ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 332 ฉันว่าคุณมีชีวิตอยู่จนเบื่อแล้ว !

“นายรู้ไหมว่าสามีของฉันคือใคร? เขาเป็นราชากระดาษเช็ดมือที่มีชื่อเสียง ไม่แน่กระดาษเช็ดมือที่นายใช้อยู่ตระกูลฉันเป็นคนผลิตเอง”

“ เขาสนิทกับหัวหน้าของนายนะ ถ้าพวกนายไม่อยากถูกไล่ออกก็ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้!”

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!” เธอกรีดร้องอย่างกะทันหันขึ้นมา

เจียงสื้อสื้อตกใจจนตัวสั่น และมองไปที่เจ้าหน้าที่ตำรวจด้วยความลำบากใจ มันเป็นเช่นนี้นี่เอง ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขายิ้มแปลกๆ

หญิงอ้วนที่อยู่ข้างในยังคงพูดไม่รู้จบ ตำรวจก็เปิดประตูให้เจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงเฉินเข้าไป

เมื่อเธอเห็น เจียงสื้อสื้อ หญิงอ้วนก็ตกตะลึง แต่ในวินาทีต่อมาเธอก็อารมณ์ร้อนขึ้นมา เธออยากจะยกมือตบเธอ แต่มือของเธอถูกใส่กุญแจมือไว้กับเก้าอี้

“นังเลว อย่าคิดว่าจะทำอะไรฉันได้ เมื่อสามีของฉันมาถึงฉันไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆแน่ๆ” หญิงอ้วนไม่สามารถซ่อนความหยิ่งยโสของเธอได้

เจียงสื้อสื้อไม่สนใจที่เธอขู่ เธอพูดกับตำรวจที่ดูแลคดีนี้โดยตรงว่า: “เธอนั้นแหละที่เตะเด็กค่ะ เตะแรงมาก เด็กหมดสติไปเลยและไหล่ซ้ายช้ำเป็นสีเชียวทั้งหมด”

แสดงให้เห็นว่าตอนนั้นเธอใช้แรงมากแค่ไหน

หญิงอ้วนตะโกนอย่างไม่เต็มใจว่า“ เธอเป็นคนผลักลูกชายฉันก่อน แล้วยังจะรังแกลูกชายฉันต่อ ฉันทนไม่ไหวก็เลยรีบวิ่งไป”

“แบบนี้ถือว่าเป็นการขัดแย้งกันระหว่างบุคคล ต้องการเจรจาเป็นการส่วนตัวหรือไม่?”

“ต้องการ!”

“ ไม่!”

หญิงอ้วนตกลงที่จะจัดการกันเอง แต่เจียงสื้อสื้อไม่เห็นด้วย “ในเมื่อเธอกล้าที่จะลงมือ ก็ให้กฎหมายมาจัดการดีกว่า”

ผู้ใหญ่ก็ควรเผชิญหน้ากับความผิดพลาดที่ตัวเองทำลงไป

จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้าไป และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มๆ: “เราปฏิเสธทุกการปรองดองใด ๆ สิ่งที่เราต้องการคือความยุติธรรมทางกฎหมาย”

ทันใดนั้น ชายร่างอ้วนวิ่งเข้ามา เขาอึ้งเมื่อเห็นคนจำนวนมากในห้อง แต่ก็ไหวตัวกลับมาอย่างรวดเร็วและถามว่า “นี่มันเรื่องอะไรกันเหรอ?”

เขาเดินเข้าใกล้ จิ้นเฟิงเฉินหันหน้าไปพอดี ทั้งสองก็สบตากัน

ชายคนนั้นอุทานออกมาว่า: “ท่านประธานจิ้นครับ”

เขารีบเดินไปหา จิ้นเฟิงเฉินและถามด้วยความเคารพ: “ท่านมาที่นี่ได้อย่างไรครับ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สายตาของจิ้นเฟิงเฉินก็มองไปที่หญิงอ้วน

ดวงตาของชายคนนั้นค่อยๆกว้างขึ้น เขามองไปที่หญิงอ้วนแล้วก็มองไปที่จิ้นเฟิงเฉิน เรื่องมันจะไม่เป็นอย่างที่เขาคิดหรอกใช่ไหม?

ขอให้มันไม่ใช่เถอะ ไม่งั้นแย่แน่เลย

“สามี ผู้หญิงคนนี้แหละที่ผลักเบบี๋ของเรา” หญิงอ้วนชี้ไปที่ เจียงสื้อสื้อและพูดว่า “เธอตบฉันไปหนึ่งทีด้วยซ้ำ คุณดูสิหน้าของฉันบวมไปหมดแล้ว”

เธอหันข้าง เผยหน้าที่ได้รับบาดเจ็บให้เขาดู

ชายคนนั้นเหลือบมองและสูดลมหายใจเข้า หน้าบวมขนาดนี้เลย ไม่รู้ว่าเธอลงมือหนักแค่ไหน

“เธอ……… ” เขาอยากจะถามเจียงสื้อสื้อ แต่เมื่อเขานึกถึงความสัมพันธ์ของเธอกับจิ้นเฟิงเฉิน เขาก็ใจเสาะขึ้นมาทันที

“ ภรรยาของผมไม่เห็นด้วย” จิ้นเฟิงเฉินพูดอย่างเย็นชา

ภรรยา?

ชายคนนั้นรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย แต่ตอนนี้เขาไม่ควรสนใจสิ่งนี้ เขารีบมองไปที่เจียงสื้อสื้อ พูดพร้อมรอยยิ้มว่า “คุณนายจิ้นครับ เรามาจบเรื่องนี้ดีๆดีไหมครับ?”

“ไม่!” เจียงสื้อสื้อปฏิเสธเขา

ชายคนนั้นขมวดคิ้ว“ ทำไม?”

“ ลูกชายของฉันยังนอนอยู่ในโรงพยาบาลอยู่เลย เป็นเพราะภรรยาของคุณ”

ลูกชายของเธอ?

ชายคนนั้นถามอย่างขอความแน่ใจ: “คุณหมายถึงลูกชายของท่านประธานจิ้นใช่ไหมครับ?”

“มันต่างกันหรือ?” เจียงสื้อสื้อถามกลับ

แน่นอนว่ามีความแตกต่าง

ถ้าเป็นแค่ลูกชายของเธอ เขาถอนหายใจโล่งอกได้ แต่ถ้าเป็นลูกชายของจิ้นเฟิงเฉินล่ะก็ เขาจบแล้วจริงๆ

“สามี คุณพูดเรื่องไร้สาระอีกทำไม รีบแก้แค้นให้ฉันสิ” คงเป็นเพราะสามีของเธอหนุนหลังไว้ หญิงอ้วนก็ร้องเสียงดังมากขึ้น

“ ฉันจะขอให้โรงพยาบาลออกรายงานการตรวจ ถ้าพวกคุณมีอะไรอยากจะพูดก็คุยกับพวกเขาเลย”

จิ้นเฟิงเฉินบอกเตือนตำรวจที่อยู่ข้างๆ

ชายคนนั้นเริ่มกังวลแล้ว เขาพูดอย่างขอร้อง: “ท่านประธานจิ้นครับ ผมขอร้องคุณนะครับ เรามาเจรจากันเองเถอะครับ ได้ไหมครับ?”

“ภรรยาของผมพูดไปแล้วว่าไม่ได้ อย่าบังคับให้ผมต้องพูดอีกครั้ง” น้ำเสียงของจิ้นเฟิงเฉินฟังดูเยือกเย็น ราวกับหิมะเดือนธันวา

“ท่านประธานจิ้นครับ … ” ชายคนนั้นอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จิ้นเฟิงเฉินไม่ให้โอกาสเขา เขาจับมือเจียงสื้อสื้อและเดินออกไป

เมื่อเห็นเช่นนี้ หญิงอ้วนก็กระวนกระวาย “สามี คุณกำลังทำอะไร? ทำไมถึงปล่อยพวกเขาไปเช่นนี้?”

“พอสักที” ทันใดนั้นชายคนนั้นก็ตะโกนขึ้นมาและผู้หญิงอ้วนก็ตกใจ

“รู้หรือไม่ว่าพวกเขาเป็นใคร?”

“ใคร?”

“ จิ้นเฟิงเฉินและภรรยาของเขา”

เมื่อได้ยินคำว่า “จิ้นเฟิงเฉิน”สามคำนี้ สีหน้าของหญิงอ้วนก็เปลี่ยนไปทันที “คุณหมายถึงจิ้นเฟิงเฉิน?”

“คุณดูไม่ออกหรือไง? คุณกล้าเตะลูกชายของเขา ฉันว่าคุณเบื่อชีวิตแล้วอยากตายใช่ไหม! จงใจหาเรื่องให้ผมชัดๆ!” ชายคนนั้นดุด่าเธออย่างโกรธเกรี้ยว

หญิงอ้วนไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป

ทุกคนรู้ดีว่าจิ้นเฟิงเฉินนั้นโหดเหี้ยมและไร้ความปรานีเพียงใด

หญิงอ้วนรู้สึกกลัว ความได้ใจและความหยิ่งผยองในตอนนั้นหายไปอย่างสิ้นเชิง

“ ตอนนี้จะทำยังไงดี?” หญิงอ้วนถาม

“จะทำอะไรได้อีก ขอโทษเขาดีๆสิ พยายามให้พวกเขาถอนคำฟ้อง”

เมื่อเดินออกจากสถานีตำรวจ เจียงสื้อสื้อมองกลับเข้าไปและถามว่า: “เธอจะถูกตัดสินโทษหรือไม่?”

“ถ้ามีหลักฐานเพียงพอ ก็ใช่”

นี่เขาพูดอะไรไร้สาระ?

เมื่อรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ จิ้นเฟิงเฉินจึงกล่าวว่า “คุณวางใจได้ เธอจะต้องชดใช้ในสิ่งที่เธอทำลงไปอย่างแน่นอน”

เจียงสื้อสื้อถอนหายใจ “รู้แล้ว ถ้าอย่างงั้นฉันจะไม่ถามแล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินพาเธอกลับไปส่งที่โรงพยาบาล จากนั้นก็กลับไปที่ บริษัท