ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 482 จิ้นเฟิงเฉินภาพลักษณ์พังทลาย

“งั้นผมไปพูดกับเธอสักหน่อย” จิ้นเฟิงเฉินหมุนตัวก็จะไปหาแม่จิ้น

“คุณห้ามไป” เจียงสื้อสื้อรีบดึงเขาไว้ ท่าที่กว้างในการเคลื่อนไหวแรงไปหน่อย ทำให้จิ้นเฟิงเฉินตกใจจนรีบถอยกลับมา ไม่กล้ารีบร้อนอีก

ในใจเจียงสื้อสื้อพอใจมาก รู้สึกว่าเด็กที่อยู่ในท้องคนนี้ ก็คืออาวุธที่ใหญ่ที่สุดของเธอ ดูจิ้นเฟิงเฉินตอนนี้สิ เชื่อฟังเหลือเกิน

เจียงสื้อสื้อตื่นเต้นดีอกดีใจจนเกินไป ไม่มีอาการง่วงนอน ดึงจิ้นเฟิงเฉินไว้พูดคุยจู้ๆจี้ๆ จิ้นเฟิงเฉินร่วมมือฟังอย่างตั้งใจ ตอบกลับบางครั้งบางคราว ความอดทนเต็มเปี่ยม

สุดท้ายยังคงเป็นตัวเจียงสื้อสื้อเองที่อดทนไม่ไหวแล้ว พูดไปพูดมาก็ไม่มีเสียงเลย จิ้นเฟิงเฉินซุกหัวเข้าไป พบเห็นเธอหลับตาลง นอนหลับแล้ว

อดไม่ได้เผลอหัวเราะออกมา ช่วยเธอขยับที่สบายๆที่หนึ่งให้ดีๆอย่างเบาๆ สายตาตกอยู่ท้องน้อยของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ อดไม่ได้วางมือใหญ่ขึ้นไป ที่นั่นก็ยังเป็นราบเรียบไปหมดเหมือนเดิม ยากที่จะจินตนาการ ข้างในตั้งท้องเลี้ยงดูลูกของพวกเขาแล้ว

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้เป็นพ่อครั้งแรกแล้ว แต่จุดนี้ล้วนไม่ได้กระทบถึงอารมณ์ที่ตื่นเต้นของเขา นิสัยเขาเย็นชากว่า มีอาการโมโหไม่แสดงออกมา เพียงแค่ดูภายนอก ดูเหมือนเยือกเย็นมาก ที่จริงแล้วความตื่นเต้นในใจ ไม่ด้อยกว่าคนในตระกูลจิ้นคนใดๆเลย

“ราตรีสวัสดิ์ ที่รัก” จิ้นเฟิงเฉินจูบเบาๆหนึ่งทีอยู่บนท้องน้อยที่ราบเรียบของเจียงสื้อสื้อ ทักทายกับตัวเล็กที่รักอยู่ข้างใน จากนั้นก็ให้จูบราตรีสวัสดิ์หนึ่งทีกับเจียงสื้อสื้อ นี่จึงปิดไฟ กอดเจียงสื้อสื้อไว้นอนหลับอย่างสบาย

วันรุ่งขึ้น เจียงสื้อสื้อบุกขึ้นมาพร้อมกับจิ้นเฟิงเฉิน แต่งตัวเสร็จแล้วลงไปทานข้าว ระหว่างนั้นแม่จิ้นจัดวางตารางทั้งวันไว้ อย่างเช่น จะไปเดินช็อปปิ้งร้านเด็กแห่งไหน ไปซื้อของประเภทเพลงการอบรมทารกในครรภ์อย่างไร ยิ่งพูดยิ่งตื่นเต้นดีอกดีใจ หยุดไม่ได้จริงๆ เลย

เจียงสื้อสื้อรู้สึกผิดปกติ วันนี้ยังไม่ใช่วันเสาร์นะ เธอต้องไปทำงาน ไปไม่ได้ล่ะ

“แม่ วันนี้ไม่ได้ล่ะ วันหลังค่อยไปเถอะ”

ในทันทีนั้นแม่จิ้นตื่นเต้นพูดว่า “เกิดอะไรขึ้นแล้ว ไม่สบายที่ไหนหรือ จะต้องไปหาหมอตรวจดูที่โรงพยาบาลหรือไม่?”

เจียงสื้อสื้อมึนงงเต็มใบหน้า น่าขำเล็กน้อยพูดว่า “ไม่ใช่ไม่สบาย ความหมายของฉันคือ วันนี้ต้องไปทำงาน จะไปซื้อของล่ะก็ วันเสาร์ถึงจะไปได้”

แม่จิ้นแปลกใจพูดว่า “แกยังต้องไปทำงานหรือ?”

“ฉันต้องไปทำงานล่ะ” เจียงสื้อสื้อยิ่งประหลาดใจมากกว่าเธอ แม่ย่าสะใภ้ทั้งคู่ต่างฝ่ายต่างมองตากัน สุดท้ายแม่จิ้น เพี้ยง เสียงหนึ่ง วางทัพพีลง จ้องมองเจียงสื้อสื้อ สีหน้าจริงจัง

“สื้อสื้อ ตอนนี้แกตั้งครรภ์แล้ว จะต้องระวังร่างกาย ดูแลทารกในครรภ์จึงเป็นสิ่งสำคัญ เรื่องการไปทำงานน่ะ ส่งมอบให้กับเฟิงเฉินกับเฟิงเหรา ถึงอย่างไรไอ้หนูเหล่านั้นทั้งวันก็ไม่มีเรื่องอะไรทำอยู่แล้ว”แม่จิ้นพูดเตือนปากเปียกปากแฉะด้วยความหวังดี

เจียงสื้อสื้อหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ “ไม่ใช่ แม่ ฉันเพียงแค่ตั้งครรภ์เท่านั้น ตอนนี้เพิ่งระยะแรก ไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น”

“ไม่ได้ ถึงอย่างไรฉันก็ไม่ยินยอมด้วย อันตรายเกินไปแล้ว” แม่จิ้นหน้าบึ้งอยู่

เจียงสื้อสื้อพูดเหตุผลกับเธอ “แม่ ล้วนไม่อันตรายแม้แต่นิด คนอื่นเขาก็ล้วนผ่านมาอย่างนี้เช่นกัน ล้วนมีคนมากมายก่อนคลอดสองวันจึงกลับไปล่ะ”

“คนอื่นเขาคือคนอื่นเขา หลานของฉันรับความลำบากอย่างนั้นไม่ได้” แม่จิ้นไม่ยินยอมเหมือนเดิม

เจียงสื้อสื้อหมดปัญญาแล้ว แต่ว่าให้เธอไม่ไปทำงาน เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด สิบเดือน ข้างหลังยังต้องอยู่ไฟพักฟื้นสุขภาพหนึ่งเดือน งั้นทั้งปีล้วนต้องอยู่แต่บ้าน เธอจะเป็นบ้า

พวกคุณชายหลายคนล้วนตั้งใจกินอาหารเช้าอยู่บนโต๊ะอาหาร แทรกคำพูดไม่ได้

เจียงสื้อสื้อจ้องมองจิ้นเฟิงเฉิน หวังว่าเขาจะพูดแทนตนเองสักคำ ถูกเธอใช้สายตาที่เฝ้ารอคอยเหลือเกินจ้องมองอยู่ สุดท้ายจิ้นเฟิงเฉินเอ่ยปากพูดว่า “แม่…….”

“แกอย่าพูด เรื่องของภรรยาแก แกไม่เข้าใจ” แม่จิ้นไม่รอให้เขาพูดเสร็จก็ตัดคำพูดของเขา

จิ้นเฟิงเฉินจ้องมองเจียงสื้อสื้อ ใบหน้าจนปัญญา

“แม่” เจียงสื้อสื้อเห็นเขาไม่เอาไหน ยังต้องพูดเอง วิ่งเข้าไปกอดแขนของแม่จิ้นไว้ ออดอ้อนพูดว่า “แม่ ฉันจะระวังมาก ระวังมากนะ จะไม่เกิดเรื่องอะไรสักนิดอย่างแน่นอน พูดอีกว่ายังมีเฟิงเฉิน ท่านคิดดูสิ เขาจะให้ฉันเกิดเรื่องได้ยังไงล่ะ ใช่หรือไม่”

แม่จิ้นอ้าปาก ยังไม่ได้พูด เจียงสื้อสื้อพูดอีกว่า “แม่ ท่านดีที่สุดเลย รอให้ฉันรู้สึกเหนื่อยแล้ว ฉันค่อยกลับมาอีก ไม่ต้องรอให้ท่านพูดสักคำ ตัวฉันจะเป็นเด็กดีเอง”

เธอยิ้มหวานกว่าน้ำผึ้ง แม่จิ้นถูกตื้อจนหมดปัญญา ได้แค่รับปาก นิ้วจิ้มอยู่บนหน้าผากเธอหนึ่งที “แกนี่นะ”

ก็อย่างนี้ เจียงสื้อสื้อช่วงชิงโอกาสไปทำงานให้กับตนเอง

เธอรู้สึกว่า การตั้งครรภ์กับเมื่อก่อนก็ไม่ได้ต่างกันอะไรเลย ถ้าไม่ใช่เธอตั้งใจไปคิด ก็คิดไม่ออกว่าในท้องเพิ่มเนื้ออีกหนึ่งชิ้นแล้วโดยสิ้นเชิง

เธอมีความรู้สึกอย่างหนึ่งมาโดยตลอด ก็คือคนข้างกายปรับตัวเข้ากับบทบาทนี้เร็วกว่าเธอ

อย่างเช่นแม่จิ้น อย่างเช่นจิ้นเฟิงเฉินอีก

รถขับถึงหน้าประตูอาคารใหญ่จิ้นกรุ๊ป จิ้นเฟิงเฉินลงจากรถก่อน จากนั้นเปิดประตูรถออก ยื่นมือ พยุงผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยสดงดงามอ่อนโยนออกจากรถ สังเกตใต้เท้าของเธออย่างระมัดระวัง กลัวว่าเธอไม่ทันระวังจะหกล้มอย่างมาก

พนักงานจิ้นกรุ๊ปที่อยู่รอบๆมองเห็นฉากนี้ ในใจเกิดความรู้สึกประเดประดังเข้ามาพร้อมกันหมด ประธานจิ้นที่เหมือนดั่งก้อนน้ำแข็งคนนั้นของพวกเขา คิดไม่ถึงยังมีด้านนี้อีกด้วย

จิ้นเฟิงเฉินเกาะเจียงสื้อสื้อเข้าไปในลิฟต์ที่ใช้เฉพาะ ตรงไปยังชั้นบนสุด ขังสายตาที่อิจฉาทั้งหมดอยู่นอกประตู

ฉากอย่างนี้ ทุกวันล้วนต้องแสดงอยู่ในอาคารใหญ่จิ้นกรุ๊ป พวกพนักงานดูเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ

จะพูดถึงเรื่องที่ฮิตที่สุดในช่วงนี้ของอาคารใหญ่จิ้นกรุ๊ป แน่นอนย่อมต้องเป็นภรรยาท่านประธานตั้งครรภ์แล้ว พวกเขาพูดคุยส่วนตัวอยู่ในกลุ่มสนทนาจนบรรยากาศคึกคักเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น ทุกคนล้วนแทบจะสามารถพูดถึงเรื่องของจิ้นเฟิงเฉินที่ภาพลักษณ์พังทลายได้เรื่องหนึ่ง

สรุปผลสุดท้ายออกมาพร้อมกัน ภรรยาท่านประธานต้องได้ช่วยชีวิตระบบทางช้างเผือกได้อย่างแน่นอน