ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 382 ฉันคิดถึงเธอ

ไม่มีวิธีอื่น ต่อให้ตอนนี้เขาอยากจะอยู่ที่นี่ต่อ แต่มันก็ไม่สามารถทำได้ต่อ ดังนั้นเที่ยงวันนี้เขาจะขึ้นเครื่องกลับ

แน่นอนว่าข่าวที่เขากำลังจะกลับไปก็ลอยไปถึงจิ้นเฟิงเฉิน

ตอนนี้จิ้นเฟิงเฉินอยู่กับพวกป๋ายหลี่ เห้อซูหาน ในห้องประชุมเพื่อพูดคุยถึงเรื่องนี้

พวกป๋ายหลี่และเห้อซูหานเห็นข่าวมืดฟ้ามัวดินตรงหน้า ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเรื่องเหล่านี้เกิดขึ้นในชั่วข้ามคืน

วิธีการที่เฉียบขาดของจิ้นเฟิงเฉินทำให้คนมองไม่ออกจริงๆ

ไม่ต้องเสียแรงมากก็สามารถแก้ปัญหาได้อย่างเฉียบขาด แล้วที่สำคัญคือไม่ปล่อยให้สตีเฟนมีโอกาสหายใจเลย ซึ่งมันน่าทึ่งมาก

ป๋ายหลี่ยังคงพูดออกมาอย่างไม่เชื่อในสายตาว่า “ทำไมฉันรู้สึกเหมือนอยู่ในฝันเลย?”

จื่อเฟิงเหลือบมองเขาเรียบๆจากนั้นก็พูดว่า “ไม่เห็นแปลกอะไร คุณชายเป็นคนมีความสามารถเช่นนี้อยู่แล้ว”

เห้อซูหานกระแอมเบาๆ จื่อเฟิงที่พูดชมจิ้นเฟิงเฉิน “เรื่องนี้เกิดมาจากต่างประเทศใช่มั้ย?”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า “อันที่จริง ฉันยังไม่กล้ารับความดีความชอบในเรื่องนี้เพราะมันเป็นความดีความชอบของอิ้งเทียน”

จริงๆแล้วแม้ว่าจื่อเฟิงจะชื่นชมจิ้นเฟิงเฉินมากๆ แต่ก็ไม่ถึงขั้นหน้ามืดตามัวไร้สมอง โดยเฉพาะเมื่อเธอนั้นเคารพอิ้งเทียนจริงๆ จึงพูดอย่างมั่นใจว่า “อิ้งเทียนคู่ควรที่จะเป็นอัจฉริยะในตลาดหุ้น”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นป๋ายหลี่กลับส่ายหน้าแล้วยู่ปากพูดว่า “คงจะวิปริตไปแล้ว…”

ใครจะสามารถทำลายตลาดหุ้นของอีกฝ่ายได้แค่ชั่วข้ามคืน นอกจากอิ้งเทียนแล้วก็เกรงว่าจะหาคนที่ทำได้ต่อไปยาก คนแบบนี้เป็นอัจฉริยะในตลาดหุ้นคนแบบนี้เหมือนเป็นคนพิเศษ

แม้ว่าการต่อสู้ครั้งนี้จะชนะ แต่จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่กล้าที่จะหละหลวม ยังไงซะสงครามครั้งใหญ่นี้เพิ่งเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น เรื่องของอนาคตนั้นยังไม่มีใครรู้ เราไม่ควรหลอกลวงคนอื่นด้วยชัยชนะชั่วคราว

ยิ่งไปกว่านี้น เขาทำให้สตีเฟนเสียหายหนักมาก เป็นเหมือนหมาจนตรอก หากอีกฝ่ายอยากจะเอากันให้ตายข้างนึงจริงๆ สุดท้ายคนที่เสียเปรียบก็คือตัวเอง

ยังไงซะไม่ว่าจะมองมุมไหนสตีเฟนกรุ๊ปก็ได้เปรียบในทุกด้าน

เขาปิดเอกสารในมือแล้วพูดว่า “เราจะประมาทไม่ได้ ยังมีทหารรับจ้างสองคนนั่นที่คอยจับตาดูอยู่ ฉันไม่ต้องการให้มีอะไรผิดพลาด”

เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนในบ้านของจิ้นเฟิงเหรา ความรู้สึกหวาดกลัวยังหลงเหลืออยู่ เมื่อคืนยังนับว่าเคราะห์ดีอยู่ หากเกิดอะไรขึ้นจริงๆ ต่อให้เขาใช้เงินไปมากเท่าไหร่ก็ไม่สามารถชดเชยความสูญเสียได้

ตอนนี้เจียงสื้อสื้อกำลังยุ่งอยู่กับโครงการในแผนก ทำจนเหนื่อยแล้วถึงจะได้เงยหน้าขึ้นมองโลกข้างนอกบ้าง

แสงแดดข้างนอกยังคงอบอุ่นราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ช่วงนี้เวลาที่จิ้นเฟิงเฉินอยู่กับเธอนับวันก็ยิ่งน้อยลงเรื่อยๆ ส่วนใหญ่เขาจะอยู่ในห้องทำงานหรือห้องประชุม เขากลับบ้านนับวันยิ่งดึกมากขึ้น ในบางครั้งดึกถึงขั้นเธอหลับไปแล้วเขาถึงจะกลับมา พอเช้าวันต่อมาก็ตื่นแต่เช้าตรู่ แม้ว่าจะตื่นแล้วแต่เขาก็เอาแต่จ้องหน้าคอมพิวเตอร์ไม่หยุด

เธอรู้ว่าช่วงนี้เขายุ่งมากยุ่งจนไม่มีเวลาอยู่กับเธอ แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรมากนัก เธอรู้ว่าเขากลัวว่าเธอจะกังวล ดังนั้นจึงไม่ถามไปเลย

ยังไงซะตัวเองก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ถ้าถามไปก็กังวลเสียเปล่า สู้ดูแลเอาใจใส่เขามากขึ้น พยายามไม่เป็นตัวถ่วงรั้งเขาไว้

“คิดอะไรอยู่? ถึงได้เหม่อขนาดนี้ ฉันอยู่ตรงนี้นานแล้วก็ไม่เห็น”

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหลังเจียงสื้อสื้อ จะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช่จิ้นเฟิงเฉิน?

เธอไม่คิดว่าในเวลาแบบนี้เขาจะมีเวลามาหาจึงอดที่จะพูดด้วยความดีใจไม่ได้ว่า “นายมาได้ยังไง? ไม่ยุ่งหรอ?”

เมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็รู้สึกเศร้าในใจ เขารู้ว่าช่วงนี้เขายุ่งมาก จึงค่อนข้างมองข้ามเธอไป

แต่ตอนนี้เขาพูดความรู้สึกลึกๆของตัวเองออกมาเบาๆว่า “ฉันคิดถึงเธอเลยมาหา”

พอพูดจบก็ยื่นกาแฟที่เพิ่งชงมาให้วางไว้บนโต๊ะ

เมื่อเห็นการกระทำเล็กๆน้อยๆของเขา หัวใจของเจียงสื้อสื้อก็เต้น เธอซึ้งใจสุดๆ

เจียงสื้อสื้อจิบกาแฟ พบว่ามันไม่ใช่กาแฟสำเร็จรูป แต่เป็นกาแฟสดที่เพิ่งบด เธอรู้สึกประหลาดใจ “กาแฟสดจริงๆด้วย นายยุ่งมากขนาดนี้ยังมีเวลาชงกาแฟให้ฉันอีก”

รสชาติของกาแฟสดบดให้ความรู้สึกที่แตกต่าง ไม่ต้องพูดถึงที่จิ้นเฟิงเฉินปลีกเวลามาชงมันด้วยตัวเองอีก ดังนั้นเจียงสื้อสื้อจึงรู้ว่ากาแฟแก้วนี้รสชาติดีเป็นพิเศษ

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังอะไรจึงพูดต่อว่า “ขอโทษนะสื้อสื้อ ช่วงนี้มีเรื่องมากมายเหลือเกิน ฉันเลยยุ่งมาก ไม่มีเวลาอยู่กับเธอเลย แต่เธอไม่ต้องกังวลไปนะ หลังจากจบเรื่องนี้ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอนานๆเลย”

สำหรับเรื่องนี้เจียงสื้อสื้อไม่รู้สึกแย่อะไรจึงพูดตามตรงว่า “ฉันรู้ว่าช่วงนี้นายยุ่ง นายเป็นประธานของจิ้นกรุ๊ป ยิ่งตำแหน่งสูงเท่าไหร่ความรับผิดชอบก็ยิ่งมากขึ้น ฉันเข้าใจ ตราบใดที่นายยังสบายดีไม่เป็นอะไร อย่าอื่นก็ไม่สำคัญแล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินใจเต้นจึงหอมแก้มเธอทีนึง

ยัยไงซะตอนนี้ก็อยู่ในบริษัท เจียงสื้อสื้อเขินจนหน้าแดง

คนอื่นๆในแผนกมองพวกเขาหวานใส่กันเหมือนว่าฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น