ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 152 ผลักไสไล่ส่ง

เธอวางเสี่ยวเป่าลงบนโซฟา พลันเข้าไปทำอาหารต่อที่ห้องครัว

ทีแรกเสี่ยวเป่าอาสาจะช่วย แต่กลับถูกเจียงสื้อสื้อปฏิเสธ

เสี่ยวเป่าจึงได้แต่นั่งดูทีวีในห้องนั่งเล่น สักพักเสียงกริ่งออดก็ดังขึ้น เจียงสื้อสื้อเดาว่าน่าจะเป็นจิ้นเฟิงเฉินที่มา ในหัวสมองพลางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาล เเววตาเธอสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยกับเสี่ยวเป่าที่อยู่ในห้องนั่งเล่นว่า:”เสี่ยวเป่า น้ากำลังหั่นผักอยู่ ละมือไปไหนไม่ได้ หนูไปเปิดประตูให้น้าหน่อยได้ไหมจ๊ะ?”

“ครับคุณน้า” เสี่ยวเป่าลุกเดินไปเปิดประตูให้อย่างว่าง่าย

เมื่อเห็นจิ้นเฟิงเฉิน เด็กน้อยยังคงติดใจเรื่องราวในคืนวันนั้น เสี่ยวเป่าทำหน้าเชิดใส่คนโตกว่า พลันหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่นโดยไม่แม้แต่จะทักทาย

จิ้นเฟิงเฉินเมื่อเห็นท่าทางเง้างอนของลูกชายแล้วก็ได้แต่ยิ้มอ่อนอย่างจนใจ เขาปิดประตูก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัว เจียงสื้อสื้อกำลังหั่นผัก เมื่อเห็นว่าจิ้นเฟิงเฉินมาก็พลันเผยสีหน้าอึดอัดเหมือนทำตัวไม่ถูก ทว่าเพียงครู่เดียวก็กลับมาเป็นปกติดังเดิม ด้วยความที่เมื่อกี้เผลอสะเพร่าเล็กน้อย นิ้วเธอจึงบาดโดนมีดโดยไม่ได้ตั้งใจ

เลือดสีแดงสดพลันไหลออกมาจากบาดแผลเล็ก จิ้นเฟิงเฉินเห็นแล้วรีบคว้ามือเธอมาดูพลางเอ่ยว่า:”ทำไมไม่ระวังเลย เจ็บมากไหม?”

เจียงสื้อสื้อเผยแววตื่นตกใจเล็กน้อย ก่อนจะชักมือกลับแล้วตอบว่า:”ไม่เป็นไร แค่แผลเล็กน่ะ ไม่เจ็บหรอก”

จิ้นเฟิงเฉินนึกว่าเป็นเพราะเธอเขินอาย จึงไม่ได้คิดอะไรมากนัก

หลังจากที่เช็ดแอลกอฮอล์ปิดปลาสเตอร์แผลเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็กะจะหั่นผักต่อ เเต่กลับถูกจิ้นเฟิงเฉินห้ามไว้เสียก่อน

“ฉันทำเอง”

พูดเสร็จเขาก็ดึงแขนเสื้อขึ้น พลันหั่นผักที่เจียงสื้อสื้อทำเหลือไว้เมื่อกี้นี้

เจียงสื้อสื้อเห็นแล้วกะจะปฏิเสธ ทว่ากลับไม่รู้ว่าต้องปริปากเอ่ยยังไง จึงได้แต่ยืนดูอยู่นิ่งๆทั้งอย่างนั้น

ไม่ใช่แค่หั่นผัก แม้แต่งานที่เหลือจิ้นเฟิงเฉินก็เป็นคนทำต่อเองทั้งหมด ทั้งๆที่เมื่อหลายเดือนก่อนผู้ชายคนนี้ยังไม่รู้เรื่องในครัวเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ตอนนี้กลับดูเชี่ยวชาญชำนาญซะงั้น

เจียงสื้อสื้อเหม่อมองภาพตรงหน้า เขากำลังจะมีลูกกับซูชิงหยิงแล้วแท้ๆ แต่แล้วทำไมถึงยังมาหาเธออีกล่ะ เจียงสื้อสื้อไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าจิ้นเฟิงเฉินกำลังคิดอะไรอยู่

เธอได้แต่พูดย้ำกับตัวเองอยู่ซ้ำๆ ว่าอย่าคาดหวังอะไรอีกเด็ดขาด

หลังจากที่ทำอาหารเสร็จ ทั้งสามคนก็นั่งล้อมโต๊ะกินข้าวด้วยกัน เสี่ยวเปากับจิ้นเฟิงเฉินก็คืนดีกันในระหว่างนั้น

จากนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็ช่วยเจียงสื้อสื้อเก็บจาน แถมยังอาสาล้างเองคนเดียวทุกอย่าง

ในห้องครัว ระหว่างที่เสี่ยวเป่านั่งเล่นอยู่ด้านนอก จู่ๆเจียงสื้อสื้อก็เปรยขึ้นว่า:”จิ้นเฟิงเฉิน ถ้าสมมติในอนาคตคุณเกิดมีลูกอีกคนจริงๆ คุณจะลำเอียงไม่ได้นะ เสี่ยวเป่าเป็นเด็กที่อ่อนไหวง่าย เมื่อวานยังพูดกับฉันอยู่เลยว่าถ้าคุณแต่งงานกับคนอื่นแล้วก็จะไม่รักเขาอีก”

สิ้นเสียง จิ้นเฟิงเฉินก็ขมวดคิ้ว พลางเผยสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย

หรือว่าเขาจะพลาดอะไรไปอีกแล้วงั้นเหรอ?หลังจากที่ได้นั่งกินข้าวด้วยกัน เขาก็รู้สึกได้ลางๆว่าเจียงสื้อสื้อมีท่าทีผิดแปลกไป

จิ้นเฟิงเฉินครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยถามว่า:”เธอเข้าใจอะไรผิดไปอีกหรือเปล่า?”

แววตาของเจียงสื้อสื้อสั่นไหวเล็กน้อย แต่ก็ยังคงเอ่ยตอบหน้ายิ้มๆว่า:”ไม่ได้เข้าใจอะไรผิดหรอก ก็แค่บอกคุณไว้ก่อนน่ะ เพราะเสี่ยวเป่าเขายังเด็ก แถมยังอารมณ์อ่อนไหวง่ายอีกต่างหาก ถ้าโตไปแล้วระหว่างพวกคุณมีเรื่องผิดใจกันก็คงจะไม่ดี”

จิ้นเฟิงเฉินจดจ้องเจียงสื้อสื้อ ก่อนจะเอ่ยตอบว่า:”เรื่องนั้นเธอไม่ต้องเป็นห่วง เพราะฉันเชื่อว่าถึงฉันจะแต่งงานกับคนอื่นแล้วมีลูกอีกกี่คน ฉันก็จะยังคงรักและดีกับเสี่ยวเป่าไม่เปลี่ยนแปลง”

คนอื่นที่จิ้นเฟิงเฉินพูดจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจียงสื้อสื้อ ความหมายแฝงในคำพูดนั้นก็คือ แม้ว่าในอนาคตพวกเขาจะมีลูกด้วยกันอีกกี่คน เสี่ยวเป่าก็มีแต่จะได้รับความรักจากพวกเขาเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น

แต่พอเจียงสื้อสื้อเป็นคนฟังก็กลับเข้าใจผิดเป็นซูชิงหลิงซะงั้น

จู่ๆเธอก็พลันรู้สึกเหมือนมีหินหนักอึ้งหล่นทับอยู่ในอก พลางคิดว่า แล้วซูชิงหยิงล่ะ? เธอจะดีกับเสี่ยวเป่าหรือเปล่า? ถ้าจิ้นเฟิงเฉินไม่อยู่เสี่ยวเป่าจะถูกเธอรังแกไหม?

ถ้าเป็นซูชิงหยิงก็คงไม่หรอก เพราะเธอออกจะรักจิ้นเฟิงเฉินมากขนาดนั้น

เจียงสื้อสื้อพยายามเก็บซ่อนความรู้สึกในก้นบึ้งของหัวใจ พลันเอ่ยยิ้มๆว่า:”งั้นก็ดีแล้วล่ะ” สักพักเธอก็เอ่ยถามต่อว่า:”แล้ววันนี้คุณจะพาเสี่ยวเป่ากลับไปไหม?”

จิ้นเฟิงเฉินยังไม่ทันได้ตอบ เสี่ยวเป่าก็พุ่งตัวเข้ามากอดขาเจียงสื้อสื้อแล้วเอ่ยว่า:”ไม่เอา เสี่ยวเป่าไม่กลับ เสี่ยวเป่าจะอยู่กับคุณน้าสื้อสื้อที่นี่”

จิ้นเฟิงเฉินเมื่อเห็นท่าทางของลูกชายแล้วก็ยกยิ้มมุมปากอย่างจนใจ ก่อนจะเอ่ยตอบว่า:”งั้นก็ไม่กลับแล้วล่ะ”

เจียงสื้อสื้อเองก็ไม่ได้คัดค้านอะไรอยู่แล้ว

“งั้นเสี่ยวเป่าก็นอนกับน้าที่นี่เนอะ แล้วคุณล่ะ จะกลับเมื่อไหร่?”

สิ้นเสียง จิ้นเฟิงเฉินก็พลันชะงักกึก นี่มันผลักไสไล่ส่งกันชัดๆ

เสี่ยวเป่ามองแด็ดดี้ตัวเองอย่างเห็นใจ ก่อนจะเอ่ยว่า:”คุณน้า คืนนี้ให้แด็ดดี้นอนที่โซฟาเถอะนะ ดึกขนาดนี้แล้ว…….”

เสี่ยวเป่าอยากให้แด็ดดี้ได้อยู่กับคุณน้านานกว่านี้อีกหน่อย

“ไม่ได้หรอก ถ้าแด็ดดี้หนูปวดตัวขึ้นมาจะทำยังไง เคยนอนโซฟาที่ไหนกันล่ะ” เจียงสื้อสื้อตอบ

จิ้นเฟิงเฉินจึงต้องกลับไปอย่างไม่มีทางเลือก

ิเจียงสื้อสื้อคร้านจะไปส่งเขา ก่อนจะอุ้มเสี่ยวเป่าเข้าไปในห้องอาบน้ำ เป็นอีกครั้งที่จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกได้ถึงการถูกปฏิบัติที่ต่างกันราวฟ้ากับเหวของเขากับลูกชาย ซึ่งนั่นทำให้เขาไม่ค่อยจะพอใจมากนัก

ขณะเดียวกันก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง เจียงสื้อสื้อกำลังโกรธเขาอยู่แน่ๆ แต่จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร จึงทำได้เพียงเเค่ปล่อยเลยตามเลย