ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 356 ผมอ่อนโยนอยู่แล้ว

พูดพลางก็จูบที่ริมฝีปากของเขา เวลานี้จิ้นเฟิงเฉินยิ้มอย่างได้ใจ

“ตอบแทนกลับไป”

เขาเอาเจียงสื้อสื้อกดไว้ใต้ร่างกายของเขา เพิ่มการจูบนี้ให้ลึกยิ่งขึ้น

หลายวันมานี้ เขาเป็นห่วงร่างกายของเจียงสื้อสื้อมาตลอด เขาจะอาศัยน้ำเย็นมาดับความปรารถนาที่อยู่ในร่างกายทุกครั้ง

ในอ้อมกอดมีภรรยาน้อย ๆ อยู่แต่กลับไม่สามารถทำอะไรได้เลย ความรู้สึกชนิดนี้มันแย่มากจริง ๆ

ใครจะรู้เมื่อกี้ตอนที่เจียงสื้อสื้อจูบเขา เขามีความตื่นเต้นมากแค่ไหน

เจียงสื้อสื้อก็รู้อยู่แล้วว่าจิ้นเฟิงเฉินอดกลั้นต่อเขามากแค่ไหน ดังนั้นเมื่อกี้เขาถึงยอมจูบให้ก่อน

สองคนจูบกันจนถึงได้ที่แล้ว จิ้นเฟิงเฉินหยุดแล้วถามอย่างเป็นห่วงว่า “สื้อสื้อ ได้จริง ๆ เหรอ？”

เจียงสื้อสื้อไม่ได้คิดว่าจะเป็นเวลานี้ เขายังจะสามารถยับยั้ง อดไม่ได้ที่จะเพิ่มความคิดในใจอย่างแน่วแน่ขึ้น

ดูความปรารถนาที่อยู่ในตาของเขา เจียงสื้อสื้อพยักหน้าอย่างเขินอาย

หลังได้รับการตอบกลับของเขา จิ้นเฟิงเฉินก็ยับยั้งไม่ได้อีกแล้ว จูบที่ริมฝีปากของเขาอย่างอ่อนโยนแล้วพูดว่า“ผมอ่อนโยนมากอยู่แล้ว”

……

สองชั่วโมงผ่านไป จิ้นเฟิงเฉินถึงจะปล่อยเจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อในเวลานี้รู้สึกว่าปวดทั้งตัวมาก เป็นอัมพาตบนเตียงโดยสิ้นเชิง ไม่มีแรงเลยสักนิด ในใจอดไม่ได้ที่จะด่าจิ้นเฟิงเฉินว่าเป็นสัตว์ร้าย

แต่จิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ด้านข้างกลับยังคงกระปี้กระเปร่า เจียงสื้อสื้อเห็นก็ทำตาค้อนกลับไป

ได้รับแววตาพิฆาตของเขา จิ้นเฟิงเฉินก็ยิ้มออกมา

“พรุ่งนี้เย็นจำไว้ไม่อนุญาติให้ดื่มเหล้า ไม่อนุญาติให้มองผู้ชายคนอื่น”

หลังจากพอใจแล้ว ในที่สุดจิ้นเฟิงเฉินก็รับปากที่จะปล่อย

“ตกลง ฉันเชื่อคุณ”

เจียงสื้อสื้อพูดพลางก็หาว จิ้นเฟิงเฉินเห็นสภาพแล้วก็นวดหัวของเขา ลุกขึ้นลงจากเตียง

หยิบผ้าเช็ดตัวจากห้องอาบน้ำ นวดตัวให้เขาอย่างเอาใจใส่ ท่าทางของเขาอ่อนโยนมาก ๆ เจียงสื้อสื้อสู้กับการอยากนอนไม่ไหว แล้วจึงค่อยๆ หลับลึกไป

หลังจากจัดการร่องรอยที่อยู่บนเตียงเสร็จแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็โอบกอดตัวที่อ่อนนุ่มของเจียงสื้อสื้อเข้ามาในดินแดนแห่งความฝัน

……

ผ่านศึกใหญ่ของเมื่อคืนมา เจียงสื้อสื้อนอนเต็มที่จนถึงเวลากลางงวันถึงจะค่อย ๆ ตื่นขึ้นมา เพิ่งลืมตาขึ้นมาก็เห็นจิ้นเฟิงเฉินจ้องมองเขาอยู่

คิดได้ว่าตัวเองตอนนี้ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า หน้าของเจียงสื้อสื้อก็แดงอายขึ้นมาทันทีจนกระทั่งมุดไปในผ้าห่ม

ดูท่าทางของเขา จิ้นเฟิงเฉินอดไม่ได้ที่จะขำออกมาจริง ๆ และก็จับเขาออกมาจากในผ้าห่ม กระซิบเสียงต่ำว่า“ที่ไหนของคุณที่ผมยังไม่เคยเห็นอีก？ตอนนี้อายแล้วเหรอ อึ？”

“คุณ！”เจียงสื้อสื้อได้ยินแล้วก็ยิ่งเขินอายมากขึ้นไปอีก หันตัวไปแกล้งทำเป็นไม่สนใจเขา

“สื้อสื้อ？ที่รัก？”จิ้นเฟิงเฉินเปลี่ยนเสียงพูดแต่ก็ไม่ได้รับการตอบสนองกลับ เป็นการแจ้งเตือนล่วงหน้าในใจ คงจะไม่โกรธจริง ๆ ใช่ไหม

เห็นเขาไม่สนใจตนเองจริง ๆ อีก จิ้นเฟิงเฉินทำได้แค่พูดงอนด้านข้างของเจียงสื้อสื้อว่า “ผมผิดไปแล้ว สื้อสื้อยกโทษให้ผมด้วยได้ไหม”

ขณะที่จิ้นเฟิงเฉินกำลังขอโทษอยู่นั้น มือก็ยังซุกซนตามจับบนตัวเขาอย่างไม่หยุด ทำให้เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

เขากลัวที่สุดก็คือคนอื่นโดนใต้วงแขน ฝ่าเท้า แล้วก็พูดว่า “พอแล้ว พอแล้ว ฉันอภัยให้คุณก็ได้แล้ว กลางวันแล้วคุณไม่ต้องทำงานเหรอ？”

“ต้องสิ แต่อยู่เป็นเพื่อนภรรยาที่บ้านก็สำคัญเหมือนกัน”จิ้นเฟิงเฉินพูดอย่างไม่อายเล็กน้อย

เจียงสื้อสื้อได้ยินแล้วก็ยิ้มขึ้นมา เลี่ยนบนเตียงกับเขาสักพักก็ลงมาจากชั้นบนด้วยกัน

หลังกินข้าวกลางวันเสร็จ จิ้นเฟิงเฉินคิดไว้จะไปที่บริษัท ก่อนที่จะออกจากประตูบ้านไป จิ้นเฟิงเฉินยังคงพูดกำชับอย่างไม่ไว้วางใจว่า “กลางคืนไม่อนุญาติให้ดื่มเหล้า รองานเลี้ยงเสร็จแล้วผมจะไปรับคุณ”

“ฉันรู้แล้วล่ะ คุณไปทำงานให้สบายใจเถอะ”

หลังไปส่งจิ้นเฟิงเฉินแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ไปส่งเสี่ยวเป่าที่โรงเรียนอนุบาลด้วยตัวเอง พอดีวันนี้มีกิจกรรมสานสัมพันธ์แม่ลูกที่ต้องเข้าร่วม รอเขากลับไปบ้านอีกก็ตอนบ่ายแล้ว เวลานี้โทรศัพท์ของลู่เจิงก็โทรเข้ามา

“สื้อสื้อ คุณเตรียมพร้อมแล้วหรือยัง？สักพักผมจะไปรับคุณ”

เจียงสื้อสื้อได้ยินแล้วมองเวลา คิดไม่ถึงว่าจะห้าโมงแล้ว เขายังไม่ได้เตรียมพร้อมอะไรเลยแล้วพูดว่า “รุ่นพี่ ฉันขอเวลาสักหน่อย อย่างนี้แล้วกัน คุณเลือกสถานที่ก่อน เดี๋ยวพวกเราก็ไปรวมตัวกันที่นั่นดีไหม？”

“ก็ได้”

วางสายโทรศัพท์ เจียงสื้อสื้อก็เริ่มรีบเตรียมตัว หลังเสร็จทั้งหมดแล้วเขาก็รีบไปสถานที่ที่นัดหมายไว้ หลังไปเจอกับรุ่นพี่แล้ว สองคนก็ไปงานเลี้ยงด้วยกัน

ถึงที่หมาย ใส่แว่นตากรอบสีทอง มองคนที่ออกมาต้อนรับอย่างสุภาพ ลู่เจิงเห็นแล้วทักทายเขาอย่างมีมารยาท

นี่คือลูกค้าที่ลงทุนของโครงการครั้งนี้ของพวกเขา ก่อนที่จะเจอหน้า ลู่เจิงได้แนะนำความรู้เกี่ยวกับลูกค้าคนใหม่ให้กับเจียงสื้อสื้อไปเรียบร้อยแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ได้ขึ้นมาทักทายอย่างมีมารยาท

หลังคนนั้นเห็นเจียงสื้อสื้อแล้ว แววตาก็แสดงความเป็นประกายขึ้นมา เขามองเจียงสื้อสื้ออย่างชื่นชมว่า “ความสามารถในการวางแผนของคุณโดดเด่นมาก หลังเจอตัวจริงแล้วก็ยิ่งทำให้ผมชื่นชม คิดไม่ถึงว่าจะสวยอย่างนี้

ระหว่างที่พูดก็โดนมือของเจียงสื้อสื้ออย่างไม่ตั้งใจ นี่ทำให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกสะอิดสะเอียนเล็กน้อย