านในดูท่าจะจบลงแล้ว เพราะกลัวว่าจะถูกเจอตัว เจียงสื้อสื้อจึงต้องรีบก้าวขาเดินหนีออกไป

………

ณ อีกด้านหนึ่ง ซูชิงหยิงกับจิ้นเฟิงเฉินเดินออกมาจากห้อง บนทางเดิน จู่ๆซูชิงหยิงก็เอ่ยปากขึ้นว่า:”ขอบคุณนะเฟิงเฉิน รบกวนคุณแย่เลยที่ต้องมาส่งฉันถึงที่นี่ ยังดีนะที่พี่ฉันไม่เป็นอะไรมาก ไม่งั้นก็ไม่รู้เลยจริงๆว่าต้องทำยังไง”

เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อหนึ่งชั่วโมงทีแล้ว หลังจากที่ซูชิงหยิงกับจิ้นเฟิงเฉินคุยงานกับลูกค้าที่ด้านนอกเสร็จ โรงพยาบาลก็โทรมาบอกเธอทันทีว่าพี่สาวเธอแท้ง

“ไม่เป็นไร ไม่ใช่เรื่องลำบากอะไร” จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยตอบ ตอนนั้นเขาก็อยู่ด้วย พอเห็นท่าทางซูชิงหยิงดูร้อนรนก็เลยอาสามาส่งเธอเอง

ซูชิงหยิงยิ้ม ก่อนจะหันไปเอ่ยกับจิ้นเฟิงเฉินต่อว่า:”งั้นคุณกลับไปก่อนเถอะ! ฉันอยู่เป็นเพื่อนพี่ฉันก่อน ตอนนี้เธอคงจะต้องเสียใจมากแน่ๆ”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า ก่อนจะหันหลังเดินจากไปโดยไม่เอ่ยตอบอะไร

ซูชิงหยิงทอดมองแผ่นหลังของเขาด้วยแววตาเซื่องซึมเล็กน้อย ถ้าเปลี่ยนเป็นเจียงสื้อสื้อ

เขาจะอยู่ที่นี่กับเธอต่อไหมนะ จะปลอบเธอ และซื้อของกินให้เธออยู่หรือเปล่า………

แต่พอเป็นเธอ แม้แต่คำพูดห่วงใยก็ไม่มีให้กันสักคำ

ซูชิงหยิงกำหมัดแน่น เรื่องที่คุณยายฉินฉินจะแนะนำคุณหนูต้นตระกูลผู้ดีคนอื่นให้จิ้นเฟิงเฉินก็ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ ไม่ได้ เธอจะอยู่เฉยๆแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด จิ้นเฟิงเฉินต้องเป็นของเธอคนเดียวเท่านั้น ไม่ว่าจะเจียงสื้อสื้อหรือใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์แย่งเขาไปจากเธอ

เธอต้องจัดการเจียงสื้อสื้อทิ้งไปซะ

จังหวะเดียวกันก็มีข้อความเข้าจากหลานซือเฉินมาพอดี ถามว่าซูชิงหยิงมีเวลาออกมาคุยงานกับเขาหรือเปล่า

หลังจากกลับมาถึงบ้าน หลานซือเฉินก็รอให้ซูชิงหยิงติดต่อมาหาเขา เเต่ผ่านไปสองวันแล้วก็ยังไม่มีวี่แวว เขาจึงต้องเป็นฝ่ายส่งข้อความหาเธอเอง

ซูชิงหยิงอ่านข้อความแล้วยกยิ้มมุมปาก ตอบกลับไปว่าจะนัดเจอกับเขาวันพรุ่งนี้

เธอเก็บมือถือพลางนึกถึงเจียงสื้อสื้อ ซูชิงหยิงเผยแววเล่ห์ร้าย ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย