ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 174 ต่างคนต่างคิด
บทที่ 174 ต่างคนต่างคิด
ใบหน้าที่เปื้อนยิมของซูชิงหยิงทำให้ แม่ซู ต้องถามขึ้นอีก: “แล้วตอนนี้ลูกวางแผนจะทำยังไง? จะส่งเสียงบันทึกนี้ไปให้เฟิงเฉินเลยไหม?”
ได้ยินอย่างนั้นซูชิงหยิงก็ส่ายหน้า ในตอนแรกที่เธอได้ยินเจียงนวลนวลเล่นเรื่องนี้เธอตื่นเต้นจนอยากจะเอาเรื่องนี้ไปบอกจิ้นเฟิงเฉินและให้เขาได้รับรู้ว่าเจียงสื้อสื้อเป็นผู้หญิงแบบไหน แบบนี้จิ้นเฟิงเฉินจะต้องทิ้งเจียงสื้อสื้อแน่
แต่ตอนนี้เธอใจเย็นลงแล้ว ซูชิงหยิงจะต้องวางแผนให้รอบคอบ ตอนนี้จิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อกำลังอยู่ในช่วงที่เร่าร้อน หากเธอเปิดเผยเรื่องนี้ต่อหน้าจิ้นเฟิงเฉิน ไม่แน่ว่าผู้ชายคนนี้อาจจะไม่เชื่ออีกทั้งยังจะรู้สึกว่าตัวเองนั้นใส่ความเจียงสื้อสื้อ
ซูชิงหยิงครุ่นคิดอยู่นาน จู่ ๆ เธอก็คิดถึงคุณท่านจิ้นที่กำลังจะจัดงานเลี้ยงวันเกิดในอีกไม่ช้า
เธอหรี่ตาลงช้า ๆ ถึงเวลานั้นจิ้นเฟิงเฉินอาจจะเปิดตัวเจียงสื้อสื้อ งานเลี้ยงนั้นทุกคนในตระกูลจิ้นและตระกูลฉิน ต่างเข้าร่วม เธอจะต้องใช้โอกาสเปิดโปงเรื่องนี้ในงานเลี้ยง
ซูชิงหยิงอดไม่ได้ที่จะยิ้มเมื่อคิดว่าเจียงสื้อสื้ออาจจะถูกตระกูลจินทั้งหมดปฏิเสธและอาจถูกไล่ออกจากงานเลี้ยง
ยิ่งกว่านั้นในงานเลี้ยงต่างมีผู้คนมากหน้าหลายตาจากแวดวงชั้นสูง เมื่อเรื่องนี้ถูกเปิดโปงแล้วเจียงสื้อสื้อจะมีหน้าอยู่ต่อไปยังไง
แม่ซู และพ่อซูต่างเห็นด้วยเมื่อได้ยินความคิดนี้ ทั้งครอบครัวต่างพากันวางแผนว่าถึงเวลานั้นแล้วจะเปิดโปงเรื่องนี้อย่างไร
… …
ฝั่งเจียงสื้อสื้อหลังจากกลับมาแล้ว เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็ไปรายงานกับ คุณท่านฉิน
หลังจากมาถึงร้านขายของโบราณแล้ว คุณท่านฉิน ก็รู้สึกดีใจหลังจากที่ไม่ได้เจอเจียงสื้อสื้อหลายวันมานี้
ทั้งสองคนร่ำชาและพูดคุยกันไปด้วย: “ไปต่างประเทศครั้งนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ? เที่ยวสนุกรึเปล่า?”
คิดถึงวันเวลาที่บนเกาะ เจียงสื้อสื้อก็มีสีหน้าอ่อนโยนและยิ้ม เธอพูดขึ้น: “ดีมากค่ะคุณตาฉิน ”
“สนุกก็ดีแล้ว ฉันนึกว่าเธอกลับมาครั้งนี้จะลืมคนแก่อย่างฉันไปแล้ว!”
“จะลืมได้ยังไงคะ ใช่แล้ว คุณตาฉิน งานเลี้ยงวันเกิดคุณเป็นรูปแบบไหนนะ หนูมีเวลามากในช่วงนี้ดังนั้น หนูช่วยวางแผนให้คุณได้นะคะ”
เจียงสื้อสื้อเพิ่งกลับมาได้ไม่นาน เธอจึงไม่มีงานในมือมากนักดังนั้นช่วงนี้จึงไม่ค่อยยุ่ง
คุณท่านฉิน ยิ้ม เขาไม่คิดว่าแม่สาวน้อยคนนี้จะจำเรื่องนี้ได้
“แบบไหนอะไรก็ได้ ไม่ต้องยุ่งยากหรอก”
“ได้ยังไงกันคะ คุณปู่จะอายุเจ็ดสิบแล้ว ต้องจัดงานฉลองใหญ่ถึงจะถูก” เจียงสื้อสื้อจับมือของ คุณท่านฉิน และพูด ในใจก็คิดว่าจะออกแบบงานวันเกิดอย่างไรดี
ก่อนหน้านี้เธอออกแบบงานวันเกิดให้เสี่ยวเป่า ดังนั้นก็ถือว่ามีประสบการณ์ แต่ว่าตนหนึ่งเป็นเด็กส่วนอีกคนเป็นคนแก่ ดังนั้นยังมีอีกหลายจุดที่แตกต่างกัน
ได้ยินดังนั้น คุณท่านฉิน ก็หัวเราะร่วน
“เธอพูดจาเหมือนหลานของฉันมากเลยนะ”
“ถ้างั้นหลานของคุณก็เคารพคุณมากสิคะ” เจียงสื้อสื้อยิ้ม
จากนั้นเธอก็พูดคุยเรื่องการออกแบบกับ คุณท่านฉิน ต่ออีกจนถึงประมาณสองทุ่มแล้วเจียงสื้อสื้อจึงกลับ
… …
น่าเสียดายที่ไม่นานหลังจากที่เจียงสื้อสื้อจากไปจิ้นเฟิงเฉินก็มา
“จะมาทำไมไม่บอกสักคำ?” คุณท่านฉิน กล่าว
คนหนึ่งมาคนหนึ่งไป ไม่ต้องพูดว่า คุณท่านฉิน เสียดายแค่ไหน หากรู้แต่แรกจะให้เจียงสื้อสื้อรอก่อนทั้งสองคนจะได้เจอกัน คิดแล้วเขาก็หันไปมองหลานของตนเอง
จิ้นเฟิงเฉินเกิดความสงสัยเล็กน้อยและมองดู คุณท่านฉิน และได้ยินเพียงฝ่ายตรงข้ามพูดขึ้น: “ก็แม่สาวน้อยที่ฉันเล่าให้ฟังเมื่อคราวก่อน เธอเพิ่งจะไป ถ้าเธอมาให้เร็วกว่านี้อีกนิดคงจะได้เจอกันแล้ว”
เมื่อได้ยินดังนั้นจิ้นเฟิงเฉินกระตุกมุมปาก เขาพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง ตาแก่นี้ยังจะคิดจับคู่ให้เขากับใครก็ไม่รู้เหรอ? เขาหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้
“คุณตา วันนี้ผมมาคุยเรื่องงานเลี้ยงวันเกิด ทั้งสถานที่รูปแบบงานและเรื่องอื่น ๆ คุณตามีความคิดอะไรเป็นพิเศษไหมครับ พรุ่งนี้ผมจะให้คนมาออกแบบ”
คุณท่านฉิน โบกมือแล้วพูด “แกไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอก เรื่องนี้ฉันให้คนไปทำแล้ว แกรีบไปจัดการธุระสำคัญในชีวิตให้เรียบร้อยเสียเถอะ!”
จิ้นเฟิงเฉินเกิดความประหลาดใจในแววตา “คุณตาให้คนไปทำแล้วเหรอ?”
“ใช่น่ะสิ! ฉันให้คนไปจัดการแล้ว ก็แม่หนูคนนั้นแหละ”
เมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายคือหญิงสาวที่คุณตาฉิน ของเขาพูดถึงกับเขาบ่อย ๆ ในช่วงนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็ค่อย ๆ ขมวดคิ้ว
“คุณตาครับ เขาไว้ใจได้ไหม?”
คุณท่านฉิน เพิ่งจะรู้จักเธอได้เพียงไม่กี่วัน ทำไมถึงได้วางใช้ให้อีกฝ่ายไปทำเรื่องสำคัญขนาดนี้ จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกผิดปกติ
คุณท่านฉินพูดขึ้นอย่างเย็นชา: “หากว่าเธอไว้ใจไม่ได้ งั้นบนโลกนี้คงไม่มีใครที่ไว้ใจได้แล้วล่ะ”
ไม่รู้ด้วยเหตุใดคุณตาฉิน จึงได้ชอบเจียงสื้อสื้อนัก เชื่อใจเจียงสื้อสื้อ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเธอมีความสามารถแค่ไหน แต่เรื่องงานเลี้ยงวันเกิดนี้ที่มอบหมายให้เจียงสื้อสื้อคุณตาฉิน กลับรู้สึกวางใจ
จิ้นเฟิงเฉินคิดไม่ถึงว่าคุณท่านฉิน จะมั่นใจในตัวหญิงสาวที่ตนเองก็ไม่รู้จักชื่อแซ่คนนี้ถึงเพียงนี้ เพียงแค่ไม่กี่วัน แม่สาวน้อยคงนี้คงมีดีไม่น้อย
“ในเมื่อมาแล้ว มาเดินหมากเป็นเพื่อนตาก่อนแล้วค่อยกลับสิ!” คุณท่านฉิน พูดกับจิ้นเฟิงเฉิน พูดไปและเขาก็หยิบหมากออกมา
จิ้นเฟิงเฉินเองก็ไม่ปฏิเสธ เขาเดินหมากไปและคุยกับคุณตาไป
“ได้ข่าวว่าหลายวันที่ผ่านมาแกไปต่างประเทศรึ?”
“อือ” จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าและพูดขึ้น: “ไปทำธุระนิดหน่อย”
คุณท่านฉินมองจิ้นเฟิงเฉินอย่างเรียบเฉย “หึ นี่แกยังคิดจะหลอกฉันอีกนะ! ได้ข่าวว่าผู้หญิงที่แกชอบก็ไปด้วย ไปหาเธอล่ะสิ!”
ข่าวนี้จะต้องมาจากจิ้นเฟิงเหราแน่ หลายวันก่อน จิ้นเฟิงเหราก็มาเยี่ยมคุณตาฉิน แล้วพูดว่าพี่ชายของเขาไปตามเมียถึงต่างประเทศ
จะพูดไปก็เหมือนบุพเพสันนิวาส หลายวันก่อนจิ้นเฟิงเฉินไปต่างประเทศ เจียงสื้อสื้อเองก็ไปต่างประเทศเหมือนกัน ตอนนี้คุณตาฉินคิดไม่ถึงว่าเจียงสื้อสื้อกับผู้หญิงที่จิ้นเฟิงเฉินชอบนั้นคือคนคนเดียวกัน
จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะ “ไม่มีทางปิดอะไรคุณตาได้เลยนะครับเนี่ย”
“เป็นผู้หญิงแบบไหนถึงทำให้แกชอบได้?”
คุณท่านฉินเกิดความอยากรู้ เขาเห็นจิ้นเฟิงเฉินตั้งแต่เล็กจนโต ยังไม่เคยเห็นเขาปฏิบัติตัวกับใครแบบนี้ เมื่อก่อน คุณท่านฉิน รู้สึกว่า ชีวิตนี้จิ้นเฟิงเฉินคงไม่มีวันชอบใครได้ หากแต่งงานก็คงเป็นการแต่งงานตามความต้องการของครอบครัว
แต่คิดไม่ถึงว่าตอนนี้เขาจะมีผู้หญิงที่อยู่ในใจแล้ว
ในขณะที่เดินหมากจิ้นเฟิงเฉินก็พูดขึ้น: “ถึงวันงานเลี้ยงวันเกิดคุณตา ผมจะพาเธอกลับมาให้คุณตาดูครับ”
“ได้ ฉันจะรอวันนั้น ว่าคนที่แกชอบเป็นแบบไหน”
คุณท่านฉิน เองก็ไม่ใช่คนที่สนใจเรื่องหน้าตาฐานะ ถ้าหากอีกฝ่ายนั้นไม่เลวร้าย เขาก็ไม่ปฏิเสธที่เธอจะคบกับจิ้นเฟิงเฉิน ถ้าหากว่ามันแย่เหมือนอย่างที่ลูกสาวเธอว่าไว้ คุณท่านฉิน ก็จะแนะนำเจียงสื้อสื้อให้กับจิ้นเฟิงเฉินในวันนั้น
จิ้นเฟิงเฉินมั่นใจว่า คุณท่านฉิน จะต้องชอบเจียงสื้อสื้อ ในใจยังวางแผนไว้ว่าจะใช้โอกาสนี้แนะนำเจียงสื้อสื้อให้กับทุกคนในครอบครัว
ทั้งสองต่างฝ่ายต่างคิดและเดินหมากต่อ