ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 336 อย่าดีใจเร็วเกินไป
บทที่ 336 อย่าดีใจเร็วเกินไป
“เพี๊ยะ!”
แม่ซูตบหน้าตัวเองอย่างแรง
เจียงสื้อสื้อตกใจมาก แม้กระทั่งดวงตาของ จิ้นเฟิงเฉินที่นิ่งสงบมาโดยตลอดก็ยังสั่นไหวเล็กน้อย
เธอลงมือแรงเกินไปรึเปล่า
เจียงสื้อสื้อแอบจิ้จ้ะ เมื่อเห็นแก้มของแม่ซูแดงขึ้นมาและยังมีรอยนิ้วมือห้านิ้วที่เห็นได้ชัด
“คุณเจียงคะ ต้องโทษปากของฉันที่ชอบพูดไปมั่ว ถ้าคุณยังโกรธอยู่ ฉันจะ ……. ”
แม่ซูยกมือขึ้นกำลังจะตบตัวเองอีกครั้ง
“เดี๋ยวก่อน” เจียงสื้อสื้อรีบหยุดเธอไว้
แม่ซูไม่ได้ต้องการจะตบตัวเองจริงๆ เธอแค่ต้องการทดสอบว่าเธอคิดยังไง เธอจึงหยุดทันทีที่เธอพูด
“ คุณเจียงคะ … ” แม่ซูมองเธออย่างคาดหวัง
“อืม … ” เจียงสื้อสื้อครุ่นคิดสักครู่และพูดด้วยความจริงใจว่า: “คุณตบแก้มอีกข้างสิ แก้มข้างนี้บวมไปหมดแล้ว”
“หือ?” แม่ซูตะลึง
เธอ …..หยุดเธอไว้ แค่จะบอกให้เปลี่ยนข้างที่ตบหรือ?
อันที่จริง เจียงสื้อสื้อเดาความคิดของเธอออก ดังนั้นเธอจึงจงใจล้อเล่น ยังไงเธอก็เป็นผู้ใหญ่ พวกเขาต้องหยุดเธออยู่แล้ว มิฉะนั้นคนอื่นจะคิดว่าเธอกำลังกลั่นแกล้งคนแก่
“คุณป้าคะ เห็นแก่หน้าคุณลุง ฉันจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับคุณ แต่ฉันหวังว่าต่อไปพูดอะไรคุณจะระมัดระวังมากขึ้น”
เมื่อได้รับการสั่งสอนจากเธอ แม่ซูรู้สึกอึดอัดมาก แต่เพื่อลูกสาวของเธอ เธอจึงทนได้!
“คุณพูดถูก ต่อไปฉันจะระวังมากขึ้น”
เจียงสื้อสื้อเหลือบมองไปที่ จิ้นเฟิงเฉินแล้วกล่าวว่า “ไม่ต้องกังวล ในเมื่อฉันตัดสินใจที่จะไม่ฟ้อง ซูชิงหยิง ฉันก็จะไม่ฟ้อง”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ใบหน้าของแม่ซูก็ยิ้มแย้มแจ่มใส “ขอบคุณมากนะคะ”
“ อย่าดีใจเร็วเกินไป ฉันมีเงื่อนไขนะ”
“เงื่อนไขอะไร?” ความสุขบนใบหน้าของแม่ซู หายไปทันทีและเธอมองไปที่เธออย่างระแวง
“ส่งเธอไปต่างประเทศ และห้ามกลับมาเมืองจิ่นตลอดไป”
เมื่อได้ยินเงื่อไขนี้ สีหน้าของแม่ซูก็เปลี่ยนไปทันที
เจียงสื้อสื้อรู้ว่าเงื่อไขนี้ยากมากสำหรับแม่ซูที่รักลูกสาวมากๆ
ดังนั้นเธอจึงกล่าวเสริมว่า: “ถ้าพวกคุณไม่ยอมรับก็ได้ ก็ปล่อยให้ซูชิงหยิงเข้าคุกสักสองสามปี”
เมื่อพูดอย่างนี้ออกมา แม้ว่าแม่ซูไม่อยากแต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว
“ เมื่อเหล่าซูตื่นมา ฉันจะลองปรึกษากับเขาดู”
“งั้นโอเคค่ะ ฉันจะรอคำตอบจากพวกคุณ”
เจียงสื้อสื้อพยักหน้าให้เธอ จากนั้นหันไปหาจิ้นเฟิงเฉินและพูดว่า “เรากลับกันเถอะ”
เมื่อเห็นพวกเขากำลังจะกลับไป แม่ซูก็รีบตะโกน: “เดี๋ยวก่อน”
เจียงสื้อสื้อ และจิ้นเฟิงเฉินหยุดชะงักและหันกลับมามองเธอ
“ ขอบคุณที่พวกคุณยอมปล่อยชิงหยิงนะคะ ” แม่ซูก้มลงขอบคุณพวกเขาอย่างจริงใจ
เจียงสื้อสื้อ และ จิ้นเฟิงเฉินมองหน้ากันแต่ไม่พูดอะไร และเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง
หลังจากที่พวกเขากลับไป แม่ซูถึงจะค่อยๆยืดตัวขึ้น และมองไปที่ประตูที่ว่างเปล่า สีหน้าของเธอค่อยๆมืดมน
ถ้าไม่ใช่เพราะชิงหยิงล่ะก็ เธออยากจะฉีกเจียงสื้อสื้อให้ขาดเลย
ถ้าไม่ใช่เธอ ชิงหยิงก็คงจะไม่เกิดเรื่องขึ้น
หยุดท้ายแล้ว เรื่องทุกอย่างก็เกิดขึ้นเพราะเธอ
เธอเป็นตัวซวย!
แม่ซูเหล่ตาและมีความคิดในใจขึ้นมา
……..
ขณะที่ออกจากโรงพยาบาลก็เย็นแล้ว ท้องฟ้าก็เริ่มมืดลง
ไฟตามถนนเปิดขึ้น เจียงสื้อสื้อหันไปมองจิ้นเฟิงเฉินที่กำลังขับรถอย่างตั้งใจ “เมื่อเรื่องทุกอย่างจัดการเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ไปเที่ยวพักร้อนกันเถอะ”
เดิมทีตัดสินใจว่าจะไปพักร้อนเมื่อเธอหายดี แต่เธอเหนื่อยมากหลังจากเกิดเรื่องมากมายในช่วงนี้
แค่อยากอยู่ไกลๆจากที่นี่และอยู่เงียบ ๆ สักพัก
“โอเค” จิ้นเฟิงเฉินเห็นด้วย “ฉันจะให้กู้เนี่ยนจัดเวลากำหนดการออกมา”
“ จะยุ่งยากไหม”
“ ไม่ แค่ช่วงนี้ฉันอาจจะยุ่งหน่อย”
เพื่อให้มีเวลาเพียงพอที่จะไปพักผ่อนกับเธอ เขาจึงต้องขับเคลื่อนงานสำคัญมาไว้ข้างหน้าก่อน ดังนั้นเขาจะต้องยุ่งมากขึ้นกว่าเดิมอย่างแน่นอน
เจียงสื้อสื้อเม้มริมฝีปาก “ฉันก็ช่วยคุณไม่ได้ด้วย คุณเหนื่อยหน่อยนะ”
“ สำหรับคุณแล้ว มันไม่เหนื่อยเลย” เขายิ้มอย่างอ่อนโยน
เธอพบว่าช่วงนี้เขาพูดจาหวานๆแบบนี้เก่งขึ้น เดี๋ยวก็พูดเดี๋ยวก็พูด
นานๆไปต้องเก่งกว่าเฟิงเหราแน่ๆ
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เธอก็เงยหน้าขึ้นและเตือนเขาอย่างเคร่งขรึม: “จำไว้นะว่า คำพูดแบบนี้คุณพูดกับฉันได้แค่คนเดียว เข้าใจไหม?”
ชอบความเลห์เลี่ยมน้อยๆของเธอนี่แหละ
จิ้นเฟิงเฉินพูดเบา ๆ “อืม”
เจียงสื้อสื้อถึงจะหันหน้าไปมองทิวทัศน์ภายนอกรถอย่างพึงพอใจ
……..
วันรุ่งขึ้น แม่ซูก็ให้คำตอบมา ว่าเธอตกลงที่จะส่งซูชิงหยิงออกนอกประเทศ ตามเงื่อนไขของเธอ
แม้ว่าจะเป็นคำขอของตัวเอง แต่อารมณ์ของฉันก็ค่อนข้างซับซ้อนเล็กน้อย
เมื่อนึกถึงเด็กที่แท้งไป นึกถึง จิ้นเฟิงเหรา เธอรู้สึกเสียใจที่เธอใจอ่อน
มันง่ายเกินไปไหม ที่ปล่อยซูชิงหยิงไปเช่นนี้
“ ฉันคืนคำที่ฉันพูดไปได้ไหม?” เจียงสื้อสื้อถามจิ้นเฟิงเฉิน
“คุณอยากทำอะไร ผมสนับสนุนคุณทั้งหมด”
เจียงสื้อสื้อคิดอยู่พักหนึ่งและในที่สุดก็ตัดสินใจปล่อยซูชิงหยิงไป
วันนี้ซูชิงหยิงกำลังจะพ้นผิด
จิ้นเฟิงเฉิน และ เจียงสื้อสื้อไปเยี่ยมเธอที่สถานีตำรวจ เมื่อทั้งคู่พบกันต่างก็เงียบลง
หลังจากนั้นไม่นาน ซูชิงหยิงก็พูดว่า: “เจียงสื้อสื้ออย่าคิดว่าเธอทำเช่นนี้แล้วฉันจะขอบคุณเธอ มันเป็นไปไม่ได้”
ในทางตรงกันข้าม เธอกลับรู้สึกว่าเป็นเรื่องน่าอาย ที่เธอจะต้องมีปมเจียงสื้อสื้อในใจไปตลอดชีวิต
เจียงสื้อสื้อยิ้มเล็กน้อย “เธอคิดมากเกินไป ฉันไม่ต้องการให้เธอขอบคุณฉัน และฉันไม่อยากได้คำขอบคุณของเธอ”
ซูชิงหยินกัดฟันและจ้องมองเธออย่างโกรธแค้น
“แม่ของคุณบอกคุณหรือยัง” เจียงสื้อสื้อถาม
“อะไร?”
เมื่อเห็นว่าเธอดูงุนงง แม่ซูอาจยังไม่ได้บอกเธอ
เจียงสื้อสื้อยักคิ้ว “เธอรู้ไหมว่าทำไมฉันไม่ฟ้องเธอ?”
เธอหัวเราะแล้วพูดต่อว่า “ฉันมีเงื่อนไข เธออยากรู้ไหม?”
“เงื่อไขอะไร?” ซูชิงหยิงถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
“เงื่อไขก็คือเธอต้องไปต่างประเทศ และห้ามกลับมาที่เมืองจิ่นตลอดไป”
ทันทีที่เธอพูดเช่นนี้ ดวงตาของซูชิงหยิงก็เบิกกว้างขึ้นและเขาก็โกรธขึ้นมา“ ทำไมล่ะ? เธอมีสิทธิ์อะไรถึงร้องขอแบบนั้น?”
เมืองจิ่นเป็นบ้านของเธอ เธอไม่กลับมาตลอดไปมันจะเป็นได้อย่างไร?
“ก็สิทธิ์ที่ฉันจะไม่ฟ้องเธอและปล่อยเธอไปไงล่ะ” ใบหน้าของเจียงสื้อสื้อเย็นชา
“เจียงสื้อสื้อ เธออย่ามากเกินไปนะ!” ซูชิงหยิงจ้องไปที่เธออย่างโกรธแค้น
“ฉันทำมากเกินไปหรือ?” เจียงสื้อสื้อถามเธอกลับ “ถ้าเทียบกับที่เธอสั่งให้คนอื่นมาทำร้ายฉัน ฉันทำมากเกินไปงั้นหรือ?”
ซูชิงหยิงไม่รู้จะพูดยังไง
เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างเย็นชา “เธอทำให้ฉันเสียลูกไป อันที่จริงฉันไม่ควรปล่อยเธอไปด้วยซ้ำ มันเป็นเพราะพ่อของคุณที่มาขอร้องวิงวอน ฉันถึงใจอ่อนปล่อยเธอไป แต่… … ”
เธอหยุดชั่วคราว “ตอนนี้ดูเหมือนว่าฉันไม่ควรที่จะใจอ่อน”
“ถ้าเธอรู้สึกไม่เต็มใจ เธอสามารถปฏิเสธคำขอของฉันได้ แน่นอนถ้าเธอทำเช่นนี้ เธอจะทรยศต่อความพยายามของพ่อแม่ของเธอ”
คำพูดของเธอกระทบจุดที่เจ็บของ ซูชิงหยิง
สิ่งที่ ซูชิงหยิงให้ความสำคัญมากที่สุดคือพ่อแม่ของเธอ เพื่อจะทำให้พ่อแม่ของเธอสบายใจ เธอทำได้แค่แบกรับมันไว้
“พอดีเลยฉันไม่อยากอยู่ที่เมืองจิ่นต่อแล้ว ฉันต้องขอบคุณเธอที่ให้ฉันมีเหตุผลที่ไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก”
ซูชิงหยิงแสร้งทำพูดอย่างไม่รู้สึกอะไร เธอไปหาจิ้นเฟิงเฉิน เขาไม่ได้พูดอะไรเลย และไม่ได้มองเธอด้วยซ้ำ
เธอยิ้มด้วยความเยาะเย้ยตัวเอง เมืองจิ่นไม่มีอะไรให้คิดถึงแล้วจริงๆ