ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 53 อย่าไปถือสาคนเมา

ส่วนทางนี้ เขาสองคนมาถึงที่บ้านแล้ว เจียงสื้อสื้อลงรถมาแล้วกดกริ่ง ลุงจางเป็นคนมาเปิดประตู เขามองหน้าเธออย่างตกใจ

“คุณเจียง?” เหมือนว่าเขาจะไม่คิดว่าเธอจะมาอยู่ที่นี่ได้

เจียงสื้อสื้อยิ้มพร้อมพูดว่า “ลุงจาง คุณชายเขาเมาแล้ว ฉันไปเจอเขาพอดี ก็เลยพากลับมา ลุงช่วยพยุงเขาเข้ามาบ้านหน่อยได้ไหมคะ?”

เธอเองก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไง ลำพังตัวเธอเองก็ไม่สามารถพยุงคนตัวใหญ่ขนาดนี้เข้าบ้านได้

พอได้ยินเช่นนี้ ลุงจางก็อึ้งไปสักพัก

คุณชายเมาหรือ? เป็นไปได้ไง?

จิ้นเฟิงเฉินไปคุยงานกับลูกค้าอยู่บ่อยๆ แต่ตั้งแต่ที่ลุงจางมาอยู่บ้านนี้ยังไม่เคยเห็นเขาเมาเลยสักครั้ง เขาเดินตามเจียงสื้อสื้อไปด้วยความสงสัย พอเห็น จิ้นเฟิงเฉินนอนนิ่งๆ อยู่ที่ข้างคนขับ เขายิ่งงงเข้าไปใหญ่

นี่เมาจริงๆ หรอเนี่ย?

เขาสองคนพยุงจิ้นเฟิงเฉินขึ้นไปบนห้อง

พอเห็นว่าเขานอนลงบนเตียง เจียงสื้อสื้อก็โล่งอกสักที หมดภารกิจของเขาละ

พอเดินออกจากห้องไป ลุงจางพูดกับเจียงสื้อสื้อว่า “คุณเจียงนี่ก็ดึกมากแล้ว คุณนอนพักที่นี่ก่อนไหมครับ?”

“ไม่ดีกว่าค่ะ”

เจียงสื้อสื้อรีบปฏิเสธอย่างไว ถ้าเธอค้างคืนที่นี่แล้วเจอจิ้นเฟิงเฉินตอนเช้าต้องอึดอัดแน่ๆ

“ลุงจาง หนูไปก่อนนะคะ ดูแลคุณชายดีๆ นะคะ ถ้าเขาตื่นแล้วอย่าลืมต้มแกงที่ทำให้หายเมาค้างให้เขาทานนะคะ”

ลุงจางอยากบอกให้เธออยู่ต่ออีก ทันใดนั้นประตูห้องเสี่ยวเป่าก็เปิดออก

เจ้าเด็กน้อยวิ่งกระโดดออกมาจากห้อง พอเห็นเจียงสื้อสื้อ เขาก็ตาสว่างขึ้นมา

“น้าสื้อสื้อ ครับ ใช่น้าจริงๆ หรอเนี่ย เมื่อกี้ผมได้ยินเสียงน้าในห้อง ผมคิดว่าหูฝาดซะอีก”

เสี่ยวเป่ากอดคอเธอไว้ แล้วพูดอย่างตื่นเต้นอีกว่า “น้าสื้อสื้อมาหาผมหรอครับ?”

เจียงสื้อสื้อยิ้มแล้วตอบว่า “ใช่ค่ะ ทำไมดึกขนาดนี้แล้ว เสี่ยวเป่ายังไม่นอนอีกคะ?”

เสี่ยวเป่าก้มหน้าลงแล้วถอดหายใจอย่างแรง

“แดดดี๊ไม่มาเล่านิทานให้หนูฟัง ผมนอนไม่หลับครับ”

“อะไรนะ?” เจียงสื้อสื้อมองไปที่ห้องจิ้นเฟิงเฉินอย่างอึ้งๆ “แต่ว่าแดดดี๊เธอเขาเมาจนนอนหลับไปแล้วนะ”

พอเสี่ยวเป่าได้ยินเช่นนี้ เขาไม่ได้เสียงใจแต่กลับดีใจกว่าเดิม เขาดึงมือเจียงสื้อสื้อไว้พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ ว่า “งั้นน้าสื้อสื้อเล่านิทานให้ผมฟังได้ไหมครับ?”

เจียงสื้อสื้อไม่รู้ควรทำไงดี นี่มัน…….

เหมือนว่าเขาเริ่มรู้สึกได้ว่าเธอลังเล เสี่ยวเป่าก็เลยใช้น้ำเสียงที่น่าสงสารพูดต่ออีกว่า “ไม่มีคนเล่านิทานให้เสี่ยวเป่าฟังเสี่ยวเป่าก็จะนอนไม่หลับ พอนอนไม่หลับพรุ่งนี้ก็จะไปเรียนไม่ได้ ………”

เจียงสื้อสื้อหันไปมองที่ห้องของจิ้นเฟิงเฉิน เขายังหลับไม่รู้เรื่องอยู่เลย เธอก็เลยต้องตอบตกลง

“โอเคค่ะ งั้นเดี๋ยวน้าเล่านิทานให้ฟังนะคะ”

“ผมรู้ว่าน้าสื้อสื้อใจดีที่สุดเลยครับ”

เสี่ยวเป่าดึงเธอเข้าห้องตัวเองไปอย่างดีใจ

พอเข้าไปในห้องแล้ว เจียงสื้อสื้อก็นอนบนเตียงเป็นเพื่อนเขา แล้วก็หยิบหนังสือนิทานที่วางอยู่ข้างๆ ขึ้นมาอ่านนิทานให้เสี่ยวเป่าฟัง

เสี่ยวเป่านอนขดอยู่ในอ้อมกอดเธอ เขายิ้มอย่างมีความสุข จน เจียงสื้อสื้ออดที่จะถามไม่ได้ว่า “ทำไมเสี่ยวเป่าถึงดีใจขนาดนี้ล่ะคะ?”

“เพราะว่าก่อนนอนได้เจอน้าสื้อสื้อไงครับ”

เจียงสื้อสื้อหัวเราะออกมา เธอดูออกว่าความชอบที่เสี่ยวเป่ามีให้เธอ มันคงเกินจากที่เขาขาดความรักจากแม่ พอคิดไปคิดมา เธอก็เริ่มสงสัยขึ้นมาว่า แล้วแม่ของเสี่ยวเป่าล่ะ?

เธอไม่ได้คิดนาน แล้วเธอก็เล่านิทานให้เสี่ยวเป่าฟังต่อ เสียงผู้หญิงที่นุ่มนวลดังมาจากในห้อง

ตอนแรกเจียงสื้อสื้อคิดไว้ว่า พอกล่อมเสี่ยวเป่าจนหลับเธอก็จะกลับ เธอก็ไม่ได้รีบขนาดนั้น แต่คาดไม่ถึงว่า เล่าไปเล่ามาเธอกล่อมตัวเองหลับไปพร้อมกับเสี่ยวเป่าด้วย…

ตกดึง ประตูห้องถูกเปิดออกมา

จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้ามาในห้อง แสงในห้องไม่ค่อยสว่างเท่าไหร่ แต่ก็มีแสงจากพระจันทร์ที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างอยู่เล็กน้อย เขาเห็นเธอนอนด้วยกันสองคน สีหน้าสายตาของเขาก็ดูอ่อนโยนขึ้นมา

ไม่รู้ว่าเขามองไปนานขนาดไหน แล้วจิ้นเฟิงเฉินก็ห่มผ้าให้เธอทั้งคู่ เขาก้มลงไปหอมแก้มของเจียงสื้อสื้อ แล้วก็เดินออกจากห้องไป

………………………