ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 444 ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเขาแม้แต่นิด

เดินไปลานหน้าบ้าน จิ้นเฟิงเหราเห็นเจียงสื้อสื้อที่กำลังรดน้ำดอกไม้อยู่ อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไป

เขามาด้านหน้าของเจียงสื้อสื้ออย่างถ่อมตัว แล้วถามว่า“พี่สะใภ้ ผมถามอะไรหน่อยคุณหน่อยได้ไหม？คุณรู้ว่าอะไรคือชอบและรักหรือเปล่า？”

เจียงสื้อสื้อมองจิ้นเฟิงเหรา ซุบซิบถามว่า“ทำไมถึงนึกถามคำถามนี้？ปรมาจารย์ด้านความรักของบ้านพวกเรา？”

ได้ยินคำพูดที่ล้อเล่นของเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเหราเกาหัวอย่างเขินอาย

“พี่สะใภ้คุณอย่าถากถางผมเลย ผมถือเป็นปรมาจารย์ด้านความรักที่ไหน เป็นพวกใช้การไม่ได้ยังจะดีกว่า ผมก็แค่ถามแทนเพื่อนของผม ตอนนี้เขากำลังตามจีบผู้หญิงคนหนึ่งอยู่”

จิ้นเฟิงเหราหลบสายตาเล็กน้อย เจียงสื้อสื้อรู้ว่าเขากำลังพูดโกหกอยู่ แต่ก็ไม่ได้เปิดเผยออกมา

วางการดน้ำที่อยู่ในมือลง เจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงเหราก็นั่งข้างม้านั่งยาว

เจียงสื้อสื้อเงยหน้ามองท้องฟ้า ยิ้มแล้วพูดว่า “ก็ยืมประโยคในอินเตอร์เน็ตแล้วกัน ขอบคือบังอาจ รักคือความยับยั้งชั้งใจ ถ้านายชอบคนหนึ่งด้วยความจริงใจแล้ว นายอยากจะทำให้เขาชอบ ใช้ชีวิตมีความสุขแต่ไม่ใช่ใช้วิธีร้อยเล่ห์มารยาเพื่อให้ได้เขามา”

หยุดสักพัก เจียงสื้อสื้อพูดต่อว่า “เปลี่ยนอีกประโยคหนึ่งว่า ชอบคือใจหวั่นไหว เวลาไม่เจอเขาก็อยากเห็นเขา พอคิดถึงคนนั้นใจก็จะเต้นเร็วขึ้น มีเรื่องราวที่เกี่ยวกับเขาทั้งหมดต่างก็หวาน กระทั่งรักนั่นก็คืออยากจะใช้ชีวิตอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต และก็ไม่อยากแยกจากกันแม้แต่วินาทีเดียว”

มองท่าทางที่มีความสุขบนใบหน้าของเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเหราก็อิจฉามาก

แต่ในคำพูดของเจียงสื้อสื้อ เขากลับไม่เข้าใจ

คิดมาครึ่งวันก็ยังคิดไม่ออกเลย

เขาคิดมาโดยตลอดว่าชอบและรักมีความรู้สึกที่ระดับเดียวกัน ซึ่งไม่มีอะไรที่แตกต่างกัน

“งั้นชอบคนหนึ่งสรุปแล้วมีความรู้สึกยังไง？”จิ้นเฟิงเหราถามต่อ

เจียงสื้อสื้อคิดหนักสักครู่ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาพูดว่า “ชอบคนหนึ่งก็คือพอไม่เจอก็จะหมดหวัง ได้ยินชื่อเขาก็จะเงยหน้าอย่างคิดได้ ไม่ได้รับข้อมูลของเขาก็ทำตัวไม่ถูก ไม่อยากให้เขาพูดคุยกับเพื่อนต่างเพศ ทั้งหมดก็คือความหึงหวง”

ฟังคำพูดของเธอจบแล้ว จิ้นเฟิงเหราไม่พูดอะไร ก้มหัวไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

เอาตามที่เจียงสื้อสื้อพูดมา เหมือนว่าเขาก็ไม่ได้ถือว่าชอบส้งหวั่นชีง

เพียงแค่เป็นความรู้สึกรูปแบบอื่นเท่านั้น วันนั้นที่พูดวู่วามออกมาว่าคบกันก็แค่เพราะว่าอยู่ภายใต้บรรยากาศชนิดนั้นเอง

เจอส้งหวั่นชีงใจหวั่นไหวไหม？เหมือนว่าไม่ได้มีความรู้สึกชนิดนี้

ไม่เจอเขาจะหมดหวังไหม？ ก็ไม่แน่นอน

ได้ยินชื่อของเขาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมาไหม？

อันนี้ จิ้นเฟิงเหรากลับเคยมี แต่ก็ไม่สามารถยืนยันได้ว่าเขาชอบเธออย่างนั้น

อย่างนี้ จิ้นเฟิงเหราก็เหมือนโล่งใจออกมาได้ ยืดเอาบิดขี้เกียจ

สองสามวันนี้ปัญหาที่รุมเร้าเขาถ็ถือว่าได้คำตอบแล้ว

เจียงสื้อสื้อมองปฏิกริยาของจิ้นเฟิงเหรา แต่ก็ไม่ได้ไล่ถามต่อไปอีก

ยังไงเหล่านี้เป็นปัญหาของความรู้สึกของพวกเขา คนรอบข้างถึงแม้จะเข้าใจ แต่ก็ต้องการให้เจ้าตัวไปเผชิญหน้าด้วยตัวเอง

ถึงแม้ว่าดูจิ้นเฟิงเหราแล้วเป็นคนที่ใช้ชีวิตสบาย ๆ คาดไม่ถึงว่านี่เป็นวิธีชนิดหนึ่งที่เขาปกป้องตัวเอง

ด้านความรักยิ่งไม่มีประสบการณ์อะไร ดังนั้นเวลานี้ตัวเขาเองจะต้องไปรับรู้ เข้าใจให้ชัดเจน

สองคนนั่งที่ม้านั่งยาวอย่างเงียบสงบ ต่างก็ไม่มีใครพูดอะไร

หลังจากนานมาก จิ้นเฟิงเหราลุกขึ้น พูดขอบคุณกับเจียงสื้อสื้อว่า “พี่สะใภ้ ผมเข้าใจบ้างเล็กน้อยแล้ว ขอบคุณ”

เจียงสื้อสื้อยิ้มแล้วพูดว่า“เป็นครอบครัวเดียวกันพูดขอบคุณอะไร เพียงแต่ว่าเจอผู้หญิงที่ชอบก็ไปตามจีบเถอะ อย่าถึงเวลานั้นมาเสียใจภายหลัง”

“ผมเข้าใจแล้ว พี่สะใภ้”

จิ้นเฟิงเหราพยักหน้าแล้วเดินจากไป

เตรียมรถเพื่อไปสถานที่นัดหมายกับเพื่อน แต่กลับแอบมาที่โรงพยาบาลของส้งหวั่นชีง

ช่วงเวลาบ่าย ตั้งใจซื้อผ้าปิดจมูกสวมใส่ป้องกันถูกคนอื่นจำได้

และก็กลัวถูกส้งหวั่นชีงเห็น สองคนจะได้ไม่รู้สึกอึดอัด

แอบมาที่ห้องเข้าเวร ยื่นหน้ามองเข้าไปข้างในแต่ก็ไม่พบเงาร่างของส้งหวั่นชีง

ในใจของจิ้นเฟิงเหราอดไม่ได้ที่จะหมดหวัง

หมุนตัวต้องการที่จะออกไป ก็ได้ยินเสียงของส้งหวั่นชีงที่พูดอยู่ จิ้นเฟิงเหรารีบหลบไปอีกด้าน

ส้งหวั่นชีงกำลังพูดหัวเราะกับเพื่อนร่วมงานอยู่พอดีแต่ก็ไม่มีอะไรที่ผิดปกติ

เห็นเขาไม่มีท่าทางที่ผิดปกติ จิ้นเฟิงเหราก็แอบย่องหนีออกไป

หลังจากที่เขาออกไปแล้ว ส้งหวั่นชีงก็หันไปมองทางนั้น เมื่อกี้เหมือนว่าเธอได้เห็นเงาร่างของจิ้นเฟิงเหรา อดไม่ได้ที่จะหยุดเท้า

“หวั่นชีง รีบไปเถอะ เดี๋ยวไปสายหัวหน้าพยาบาลก็จะว่าเอา”

เห็นส้งหวั่นชีงยืนไม่ขยับ เพื่อนร่วมงานก็ดึงส้งหวั่นชีง

“อืม ได้”

พูดจบ ส้งหวั่นชีงมองไปทางนั้นอีก ไม่มีเงาร่างแล้วเมื่อกี้เขาคงจะมองผิดไป

ทำไมสองสามวันนี้เขารู้สึกว่าตาจะมองเห็นเงาร่างของจิ้นเฟิงเหราบ่อย ๆ ส้งหวั่นชีงอดไม่ได้ที่จะส่ายหัว

ตอนนี้เขาขยันหาเงินถึงจะเป็นเรื่องที่สำคัญ ให้แม่มีชีวิตที่ดี

ความรู้สึกอะไร ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเขาแม้แต่นิด

เอาความคิดที่ฟุ้งซ่านลบออกให้หมด แล้วส้งหวั่นชีงก็ไปทำงาน

จิ้นเฟิงเหราที่ออกจากโรงพยาบาลมาไม่มีความคิดที่จะออกไปเที่ยว แล้วก็ไปที่ริมแม่น้ำ

ลมเบา ๆ พัดผ่านแก้มของจิ้นเฟิงเหรา เขาอยากที่จะเพลิดเพลินกับความรู้สึกแบบนี้

หาที่นั่งว่างแล้วนั่งลง จิ้นเฟิงเหราเริ่มปล่อยตัวเองให้สบาย ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น

กระทั่งถึงตอนเย็น จิ้นเฟิงเหราถึงกลับจากที่นี่ไป