ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 536 ลาก่อนนะ เฟิงเฉิน

จริงๆแล้วเธอว่ายน้ำเป็น ตอนที่พักวันหยุดเมื่อครั้งที่แล้ว จิ้นเฟิงเฉินบังคับเธอให้ไปเรียนว่ายน้ำให้เป็น

แต่พอมาอยู่ในน้ำตอนนี้ เธอแทบจะออกแรงไม่ไหวจริงๆ！

เจียงสื้อสื้อทำได้แค่กลั้นหายใจ ป้องกันไม่ให้ตัวเองจมดิ่งลงไป

เจียงนวลนวลที่อยู่บนดาดฟ้า มองเจียงสื้อสื้อค่อยๆจมดิ่งลงไปทีละน้อยๆ ก็ยิ้มออกมาอย่างบ้าคลั่ง

ความปรารถนาที่เก็บเอาไว้มานานก็ถูกเติมเต็ม ทำให้ใจของเจียงสื้อสื้อบิดเบี้ยวไปไม่น้อย

ตอนนี้ราวกับว่าในน้ำไม่ใช่ชีวิตหนึ่งชีวิต แต่เป็นเพียงแค่ของเล่นหนึ่งชิ้นเท่านั้น เป็นของหนึ่งชิ้นที่ถูกเธอเล่นอยู่ในกำมือ

คลื่นในทะเลสูงมาก ซัดพาเจียงสื้อสื้อลงดิ่งสู่ใต้ทะเลอยู่ตลอดเวลา

จมูกของเธอถูกน้ำทะเลซัดเข้ามาไม่น้อย ทำให้สติของเจียงสื้อสื้อเริ่มเลือนราง

เจียงนวลนวลพอเห็นแบบนี้ ก็หยิบมือถือมาถ่ายเจียงสื้อสื้อที่อยู่กลางทะเล

เนื่องจากความตื่นเต้นที่มีมากเกินไป ทำให้มือของเจียงนวลนวลสั่นไม่น้อย

“เจียงสื้อสื้อ！คิดไม่ถึงว่าแกก็มีวันนี้เหมือนกันสินะ ฉันจะให้ผู้ชายที่แกรัก เห็นภาพที่แกตายไปทั้งแบบนี้！”

เสียงตะโกนของเธอทำให้เจียงสื้อสื้อดึงสติกลับมาได้

เจียงสื้อสื้อชำเลืองมองไปที่ดาดฟ้า เจียงนวลนวลในตอนนี้ผมเผ้ารุงรัง แววตาโกรธเกลียดเคียดแค้น

เหมือนกับปีศาจที่อยู่บนโลกมนุษย์ บ้าคลั่งจนน่าสะพรึงกลัว

เนื่องจากแช่อยู่ในน้ำทะเลเป็นเวลานาน พละกำลังของเจียงสื้อสื้อก็เริ่มอ่อนแรงลงไปเรื่อยๆ

เธอรู้ว่าตัวเองอาจใกล้จะจากโลกนี้ไปทุกทีๆแล้ว ในหัวก็มีภาพวันเวลาระหว่างเธอกับจิ้นเฟิงเฉินผุดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

ลาก่อนนะ เฟิงเฉิน

ลาก่อนนะ เสี่ยวเป่า

……

ในอีกด้านหนึ่ง จื่อเฟิงกลับไปยังตระกูลจิ้นด้วยท่าทางบาดเจ็บ

แม่จิ้นกับจิ้นเฟิงเหราที่อยู่ข้างในบ้านพอเห็นจื่อเฟิงที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยเลือด ก็ต่างพากันตกใจทันที

จิ้นเฟิงเหราเข้ามาช่วยประคองจื่อเฟิงเข้ามาข้างใน

“คุณชายรอง คุณหญิง ขอโทษค่ะ……ฉันปกป้องไม่สำเร็จ ทำให้คนเลวพวกนั้นจับคุณสื้อสื้อไปได้ เชิญพวกคุณลงโทษได้เลยค่ะ”

พอได้ยินว่าเจียงสื้อสื้อเกิดเรื่องแล้ว แม่จิ้นก็ตื่นตกใจสุดๆ

ถามขึ้นไม่หยุด“ทำไมอยู่ดีๆถึงถูกคนลักพาตัวไปได้ล่ะ? คนพวกนั้นมียื่นข้อเสนออะไรบ้าง? หรือไม่ก็รู้ไหมว่าพวกมันพาเธอไปที่ไหน?”

จื่อเฟิงส่ายหัว มือกุมบาดแผลที่กำลังมีเลือดไหลออกมา

“ขอโทษค่ะ คุณหญิง เรื่องพวกนี้ฉันไม่รู้จริงๆ ฉันไปจอดรถแค่แป๊บเดียว ก็ถูกพวกคนร้ายเข้าโจมตีแล้ว……”

พูดจบ จิ้นเฟิงเหราก็ขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ พูดสั่งคนใช้ให้เอากล่องยามา ห้ามเลือดให้กับเธอก่อน

หลังจากจัดการเสร็จแล้ว จิ้นเฟิงเหราก็เอ่ยปากพูดขึ้น“แล้วทำไมเธอถึงไม่เป็นอะไร? เธออยู่ข้างๆพี่สะใภ้ของฉันตลอดเลยไม่ใช่เหรอ?”

“คุณชายรองคะ ตอนที่ฉันกับคุณสื้อสื้อเข้าประตูไป ยังไม่มีอะไรผิดปกติ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหมอนั่นมันมาจากไหน หลังจากเข้าประตูไปแล้ว ก็มีคนอีกคนหนึ่งมาขวางฉันเอาไว้ ส่วนคนที่เหลือก็พาตัวคุณสื้อสื้อไป ฉันคิดที่จะไปขัดขวาง แต่ลำพังตัวคนเดียวสู้กับพวกมันสองคนไม่ไหว ก็เลยได้รับบาดเจ็บมา มองเห็นลางๆว่ามีเจียงนวลนวลอยู่ในกลุ่มพวกมันด้วยค่ะ”

พอได้ฟังจื่อเฟิงพูดจนจบ แม่จิ้นก็รู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมาไม่น้อย

คว้าเสื้อของจิ้นเฟิงเหราไว้พร้อมกับพูดขึ้น“เฟิงเหรา ลูกว่าตอนนี้เราควรจะทำยังไงดี พี่ชายของลูกยังอยู่ต่างประเทศด้วย พวกเราควรจะช่วยเหลือสื้อสื้อออกมายังไงดี！”

แม่จิ้นพูดขึ้นมาพร้อมกับร้องห่มร้องไห้ แสดงให้เห็นว่าเธอรู้สึกเป็นห่วงและหวาดระแวงขนาดไหน

“แม่ ไม่เป็นไรหรอก จะต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน”จิ้นเฟิงเหราพูดปลอบ

ต่อมา เขามองไปยังจื่อเฟิง ถามขึ้นต่อ“จื่อเฟิง แล้วเธอรู้ไหมว่าเจียงนวลนวลพาพี่สะใภ้ของฉันไปที่ไหน?”

สีหน้าของจื่อเฟิงซีดขาว อดกลั้นความเจ็บปวดที่ตัวพร้อมกับพูดตอบกลับไป“หลังจากที่ฉันถูกทำร้ายแล้ว ก็ตามรถของพวกมันออกไป เห็นแค่เจียงนวลนวลพาคุณสื้อสื้อขึ้นไปบนเรือลำหนึ่ง คนอื่นฉันก็ไม่……ไม่รู้แล้วล่ะค่ะ……”

หลังจากที่พูดคำสุดท้ายเสร็จ จื่อเฟิงก็สลบลงไปที่พื้น

แม่จิ้นรีบสั่งให้คนใช้โทรศัพท์ พาจื่อเฟิงไปส่งที่โรงพยาบาล

หลังจากจื่อเฟิงจากไปแล้ว ก็เหลือแค่จิ้นเฟิงเหรากับแม่จิ้น

พอเห็นจิ้นเฟิงเหราที่กำลังครุ่นคิดอยู่ แม่จิ้นก็ไม่กล้าส่งเสียงขัดจังหวะ ทำได้แค่ร้องไห้อยู่ข้างๆ

เรื่องในตอนนี้มันเกินความสามารถจริงๆ จิ้นเฟิงเหราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะทำยังไงดี

ความแค้นที่เจียงนวลนวลมีต่อเจียงสื้อสื้อ จะต้องไม่มีทางยอมปล่อยเจียงสื้อสื้อไปง่ายๆแน่นอน

พอคิดได้ว่าเสี่ยวเป่ายังอยู่ที่โรงเรียนอนุบาล จ้นเฟิงเหราก็รีบพูดขึ้นทันที“แม่ แม่โทรไปบอกพ่อให้ไปรับเสี่ยวเป่ากลับมาก่อนเถอะ ผมกลัวว่าพวกมันจะไปทำอะไรเสี่ยวเป่าด้วย ส่วนเรื่องพี่สะใภ้ ผมจะรีบแจ้งให้พี่ทราบอย่างรวดเร็ว”

พูดจบ จิ้นเฟิงเหราก็ออกไปทันที

แทนที่จะซังกะตายอยู่ที่บ้าน สู้ออกไปคิดหาวิธีข้างนอกยังจะดีกว่า

แม่จิ้นก็ไม่กล้ายืดเยื้อเวลา รีบโทรไปหาพ่อจิ้นทันที

เสี่ยวเป่าเป็นหัวแก้วหัวแหวนของตระกูลพวกเขา จะให้เป็นอะไรไปไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

หลังจากพูดอธิบายสถานการณ์ไปคร่าวๆหนึ่งรอบแล้ว ทั้งสองคนก็วางสายลง

เสี่ยวเป่าที่นั่งอยู่บนรถ กระพริบตาตากลมโตมองพ่อจิ้นพร้อมกับพูดขึ้น“คุณปู่ ผมยังไม่เลิกเรียนเลยนะ ทำไมถึงให้ผมกลับบ้านแล้วล่ะ?”

“เสี่ยวเป่า ตอนนี้ที่บ้านของพวกเราเกิดเรื่องนิดหน่อย ก็เลยอยู่ที่โรงเรียนอนุบาลไม่ได้แล้วน่ะสิ”

พอชำเลืองมองเห็นสีหน้าที่เป็นกังวลของพ่อจิ้น เสี่ยวเป่าก็ไม่พูดอะไรต่ออย่างเชื่อฟัง

หลังจากกลับมาถึงบ้าน สิ่งแรกที่เสี่ยวเป่าทำก็คือหาเจียงสื้อสื้อในบ้านทันที

แต่ตะโกนเรียกอยู่นานสองนานก็ไม่มีเสียงของเจียงสื้อสื้อตอบกลับมา เสี่ยวเป่ารู้สึกกระวนกระวายใจอย่างช่วยไม่ได้

จึงมาถามแม่จิ้นที่ห้องรับแขก“คุณย่า หม่ามี๊ของผมล่ะ?”

แม่จิ้นเอาเสี่ยวเป่าเข้ามากอดในอ้อมแขน พร้อมกับพูดปลอบเขา“แด๊ดดี้ของหลานออกไปทำงานที่ต่างประเทศไม่ใช่หรือไง? เพราะว่าเป็นห่วงหม่ามี๊ของหลาน ก็เลยจองตั๋วเครื่องบินให้หม่ามี๊ของหลานด้วยยังไงล่ะ แต่เสี่ยวเป่าไม่ต้องกลัวนะ ช่วงสองสามวันนี้ย่าจะอยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวเป่าตอนนอนเอง”

พอได้ฟังคำตอบของแม้จิ้น เสี่ยวเป่าจึงหมดความสงสัยในใจไป