ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 185 ความอึดอัดที่ไม่อาจบอกใคร

ชั่วขณะนั้นเอง จิ้นเฟิงเฉินยังคงคิดว่าตัวเองฟังผิดไปเลย ดูตัวเนี่ยนะ?!

“เธอเป็นคนดูตัวเองหรือว่าเป็นผู้ช่วยของเธอกัน?”

เธอน่าจะมาเป็นเพื่อนผู้ช่วยของเธอล่ะนะ จิ้นเฟิงเฉินคิดแบบนั้น

“เป็นคุณเจียงครับ” ผู้ช่วยตอบกลับอย่างสั่นสะท้านไปด้วยความกลัว

เขาเองก็รู้สึกผิดหวังอย่างมาก! แค่ลองไปตรวจสอบดู ก็พบว่าเจียงสื้อสื้อกำลังนัดดูตัวอยู่ คุณเจียง ประธานไปทำเรื่องอะไรที่ผิดต่อคุณกันแน่ คุณถึงได้มาดูตัวแบบนี้?

แต่จุดสำคัญก็คือ จะนัดดูตัวอะไรก็ว่าไปอย่าง แต่ทำไมถึงต้องเลือกร้านอาหารนี้มาให้พวกเขาเห็นด้วย ตอนนี้ประธานก็รู้เข้าแล้วอีก…ผู้ช่วยเริ่มรู้สึกเกลียดตัวเองที่ปากพล่อยไป จะไปพูดว่าจะลองไปตรวจสอบเจียงสื้อสื้อเพื่ออะไรกัน

ชั่วขณะนั้นเอง สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินก็เปลี่ยนไปอึมครึมลง เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย เช้าวันนี้เจียงสื้อสื้อบอกว่าตัวเองมีธุระ ธุระที่ว่าก็คือการมาดูตัวยังงั้นหรือ?

พอเห็นว่าสีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินเปลี่ยนไป ผู้ช่วยก็ตกใจจนแทบแย่ เขาเหมือนมีความรู้สึกว่า ประธานของเขาคิดที่จะไปอัดผู้ชายคนนั้นเสียด้วยซ้ำ

แม้แต่ลูกค้าก็ยังรู้สึกถึงความผิดปกติ เขาสงสัยว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ใครมาดูตัวกัน? แน่นอนว่า ถึงจะสงสัยแค่ไหน แต่เขาก็ยังเกรงใจไม่กล้าถามออกไป เพราะจิ้นเฟิงเฉินในตอนนี้ ทำให้เขารู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ

เจียงสื้อสื้อที่กำลังก้มหน้าก้มตากินข้าวอยู่นั้น เธอก็แอบรู้สึกได้ถึงสายตาที่มองตัวเองจากด้านหลัง ซึ่งมันทำให้เธอเสียวสันหลังวาบอย่างไม่รู้ว่าทำไม เธอจึงหันไปดู เป็นเพราะอยู่ห่างกันหลายโต๊ะ จึงทำให้เธอมองไม่เห็นอะไรเลย

นี่เธอรู้สึกไปเองหรือเปล่านะ? ทำไมถึงรู้สึกว่ามีคนกำลังจ้องตัวเองอยู่กัน? เจียงสื้อสื้อคิดพลางอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

เธอในตอนนี้จะไปคิดถึงได้ยังไง ว่าจิ้นเฟิงเฉินเองก็มาปรากฏตัวอยู่ที่ร้านอาหารนี้เช่นกัน แถมยังรู้ด้วยว่าตัวเธอเองมาดูตัว โชคชะตาของทั้งสองคนมันช่างบังเอิญเสียจริง

เว่ยฉีเฟิงเหมือนจะรู้สึกได้ว่าเจียงสื้อสื้อทำท่าทีแปลกๆ ไป จึงถามขึ้นอย่างเป็นห่วง : “เกิดอะไรขึ้นหรือครับ?”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” เจียงสื้อสื้อยิ้มพลางส่ายหัว

ต่อจากนั้นก็กินอาหารกันอีกสักนิดสักหน่อย พอถึงเวลาที่พนักงานคิดเงิน เดิมทีเจียงสื้อสื้อก็คิดจะจ่ายเอง หรือไม่ก็ช่วยกันแชร์อยู่แล้ว เพราะนี่เป็นการเจอกันครั้งแรกเท่านั้น

แต่เว่ยฉีเฟิงกลับยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “จะให้ผู้หญิงเป็นคนจ่ายเงินได้ยังไงกันล่ะครับ เอาอย่างนี้ไหม ถ้าหากว่าคุณไม่สบายใจล่ะก็ ครั้งหน้าคุณค่อยเลี้ยงผมก็ได้ ส่วนโอกาสครั้งแรกนี้ให้ผมเป็นคนออกเถอะนะ!”

พอเห็นแบบนั้น ความรู้สึกดีที่เจียงสื้อสื้อมีให้กับเว่ยฉีเฟิงก็เพิ่มมากขึ้นอีก ผู้ชายคนนี้ดูเป็นสุภาพบุรุษมาก เธอไม่อาจแย่งเขาจ่ายเงินได้อีก ต่อจากนั้นเว่ยฉีเฟิงก็แลกวีแชทด้วยกันกับเธอ หลังจากนั้นพวกเธอก็เดินออกจากร้านอาหารไป

“ให้ผมไปส่งพวกคุณไหมครับ?” เว่ยฉีเฟิงพูด

“ขอบคุณนะคะคุณเว่ย แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ บ้านของฉันอยู่ใกล้แค่นี้เอง” เจียงสื้อสื้อปฏิเสธไป เพราะทั้งสองคนยังไม่สนิทกันมาก เธอจะไปรบกวนให้เว่ยฉีเฟิงไปส่งพวกเธอที่บ้านได้ยังไง

“โอเคครับ ถ้าอย่างนั้นไว้นัดกันใหม่นะครับ”

“ค่ะ” เจียงสื้อสื้อพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับสวีหน้า

ระหว่างทางกลับนั้น สวีหน้าก็พูดขึ้น : “พี่สื้อสื้อ พี่โชคดีจังเลยนะ แม้แต่การหารคู่ดูตัวของพี่ยังโชคดีขนาดนี้ ดูเหมือนว่าเว่ยฉีเฟิงคนนี้จะดูไม่เลวเลยนะ”

หากเอาไปเปรียบเทียบกับคู่ดูตัวคนแรกแล้วล่ะก็ เว่ยฉีเฟิงก็ดูดีกว่าเยอะมากอยู่แล้วล่ะนะ

เจียงสื้อสื้อเองก็รู้สึกได้ว่าเว่ยฉีเฟิงคนนี้ไม่เลวเลย แต่ในใจของเธอตอนนี้กลับรู้สึกเสียใจนิดหน่อยแล้วล่ะ

เป็นเพราะผู้ชายคนนี้ดีมาก ทำให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกไม่สงบจิตสงบใจ เป็นเพราะตัวเองต้องการที่จะหาข้ออ้าง เพื่อปิดบังเป้าหมายที่แท้จริงเอาไว้ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองทำผิดต่อคนอื่นยังไงยังงั้น

เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะตำหนิตัวเอง หากคิดจะหนีออกมาจากจิ้นเฟิงเฉิน ก็ยังมีวิธีอีกตั้งเยอะไม่ใช่หรือไง! ทำไมถึงมีความคิดที่แย่แบบนี้ได้นะ

เฮ้อ…ช่างมันเถอะ อะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิดแล้วกัน！

ขณะนั้น สวีหน้าที่อยู่ข้างๆ เธอก็พูดขึ้นต่อ : “แต่ว่านะพี่สื้อสื้อ ถึงแม้ว่าเว่ยฉีเฟิงคนนี้จะดูดีก็ตาม แต่ประธานจิ้นดูดีกว่าเยอะเลยนะ! ประธานจิ้นอุตส่าห์ทำกับพี่ดีขนาดนี้ เป็นฉันก็มองออก ว่าเขาน่ะชอบพี่มาก ส่วนในใจพี่เองก็น่าจะชอบประธานจิ้นอยู่จริงๆ ใช่ไหมล่ะ…พี่สื้อสื้อ เอาจริงๆ เลยนะ ถึงเว่ยฉีเฟิงจะดีแค่ไหน แต่การที่มานัดดูตัวแบบนี้ ไม่แน่ว่าอาจจะมีเป้าหมายอะไรแอบแฝงอยู่ก็ได้นะพี่ พวกเรายังไม่รู้จักไม่เข้าใจคนๆ นี้ดีเลย ถ้าไม่อย่างนั้นพี่ลองเก็บประธานจิ้นกับประธานลู่มาพิจารณาดูดีไหม?”

แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไม สวีหน้าไม่เคยที่จะสัมผัสใกล้ชิดกับทั้งสองคนมาก่อน แต่กลับรู้สึกได้ว่าเจียงสื้อสื้อเองก็ชอบจิ้นเฟิงเฉินเช่นกัน ไม่อย่างนั้นครั้งก่อนตอนที่อยู่ต่างประเทศ เธอจะออกไปด้วยกันกับจิ้นเฟิงเฉินกลางดึกกลางดื่นทำไม แถมยังตอนที่อยู่ที่โรงพยาบาลนั่นอีก ตอนที่เจียงสื้อสื้อเห็นว่าจิ้นเฟิงเฉินโผล่มา สีหน้าของเธอก็ดูออกเลยว่าดีใจมากแค่ไหน

ของพวกนี้เป็นสิ่งที่จะแสดงออกมาได้ ต่อคนที่ชอบเท่านั้นล่ะนะ

ทั้งสองคนต่างก็ชอบพอกัน ถ้าหากว่าอยู่ด้วยกันไม่ได้จริงๆ ในใจของสวีหน้าคงรู้สึกเสียใจอย่างมากแน่ๆ

“แต่ไม่ใช่ว่าชอบแล้วจะอยู่ด้วยกันได้สักหน่อยนี่นา!” เจียงสื้อสื้อถอนหายใจ

สวีหน้าเองก็แสดงสีหน้าไม่เข้าใจ “ทำไมกันล่ะพี่? พี่เองก็ชอบประธานจิ้น ประธานจิ้นเองก็ชอบพี่ ถึงสถานะของพี่ทั้งสองคนจะแตกต่างกันมากก็ตาม แต่เรื่องพวกนี้มันก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะมาห้ามพวกพี่ไม่ให้อยู่ด้วยกันนี่คะ!”

“สวีหน้า มีเรื่องมากมายที่มันไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอคิดหรอกนะ”

เจียงสื้อสื้อยิ้มบางๆ ดูท่าทีหมดหนทาง ถ้าหากระหว่างพวกเธอมันต่างกันแค่สถานะจริงๆ ก็คงจะดีสิ แต่เรื่องเมื่อหกปีก่อนหน้านี้นั้น…ยังไงก็ไม่มีทางที่จะลบออกได้

พอรู้ว่าเจียงสื้อสื้อมีความขมขื่นใจที่ไม่อาจบอกใครได้ สวีหน้าจึงไม่ถามอะไรขึ้นอีก ก่อนจะถอนหายใจตามไป

“ถ้าอย่างนั้นพี่สื้อสื้อก็ต้องคอยสังเกตให้ดีๆ ด้วยนะ ว่าเว่ยฉีเฟิงคนนี้แสร้งทำหรือเปล่า! ไม่แน่ว่าภายนอกอาจจะแสดงว่าดูอบอุ่นสง่างาม แต่ข้างในอาจจะน่ากลัวมากก็ได้ ครั้งหน้าตอนที่พี่ไปเจอเขาก็ระวังๆ ไว้ด้วยนะคะ!”

“อืม พี่รู้แล้วล่ะ” พอได้ยินสวีหน้าเตือนสติแบบนั้น เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มให้ พร้อมกับรู้สึกอบอุ่นในใจ