ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 704 สำนักมิตรซ่าเสว่
บทที่ 704 สำนักมิตรซ่าเสว่
อิ้งเทียนกับเห้อซูหานยังเดินไปไม่ไกล ได้ยินการเคลื่อนไหว ยกเท้าก็วิ่งพุ่งเข้ามา ลักษณะที่มองเห็นก็คือไหล่ของจิ้นเฟิงเฉินเป็นสีแดงไปหมด
แต่ว่า ใบหน้าจิ้นเฟิงเฉินเต็มไปด้วยลักษณะที่ใบหน้าไร้สีหน้า ทำให้คนรู้สึกว่านั่นไม่ใช่เลือดสดของเขา
ทั้งสองคนหวาดผวาสงสัยไม่สงบ อยู่ๆอิ้งเทียนมองเห็นรูกระสุนที่อยู่บนกำแพง ความโมโหระเบิดในทันที
ถึงขนาดกล้าใช้เล่ห์กลที่ต้อยต่ำขนาดนี้ ส่งนักฆ่ามาลอบสังหาร นัดนี้ถ้าโดนยิง ผลลัพธ์ล่อแหลมมาก
“เป็นใครทำหรือ ผมจะไประเบิดสมองของเขา!”
เห้อซูหานก็หนักอึ้งเต็มใบหน้าเช่นกัน เดินเข้ามาถามว่า “คุณชาย ท่านเป็นอะไรไหม?”
ตามด้วยระยะห่างยิ่งชิดใกล้ ปลายจมูกของเห้อซูหานก็ได้กลิ่นคาวเลือดอย่างเข้มข้น
เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว มองจากมุมยืนของจิ้นเฟิงเฉินไปยังข้างนอก
“ยิงไม่โดน ถลอกเป็นแผลเท่านั้น คนหนีไปแล้ว” จิ้นเฟิงเฉินพูดอย่างไม่สนใจไยดี
เนื่องเพราะเสียเลือดกับเจ็บปวด สีหน้าของเขาซีดขาวเล็กน้อย
“ผมให้คนไปตามสืบ”
พูดจบ เห้อซูหานก็จะออกไป กลับถูกอิ้งเทียนดึงไว้ทันที “ไม่ต้องไปสืบ ย่อมต้องเป็นเบอร์เกนสัตว์เดรัจฉานนั้นทำอย่างแน่นอน”
จิ้นเฟิงเฉินยกมุมปากแล้วยกมุมปากอีก รอยยิ้มเย็นชาคลานขึ้นริมฝีปากเล็กน้อย “ไม่ต้อง บัญชีนี้จะต้องคิดพร้อมกันไม่ช้าก็เร็ว!”
ไหลผ่านตามเวลา สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินยิ่งมายิ่งซีดขาว
เห้อซูหานสนใจถึงอะไรไม่ได้อีก สีหน้าหนักอึ้งพูดว่า “คุณชาย ตอนนี้พวกเราก็ส่งท่านไปโรงพยาบาลดีกว่า”
ถึงแม้ว่าเพียงแต่ถลอกเป็นแผล แต่กลับมาจากกระสุนที่ทรงอานุภาพ บาดแผลทิ้งไว้อย่างนี้ไม่ได้
จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า
ก่อนที่จะออกไป เขาหันหน้ากลับไปมองรูกระสุนนั้นที่อยู่บนกำแพงหนึ่งที นัยน์ตาเต็มไปด้วยพยับเมฆ
ในเมื่อเบอร์เกนจับตาเขาไว้อยู่ โรงพยาบาลหลวงย่อมไปไม่ได้อีกแน่นอน เป้าหมายใหญ่เกินไป
ใครจะรู้ว่าคนที่โหดเหี้ยมอย่างเบอร์เกนคนนี้ จะวางแผนคนเฝ้าไว้อยู่ในโรงพยาบาลหรือไม่
เห้อซูหานย่อมพิจารณาถึงความเป็นไปได้แบบนี้อยู่แล้ว ก็เลยพาจิ้นเฟิงเฉินมาที่โรงพยาบาลเอกชนของตระกูลจิ้นที่ได้ร่วมลงทุนด้วย
จากนั้น จิ้นเฟิงเฉินถอดเสื้อเชิ้ตออก เปลือยครึ่งตัว หมอล้างแผลอย่างมืออาชีพและละเอียดอ่อนให้เขา
แรงพลังของกระสุนนั้นทรงอานุภาพ ปากแผลเนื้อพลิกเปิด เลือดไหลเยอะมาก ดูแล้วน่าตกใจหวาดกลัวเล็กน้อย หมอล้วนอดไม่ไหวที่จะขมวดคิ้ว
จิ้นเฟิงเฉินกลับไม่ขยับสักนิด ทั้งใบหน้าเย็นชาดั่งน้ำแข็ง
หมอที่ดูอยู่ยอมรับนับถือเหลือเกิน บาดเจ็บขนาดนี้ เปลี่ยนอีกคนหนึ่งมา เกรงว่าจะต้องร้องจนฟ้าพลิกแล้ว
อิ้งเทียนกับเห้อซูหานจ้องมองอยู่ข้างๆ ในใจล้วนแอบหงุดหงิดโมโหเอง
สมควรตาย คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะเกิดความผิดพลาดแบบนี้!
ถ้าไม่ใช่ฝีมือของจิ้นเฟิงเฉินไม่เลว งั้นสิ่งที่รอพวกเขาอยู่คืออะไรล่ะ?
ทั้งสองคนลองคิดดู ก็รู้สึกหวาดกลัวทีหลังมาก
“พวกคุณอยู่ที่นี่ทำอะไรอยู่ล่ะ?” อยู่ดีๆจิ้นเฟิงเฉินเอ่ยปากอย่างเย็นสดใส
เห้อซูหานรอบคอบพูดว่า “ท่านต้องการมีคนดูแล”
“ไม่ต้องการ” จิ้นเฟิงเฉินปฏิเสธอย่างเด็ดขาด
เห้อซูหานลังเลเหมือนเดิม “แต่ถ้าหากพวกเขายังไม่ตายใจ……”
จิ้นเฟิงเฉินย้อนนึกถึงภาพในเวลานั้น หลังจากนักฆ่ายิงออกมาหนึ่งนัด ถอยทัพทันที เห็นได้ชัดที่จะรู้สึกว่าเขาต้องตายแน่ไม่ต้องสงสัย
ในเวลานี้เบอร์เกนน่าจะฉลองอยู่จึงจะถูก ที่ไหนยังจะมาสนใจตัวเขาที่เป็นคนตายไปแล้วคนหนึ่ง
แต่ว่าจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้พูดมาก แต่คือยักมุมปากขึ้น ถามกลับว่า “เรื่องที่สั่งพวกคุณไว้ ทำเสร็จหรือยัง?”
ทั้งสองคนสบตากันหนึ่งที ออกจากห้องผู้ป่วยอย่างเศร้าหมอง
อิ้งเทียนเคียดแค้นพูดว่า “เบอร์เกนมหาเหี้ยคนนี้ ถึงกล้าอยู่ใต้สายตาลอบสังหารคุณชาย ผมจะให้อภัยเขาไม่ได้อย่างเด็ดขาด!”
เห้อซูหานเหลือบมองเขาหนึ่งที พูดอย่างราบเรียบว่า “ในเมื่อเป็นห่วงคุณชาย งั้นก็รีบไปสืบภูมิหลังของเบอร์เกนออกมาให้ได้”
“ไม่ต้องให้คุณบอก ผมก็จะไปสืบตอนนี้” อิ้งเทียนเหลือบตาขาวให้เขาหนึ่งที
ทั้งสองคนแยกย้ายไป ลงมือกระทำในทันที
สมาชิกของยามมืดทุกคนล้วนเป็นอัจฉริยะ ประสิทธิภาพในการทำงานสูงมาก
ไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง ข้อมูลของเบอร์เกนถึงมืออิ้งเทียนแล้ว
หลังจากเขาได้ข้อมูลแล้วประหลาดใจอย่างมาก ภูมิหลังของเบอร์เกน สลับซับซ้อนขนาดนี้……ในห้องผู้ป่วย จิ้นเฟิงเฉินคลุมเสื้อไว้นั่งอยู่บนเตียง ขายาวงออยู่ข้างหนึ่ง ท่าทางเกียจคร้านเหลือเกิน
นัยน์ตา กลับซ่อนแฝงด้วยความอาฆาตอย่างลึกมาก
อิ้งเทียนกับเห้อซูหานผลักประตูเข้ามา คนที่อยู่บนเตียงจ้องมองไปยังพวกเขาอย่างกะทันหัน ดวงตาเฉียบแหลมดั่งมีพละกำลังกล้าหาญ
ในใจทั้งสองคนล้วนดังกุ๊กๆเสียงหนึ่ง รีบเอ่ยเสียงพูดว่า “คุณชาย เป็นพวกเรา กลัวรบกวนคุณนอน ดังนั้นไม่ได้เคาะประตู”
จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าเล็กน้อย ไม่อ้อมค้อมพูดว่า “เป็นยังไงล่ะ?”
“สืบได้แล้ว”
อิ้งเทียนเดินขึ้นไปก้าวหนึ่ง “คุณชาย เหมือนดั่งก่อนหน้านั้นที่พวกเราคาดเดาไว้ ภูมิหลังเบอร์เกนไม่ง่าย”
จิ้นเฟิงเฉินเอียงหัวเล็กน้อย ฟังเขาพูดอยู่
อิ้งเทียนเก็บลักษณะที่ทำหน้าทะเล้น ขึ้นมา ยากที่จะมีความจริงจังพูดว่า “เบื้องหลังเบอร์เกน อาจจะมีความเกี่ยวข้องกับสำนักมิตรซ่าเสว่”
สำนักมิตรซ่าเสว่เป็นสัมพันธมิตรที่ขนาดใหญ่มากๆกลุ่มหนึ่งในต่างประเทศ มีสมาชิกกระจายไปทั่วโลก อีกทั้งสมาชิกของสัมพันธมิตรนี้ โรคจิตเหลือเกิน
เคยมีคำพูดเหล่านี้มา ถึงแม้ว่าเป็นแพะไปสำนักมิตรซ่าเสว่แล้ว ก็จะกลายเป็นปีศาจร้ายที่เลือกคนที่ร่ำรวยขู่เข็ญรีดเงิน
คนเหล่านี้มไม่มีเส้นตาย ไม่มีพื้นฐานคุณธรรม ไม่ว่าเรื่องอะไรล้วนทำออกมาได้
เดิมทีจื่อเฟิงก็บ้าคลั่งมากแล้ว ถ้าหากว่าเข้าร่วมกับสำนักมิตรซ่าเสว่อีก งั้นอนาคต จะไม่ใช่พาสำนักมิตรซ่าเสว่ทั้งกลุ่มมาเป็นศัตรูกับจิ้นเฟิงเฉินหรือ!
อิ้งเทียนก็ได้นึกถึงจุดนี้ อดไม่ไหวที่จะด่าว่า “สมองของจื่อเฟิงคือถูกประตูหนีบแล้วหรือ ถึงกล้าไปหาสำนักมิตรซ่าเสว่!”
เห้อซูหานกลับไม่ได้พูดอะไร ในใจชัดเจน
ตอนนี้จื่อเฟิงไม่มีทางออก จิ้นเฟิงเฉินเข้ามาจับเธอด้วยตนเอง เป็นตอนจบที่ไม่ตายไม่เลิกรา
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมไม่พนันสักครั้ง
ตอนที่ทรยศต่อจิ้นเฟิงเฉิน จื่อเฟิงก็ไม่มีขีดจำกัดต่ำสุดแล้ว
อิ้งเทียนยังทั้งด่าทั้งบ่นอยู่ที่นั่น
เห้อซูหานส่งสายตาให้เขาหนึ่งที ให้สัญญาณเขาเงียบ
จากนั้นพูดกับจิ้นเฟิงเฉินว่า “คุณชาย ให้จื่อเฟิงเข้าสำนักมิตรซ่าเสว่ไม่ได้”
สีหน้าจิ้นเฟิงเฉินคาดเดาไม่ถูก
ดีมาก คนที่เขาเลี้ยงดูสั่งสอนอย่างตั้งอกตั้งใจ คิดไม่ถึงถึงที่สุดจะยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามเขา
เธอคิดว่าสำนักมิตรซ่าเสว่จะคุ้มครองเธอไม่มีความกังวล ไร้เดียงสาเกินไปแล้ว
นัยน์ตาจิ้นเฟิงเฉิน ตลบอบอวลไปด้วยความอาฆาต เรียกเห้อซูหานไว้
“คุณพาคนเข้าไปด้วยตนเอง ไม่ต้องนึกถึงค่าแลกเปลี่ยน สกัดไว้ให้ได้!”
ฟังน้ำเสียงที่เย็นชาของจิ้นเฟิงเฉิน ทั้งสองคนล้วนรู้ว่า จิ้นเฟิงเฉินนี่คือโมโหแล้วจริงๆ
เห้อซูหานพูดด้วยความเคารพอย่างสูงทันทีว่า “ได้ครับ คุณชาย”
พูดจบ อิ้งเทียนก็เรียกร้องโดยอัตโนมัติด้วยว่า “ผมก็จะไปด้วยกัน”
เพิ่มอีกคนหนึ่ง เพิ่มความคุ้มครองอีกส่วนหนึ่ง
จื่อเฟิง จัดการด้วยตัวคุณเองเถอะ
บริษัทคารัน
ตอนแรกที่เบอร์เกนรู้ถึงข่าวที่จิ้นเฟิงเฉินยังไม่ตาย โมโหก่อน จากนั้นก็คือตื่นตระหนก
ปัจจุบันนี้เขารับคนที่ทรยศต่อจิ้นกรุ๊ปเอาไว้ ทั้งลอบสังหารคุณชายของจิ้นกรุ๊ป จะต้องพบเจอกับการล้างแค้นอย่างบ้าคลั่ง
อีกทั้ง ชื่อเสียงที่อยู่ข้างนอกของจิ้นเฟิงเฉินโหดร้ายโหดเหี้ยมมาโดยตลอด
เขายอมที่จะหลบหนี ก็ไม่อยากพบปะกับปีศาจร้ายคนนี้
เบอร์เกนสั่งลงไปทันที ให้คนวางแผนเส้นทาง ออกไปเดี๋ยวนี้
หลังจากออกคำสั่งเสร็จ เบอร์เกนจ้องมองจื่อเฟิง สีหน้าคาดเดาไม่ถูก เอ่ยปากเสียงเบาๆพูดว่า “คุณแน่ใจว่าจะหนีไปกับผมจริงๆหรือ? ไปคราวนี้ คุณก็จะไม่มีทางกลับตัวอีกแล้วเช่นกัน”
เขาย่อมไม่ได้ใจดีขนาดนั้นอยู่แล้ว เพียงแต่จะแน่ใจถึงความหมายของจื่อเฟิงเท่านั้น
จิ้นเฟิงเฉินปฏิบัติต่อคนทรยศ ก็จะกำจัดเสร็จสิ้นแล้วมีความสุขมากมาโดยตลอด
ถึงเวลานั้นจื่อเฟิงถ้าต้านไม่ไหว ทรยศกลับอีกครั้ง งั้นเขาจะไม่ใช่หาภัยอันหนึ่งกลับมาให้กับตนเองหรือ?
สายตาที่โหดเหี้ยมอาลัยอาวรณ์อยู่บนใบหน้าของจื่อเฟิง ไม่ปล่อยสีหน้าของเธอผ่านไปสักนิด