ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 722 หลอกใช้

ในใจของเธอนั้น เขาเป็นคนดีมากอย่างนั้นเหรอ？

เขารู้ตัวว่าตนเองไม่ได้เป็นคนที่มีความสามารถมากที่สุด แต่อย่างน้อยเขาก็มีความสามารถเพียงพอที่จะคู่กับเธอได้

อีกทั้งเขายังเป็นคนที่เคยช่วยชีวิตเธอไว้

ต่อให้เธอไม่ชอบเขา และตอนนี้ในหัวใจเธอไม่มีเขา แต่เขาก็ไม่รังเกียจที่จะค่อยๆปลูกฝังความรู้สึกไปด้วยกัน เขาสามารถให้เวลาเธอได้มากตามที่เธอต้องการ

แต่ว่า…… ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาแพ้ตั้งแต่จุดเริ่ม

ดวงตาคู่นั้นจ้องไปยังเตียงผู้ป่วย ราวกับว่ามีคนนอนอยู่บนนั้น

บุหรี่ที่อยู่ตรงปลายนิ้วค่อยๆเผาไหม้และมีควันลอยฟุ้ง เขาดูดมันเข้าไปอย่างหนักเป็นบางโอกาส จากนั้นก็ค่อยๆ พ่นควันออกมา

เนื่องจากเขาหันหลังให้กับพยาบาลคนนั้น เธอจึงมองไม่เห็นถึงสีหน้าอารมณ์ของฝู้จิงเหวิน

แต่ดูจากแผ่นหลังก็สามารถเดาได้ว่าตอนนี้อารมณ์เขาไม่ดีแน่

ฝู้จิงเหวินมองไปยังถ้วยเก็บความร้อนที่วางอยู่บนโต๊ะ จากนั้นก็ยิ้มเยาะเย้ยตนเอง

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และกดเบอร์มือถือลงไป

ท่าทางของเขาช่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าเบอร์โทรนั้นเขาจำได้ขึ้นใจ

หลังจากลังเลอยู่ชั่วครู่ในที่สุดเขาก็กดปุ่มโทรออก

โทรศัพท์อีกฝ่ายหนึ่งดังขึ้น จิ้นเฟิงเฉินหรี่ตามองดูโทรศัพท์มือถือที่กำลังส่องสว่างอยู่บนหัวเตียง เป็นโทรศัพท์ของเจียงสื้อสื้อ

เขาไม่ได้แม้แต่จะคิด รีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดรับ

เบอร์โทรศัพท์นี้ไม่ได้ทำการบันทึกเอาไว้ เป็นเพียงตัวเลขแปลกหน้า

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วเข้าหากัน ฝ่ายตรงข้ามยังไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรออกมา เขาได้ทักทายก่อนว่า “สวัสดีครับ？”

ฝู้จิงเหวินที่อยู่ในโรงพยาบาล เมื่อเขาได้ยินเสียงตอบรับจากปลายสายก็กำโทรศัพท์เอาไว้แน่น

รออยู่นั่นนานทีเดียวเมื่อเห็นว่าผู้ที่โทรมาไม่ยอมพูดอะไร จิ้นเฟิงเฉินจึงไม่อยากจะอดทนอีกต่อไป

ในขณะที่เขากำลังจะวางสายลง ฝู้จิงเหวินก็ได้เอ่ยถามขึ้นมาว่า

“สื้อสื้อล่ะ คุณลักพาตัวเธอไปหรือไง？”

เพียงประโยคสั้นๆง่ายๆ แต่กลับแฝงไปด้วยความเจ็บปวดใจ

เมื่อได้ยินเสียงนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็ขมวดคิ้วขึ้นทันใด

เขาเผยอริมฝีปากขึ้น แววตาบ่งบอกถึงความไม่แยแส น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย “ทำไมเหรอ？ คุณคอยจับตาดูเธอตลอด 24 ชั่วโมงเลยหรือไง？ อย่าคิดว่าคุณเป็นคนช่วยเธอเอาไว้แล้วเธอก็จะต้องอุทิศกายให้ ผมคิดว่าเธอคงอยากจะมีเวลาเป็นการส่วนตัวอยู่บ้าง

เธอจะไปไหนไม่จำเป็นต้องรายงานให้คุณรู้ ผมต้องขอบคุณที่เมื่อสามปีก่อนคุณช่วยเธอเอาไว้ แต่ผมก็อยากจะให้คุณเข้าใจว่าคุณเป็นเพียงผู้มีพระคุณของเธอแต่ไม่ใช่ผู้ปกครอง คุณไม่มีเหตุผลใดๆที่จะต้องกักขังเธอเอาไว้ข้างกายเนื่องจากเธอเป็นภรรยาของผม！”

เธอเป็นภรรยาของผม！

ฝู้จิงเหวินรู้สึกได้อย่างลึกซึ้งว่า หัวใจด้านซ้ายอันอ่อนโยนของเขาเหมือนถูกแทงเข้ามาอย่างจัง

เขาไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร ปรากฏว่าฝ่ายตรงข้ามได้วางสายไปเสียแล้ว

มือข้างที่ถือโทรศัพท์เอาไว้หล่นลงไปอย่างไม่มีเรี่ยวแรง โทรศัพท์มือถือร่วงสู่พื้นเสียงดัง “ปึง！”

จากนั้นสีหน้าของเขาก็ดูมืดมนลง แววตาช่างดูเยือกเย็น

มือทั้งสองข้างกำแน่นและต่อยไปที่กำแพงสีขาวบริสุทธิ์ เลือดสีแดงสดตัดกับสีกำแพงฉูดฉาด

เลือดสีแดงนั้นไหลลงมาจากมือของเขา แต่เขากลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดและยังต่อยมันซ้ำๆ

สายตาของเขานั้นโมโหเสียจนทำให้คนที่พบเห็นต้องตัวสั่น ปากก็พึมพำไปว่า “จิ้นเฟิงเฉิน เธอเป็นของฉัน！ เธอเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น ไม่ว่าใครก็อย่าคิดมาแย่งเธอไป！”

เขาทำพฤติกรรมบ้าคลั่งอย่างนี้อยู่ประมาณ 10 นาที ในที่สุดฝู้จิงเหวินก็เริ่มสงบสติลงได้

อาจเป็นเพราะเขาได้ระบายออกมาจนหมดแล้ว เส้นเลือดฝาดบนหน้าของฝู้จิงเหวินเริ่มปรากฏขึ้นอีกครั้ง เขาเดินทำหน้านิ่งออกมาจากห้องผู้ป่วย

หลังจากที่ร่างกายอันกำยำของฝู้จิงเหวินหายไปจากทางเดินแล้ว พยาบาลคนนั้นก็ได้เดินออกมาอย่างช้าๆ

สายตาของเธอช่างเยือกเย็นและไร้ความรู้สึก ปากของเธอไปเผยอขึ้นเล็กน้อย

เธอมองไปยังซุปรากบัวที่วางอยู่ในห้อง และมองไปยังปลายทางของทางเดินนี้

ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ปลายนิ้วของเธอจดจ่ออยู่ที่ชื่อเจ้านาย และกดโทรออกไปโดยไม่ลังเล

ในไม่ช้าโทรศัพท์ก็ถูกรับสายคืน แม้ว่าอีกฝั่งหนึ่งยังไม่ได้พูดอะไรออกมา พยาบาลสาวคนนั้นรู้ดีว่าเขากำลังรอให้ตนรายงาน

“เจ้านายคะ เป็นไปอย่างที่จื่อเฟิงพูด ความรักที่ฝู้จิงเหวินมีให้กับเจียงสื้อสื้อนั้นมากเกินกว่าที่พวกเราคาดเดาเอาไว้ คนคนนี้พวกเราใช้ประโยชน์จากเขาได้”

ใช้ประโยชน์จากความรักที่เขามีต่อเจียงสื้อสื้อ มาจัดการจิ้นเฟิงเฉิน

เมื่อพูดจบเธอก็หยุดลงและรอให้เจ้านายกำชับคำสั่งออกมา

“ดีมาก！”

ผู้ชายในสายหัวเราะขึ้นและพูดออกมาเพียงแค่สองคำ เรียบง่ายแต่ทำให้คนฟังรู้สึกมีแรงกดดัน

พยาบาลคนนั้นยืนนิ่งอยู่กับที่และฟังเสียงของชายที่อยู่ปลายสายว่า

“เรื่องนี้ผมมอบให้คุณรับผิดชอบแล้วกัน ส่วนจะทำอย่างไรนั้นผมไม่ต้องสอนคุณใช่ไหม？”

“ไม่ต้องค่ะ”

พยาบาลสาวรีบตอบรับทันควัน น้ำเสียงของเธอดูเยือกเย็นเล็กน้อย ไม่ได้มีอารมณ์โกรธแต่อย่างใด ราวกับหัวใจของคนอันเยือกเย็นในฤดูหนาวที่ไร้ความรู้สึก

ร่างอันสูงสง่าของชายหนุ่มนั่งอยู่ในห้องทำงานอันหรูหรา เขากำลังพิงอยู่บนเก้าอี้อย่างสบายอารมณ์

หลังจากฟังรายงานของเธอเรียบร้อยแล้วเขาก็ค่อยๆยิ้มขึ้น แต่รอยยิ้มนั้นช่างน่ากลัว และทำให้คนต้องตัวสั่น

น้ำเสียงอันเยือกเย็นของเขาแฝงไปด้วยความแข็งแกร่งแรงกดดันและอำนาจ “ถ้านังผู้หญิงคนนั้นมีผลกระทบต่อจิ้นเฟิงเฉินจริงๆละก็ คุณรีบไปจัดการเธอให้มากที่สุด เมื่อถึงเวลาแล้วสิ่งที่คุณต้องการได้ผมจะไม่ให้ขาดแม้แต่นิดเดียว”

เมื่อชายหนุ่มพูดจบ สายตาอันลึกล้ำของเขาก็จ้องมองไปยังหน้าจอคอมพิวเตอร์

มันเป็นเอกสารที่ผู้ช่วยของเขาส่งมาให้ นิ้วมือเรียวงามเคาะไปที่แป้นพิมพ์

“ทำตามที่ผมบอกเมื่อสักครู่ อีกอย่างจงหาโอกาสให้ดีในการลงมือ อย่าให้เกิดข้อผิดพลาดอะไรได้ ถ้ามีเรื่องด่วนให้รีบรายงานผมทันที”

น้ำเสียงของชายหนุ่มเย็นชาราวกับตกอยู่ในขุมนรก

“เข้าใจแล้วค่ะ”

หญิงสาวยิ้มขึ้น แต่รอยยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มที่ทำให้คนต้องรู้สึกถึงความเยือกเย็น