ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 630 คุณบังแสงของผม
บทที่ 630 คุณบังแสงของผม
หลังจากจื่อเฟิงจากไป จิ้นเฟิงเฉินคุยกับอิ้งเทียนอยู่นาน
ลมกลางดึกพัดเอากลิ่นอายของค่ำคืนนี้มาหนักโดยไม่รู้ตัว เมื่อได้สติ เวลาได้เล็ดลอดออกไปอย่างเงียบ ๆ แล้ว
หลังจากจบภารกิจสุดท้ายแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็เอ่ยปากขึ้น “วันนี้ก็พอแค่นี้ การเคลื่อนไหวทางด้านอิตาลี นายต้องระวังให้มาก”
นิ้วทั้งห้าที่สวยงามงอขึ้นเล็กน้อย จิ้นเฟิงเฉินเคาะไปที่โต๊ะ
ใบหน้าของอิ้งเทียนแสดงความมั่นใจในตนเองออกมา และตอบอย่างมั่นใจว่า “โอเคครับ บอสคุณไม่ต้องกังวล ผมจะจัดการให้ดี”
สุดท้ายแล้ว เขาก็มองไปที่จิ้นเฟิงเฉิน ทำหน้าเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็หยุดลง
“มีเรื่องอะไรอีกไหม? ” จิ้นเฟิงเฉินเลิกคิ้ว
ภายใต้การจ้องมองของเขา อิ้งเทียนรู้สึกได้ถึงความกดดัน
หลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง ก็พูดกับจิ้นเฟิงเฉินว่า “บอสครับ พรุ่งนี้ผมจะออกเดินทางไปอิตาลีแล้ว แต่ทางฝั่งคุณ ผมอยากวางคนไว้สักคน เพื่ออำนวยความสะดวกที่ผมจะได้จัดงานให้เธอ”
เห็นแววตาที่ประกายของอิ้งเทียนแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็เข้าใจแล้วว่าเขาพูดถึงใคร
คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ดวงตาดําขรึมของเขาฉายแววอํามหิตออกมาทันที แต่เมื่อรู้ตัวเขาก็ปกปิดมันไว้ทันที
“คุณกำลังจะบอกว่าจะให้จื่อเฟิงอยู่ที่นี่ใช่ไหม?”
จิ้นเฟิงเฉินมีอารมณ์เฉยเมย อิ้งเทียนเองก็คิดไม่ออกว่าจิ้นเฟิงเฉินจะตอบตกลงหรือไม่
เมื่อสักครู่เขามองออกว่าจิ้นเฟิงเฉินรังเกียจจื่อเฟิงจริงๆ แถมยังรังเกียจมากด้วย
ช่างมันเถอะ อย่าแตะต้องขีดจำกัดของท่านประธานเลย
อิ้งเทียนเสนออีกครั้ง: “ถ้าคุณถือสาละก็ ผมจะคิดหาวิธีอื่นนะครับ”
“ไม่จำเป็น แบบนี้แหละ ฉันไม่คัดค้าน” จิ้นเฟิงเฉินตอบด้วยสีหน้าเฉยเมย
ในสถานการณ์ปัจจุบันนี้ จื่อเฟิงอยู่เพื่อดำเนินงานที่อิ้งเทียนมอบหมายให้นั้นเหมาะสมที่สุดแล้ว
แบบนี้มีประสิทธิภาพในการแก้ไขปัญหามากกว่า
เมื่อตกลงว่าจะเก็บจื่อเฟิงไว้ ก็แค่เพราะคิดว่าเธอยังมีประโยชน์อยู่ก็เท่านั้น!
อิ้งเทียนได้ยินเช่นนี้ ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เมื่อสักครู่นั้นเขากลัวว่าบอสของเขาจะใช้อารมณ์มากเกินไป และปฏิเสธข้อเสนอของเขาเสียอีก
หลังจากออกจากห้องหนังสือแล้ว เขาก็ไปหาจื่อเฟิง และบอกเรื่องนี้กับเธอ
จื่อเฟิงที่เดิมที่มีสีหน้าผิดหวังหลังจากฟังคำพูดของอิ้งเทียนแล้ว ก็เผยสีหน้าตกตะลึงออกมา
ลําคอของจื่อเฟิงรู้สึกฝาดเล็กน้อย เธอถามอิ้งเทียนอย่างงุนงงว่า “คุณชายท่านพูดเช่นนี้จริงๆ หรือ? เขาเห็นด้วยที่จะให้ฉันอยู่ที่นี่?”
“จริงแท้อย่างแน่นอน ข้าได้ยินมากับหูตัวเอง” อิ้งเทียนพยักหน้า
จากนั้นเขาก็สั่งงานที่ต้องให้จื่อเฟิงให้ความร่วมมือกับเขาไป
และจื่อเฟิงยังคงจมอยู่ในข่าวที่จิ้นเฟิงเฉินตกลงที่จะให้เธออยู่ต่ออยู่นานไม่สามารถฟื้นคืนสติได้
เดิมทีเธอก็เศร้าหมองมากแล้ว แล้วอยู่ดีๆ ได้สัมผัสถึงแสงสลัวๆ
แสงที่สว่างไสวนั้นปกคลุมที่หัวใจของเธออย่างรวดเร็ว แล้วกระจายตัวกลายเป็นดวงดาวเต็มท้องฟ้า
อารมณ์มืดมนนั้นก็หายไปในทันที จากนั้นก็ยิ้มขึ้นมาอย่างสดใส
นี่หมายความว่าเขาให้อภัยกับสิ่งที่เธอเคยทำแล้วใช่หรือไม่?
“จื่อเฟิง คุณได้ฟังข้าอยู่หรือเปล่า? ”
อิ้งเทียนคิ้วขมวดเข้าหากัน ยื่นมือไปโบกไปมาตรงหน้าจื่อเฟิง อดไม่ได้ที่จะเพิ่มระดับเสียงขึ้น
จื่อเฟิงได้สติกลับคืนมา และตระหนักได้ว่าตนเองนั้นเสียมารยาท จึงตอบทันทีว่า “อ๊า? ขอโทษจริงๆ นะคะ เมื่อสักครู่นี้ฉันไม่ได้ยิน…”
อิ้งเทียนจนปัญญา จึงกําชับคำพูดที่เพิ่งพูดไปซ้ำอีกครั้ง
วันรุ่งขึ้น อิ้งเทียนกลับไปแล้ว
จื่อเฟิงรออยู่ในห้องนั่งเล่นตั้งแต่เช้า
แสงแดดส่องลงมาอ่อนๆ ตอนแปดโมง จิ้นเฟิงเฉินพาเสี่ยวเป่าลงมาจากชั้นบน
แสงและเงาตกลงมาบนร่างใหญ่และร่างเล็ก สลักใบหน้าที่คล้ายกันของพวกเขาออกมา
ปลายนิ้วของจิ้นเฟิงเฉินหมุนกระดุมตรงข้อมือ แขนเสื้อของเขาเปิดขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ เผยให้เห็นข้อมือที่ทรงพลัง
ภายใต้แสงแดดนั้นมันดูขาวจนเซ็กซี่เล็กน้อย
จื่อเฟิงมองจนลืมตัว
เมื่อรู้สึกได้ถึงเงามืดที่ตกลงมา จื่อเฟิงก็รีบก้มหน้าลงและเรียกอย่างนอบน้อมว่า “นายท่าน คุณชายน้อย อรุณสวัสดิ์ค่ะ”
“อืม”
เสียวเป่ารักษามารยาทไว้ ตอบรับอย่างเฉยๆ
ส่วนจิ้นเฟิงเฉินทำเหมือนไม่เห็นเธอเลย เขาพาเสี่ยวเป่าเดินตรงไปยังโต๊ะอาหารอย่างเฉยเมย
ไม่มีแม้แต่สายตาเดียวที่จับจ้องไปที่จื่อเฟิง ยิ่งไม่ต้องไปพูดถึงเรื่องสนใจคำทักทายของเธอเลย
จื่อเฟิงที่ถูกทิ้งไว้ที่เดิมก็ถูมืออย่างกระอักกระอ่วน รอยยิ้มที่มุมปากก็หายไปในที่สุด แสงในดวงตาของเธอหมิ่นหมองลงไม่น้อย
จากนั้นเธอก็รออยู่ในห้องนั่งเล่นอย่างรู้ความ ไม่กล้าเดินไปเรียกร้องความอับอายขายหน้าให้ตัวเอง
สองพ่อลูกตระกูลจิ้นกินอาหารเช้าหมดอย่างรวดเร็ว เพราะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ เสี่ยวเป่าไม่ต้องไปโรงเรียน อยู่บ้านก็เบื่อ จิ้นเฟิงเฉินจึงพาเสี่ยวเป่าไปที่บริษัท
จื่อเฟิงก็เดินตามไป
เมื่อมาถึงบริษัท จิ้นเฟิงเฉินก็พาเสี่ยวเป่าไปที่ห้องทำงาน
เขาบอกจื่อเฟิงอย่างเย็นชา ว่าให้เธอจับตาดูเสี่ยวเป่าให้ดี จากนั้นก็ออกไปร่วมประชุมตอนเช้า
ห้องทำงานใหญ่ๆ นี้ เหลือเพียงจื่อเฟิงและเสี่ยวเป่าสองคน
สายลมพัดผ่านหน้าต่างสีขาว เสี่ยวเป่านั่งอยู่บนเก้าอี้ส่วนตัวของจิ้นเฟิงเฉิน
เขาเอนตัวไปข้างหลังด้วยท่าทางเกียจคร้าน เท้าที่วางอยู่กลางอากาศแกว่งไปมาอย่างร่าเริงพร้อมกับสายลม
จื่อเฟิงที่อยู่ข้างๆ เห็นเช่นนั้น ก็คิดอยากจะเอาใจเสี่ยวเป่า จึงเดินเข้าไปคุยกับเขา ใบหน้าของเธอรอยยิ้ม เธอย่อตัวลงถามเขาว่า “คุณชายน้อย ตอนนี้คุณเรียนอยู่ระดับไหนแล้วคะ?”
ในเวลานี้เสี่ยวเป่าถือหนังสือการ์ตูนในมือ เขาไม่ค่อยอยากจะสนใจจื่อเฟิง
เขาสามารถรู้สึกได้ว่า แด๊ดดี๊เกลียดผู้หญิงคนนี้มาก ดังนั้นเขาจึงไม่ชอบเช่นกัน!
แต่ด้วยมารยาท เขาก็ตอบคำถามของจื่อเฟิงสั้น ๆ ว่า “เช่นเดียวกับในประเทศครับ”
เห็นว่าเสี่ยวเป่าสนใจเธอ จื่อเฟิงก็ถามต่อว่า “อา อย่างงี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้นหนูอยู่ในประเทศฝรั่งเศส จะรู้สึกไม่คุ้นเคยไหมคะ?”
“ไม่ครับ” เสี่ยวเป่าพลิกหน้าหนังสือด้วยความรำคาญ
เขาไม่ชอบเวลาที่อ่านหนังสือแล้วมีคนมาจ้องจับถามนู่นถามนี่
เมื่อรู้สึกถึงความเฉยเมยของเสี่ยวเป่า จื่อเฟิงก็ลูบจมูกอย่างเก้อกะด่าง
และเปลี่ยนหัวข้อคุย : “ถ้าอย่างนั้นหนูอยากกินอะไร ฉันจะไปซื้อให้ ไอศกรีมหรืออมยิ้มดี? ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนหนูชอบกินของพวกนี้นะ”
แน่นอนว่าจื่อเฟิงคิดว่าเด็กชอบขนมหวานกันทั้งนั้น
เสียวเป่าชะงักไปเล็กน้อย สายตาเบนจากหนังสือ ขมวดคิ้วแล้วพูดกับจื่อเฟิงว่า “ผมไม่ชอบกินของหวานครับ เมื่อก่อนก็ไม่เคยชอบ ถ้าคุณหิวไปกินได้เลยครับ ไม่ต้องสนใจผมแล้วก็คุณบังแสงผมครับ กรุณาหลีกให้หน่อย”
ไม่น่าเชื่อว่าน้ำเสียงเย็นชานี้คล้ายกับจิ้นเฟิงเฉินอยู่มาก
สีหน้าของจื่อเฟิงเปลี่ยนเป็นไปทันที ทันใดนั้นก็รู้สึกเก้อกระด้างมาก
เธอเอียงตัวและเดินออกจากหน้าของเสี่ยวเป่า
จิ้นเฟิงเฉินประชุมเรียบร้อยและเข้ามาพอดี เธอเองก็ทนอยู่ไม่ไหวแล้ว
เธอหาข้ออ้างและแอบออกไปรออยู่ข้างนอก ราวกับกำลังหลบหนีเหล่างูแมงป่องและพยัคฆ์ร้าย
จิ้นเฟิงเฉินเห็นปฏิกิริยาของจื่อเฟิงที่ถูกฆ่าและวิ่งหนีไป ก็ยิ้มมุมปากขึ้นมา
เขาถามเสี่ยวเป่าด้วยความสนใจว่า “หนูทำอะไรลงไป?”
เสี่ยวเป่าวางหนังสือการ์ตูนไว้ข้างๆ แล้วหาวอย่างเบื่อหน่าย
มองไปตามสายตาของจิ้นเฟิงเฉิน ว่าเขาพูดถึงเรื่องจื่อเฟิง
เขาตอบกลับอย่างใจเย็นว่า “ไม่มีอะไร เมื่อกี้เธออยากจะเอาใจผม แต่ผมมองออก คงรู้สึกเขินอายมั้งครับ”