ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 657 เสี่ยวเป่าเสียเลือดเป็นจำนวนมาก

เมื่อเข้าไปที่ห้องผู้ป่วย แม่ฝู้เห็นเถียนเถียนมาด้วย ก็รีบกวักมือเรียกด้วยความดีอกดีใจ

“เถียนเถียน รีบมาหาย่าสิ”

เถียนเถียนก้าวเท้ามาด้านหน้าเตียงของแม่ฝู้

เมื่อเห็นแขนของแม่ฝู้มีถุงน้ำเกลือแขวนอยู่ จึงถามขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่า“คุณย่า นี่คืออะไรคะ ทำไมน้ำถึงได้หยดได้ล่ะคะ？”

เมื่อเห็นท่าทางที่น่ารักของหล่อน แม่ฝู้ยิ้ม พลางพูดขึ้นว่า“ก็เพราะว่าย่าป่วยไง เวลาป่วยก็ต้องฉีดยา มีแค่วิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้ย่ากลับบ้านได้เร็วขึ้น จะได้เล่นกับเถียนเถียนไงล่ะ”

“อ่อ เป็นแบบนี้นี่เอง ย่าฉีดยาเยอะหน่อย จะได้กลับบ้านเร็วๆ”

คำพูดของเด็กช่างไร้เดียงสา แม่ฝู้อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ

เจียงสื้อสื้อเหลือบมองขวดน้ำที่อยู่ข้างๆเตียง พลางเอ่ยปากขึ้นว่า“แม่ค่ะ เดี๋ยวหนูออกไปเติมน้ำร้อนก่อนนะคะ”

เมื่อฝู้จิงเหวินได้ยินก็เข้าไปห้าม แต่เจียงสื้อสื้อปฏิเสธ

เขาทำได้เพียงปล่อยเธอไป

หลังจากที่ออกจากห้องพักผู้ป่วย เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกว่าอาการเจ็บบริเวณหน้าอกไม่ค่อยรุนแรงแล้ว

เมื่อเดินออกมาได้สองสามก้าว เธอก็เห็นหมอและพยาบาลที่บริเวณระเบียงเดินกรูกันไปอย่างรีบร้อน

สีหน้าร้อนรนราวกับคนสำคัญกำลังเกิดเรื่องขึ้น

คำพูดของพวกเขาเธอได้ยินคร่าวๆ

“รีบไปกันเถอะ วันนี้มีอุบัติเหตุร้ายแรงเกิดขึ้น มีเด็กคนหนึ่งถูกรถชน เลือดออกเป็นจำนวนมาก”

“ดูเหมือนจะเป็นเด็กที่มาจากครอบครัวมีฐานะ น่าสงสารจริงๆ”

“ขาดแคลนกรุ๊ปเลือด AB ซึ่งโรงพยาบาลของพวกเราขาดกรุ๊ปเลือดนี้พอดี ไม่รู้เหมือนกันว่าเด็กคนนี้จะทนไหวไหม”

“ใช่แล้ว หากนำมาจากโรงพยาบาลอื่นก็อาจจะต้องใช้เวลา ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทันเวลาไหม”

“……”

……

เมื่อหมอที่ใส่เสื้อกราวน์สีขาวเดินผ่านมาข้างๆพยาบาลทั้งสอง ก็อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างเคร่งเครียดว่า“ยังมัวทำอะไรกันอยู่ ไม่รู้เหรอว่าชีวิตคนสำคัญ？ยังคุยกันอยู่อีก！”

เมื่อพยาบาลทั้งสองเห็นชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า ก็รีบวิ่งไปข้างหน้าทันที

ข่าวคราวที่เจียงสื้อสื้อได้รับรู้ก็ยุติลง

แต่ว่า ตนก็กรุ๊ปเลือดABไม่ใช่เหรอ？

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เจียงสื้อสื้อวางกระติกน้ำที่อยู่ในมือไว้ข้างๆ และเดินตามเข้าไปอย่างอัตโนมัติ

เมื่อมาถึงด้านหน้าเตียงผู้ป่วย ก็พบว่ามีคนอยู่จำนวนมาก แม้แต่จิ้นเฟิงเฉินก็อยู่ในนั้นด้วย

เมื่อเห็นสีหน้าที่เคร่งเครียดของจิ้นเฟิงเฉิน สีหน้าของเจียงสื้อสื้อก็ตะลึงงัน

ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยเลือด ขณะนี้รออยู่หน้าห้องผู้ป่วย นอกเสียจากว่า……

ในใจของเจียงสื้อสื้อก็ผุดความคิดที่ไม่ดีขึ้นมา หรือว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับเสี่ยวเป่า？

เธอเดินขาสั่นเข้าไป ลูบที่ไหล่ของ จิ้นเฟิงเฉินอย่างระมัดระวัง

“……ใครเป็นอะไรไปเหรอ？”

เมื่อได้ยินเสียงของเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเฉินก็เงยหน้าขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เมื่อเห็นว่าเบื้องหน้าของตนคือเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเฉินก็โผกอดเธออย่างแรง

“สื้อสื้อ……เสี่ยวเป่า……เป็นเสี่ยวเป่า……”

เมื่อสมองของเจียงสื้อสื้อได้ยินดังนั้นก็ตกอยู่ในสภาวะงุนงง

เสี่ยวเป่า？ทำไมถึงเป็นเสี่ยวเป่าได้ล่ะ？

“เกิดอะไรขึ้น？เสี่ยว……เสี่ยวเป่าทำไมถึงได้……”

ขณะที่ถามคำถามนี้ เจียงสื้อสื้อก็ยืนแทบจะไม่อยู่

มองดูห้องผ่าตัดที่แสงไฟสว่างไสว ราวกับกำลังบอกกล่าวสถานการณ์ของเสี่ยวเป่า

เสี่ยวเป่า……

เป็นเสี่ยวเป่าจริงๆ……

เด็กน้อยที่พวกเขาพูดถึงว่ากำลังตกอยู่ในอันตรายก็คือเสี่ยวเป่าของเธอ……

หลังจากที่ลนลานอยู่ครู่หนึ่ง เจียงสื้อสื้อก็นึกถึงสิ่งที่พวกเขาพูด เสี่ยวเป่ากรุ๊ปเลือดAB ดวงตาของเธอแดงก่ำคว้านางพยาบาลไว้แน่น

พูดขึ้นอย่างรีบร้อนว่า“ฉันกรุ๊ปเลือดAB รีบเจาะเลือดฉันเถอะ！”

เมื่อพยาบาลได้ยินว่าเธอกรุ๊ปเลือดABก็ไม่ลังเล รีบพาเจียงสื้อสื้อไปห้องตรวจเลือด

หากเลือดเข้ากับเสี่ยวเป่าได้ เสี่ยวเป่าก็จะมีทางรอดแล้ว ！

การรอคอยมักยาวนาน แม้จะผ่านไปเพียงห้านาที แต่เจียงสื้อสื้อกลับรู้สึกว่าเวลาผ่านไปเกือบครึ่งศตวรรษ

เจียงสื้อสื้อถามขึ้นระหว่างที่รอผล“ทำไมเสี่ยวเป่าถึงได้รถชนได้ล่ะ？”

ขณะประสานตากับเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเฉินค่อยๆเอ่ยขึ้น

ที่แท้เมื่อเช้านี้ เสี่ยวเป่าตื่นนอนค่อนข้างสาย จึงรีบออกจากบ้าน หลังจากที่นั่งลงบนรถเขาก็เร่งคนขับให้ขับรถเร็วขึ้น

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจู่ๆก็มีรถคันหนึ่งโผล่มากลางถนน คนขับรถหักหลบตามสัญชาตญาณ

หากไม่ได้เป็นเพราะความเชี่ยวชาญของคนขับ เกรงว่าเสี่ยวเป่าก็คงจะเสียชีวิตคาที่แล้ว

แต่ว่าเสี่ยวเป่าก็ได้รับบาดเจ็บเสียเลือดเป็นจำนวนมากกระทั่งหมดสติ

แม้แต่คนขับรถก็แทบจะเอาตัวเองไม่รอด

คนที่เห็นเหตุการณ์ ก็ใจดีเรียกรถพยาบาลให้กับ เสี่ยวเป่า และได้เบอร์โทรศัพท์จิ้นเฟิงเฉินจากกระเป๋าหนังสือของเสี่ยวเป่า

เขาจึงทราบว่าเสี่ยวเป่าประสบอุบัติเหตุ

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินมาถึง เสี่ยวเป่าก็อยู่ในห้องผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว

ส่วนเลือดที่อยู่บนร่างกายของเขาเกิดจากการที่เขาใช้มือทุบผนัง

เขารู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก ว่าทำไมตนจึงไม่ไปส่งเสี่ยวเป่าด้วยตนเอง

หากเป็นเช่นนี้ เสี่ยวเป่าก็คงจะไม่ได้รับบาดเจ็บ

เมื่อเห็นตาของเขาแดงก่ำ เจียงสื้อสื้อก็รู้ว่าในใจของเขารู้สึกทุกข์ทรมาน

ยื่นมือออกไปกุมมือของเขา หวังว่าจะสามารถปลอบโยนเขาได้