ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 726 กล้าดียังไงฉีดยาให้เธอ

และคนคนนั้นเขาไม่อาจจะแทนที่ได้

เขาเคยคิดว่าจะจัดการกับจิ้นเฟิงเฉิน แต่นั่นเป็นเพราะว่ากำลังของเขาอ่อนแอเกินไปจึงทำให้เขายังไม่เคยลงมือจริงๆสักที

ตอนนี้มีโอกาสดีมายื่นให้ถึงตรงหน้า แน่นอนว่าเขาจะต้องหวั่นไหว

แต่เขาก็ไม่ใช่คนโง่ และจะไม่ไปเป็นเกราะกำบังของใครแน่

เขากลืนน้ำลายลงคอและกำลังชั่งใจระหว่างผลดีกับผลเสีย

ผ่านไปสักพักเขาก็หลับตาลงและพูดขึ้นว่า “ทำไมคุณถึงรู้สึกว่าถ้าผมร่วมมือกับคุณแล้วจะสามารถเอาชนะจิ้นเฟิงเฉินได้？”

“เพราะว่าพวกเราล้วนมีความคิดอยากจะฆ่าเขา”

ตอนที่ไคทลินนาพูดประโยคนี้ออกมา น้ำเสียงเธอดูอ่อนโยนแต่ใบหน้าของเธอนั้นช่างดุร้าย ดวงตาของเธอนั้นแฝงไปด้วยความอาฆาตแค้น

ฝู้จิงเหวินขมวดคิ้วขึ้นด้วยความงุนงงก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายว่า “คุณเป็นอะไรกับจื่อเฟิง？”

ผู้หญิงคนที่อยู่ตรงหน้าเขานี้ มองไปแล้วช่างอ่อนโยนดุจสายน้ำ แต่ที่จริงในใจและความคิดของเธอช่างร้อนแรงและโหดร้าย

แม้นิสัยจะแตกต่างไปจากจื่อเฟิง แต่วิธีการจัดการของเธอนั้นไม่เป็นรองแน่นอน

ไคทลินนายิ้มแล้วตอบกลับไปว่า “จื่อเฟิงเป็นพี่สาวในนามของฉัน และเป็นเพราะจิ้นเฟิงเฉินจึงทำให้เธอต้องสูญเสียขาไปข้างหนึ่ง ฉันจะต้องแก้แค้นให้กับเธอ คุณฝู้คะ ฉันพูดมาขนาดนี้แล้วฉันเพียงแค่หวังว่าคุณจะยอมทำความร่วมมือกับฉันและเราจะได้สิ่งที่เราอยากได้ ฉันหวังว่าคุณจะนำไปพิจารณา”

ตอนที่เธอกำลังพูดอยู่นั้นมือของเธอก็กำแน่น เล็บของเธอจิกเข้าไปในเนื้อ ดวงตาช่างเศร้าหมอง

ฝู้จิงเหวินได้ยินคำพูดของไคทลินนาเช่นนั้น ก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เขาไม่อาจตัดสินใจได้ว่าคำพูดของผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้เป็นจริงหรือไม่

ดังนั้นตอนนี้เขาไม่อาจจะตอบตกลงไปสุ่มสี่สุ่มห้า ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะขึ้นเรือลำเดียวกับโจรและช่วยยังขายชีวิตตัวเองให้คนอื่นด้วย

ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังสนทนากัน ในที่สุดลิฟต์ก็มาถึงชั้นหนึ่ง

ฝู้จิงเหวินไม่ได้มีปฏิกิริยาใดกับคำพูดของไคทลินนา เขาย่างขาออกไปอย่างรวดเร็ว

เธอรีบวิ่งตามฝู้จิงเหวินออกไปและยืนหยุดอยู่ด้านหน้าเขา พูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนว่า “คุณฝู้คะ ดิฉันหวังว่าคุณจะไม่ปฏิเสธฉัน ถ้าหากพวกเราร่วมมือกันฉันเชื่อว่าคุณจะสามารถมีความเป็นไปได้ที่จะอยู่กับคุณเจียง”

ตัวหมากที่เหมาะสมเช่นนี้แน่นอนว่าไคทลินนาจะไม่ปล่อยไปง่ายๆแน่

หากว่าดึงฝู้จิงเหวินเข้ามาเป็นพรรคพวกได้แล้วละก็ แผนการของพวกเขาจะต้องสำเร็จในเร็ววันแน่นอน

เนื่องจากฝู้จิงเหวินนั้นอยู่ในตระกูลค่อนข้างแข็งแกร่ง อีกทั้งยังมีสมองอันชาญฉลาดและมีความใกล้ชิดกับเจียงสื้อสื้อ

ข้อดีในตัวของเขานั้น เป็นคุณสมบัติที่ค่อนข้างมีพลังในการที่จะช่วยให้เธอกำจัดจิ้นเฟิงเฉินได้

เพียงแต่ว่าฝู้จิงเหวินตั้งใจจะปฏิเสธเธอ แม้ว่าเขาจะชอบเจียงสื้อสื้อมากก็จริงแต่เขาก็ไม่อยากใช้วิธีการตุกติกแบบนี้

“คุณไคท คุณไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีกแล้ว ผมจะไม่ทำความร่วมมือกับคุณ”

น้ำเสียงของฝู้จิงเหวินพูดออกมาด้วยความเยือกเย็นและขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างหมดความอดทน

เขาเกลียดที่จะให้คนอื่นมาบังคับทำในสิ่งที่ไม่ชอบ

ตอนนั้นที่เขาทำความร่วมมือกับจื่อเฟิงเพราะเขาคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนั้นจะทำร้ายเจียงสื้อสื้อเสียจนหนัก

เมื่อคิดได้ดังนั้นสีหน้าของฝู้จิงเหวินก็มืดมนลงทันที แววตาที่เขามองดูไคทลินนานั้นก็มืดมนลงเช่นกัน

เมื่อเห็นว่าเธอยังยืนบังอยู่ จึงพูดออกมาอย่างหมดความอดทนว่า “ถอยไป”

แต่ไคทลินนาทำท่าทางคล้ายกับไม่ได้ยิน เธอใช้ดวงตาอันกลมโตคู่นั้นจ้องไปยังฝู้จิงเหวินคล้ายกับกำลังเดาว่าในใจเขาคิดอะไรอยู่

ดังนั้นเธอจึงอธิบายขึ้นว่า “คุณฝู้คะ เชิญคุณวางใจได้ ความร่วมมือของพวกเรานั้นจะไม่ไปทำร้ายคุณเจียงแน่นอน เนื่องจากจุดประสงค์ของพวกเรานั้นคือจิ้นเฟิงเฉิน

และฉันจะไม่ผิดสัญญาเหมือนกับจื่อเฟิง ที่หันกลับมาทำร้ายคุณเจียง เนื่องจากเธอนั้นถูกความรักบังตา แต่ฉันทำเพื่อต้องการแก้แค้น”

“ถอยไป ”

ฝู้จิงเหวินพูดออกมาอีกครั้งราวกับไม่ได้ยินคำพูดของไคทลินนาเมื่อสักครู่

เขาไม่ได้มีความอดทนพอที่จะเสียเวลากับเธอต่อไป น้ำเสียงนั้นจึงได้เพิ่มความเยือกเย็นเข้าไปอีก

ไคทลินนายังคงยืนบังอยู่ข้างหน้าของฝู้จิงเหวินอย่างดื้อรั้น แต่เธอไม่คิดว่าฝู้จิงเหวินจะทิ้งโอกาสนี้ไป

ฝู้จิงเหวินเอามือขึ้นลูบขมับของตัวเองแล้วเดินผ่านเธอออกไป

ในตอนบ่ายวันนี้เขายังมีรายงานสำคัญต้องจัดการ หากไม่ใช่เพราะเถียนเถียนร้องอยากจะมาหาเจียงสื้อสื้อที่โรงพยาบาล เขาคงจะไม่มาที่นี่

แต่ไคทลินนาจะปล่อยโอกาสนี้ไปได้อย่างไรกัน เธอเดินตามเขาออกมา จนกระทั่งหยุดที่ลานจอดรถ สายตาจ้องไปยังฝู้จิงเหวินที่กำลังเปิดประตู

“คุณฝู้ พูดดีๆไม่ได้คุณอยากจะให้เราใช้ไม้แข็งหรือยังไง คุณเป็นห่วงคุณเจียงไม่ใช่เหรอ？”

หลังจากที่เธอพูดประโยคนี้จบ ฝู้จิงเหวินก็หยุดการกระทำของเขาลงชั่วขณะ ใบหน้านั้นไม่ได้แสดงออกถึงความรู้สึกใด ได้แต่มองไปทางไคทลินนาด้วยแววตาอันลึกซึ้งแล้วพูดว่า

“ผมขอเตือนคุณนะว่าอย่าคิดจะทำอะไรสื้อสื้อเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นต่อให้ผมสู้จนสุดชีวิตก็จะต้องทำให้คุณตายโดยไม่มีที่จะฝัง ” น้ำเสียงของเขานั้นแสดงถึงความดุดัน ทำให้ใครบางคนต้องหนาว

เมื่อเห็นดังนั้นไคทลินนาก็กลืนน้ำลายลงคอแล้วยิ้มออกมา

เธอใช้สายตาจ้องไปยังดวงตาที่ดุร้ายของฝู้จิงเหวินอย่างไม่เกรงกลัว และพูดออกมาอย่างสบายๆว่า “เพียงแต่ว่า ถ้าตอนนี้คุณปฏิเสธฉันคงจะสายไปแล้ว เนื่องจากวันนี้ฉันฉีดยาฆ่าเชื้อให้กับเจียงสื้อสื้อ ข้างในได้ผสมยาอื่นเข้าไปด้วย……”

เธอยังไม่ทันพูดจบ ฝู้จิงเหวินก็พุ่งตัวเข้ามาและคว้าคอเสื้อของไคทลินนาไว้ เส้นเลือดบนศีรษะแข็งปูดโปน เนื่องมาจากความวิตกกังวล น้ำเสียงของเขาดังขึ้นเล็กน้อยโดยไม่ได้ตั้งใจอีกทั้งยังสั่นคลอน

“คุณใส่อะไรให้เธอ？！ ไคทลินนา ผมจะบอกกับคุณเอาไว้นะว่าผมก็เป็นหมอ การที่คุณใส่ยาอย่างอื่นเข้าไปให้เธอ ผมต้องหายาแก้ได้แน่นอน แต่ว่า…… ใครกันนะที่ทำให้คุณกล้าได้ขนาดนี้ ใครอนุญาตให้คุณฉีดยาให้เธอกัน？！”

หน้าอกของเขากระเพื่อมขึ้นลงด้วยความโมโห ดวงตานั้นมีความดุเดือดมากขึ้นราวกับว่าจะกลืนกินไคทลินนาที่อยู่ตรงหน้าของเขาตอนนี้ลงไปทั้งตัว