ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 225 ได้รับการปฏิบัติต่างกันมากขนาดนี้

“ความคิดหรือ? แกจะมีความคิดอะไรได้หรือ?”

สีหน้าฉินมู่หลันเคร่งขรึม “วันนี้แกนอกจากหมุนตามเจียงสื้อสื้อคนเดียว นี่ก็คือความคิดที่แกเอ่ยถึงหรือ?”

หลังจากเธอดุเสร็จแล้ว คิดแล้วคิดอีก พูดอย่างเข้มงวดมากว่า“แกคิดว่าฉันล้วนไม่รู้อะไรจริงๆหรือ? ในอดีตเจียงสื้อสื้อไม่สะอาด ไม่ชัดเจนกับผู้ชายคนอื่น! ผู้หญิงแบบนี้คนหนึ่ง ไม่ว่าเป็นเช่นไรฉันล้วนไม่รับปากให้แกแต่งกับเธอ!”

ได้ยินคำพูด จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วยิ่งแน่นขึ้น

ในใจเขาสงสัยว่าแม่รู้เรื่องนี้ได้ยังไงหรือ

ถ้าหากว่าจำไม่ผิด เขาตั้งใจปิดข่าวนี้ไว้ ยังเคยตักเตือนจิ้นเฟิงเหราไว้ จะให้ข่าวหลุดออกไปแม้แต่นิดก็ไม่ได้เด็ดขาด

เธอได้ข่าวจากที่ไหนอีกล่ะ?

ตอนที่เขากำลังตั้งสติคิดอยู่ ฉินมู่หลันกลับเอารูปถ่ายยัดใส่ในอกเขา “ฉันบอกกับแก ไม่ว่าเรื่องอะไรฉันล้วนตามใจแกได้ เพียงเรื่องนี้เรื่องเดียวไม่ได้ ดังนั้น ดีที่สุดแกเลือกคนหนึ่งที่ถูกใจด้วยตัวแกเอง ถ้าไม่เช่นนั้นฉันก็เลือกให้แกด้วยตัวฉันเอง”

คำพูดที่โมโหพูดจบ เธอหมุนตัวอย่างโมโหเปิดประตูออกจากคฤหาสน์

จิ้นเฟิงเฉินจ้องภาพด้านหลังของฉินมู่หลันที่จากไปอย่างโมโห และมาดูรูปถ่ายที่อยู่ในมืออีก ถือโอกาสก็ทิ้งลงไปในถังขยะ

ตกลงว่าใครคนไหนให้ข่าวหลุดออกไป เขาจะต้องตรวจสอบให้ชัดเจน!

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง จิ้นเฟิงเฉินก็ขับรถกลับมาถึงที่อยู่ของเจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อมองเห็นเขา อดไม่ได้ถามอย่างเป็นห่วงว่า “กลับไปอย่างรีบร้อนเช่นนั้น คือมีเรื่องอะไรหรือ?”

จิ้นเฟิงเฉินตอบอย่างผ่าเผยว่า “ไม่มีอะไร เรื่องของบริษัทเท่านั้น จัดการเรียบร้อยแล้ว”

“นั่นก็ดีแล้ว”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าตอบกลับ ภายนอกแม้ว่าไม่มีปฏิกิริยาอะไร ความจริงแล้วในใจเป็นห่วงบ้างเล็กน้อย

แม่ของเขาไม่เคยสนใจเรื่องบริษัทมาโดยตลอด เรียกเขากลับไปอย่างรีบร้อนเช่นนั้น เกรงกลัวว่าจะไม่ได้ง่ายเช่นนั้นล่ะ?

มีความเกี่ยวข้องกับตัวเธอเองหรือ?

เจียงสื้อสื้อเข้าใจ แม่ของเขาไม่ชอบตนเองไม่ใช่วันสองวันแล้ว เขากลับไป กลัวว่าคือต้องเผชิญหน้ากับการทำให้ลำบากใจของคนในบ้านด้วยตัวคนเดียวล่ะ?

อาจจะได้สังเกตถึงความไม่ปกติของเธอ จิ้นเฟิงเฉินกางแขนยาวออกไปกอดเธอเข้ามาในอ้อมอก

เจียงสื้อสื้ออยู่ในอ้อมอกของเขา ดิ้นไปสักพัก ใบหน้าแดงระเรื่อ “รีบปล่อยฉันออกไป ทำให้เสี่ยวเป่าเห็นแล้วไม่ดี”

“มีอะไรไม่ดี น้าสื้อสื้อ แด๊ดดี้กอดคุณ เสี่ยวเป่าก็กอดคุณ”

เสี่ยวเป่าดูเหมือนกลมๆอันหนึ่ง เคลื่อนย้ายมาอย่างรวดเร็ว กอดขาของเธอไว้อย่างแน่น ดูเหมือนวินาทีต่อมาทำเช่นดั่งเธอก็จะหนีไป

ในทันทีนั้นเจียงสื้อสื้อ มีความซาบซึ้งเล็กน้อย น้ำตาคลอตามมา ยืนมือกอดเสี่ยวเป่าขึ้นมา จูบไปที่หน้าผากของเขาเบาๆหนึ่งที

จิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ข้างๆเห็นแล้ว นัยน์ตาเต็มเปี่ยมด้วยความไม่พอใจ ทำไมเขากับเสี่ยวเป่าได้รับการปฏิบัติต่างกันมากเช่นนี้ล่ะ?

เสี่ยวเป่าตาแหลม ยิ้มตายี๋ทันทีพูดว่า “แด๊ดดี้ คุณหึงหรือไม่? น้าสื้อสื้อแค่จูบผม”

จิ้นเฟิงเฉินมุมปากงอขึ้น บิดหน้าของเสี่ยวเป่า พูดเสียงเบาว่า “ดูแล้ว ผมต้องส่งแกไปให้คุณปู่คุณย่าที่นั่นแล้วล่ะ”

ในทันทีนั้นเสี่ยวเป่าหันหน้าของตนเองออก ทั้งหัวบุกเข้าไปในอกของเจียงสื้อสื้อ บ่นว่า “ผมไม่เอา ผมจะอยู่ด้วยกันกับน้าสื้อสื้อ น้าสื้อสื้อ……..คุณอย่าให้แด๊ดดี้ไล่เสี่ยวเป่าไปดีหรือไม่?”

เจียงสื้อสื้อได้ยินพ่อลูกทั้งสองเล่นตลก ความกลัดกลุ้มเล็กน้อยก่อนหน้านั้น ในทันทีนั้นสลายตัวไปหมด ยิ้มอย่างเบิกบานพูดว่า “เสี่ยวเป่าโปรดวางใจ น้าสื้อสื้อจะไม่ทำให้แกถูกไล่ออกอย่างเด็ดขาด” จิ้นเฟิงเฉินเบ้ปาก อยู่ดีๆยื่นมือคว้าทั้งใหญ่ทั้งเล็กกอดไว้ในหน้าอกอย่างแน่นในทันที ต่อจากนี้ตาของเสี่ยวเป่าก็ถูกปิดไว้แล้ว

เขาก้มหัวลงก็จูบริมฝีปากของเจียงสื้อสื้อไว้

กลิ่นอายที่ยั่วยวนของเขาโดยเฉพาะ ทันทีนั้นบุกรุกเข้ามา

เจียงสื้อสื้ออึ้งไปทั้งตัว

เสี่ยวเป่าดิ้น “แด๊ดดี้คุณทำอะไรอยู่หรือ?”

จิ้นเฟิงเฉินชิมเล็กน้อยก็หยุดทันที ปล่อยเธอ มุมปากแสดงถึงรอยยิ้มที่อย่างพอใจ

แก้มของเจียงสื้อสื้อแดงระเรื่อ “คุณ……..”

เสี่ยวเป่าจ้องมองแด๊ดดี้ของเขาอย่างไม่พอใจ “ทำไมต้องปิดตาของผมไว้”

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้พูด เพียงแค่ชมดูความเขินอายที่มีเอกลักษณ์ของผู้หญิงในอก

เจียงสื้อสื้อถูกจ้องมองจนขนหัวลุก รีบกอดเสี่ยวเป่า หนี้ออกไปเลย

เวลาดึกหน่อย เจียงสื้อสื้อกล่อมเสี่ยวเป่านอนแล้ว เห็นไฟข้างนอกยังสว่างอยู่ อดไม่ได้เดินออกไปดู

ก็เห็นเงากายที่สูงยาวของผู้ชาย ยืนอยู่ข้างระเบียง มือหนึ่งดันราวระเบียงไว้ มือหนึ่งถือไวท์ไว้ ข้างๆยังมีแก้วหนึ่ง

ดูเหมือนคือตั้งใจให้เธอโดยเฉพาะ

เจียงสื้อสื้อเดินเข้าไป

จิ้นเฟิงเฉินถามว่า “ดื่มไหม?”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “ได้ค่ะ”

เธอยกขึ้นมาดื่มอย่างเบาๆหนึ่งคำ

เธอดื่มเหล้าไม่ค่อยเป็น แต่ว่าท่าทางงดงามมาก โดยเฉพาะสีของริมฝีปากที่อยู่ภายใต้แสงจันทร์ แฝงไว้ด้วยความแวววาวหนึ่งชั้น ทำให้คนอดไม่ได้อยากจะจูบความงดงามสักที

ใจสั่นไหวช้ากว่าการลงมือทำ

จิ้นเฟิงเฉินดื่มเหล้าคำหนึ่ง ดึงเธอเข้าในอ้อมอกทันที ยกหน้าของเธอขึ้นมาอย่างรักใคร่ จูบลงไปเลย

ในทันที ต่อมาไวท์ที่เข้มข้น จากปากของเขาค่อยๆเทเข้าไปในปากของเธอ

เจียงสื้อสื้อกลั้นหายใจไว้ ตามใจเขาเปิดฟันของเธอออก ปลายลิ้นพันกัน