ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 72 เขาคงไม่ปล่อยเธอแน่
บทที่ 72 เขาคงไม่ปล่อยเธอแน่
จิ้นเฟิงเหราเดินหาอีกรอบ เขาเดินตามหาทุกซอกทุกมุมแล้ว แต่ก็ไม่เห็นเจียงสื้อสื้อเลย เขาเริ่มเกิดความรู้สึกกังวล เลยรีบเดินไปถามจิ้นเฟิงเฉิน
“พี่ชาย พี่เห็นคุณเจียงไหม?”
จิ้นเฟิงเหราในตอนนี้เดินฝ่าออกมาจากฝูงชนแล้ว เมื่อได้ยินแบบนี้เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ไม่เห็น ทำไมหรอ?”
จิ้นเฟิงเฉินคุยเจรจาแต่เรื่องธุรกิจอยู่ตรงนี้ตลอด เลยไม่ทันสังเกต
“ห่ะ? พี่เองก็ไม่เห็นเหมือนกันหรอ! เมื่อกี้เธอเพิ่งบอกว่าจะกลับบ้านอยู่เลย ผมเลยให้เธอรออยู่ข้างนอก แต่กลับไม่เห็นและไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหนด้วย…”
พี่ชายของเขาก็ไม่เห็นเจียงสื้อสื้อเหมือนกัน คงไม่เกิดเรื่องขึ้นหรอกนะ?
เมื่อได้ยินแบบนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็ยิ่งขมวดคิ้ว
ซูซิงหยิงที่ยืนอยู่ด้านข้างก็แอบฟังเหมือนกัน เธอเอ่ยปากพูดขึ้นว่า : “อย่าเพิ่งรีบร้อน พวกเราออกไปตามหากันก่อนเถอะ! บางทีอาจจะเข้าห้องน้ำอยู่ก็ได้?”
“โอเค”
ทั้งสามคนเริ่มเดินตามหาเจียงสื้อสื้อทุกที่ แต่กลับไม่เจอ ทั้งที่ตามหานอกห้องน้ำของโรงแรมและลานจอดรถแล้ว
จิ้นเฟิงเหราโทรศัพท์หาเจียงสื้อสื้อ แต่กลับไม่มีใครรับสาย
เวลาผ่านไปนานมากแล้ว เลยยิ่งทำให้พวกเขายิ่งรู้สึกกังวล
“เธอไปไหนกันแน่?”
จิ้นเฟิงเหราเผยสีหน้ารีบร้อนใจ ทำไมเพียงชั่วพริบตาถึงหายไปแล้ว หากรู้ว่าจะเป็นแบบนี้ เขาคงเดินตามเธอไม่จากไปไหน
ตอนนี้หาตัวเธอไม่พบแล้ว แล้วเขาจะสู้หน้ากับพี่ชายยังไงกัน!
ถึงแม้จิ้นเฟิงเฉินไม่แสดงอารมณ์ทางสีหน้าออก แต่ไม่รู้ทำไมซูซิงหยิงกลับรู้สึกว่าเขาเป็นกังวลมากกว่าจิ้นเฟิงเหราอีก หรือเธอคิดมากไปเอง?
ทั้งสามคนออกตามหาต่อ ทุกคนเริ่มซักถามพนักงานบริเวณงานเลี้ยงแล้ว
ตอนที่เดินมาถึงหน้าประตูลิฟท์ของโรงแรมก็เห็นพนักงานคนหนึ่งเดินลงมา ซูซิงหยิงจับตัวเธอไว้ และซักถามว่า : “ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณเห็นผู้หญิงผมยาวสวมชุดราตรีสีขาวไหม?”
พนักงานบริการหยุดนิ่งชั่วขณะ เหมือนนึกบางอย่างออก และพูดว่า : “ผู้หญิงที่มีหน้าตาสวยมาก แถมมีรูปร่างเพรียวหรือเปล่าคะ?”
คนที่สวยมากต้องเป็นพี่สะใภ้ของเธอแน่นอน จิ้นเฟิงเหรารีบซักถามขึ้นว่า : “คุณเห็นเธอหรอครับ? ที่ไหนครับ?”
เมื่อได้ยินแบบนี้ พนักงานก็ชี้ไปข้างบน และพูดว่า : “เมื่อกี้เหมือนฉันเห็นเธอกับผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้าห้องที่สองของชั้นบน”
สิ้นสุดเสียง ทุกคนก็สะดุ้งเล็กน้อยทันที เจียงสื้อสื้อเข้าห้องกับผู้ชายคนอื่นหรอ?
“คุณแน่ใจหรอ?” คนที่เอ่ยปากถามคือซูซิงหยิง
พนักงานเผยสีหน้าครุ่นคิดสักพัก จากนั้นก็พูดกับจิ้นเฟิงเหราว่า : “เมื่อกี้ผู้หญิงคนนั้นมาไปพร้อมกับคุณไม่ใช่หรอ เพราะเธอสวยมาก ฉันเลยจำได้อย่างแม่น เป็นเธอแน่ๆ”
คนที่มากับจิ้นเฟิงเหราก็คือเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย และรู้สึกมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีรางๆ ทั้งสามคนก้าวเท้าเดินขึ้นชั้นบน
หลังจากที่ทั้งสามคนเดินขึ้นไป พนักงานก็เดินมาหลบตรงมุมห้องหนึ่ง และหยิบโทรศัพท์ส่งข้อความไปที่เจียงนวลนวล
ตอนที่ได้รับข้อความ เจียงนวลนวลก็มองร่างเงาของทั้งสามคน พร้อมยิ้มมุมปากเล็กน้อย ในตอนนี้ ข้างบนคงกำลังดุเดือดอยู่แน่ๆ…..
เจียงสื้อสื้อไม่ใช่พึ่งพาท่าทางบริสุทธิ์ไร้พิษภัยทำให้สองพี่น้องนั้นหลงเสน่ห์ไม่ใช่หรอกหรอ?
ไม่รู้ว่าหากจิ้นเฟิงเฉินกับจิ้นเฟิงเหราเข้าไปห้อง แล้วเห็นฉากนั้น สองพี่น้องยังจะสนใจเจียงสื้อสื้อ ผู้หญิงที่สกปรกแบบนั้นอยู่อีกไหม? หึม
เจียงนวลนวลวางแผนเรียบร้อยแล้ว หลังจากที่เจียงสื้อสื้อถูกทิ้ง เธอก็จะแสดงตัวทันที เพราะเธอรอเวลานี้มานานแสนนานแล้ว
……
ขณะเดียวกัน ภายในห้องชั้นบนเต็มไปด้วยบรรยากาศน่าเวทนา
ไม่กี่นาทีก่อน เจียงสื้อสื้อถูกบีบบังคับจนเดินชิดกำแพงห้องไร้ซึ่งทางหนี เธอจ้องมองผู้ชายเดินทีละก้าวเข้ามาหาตัวเอง เธอพยายามสงบสติอารมณ์ลง และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : “คุณผู้ชาย การข่มขืนผู้อื่นเป็นการกระทำผิดกฎหมาย คุณไม่กลัวฉันจะแจ้งตำรวจหรอ? ถ้าหากคุณปล่อยฉันไปตอนนี้ ฉันยังพอสามารถทำเหมือนทุกอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
ผู้ชายยิ้มอย่างเย็นชา “แจ้งตำรวจหรอ? ตำรวจกับผมเราสนิทกันมาก อีกอย่าง! ผมไม่ได้ข่มขืนคุณสักหน่อย! คุณต่างหากที่เข้ามายั่วยวนผมถึงในห้อง”
เจียงสื้อสื้อกำมือไว้อย่างแน่นด้วยความอับจนหนทาง เธอมองออกว่า ผู้ชายคนนี้มีคนอยู่เบื้องหลังแน่ เพราะเขาแทบไม่กลัวเธอแจ้งตำรวจเลย
“สาวสวย เธอทำตามฉันอย่างเชื่อฟังเถอะ! ปรนนิบัติฉันแต่โดยดี เดียวฉันจะให้เธอติดตามฉัน สัญญาเลยว่าจะไม่ทำให้เธอต้องลำบาก”
ขณะที่พูด เขาก็ได้เดินมาเบื้องหน้าของเจียงสื้อสื้อแล้ว พร้อมกับยื่นมือจะเตะต้องเธอ
เจียงสื้อสื้อรีบหลบหนีทันที ในดวงตาของเธอเผยสายตาหวาดกลัว พร้อมกับส่งเสียงที่แฝงความสั่นเทา
“ฉันเป็นคนของคุณชายรองจิ้น คุณกล้าเตะต้องตัวฉันหรอ? หากคุณเตะต้องตัวฉัน เขาไม่มีทางปล่อยคุณแน่”
สิ่งที่เจียงสื้อสื้อพูดเป็นความจริง เธอหายมานานขนาดนี้ ในตอนนี้จิ้นเฟิงเหราคงกำลังตามหาเธอแน่ ดังนั้นเธอต้องคิดหาวิธียื้อเวลาผู้ชายคนนี้ก่อน
เมื่อผู้ชายได้ยินแบบนี้ กลับมีท่าทางเหมือนฟังเรื่องน่าขัน
“เธอคิดว่าตัวเองกำลังฝันอยู่หรอ! ผู้หญิงของคุณชายรองจิ้นหรอ? หึม ต่อให้เธอเป็นผู้หญิงของเขาแล้วยังไง กูก็กล้าเตะต้อง หากคุณชายรองจิ้นตามหาเธอพบ เธอก็ยังเป็นนังสารเลวที่ยั่วยวนผู้ชายคนอื่น เธอคิดว่าถึงตอนนั้นเขายังต้องการเธออีกหรอ?”
เจียงสื้อสื้อได้บอกรายละเอียดกับเขาเรียบร้อยแล้วว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่มีฐานะไม่มีคนคอยหนุนหลัง หลังจากทำงานสำเร็จ เขายังสามารถได้รับเงินก้อนใหญ่ด้วย งานดีๆแบบนี้ใครบ้างจะไม่ทำ!
ขณะที่คิดอยู่นั้น ผู้ชายก็เดินมาเบื้องหน้า และยื่นมือจะจับเจียงสื้อสื้อ
“อย่าเตะต้องตัวฉัน!”
เจียงสื้อสื้อพยายามต่อต้านอย่างสุดกำลังเพื่อหลบหลีก แต่ไม่สามารถต้านทานเรี่ยวแรงของผู้ชายเบื้องหน้าได้
“อยาขัดขืน สาวสวย คืนนี้ปรนนิบัติฉันแต่โดยดีเถอะ!”
เขามองรูปร่างหน้าตาของเจียงสื้อสื้อ พร้อมเผยสายตาอดใจไม่ไหวแล้วออกมา เขาโอบกอดเอวของเจียงสื้อสื้อ พร้อมยื่นมือดึงชุดราตรีของเธอออก
ตอนที่ผู้ชายเตะต้องตัวเธอนั้น เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าตัวเองน่ารังเกียจมาก
ไม่ อย่า…..
เธอยื่นมือผลักผู้ชายเบื้องหน้าออก ในสถานการณ์ที่ขบขัน เจียงสื้อสื้อแอบหยิบแจกันดอกไม้จากด้านข้างขว้างใส่หัวของผู้ชายอย่างสุดกำลัง
เกิดเสียงภาชนะแตกดังขึ้น บนหน้าผากของผู้ชายมีเลือดสดไหลออกมา ขณะเดียวกันมือของเจียงสื้อสื้อก็ถูกเศษแจกันบาดมือเหมือนกัน
ผู้ชายยกมือมาจับหน้าผาก พร้อมจ้องมองเธอด้วยสายตาแหลมคม
เจียงสื้อสื้อรู้สึกลุกลี้ลุกลนไปหมด เธอพยายามรีบลุกขึ้นหนี แต่ผู้ชายกลับลุกขึ้นจับเธอ พร้อมเหวี่ยงเธอลงบนเตียง
“นังผู้หญิงสารเลว ชอบความรุนแรงก็ไม่บอก!”
สิ้นสุดเสียง เจียงสื้อสื้อก็ถูกตบใส่หน้าหนึ่งที
เวียนหัวตาลาย ใบหน้าด้านขวาเจ็บปวดจนชา เจียงสื้อสื้อรู้สึกเหมือนทุกอย่างเป็นดั่งความฝัน ทั้งที่ความจริงช่างน่ากลัวมาก
“กูเอามึงถือเป็นบุญของมึง ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณเลย”
เจียงสื้อสื้อพยายามหนีสุดกำลัง แต่มือทั้งสองข้างถูกจับไว้ ผู้ชายเริ่มฉีกชุดราตรีบนตัวเธอ
“อย่า อย่า…..”
เจียงสื้อสื้อในตอนนี้ไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว แต่ก็พยายามขัดขืนสุดกำลัง