ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 413 อย่าหาว่าไม่เกรงใจ

เมื่อพูดจบเขาก็ยื่นมือออกมาและจูงมือเจียงนวลนวล

การกระทำของเขานี้ทำให้เจียงนวลนวลรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ เธอยื่นมือไปให้เขา ทั้งสองคนจึงได้กุมมือเดินเข้าไปในสำนักงานกฎหมายด้วยกัน

สิ่งที่หลานซือเฉินคิดนั้นคือ “จากพินัยกรรมฉบับนั้น ทนายคนนี้เป็นคนร่างขึ้น ดังนั้นเขาจึงเป็นคนที่ชัดเจนที่สุดในเรื่องของมรดกคุณปู่ เมื่อถึงเวลาผมจะหาวิธีจัดการกับพินัยกรรมนั้น ถึงแม้จะรู้ว่าโอกาสมีไม่มากแต่ก็ยังมีกว่าไม่ได้ลอง หากไม่ได้ลองดูจะรู้ได้อย่างไร？”

เจียงนวลนวลเองก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกันจึงได้เอ่ยถามว่า “คุณคิดว่าจะประสบความสำเร็จไหมคะ？”

เจียงนวลนวลไม่มั่นใจนักเขาจึงตอบไปว่า “พวกเราลองดูก่อนครับ ถ้าสำเร็จขึ้นมาล่ะ！”

“แต่ว่าทนายความของคุณปู่คงจะเป็นทนายความชั้นยอดจริงๆ พวกเราจะทำลายพินัยกรรมฉบับนั้นได้เหรอคะ？” เจียงนวลนวลรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายอย่างที่คิด

คำพูดของเธอทำให้หลานซือเฉินรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากจึงตอบกลับไปว่า “ทำไมคุณต้องตีตนไปก่อนไข้？พวกเรายังไม่ได้เข้าไปด้วยซ้ำ คุณก็คิดจะถอยออกแล้ว อยากให้ทรัพย์สินตกอยู่ในกำมือของเจียงสื้อสื้อเหรอ？”

แน่นอนว่าเจียงนวลนวลไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น เธอจึงไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกและได้แต่เดินตามหลังเขาเข้าไปอย่างเงียบๆ

เมื่อเดินเข้าไปถึงด้านใน หลานซือเฉินก็ตรงเข้าไปหาทนายความคนนั้น ก่อนที่จะเดินทางมาเขาได้ตรวจสอบอย่างชัดเจนว่าทนายความคนนั้นอยู่ที่ไหนชื่ออะไรและเขารู้ข้อมูลเบื้องต้นชัดเจน

เนื่องจากเป็นสมบัติของตระกูลเจียง ทำให้หลานซือเฉินไม่อาจจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้ จึงให้เจียงนวลนวลเข้าไปสอบถาม

“สวัสดีค่ะคุณทนาย ขอรบกวนหน่อยนะคะ พอดีฉันมีคำถามอยากจะถามคุณ รบกวนเวลาคุณสักหน่อยไม่ทราบว่าสะดวกไหม ？” เนื่องจากจำเป็นต้องให้เขาช่วยเหลือ ดังนั้นเจียงนวลนวลจึงได้พูดจาอย่างมีมารยาทถ่อมตน

เมื่อทนายความได้ยินดังนั้นก็คิดไปว่าเธอคงเป็นคนที่ไม่เข้าใจในกฎหมายและกำลังจะหาใครสักคนมาช่วยเธอทำธุระอยู่ ดังนั้นจึงรีบเปิดประตูและพูดว่า “เข้ามาครับ”

เจียงนวลนวลกล่าวขอบคุณแล้วเดินเข้าไปพูดว่า “ฉันขออนุญาตถามหน่อยว่า มีวิธีไหนจะทำลายพินัยกรรมได้ไหมคะ？”

เมื่อทนายความได้ยินดังนั้นก็เงยหน้าขึ้นและมองมาที่เธออย่างความรู้สึกเหลือเชื่อพูดว่า

“หากคุณเป็นบุคคลแรกในการรับมรดกก็ไม่จำเป็นที่จะต้องทำให้พินัยกรรมเป็นโมฆะ”

ประโยคของเขานี้ชัดเจนว่าถ้าหากเธอไม่ใช่ผู้รับมรดกอันดับแรกก็อย่าได้คิดทำการใดๆเลยจะดีกว่า

เจียงนวลนวลไม่ทันได้เข้าใจในความหมายของเขา จึงได้ถามกลับไปว่า “หมายความว่ายังไงคะ？ไม่ได้เหรอคะ？แต่เขาเป็นคุณปู่ของฉันนะ ฉันไม่มีสิทธิ์ได้มรดกเลยสักนิดหรือไง？”

เมื่อได้ยินเธอพูดดังนั้นหลานซือเฉินก็รู้สึกผิดหวังจริงๆที่พาเธอเข้ามา หากไม่ใช่เพราะเธอเป็นหลานสาวของผู้เฒ่าเจียง เขาคงไม่อยากจะพูดคุยกับคนที่โง่ขนาดนี้……

ทนายความผู้นั้นเหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างจึงได้ถามออกมาว่า “คุณแซ่เจียงเสียงใช่ไหม？”

หลานซือเฉินกำลังจะส่งสัญญาณไปให้เธอ ใครจะคิดกันล่ะว่าเธอพยักหน้าโดยทันควัน！

“ผมพอจะรู้แล้วละว่าพวกคุณเป็นใคร ที่นี่ไม่ต้อนรับพวกคุณเชิญกลับไปเถอะ” ทนายความผู้นั้นไม่เงยหน้าขึ้นมาอีก

นวลนวลได้ยินเขาพูดดังนั้นก็โมโหมากแล้วตะโกนออกไปว่า “ทำไมคุณถึงเป็นคนแบบนี้นะ？เมื่อกี้ก็พูดกันอยู่ดีๆไม่ใช่หรือไง？”

คิดไม่ถึงว่าเมื่อทนายความคนนั้นได้ยินแล้วเพียงพูดออกมาเบาๆว่า “ถ้าผมรู้ว่าพวกคุณเป็นคนจากบ้านตระกูลเจียงก็คงไม่ให้คุณเหยียบเข้ามาที่นี่หรอก！”

เมื่อเผชิญหน้ากับทนายความเช่นนี้ เจียงนวลนวลโมโหจนพูดไม่ออก

แต่หลานซือเฉินกลับนิ่งสงบ เขาเพียงพูดออกไปว่า “คุณทนายความครับ ถ้าคุณเต็มใจช่วยเหลือเราล่ะก็พวกเรายินดีจะแบ่งมรดกหนึ่งในสามเป็นการตอบแทน”

เมื่อได้ยินหลานซือเฉินพูดอย่างใจกว้างเช่นนั้น เจียงนวลนวลก็ตกใจจนพูดไม่ออกและรีบเข้าไปห้ามเขา

ในความเป็นจริงวายร้ายอย่างหลานซือเฉินเขาก็เพียงพูดไปเท่านั้น จะยอมมอบเงินมากมายขนาดนั้นได้อย่างไร？！

ใครจะไปคิดว่าชายชราไม่เพียงแต่ไม่สนใจ แต่เขาพูดกลับมาตรงๆว่า “อย่าว่าแต่หนึ่งในสามเลย ต่อให้ยกให้ผมทุกบาททุกสตางค์ผมก็ไม่อยากได้！”

พวกเขาไม่รู้มาก่อนว่าทนายความนี้กับผู้เฒ่าเจียงเป็นเพื่อนรักกันมาก่อน พินัยกรรมฉบับนั้นเขาได้เขียนมันขึ้นกับมือของตัวเองและรู้ดีว่านายเฒ่าเจียงรักและเอ็นดูเจียงสื้อสื้อมากขนาดไหน เขาจะปล่อยให้คนโลภมากสองคนนี้มาแย่งทรัพย์สินของเจียงสื้อสื้อไปได้ยังไง？

หลานซือเฉินเดินออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิดและสีหน้าไม่น่าดูเท่าไหร่นัก

เจียงนวลนวลเองก็เช่นกัน เขาถูกชายชราคนนั้นทำให้อารมณ์เสียเป็นที่สุด เลยบ่นออกมาว่า “ตาแก่นี่ไม่ยอมช่วยพวกเราแน่ เราจะทำยังไงกันดี？”

เธอหันไปเห็นหลานซือเฉินยิ้มขึ้นแล้วพูดว่า “พูดดีๆไม่ชอบก็คงต้องใช้ไม้แข็งแล้วล่ะ เมื่อถึงเวลาจะหาว่าผมไม่เกรงใจ！”

น้ำเสียงของเขานั้นทำให้เจียงนวลนวลรู้สึกตกใจจนตัวสั่น เธออยากรู้จริงๆว่าเขากำลังคิดจะทำอะไร

แต่หลานซือเฉินไม่ได้บอกกับเธอ

หลานซือเฉินเป็นคนที่อยากได้อะไรต้องได้ นับประสาอะไรกับทนายความแก่คนนี้ที่มาปิดกั้นวิธีการหาเงินของเขา

ในวันนั้นเมื่อทนายความเดินทางกลับบ้านก็เกิดเรื่องขึ้น

บอดี้การ์ดชุดดำกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาขวางหน้าเขาไว้

“พวกคุณจะทำอะไร？” ทนายความคนนั้นเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมา

“ง่ายมากๆ เพียงแค่คุณมอบพินัยกรรมฉบับนั้นออกมาก็พอ” คนที่เดินนำหน้ามาพูดขึ้น