ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 449 ตระกูลจิ้นไม่ได้หลอกง่ายอย่างนั้น

จุดนี้ สามารถเข้าใจได้

แม่จิ้นอืมออกมาอย่างไม่ชัดเจน เขามองไปทางห้องน้ำ

ในใจคิดว่าทำไมเข้าห้องน้ำนานอย่างนี้ ยังไม่ออกมา เขาแทบจะรอจนเบื่อแล้ว

เซิ่งจือเสี้ยยังสะอื้นอยู่ด้านข้างเงียบๆ แล้วพูดเสียงเบา ๆ ว่า“นายหญิงจิ้นฉันไปเยี่ยมเสี่ยวเป่าได้ไหม ฉันไม่รบกวนเขาหรอก จริง ๆ ฉันแค่อยากเห็นเขา”

แม่จิ้นย่นหัวคิ้ว มองดูเขาอย่างคิดไตร่ตรอง

เซิ่งจือเสี้ยมีใบหน้าที่โดดเด่นมากจริง ๆ ถึงแม้จะเพิ่งร้องไห้ก็ไม่ทำลายสีสักนิดเดียว กลับทั้งยิ่งมีความรู้สึกที่ฉันเห็นแล้วน่าสงสารชนิดหนึ่ง

เสี่ยวเป่าเป็นลูกชายของเขาเหรอ？

เขาพยายามค้นหาความเหมือนของสองคนบนใบหน้าของเซิ่งจือเสี้ย แต่เหมือนว่าจะไม่มี ถ้าพูดว่าเหมือน ระดับความเหมือนของพวกเขายังเปรียบไม่ได้กับเสี่ยวเป่าและเจียงสื้อสื้อ

เอาตามที่ใช้ชีวิตด้วยกันมาเป็นเวลานานแล้ว จะมีหน้าคล้ายกับฝ่ายตรงข้ามอย่างบังคับไม่ได้

เสี่ยวเป่าติดหนึบกับเจียงสื้อสื้อย่างนั้น ดังนั้นก็ยิ่งเหมือนเขาขึ้นเรื่อย ๆ อย่างไม่น่าสงสัย

เพียงแค่ ผู้หญิงที่มีชื่อว่าเป็นแม่แท้ ๆ ของเสี่ยวเป่า ทำไมเสี่ยวเป่าไม่มีความเหมือนเลยสักครึ่งหนึ่ง？

หลังของเซิ่งจือเสี้ย ตรงมาก ให้แม่จิ้นประเมินอย่างตามใจ

สุดท้าย แม่จิ้นพูดส่ายหน้าว่า“ฉันไม่มีวิธีที่จะเชื่อคำพูดของเธอ ถึงแม้เธอจะพูดเหมือนจริงมาก แต่ไม่ว่าผู้หญิงที่เคยท้องมาต่างก็สามารถพูดออกมาได้ นี่ไม่มีวิธีที่ทำให้ฉันเชื่อได้”

ขอบตาของเซิ่งจือเสี้ยแดงอีกครั้ง ลูกตาที่มองแทบจะทะลักออกมา

แม่จิ้นพูดอย่างไม่อดทนว่า“อาศัยแค่คำพูดของเธอฝ่ายเดียว ก็อยากที่จะเป็นแม่แท้ ๆ ของเสี่ยวเป่าบ้านฉัน ความกล้าของเธอมีมากจริงๆ รีบออกไปออกไปไกลๆ ตระกูลจิ้นไม่ได้หลอกง่ายอย่างนั้นหรอก ”

ในดวงตาของของเซิ่งจือเสี้ยเต็มไปด้วยความคาดไม่ถึง กัดริมฝีปากพูดอย่างน่าสงสารว่า “งั้นคุณจะไม่คิดหาแม่แท้ ๆ กลับมาให้เสี่ยวเป่าแล้วเหรอ ？”

แม่จิ้นพูดอย่างเย็นชาว่า“อยากที่จะหา แต่ไม่ใช่เธอ”

เซิ่งจือเสี้ยยิ้มอย่างน่าสงสาร“งั้นต้องทำยังไงคุณถึงจะเชื่อฉัน？”

“นอกซะจากว่าเธอจะมีหลักฐานยืนยันความถูกต้องทั้งหมด ไม่อย่างนั้น ไม่ต้องมารบกวนบ้านของพวกเรา”

เสียงของแม่จิ้นมีความหมายแสดงการเตือน

ถ้าเซิ่งจือเสี้ยรู้ตัว เวลานี้ก็ควรจะถอนตัวกลับไป

แต่เขาไม่ได้ทำอย่างนั้น เขาก้มหัวคิดไตร่ตรองสักครู่แล้วพูดกัดฟันว่า“ตกลง ฉันมีหลักฐาน”

แม่จิ้นจ้องมองไปที่เขา เซิ่งจือเสี้ยพูดอย่างแน่วแน่ว่า“ฉันมี คุณกรุณามา ยังเป็นสถานที่นี้ ฉันจะต้องหยิบหลักฐานออกมาให้ได้อย่างแน่นอน”

“แล้วมาดูกัน”แม่จิ้นพูดอย่างสบาย ๆ

เซิ่งจือเสี้ยก้มหน้าลุกขึ้น “งั้นฉันก็ไม่รบกวนคุณแล้ว ฉันต้องไปก่อน พรุ่งนี้เจอกัน”

เขาหมุนตัวเดินออกไปทีละก้าวอย่างหลังตรง

แม่จิ้นนั่งบนที่นั่งอย่างไม่ขยับมาตลอด ในสมองกำลังคิดคำพูดเมื่อกี้ของเซิ่งจือเสี้ย

ตอนที่เขาพูดว่าหยิบหลักฐานออกมา ที่จริงก็ไม่คิดว่าเซิ่งจือเสี้ยจะรับปาก

เธอเพียงอยากจะใช้วิธีนี้ทำให้เขาตกใจล่าถอยไป แล้วก็เตือนเขาในเวลาเดียวกัน ไม่มีประโยชน์ ถึงแม้จะพูดได้ดีอีกก็ไม่มีประโยชน์ ไม่มีหลักฐานทั้งหมดก็คือเปลืองแรงเปล่า ๆ

แต่เซิ่งจือเสี้ย รับปากแล้ว

แม่จิ้นก็อดไม่ได้ที่จะมีความสงสัยเล็กน้อย หรือว่าเขาจะเป็นแม่ของเสี่ยวเป่าจริง ๆ ？

“เธอกำลังคิดอะไรอยู่？”จู่ ๆ เสียงของเพื่อนสนิทก็ดังขึ้นมาข้างหู

แม่จิ้นได้สติกลับมา ส่ายหน้าพูดว่า“ไม่มีอะไร”

“งั้นพวกเราไปเดินเล่นกันต่อเถอะ ฉันจำได้ว่ามียี่ห้อร้านหนึ่งมีสินค้าออกใหม่สวยมาก ไปซื้อเป็นเพื่อนฉันหน่อย”

เพื่อนสนิทลากแม่จิ้นเดินไปข้างหน้า

แม่จิ้นไม่ค่อยมีความสนใจ เพื่อนสนิทก็สังเกตุเห็น อดไม่ได้ถามอย่างแปลกใจว่า“เกิดเรื่องอะไรขึ้น ฉันเห็นว่าเธอดูเหมือนจะไม่ค่อยดีใจ ？”

“ไม่มีอะไร”แม่จิ้นขบคิดอยู่ ยังคงไม่ได้พูดออกมา

เดินเล่นสักพัก สองคนก็กลับไป

ช่วงบ่าย เพื่อนสนิทก็เรียกเขาแล้วพูดกับเขาว่า “เธอกลับไปแล้วพักผ่อนให้มาก ๆ แล้วกัน ฉันเห็นเธอใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวตลอดทั้งบ่าย”

แม่จิ้นสะบัดมือไปทางเขา แล้วก็กลับบ้านไป

ตอนเย็น เสี่ยวเป่าและเจียงสื้อสื้อก็กลับมา

แม่จิ้นจ้องมองเสี่ยวเป่า หลังจากนั้นในสมองก็คิดทบทวนเค้าโคลงของเซิ่งจือเสี้ย

ถอนหายใจยาว ไม่เหมือน ไม่เหมือนเลยสักนิดจริง ๆ

“คุณย่ามองหนูบ่อย ๆ ”เสี่ยวเป่าพูดอย่างหัวเราะคิกคัก

แม่จิ้นลูบหน้าเล็กของเขา พูดว่า“หลานตัวเล็กบ้านฉันน่ารักอย่างนี้ คุณย่ามองยังก็มองไม่พอ”

เสี่ยวเป่าไม่อายเลยสักนิด แถมยังไล่ถามอย่างดีใจมากว่า“คุณย่า คุณกำลังชมหนูอยู่ใช่ไหม？”

แม่จิ้นยิ้มพูดว่า “ใช่แล้ว ๆ ฉันกำลังชมเธออยู่”

เสี่ยวเป่าชะโงกไปด้านหน้าเจียงสื้อสื้อ พูดอย่างได้ใจว่า“แม่ คุณย่าชมว่าหนูน่ารัก”

ดวงตาใหญ่กระพริบเหมือนกำลังพูดว่า หม่ามี๊ รีบชมหนู

เจียงสื้อสื้อทำตัวไม่ถูก ปาดจมูกเล็กของเขาลง พูดอย่างมีมาดว่า“แมลงเหม็นตัวเล็ก”

จากนั้นก็เอาหมูเปรี้ยวหวานที่เสี่ยวเป่าชอบกินคีบใส่ในจานของเขาแล้วก็คีบผัก ยังไม่อนุญาตให้เสี่ยวเป่าคีบออกมา พูดอย่างไม่ดีใจว่า“จับคู่เนื้อและพักจะได้มีโภชนาการที่สมดุล ถึงจะสามารถโตได้สูง ๆ ”

เสี่ยวเป่าจิ้มข้าวในจาน มองเจียงสื้อสื้ออย่างข้องใจ สุดท้ายก็กินผักเข้าไปตามคำสั่ง

เจียงสื้อสื้อให้รางวัลเขา ให้เขากินน้ำซุปปลาถ้วยใหญ่

เสี่ยวเป่าชอบกินปลา ครั้งนี้เป็นเด็กดีมาก

แม่จิ้นมองการเคลื่อนไหวที่ประสานกันของคนโตและเด็ก ในสายตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เขาพอใจกับเจียงสื้อสื้อเป็นอย่างมาก ถึงแม้จะคิดว่าตัวเองเป็นแม่แท้ ๆ ก็ไม่แน่ว่าจะมีความอดทนมากอย่างนี้

เสี่ยวเป่าเจอแม่ที่คนหนึ่ง ถึงแม้จะหาแม่แท้ ๆ ไม่เจอ เชื่อว่าเขาจะเติบโตอย่างมีสุขภาพที่ดีและจะไม่ขาดความรักจากแม่