ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 495 จุดที่โดดเดี่ยว

แม้เธอจะโกรธแค้นเกลียดชังเจียงเจิ้น แต่อย่างไรก็ไม่สามารถดูเขาตายไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้ได้

“ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”

เมื่อวางสายลงเจียงสื้อสื้อก็เก็บข้าวของแล้วออกจากประตูบ้าน

บังเอิญพบกับแม่จิ้นที่เดินออกมาจากห้อง เมื่อเห็นท่าทางของเจียงสื้อสื้อที่ไม่สู้ดีนัก ก็รีบเอ่ยถามขึ้นว่า “สื้อสื้อ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า？”

“แม่คะ เจียง……พ่อของหนูอยู่ในขั้นวิกฤติ……ตอนนี้กำลังรอหนูเดินทางไปเซ็นชื่อ……”

แม้ว่าเธอจะไม่อยากพูดคำว่าพ่อออกมาเท่าไหร่นักแต่ท้ายที่สุดสื้อสื้อก็พูดมันออกมา

แม่จิ้นก็ตกตะลึงเช่นกัน หลังจากนั้นเธอก็ได้ปลอบประโลมว่า “วางใจเถอะนะสื้อสื้อ ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก เดี๋ยวแม่จะโทรหาจิ้นเฟิงเฉิน เราเดินทางไประมัดระวังด้วยนะ”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าตอบรับแล้วเดินจากไป

หลังจากขึ้นไปบนรถ เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่

การที่เจียงเจิ้นมีจุดจบเช่นวันนี้ล้วนเป็นเขาที่รนหามันเอง

ลูกสาวที่เขาคอยเอาใจใส่มาทั้งชีวิตและเมียน้อย สุดท้ายแล้วก็หักหลังเขาและจากไป

ตอนเจ็บไข้ได้ป่วย ก็ต้องเป็นเธอ ลูกสาวที่พ่อไม่อยากจะยอมรับนักคอยจัดการธุระให้

พูดแล้วมันก็ช่างน่าขำ

น้ำตาอดไม่ได้ที่เอ่อล้นและไหลริน เจียงสื้อสื้อไม่เข้าใจว่านี่คือ ความเศร้าหรือความคับแค้นกันแน่

ในไม่ช้ารถก็ขับมาหยุดอยู่หน้าโรงพยาบาล เจียงสื้อสื้อรีบวิ่งเข้าไปยังห้อง ICU

ผู้ดูแลยืนรออย่างอยู่ไม่ติด

ทุกวินาทีที่ผ่านไปก็หมายความว่าชีวิตของเจียงเจิ้นจะนับถอยหลังไปหนึ่งวินาที

เมื่อหันมาพบเจียงสื้อสื้อ เขาก็รีบโบกมือให้เธอ

เจียงสื้อสื้อเดินมาหยุดอยู่ข้างผู้ดูแลและเอ่ยถามขึ้นว่า “เขาเป็นยังไงบ้าง？”

“หมอบอกว่าถ้าญาติไม่มาเซ็นชื่อให้ ข้างในก็จะไม่อาจทำการผ่าตัดได้ ตอนนี้สถานการณ์ไม่ดีเลยครับ” ผู้ดูแลพูดด้วยท่าทางกังวล

ในขณะนั้นเองประตูห้องก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง ทีมแพทย์เดินออกมา

“ญาติผู้ป่วยมาถึงหรือยัง？”

เจียงสื้อสื้อได้ยินดังนั้นก็รีบเดินเข้าไปแล้วตอบว่า “ฉันเป็นลูกสาวของผู้ป่วยค่ะ”

เเพทย์มองไปที่เจียงสื้อสื้อจากนั้นยื่นเอกสารใบหนึ่งให้แก่เธอ

“นี่คือเอกสารรับรองการผ่าตัด ถ้าไม่มีอะไรติดขัดรบกวนเซ็นชื่อตรงนี้”

เจียงสื้อสื้อยื่นมืออันสั่นเทาไปรับเอกสารนั้นมา ชื่อบนเอกสารปรากฏเป็นเจียงเจิ้นจริงๆ

เธอไม่กล้าลังเล เจียงสื้อสื้อรีบเซ็นชื่อตรงญาติผู้ป่วยทันที

หลังจากนั้นเธอก็นั่งรอและพบว่าไฟในห้องฉุกเฉินถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง

เธอนั่งอยู่ตรงทางเดินของโรงพยาบาล ในครั้งนี้เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าเจียงเจิ้นอาการหนักมากจริงๆ

เมื่อนึกย้อนไป หลายปีมานี้ความรู้สึกของเจียงสื้อสื้อก็ยากที่จะบรรยายออกมา

สรุปแล้วตอนนี้เธออ่อนแอและบอบบางมาก

ผ่านไปสักพักจิ้นเฟิงเฉินก็มาถึงโรงพยาบาล

คนแรกที่เขาเห็นก็คือเจียงสื้อสื้อที่นั่งอยู่โดดเดี่ยวบนเก้าอี้ มองไปแล้วช่างอ่อนแอเหลือเกิน

จิ้นเฟิงเฉินรีบเดินเข้าไปคว้าเธอมาไว้ในอ้อมอก มือทั้งสองข้างของเขากุมมือเธออยู่

“ไม่เป็นไรแล้วครับสื้อสื้อ คุณยังมีผมอยู่นะ” เขาปลอบโยนเธอเบาๆ

“เฟิงเฉินค่ะ บางทีฉันก็รู้สึกว่าเบื้องบนไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย ฉันไม่เคยได้รับอะไรมาจากเขาก่อนหน้านี้แท้ๆ ทำไมตอนนี้ฉันต้องมานั่งจัดการเรื่องเหล่านี้ให้เขาด้วย” เจียงสื้อสื้อถอนหายใจแล้วพึมพำออกมา

ความคิดเหล่านี้วนเวียนอยู่ในสมองของเธอ ทำให้เธอไม่อาจก้าวออกมาจากความรู้สึกนั้นได้

เธอรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมจริงๆ ทั้งๆที่เธอเป็นคนถูกทำร้าย และเป็นฝีมือของคนที่นอนอยู่ในห้องฉุกเฉินนี้

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินดังนั้นโอบกอดเธอเข้ามาแน่น แล้วปลอบเธอด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“สื้อสื้อครับ ถือว่าทำบุญเถอะนะ การที่เจียงเจิ้นถูกญาติทุกคนหักหลังเขาแบบนี้ก็นับว่าเขาได้ชดใช้กรรมตัวเองไปแล้ว ตอนนี้คุณยังมีผม”

สิ่งที่จิ้นเฟิงเฉินพูดมานั้นไม่ใช่ว่าเจียงสื้อสื้อไม่เข้าใจ เพียงแต่เธอไม่อาจทำใจได้เท่านั้นเอง

ท้ายที่สุดเจียงสื้อสื้อก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า “เรื่องนี้ฉันจะไม่เข้ามายุ่งด้วยก็ไม่ได้ อย่างไรเสียเลือดของเขาก็ยังหมุนเวียนอยู่ในร่างกายฉัน จะให้ฉันอกตัญญูแบบนั้นได้อย่างไร”

เนื่องจากรู้ดีว่าเธอกำลังอึดอัดใจ จึงทำให้จิ้นเฟิงเฉินเป็นทุกข์ไปด้วย

อีกทั้งตอนนี้เธอกำลังตั้งครรภ์ จิ้นเฟิงเฉินจึงได้พูดขึ้นว่า “สื้อสื้อครับ ถ้าคุณเชื่อใจผม เรื่องนี้ปล่อยให้ผมจัดการเอง คุณไม่จำเป็นต้องเข้ามาข้องเกี่ยวกับเรื่องนี้”

เจียงสื้อสื้อคิดอยู่สักพักก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย เธอเชื่อว่าจิ้นเฟิงเฉินจะสามารถจัดการเรื่องนี้ได้อย่างดี

ทั้งสองอยู่ในโรงพยาบาลอีกสักพักก็จากไปพร้อมกัน

เมื่อกลับมาถึงบ้าน แม่จิ้นเห็นทั้งสองคนอารมณ์ไม่ดีนักจึงได้เดินเข้ามาถาม

จิ้นเฟิงเฉินเล่าเรื่องทั้งหมดอย่างคร่าวๆให้แม่จิ้นฟัง แม่จิ้นก็โมโหมาก

ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกเห็นใจเจียงสื้อสื้อเป็นอย่างยิ่ง ชีวิตก่อนหน้านี้ของเธอช่างลำบากมากจริงๆ

การที่ต้องมายุ่งเกี่ยวกับครอบครัวแบบนี้เธอช่างโชคร้ายจริงๆ

แม่จิ้นจับมือเจียงสื้อสื้อแล้วพูดว่า “สื้อสื้อ ต่อไปนี้อยู่ห่างจากครอบครัวแบบนี้ได้ก็ดี ไม่แน่ว่าวันไหนเขาอาจจะหาเรื่องมาให้เดือดร้อนอีกก็ได้”

เมื่อได้ยินแม่จิ้นพูดดังนั้น เจียงสื้อสื้อก็พยักหน้าเห็นด้วย

“แม่คะ หนูรู้แล้ว ตอนนี้หนูเพียงต้องการแค่มีเฟิงเฉินและเจ้าตัวเล็กอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข พวกเราสร้างครอบครัวด้วยกัน เรื่องอื่นๆหนูไม่อยากสนใจอีกแล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอดังนั้นแม่จิ้นก็รู้สึกวางใจ

เมื่อเห็นบรรยากาศค่อนข้างเคร่งขรึม จิ้นเฟิงเหราจึงได้ลุกขึ้นมา

เอื้อมมือมากอดแม่จิ้นแล้วพูดว่า “เอาล่ะแม่ครับอย่ามัวแต่พูดถึงเรื่องไม่น่ายินดีแบบนี้สิ พวกเรามาจัดการเรื่องงานแต่งกันเถอะ”