ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 816 ผมชื่อเบอร์เกน
บทที่ 816 ผมชื่อเบอร์เกน
“อย่าพึ่งถามเยอะแยะตอนนี้ เธอรีบมาช่วยฉันตามหาตัวคนก่อน!”
น้ำเสียงของฝู้จิงเหวินไม่ดีเอามากๆ ยังไม่รอให้ข่ายสื้อลินตอบ ก็ได้วางสายไป
คนที่อยู่ๆ ก็โดนดุอย่างข่ายสื้อลิน มองหน้าจอโทรศัพท์ที่ได้ดับไปก็ได้โมโหไปตาม
ตอนนี้ขนาดเขาก็กล้าที่จะมาขี่หัวตนแล้ว!
ถ้าไม่ใช่เพราะทำตามคำสั่ง เธอก็ไม่มีทางที่จะก้มหัวให้แบบนี้
เวลาก็ได้ผ่านไปทีละนาที ในใจของจิ้นเฟิงเฉินก็ได้ร้อนรนเอามากๆ
เขาได้มองหน้าจอโทรศัพท์ไม่หยุด แต่ก็ไม่มีข่าวคราวเกี่ยวกับเจียงสื้อสื้อส่งมา
สื้อสื้อ เธออยู่ที่ไหนกันแน่……
ทางเจียงสื้อสื้อ ก็ไม่รู้ว่าตัวเองได้เดินมาถึงที่ไหน มองไปที่ทางที่โล่ง ก็ได้มีความเหนื่อยล้าและน้อยใจอย่างอดไม่ได้
แต่เธอไม่กล้าที่จะหยุด เธอไม่อยากที่จะไปถูกกักขังที่นั่นอีก
เวลานี้ท้องก็ได้ร้องออกมา
เธอได้เอามือล้วงกระเป๋า ไม่มีอะไรเลย
ตอนที่เธอหนีออกมาจากบ้าน ไม่ได้ไม่เอาอะไรมาเลย แต่ว่าตอนที่หกล้มแถวประตูคฤหาสน์นั้น เหมือนว่ากระเป๋าตั้งก็ได้ตกออกมา ตอนนั้นรีบร้อนมาก เธอไม่มีเวลามาสนใจพวกนั้น
ส่วนโทรศัพท์ ก็ได้ถูกฝู้จิงเหวินยึดไปแล้ว นี่ทำให้เจียงสื้อสื้อหงุดหงิดมาก
ในที่แบบนี้ เธอติดต่อคนไม่ได้ และไม่มีเงิน ทำได้แค่เดินเร่ร่อนแถวถนน
ข้อเท้าก็ได้ส่งความเจ็บปวดมา เจียงสื้อสื้อทนความเจ็บแล้วก็เดินต่อไป
ลมกลางคืนค่อนข้างหนาว เจียงสื้อสื้อก็ได้กอดตัวเองแน่นอย่างอดไม่ได้
เพราะว่าหิว การได้ยินกับการมองเห็นของเธอก็ได้ลดลงไป
ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองนั้นได้เดินไปกลางถนนแล้ว
อยู่ก็ได้มีเสียงแตร แล้วก็แสงไฟที่แสบตา ทำให้เธอดึงสติกลับมา
มองรถที่ได้ใกล้เข้ามา เจียงสื้อสื้อไม่มีที่ให้หลบ ก็ได้ล้มไปทางด้านหลัง
มีช่วงหนึ่ง คิดว่าตัวเองต้องตายแน่ๆ
แต่ว่า ดีที่มีเสียงเบรกที่แสบหูดังตามมา รถก็ได้หยุดลงทัน แต่ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะไม่เฉียดขาเธอไปบ้าง
มองเลือดที่ไหลลงมาจากขา เจียงสื้อสื้อก็ได้หดหู่ คืนนี้ถือเป็นคืนที่เรื่องเยอะจริงๆ
เวลานั้น ประตูรถก็ได้เปิด มีผู้ชายลงมาคนหนึ่ง
เขาได้เดินไปตรงหน้าเจียงสื้อสื้อ ถามว่า “คุณผู้หญิงคนนี้ คุณยังโอเคไหม?”
เงาก็ได้ไปครอบที่หัวเจียงสื้อสื้อ เธอได้ออกแรงที่จะลุกขึ้น
เงยหน้าเจอกับสายตาชายหนุ่มพอดี เจียงสื้อสื้อก็ได้เก็บสายตา โบกมือแล้วพูด “ฉันยังโอเคค่ะ ไม่เป็นไร”
ตอนนี้เธอนั้นไม่อยากที่จะเจอกับปัญหาอะไร
เจียงสื้อสื้อพูดจบก็จะเดินจากไป แต่ก็ได้ถูกแขนของชายหนุ่มลากไว้
เขาได้ก้มตัวลง มองไปที่ขาที่มีเลือดออกของเธอ สีหน้าจริงจัง “นี่ยังจะไม่เป็นอะไรได้ยังไง ออกเลือดแล้ว เรื่องในคราวนี้เป็นความผิดของผม ผมจะรับผิดชอบให้ถึงที่สุด”
“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ……”
“คุณครับ ผมไม่ได้เป็นคนที่เจอเรื่องยุ่งยากเข้าแล้วก็เดินจากไป ขอให้คุณนั้นอย่าปฏิเสธผม ผมพาคุณไปส่งโรงพยาบาล”
ได้ยินแบบนั้น เจียงสื้อสื้อได้เม้มปาก และก็พูดออกไปที่เป็นการเถียงออกไปไม่ออก
ที่จริงไปโรงพยาบาลก็ดี แผลจะได้ไม่อักเสบ ถึงตอนนั้นจะยุ่งยากไปอีก
ขึ้นรถไป ชายหนุ่มก็ได้หันมาแนะนำตัวว่า “ผมชื่อเบอร์เกน เป็นคนอังกฤษ ไม่ทราบว่าควรเรียกคุณยังไงดี? ผมดูแล้วเหมือนคุณเป็นคนเอเชีย”
เจียงสื้อสื้อลังเลไปสักพัก ก็ได้แต่งเรื่องออกไปว่า “ฉันชื่อ…… โซเฟย่าค่ะ”
ผู้ชายแปลกหน้าที่อยู่ตรงหน้านั้น ยังไม่ได้ถึงขั้นที่เจียงสื้อสื้อต้องพูดชื่อที่แท้จริงออกไป ยังไงซะก็ได้อยู่ที่ต่างประเทศ เธอจำเป็นต้องระวังตัวมากๆ
ได้ยินที่เธอตอบ เบอร์เกนพยักหน้า “โซเฟย่า ดึกขนาดนี้แล้วทำไมยังอยู่ข้างนอกคนเดียว?”
“ฉัน ฉันหลงทางอ่ะค่ะ เพราะงั้น……”
เจียงสื้อสื้อก็ได้โกหกออกไป เธอจะพูดว่าตัวเองนั้นหนีออกมาไม่ได้จริงไหม
เบอร์เกนก็ได้พยักหน้าเล็กน้อย ไม่ได้ถามต่อ
ต่อมา ก็ไม่ได้คุยกันตลอดทาง
พอถึงแผนกฉุกเฉินโรงพยาบาลเสร็จ หมอก็ได้ปฐมพยาบาลพื้นฐานให้เจียงสื้อสื้อ
เธอก็แค่แผลถูกเฉียด ไม่ได้หนักมาก
ตอนหนีขาก็ได้พลิก หมอก็ได้ออกแรงบิด ความเจ็บที่มาอย่างกะทันหันผ่านไป ก็ได้หายดีขึ้นมาก
ทั้งหมดใช้เวลาไปไม่ถึงยี่สิบนาที
มองไปที่เบอร์เกนที่อยู่ข้างๆ เธอ หมอก็ได้สั่งว่า “ขาของเธอได้พลิกเล็กน้อย กลับไปจำไว้ว่าพยายามไม่กระโดดนะครับ”
“ครับ”
ยังไม่รอให้เจียงสื้อสื้อพูดอะไร เบอร์เกนก็ได้ตอบกลับไป
ออกมาจากโรงพยาบาล เจียงสื้อสื้อมองไปยังฟ้าที่ได้มืด ก็ได้กังวลเล็กน้อย
เธอไม่มีอะไรเลย ไม่มีเงินไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีคนสนิท ควรจะไปไหนดี
“บ้านคุณอยู่ที่ไหน ผมไปส่งคุณ”
เบอร์เกนก็ได้ถามอย่างสุภาพบุรุษ
เจียงสื้อสื้อได้ยินแบบนั้นก็ได้อึ้งไป บ้านเธอ……บ้านของเธอไม่อยู่ที่นี่
กลับไป เธอยังจะกลับไปไหนได้ล่ะ
อยู่ๆ ก็ได้มีความเสียใจทะลักออกมา ทำให้เสียงของเจียงสื้อสื้อได้ติดสะอึกสะอื้น “ไม่ต้องแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ”
เจียงสื้อสื้อก็ได้พยายามทำตัวให้ดูเหมือนว่าไม่เป็นอะไรให้มากที่สุด แต่ว่าความเสียใจที่อยู่ในสายตาเธอนั้นได้ขายเธอ
เบอร์เกนมองเธออยู่นาน สายตาก็จ้องมองเป็นพิเศษ เหมือนว่าจะดูดคนเข้าไป ก็ได้มีบรรยากาศเจ้าเล่ห์ออกมา
จากนั้น เขาก็หัวเราะ ก็ได้พูดปนขำไปว่า “เป็นการหนีออกจากบ้านสินะ?”
เจียงสื้อสื้อเสียใจเล็กน้อย ก็ได้พูดออกไป “อืม” แบบอ้ำๆอึมๆ จากนั้นก็ได้บอกลา เตรียมออกไป
เห็นว่าเจียงสื้อสื้อเหมือนได้มีทางท่าโมโห เบอร์เกนก็ได้เดินไปหยุดข้างหน้าเธอ พูดอย่างจริงจังว่า “ขอโทษ ผมขอโทษ ไม่ควรที่จะไปเดามั่วๆ”
เจียงสื้อสื้ออึ้งไปสักพัก รีบพูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะๆ ฉันได้ทำให้คุณเสียเวลานานไปแล้ว จะรบกวนคุณต่อก็ไม่ดี”
“ผมขับรถ สะดวกมาก แต่คุณ……”
เบอร์เกนพูดออกไป ก็ได้เสนอว่า “ผมพาคุณไปที่โรงแรม ช่วยคุณเปิดห้อง คุณก็พักผ่อนดีๆ ก็ถือว่าเป็นการขอโทษของผม ดีไหม?”
ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้เป็นคนที่ดีอะไร แต่ไม่ว่าจะพูดยังไง เขาเป็นคนชนคนอื่น ตามหลักการต้องช่วย
ให้พูดอีกอย่าง ก็เป็นเรื่องที่ง่ายมาก
เจียงสื้อสื้อได้ยินแบบนั้น ก็ได้รีบปฏิเสธ
แผลของเธอไม่ได้หนักมาก คนอื่นเขามาส่งที่โรงพยาบาลแล้ว ก็ได้ทำดีมากแล้ว ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องหาที่พักให้เธอ
ถึงแม้ว่าเธอตอนนี้ ต้องการความช่วยเหลือมากๆ
แต่ว่า เธอไม่ได้อยากได้มันมาเพราะวิธีแบบนี้ และไม่อยากติดค้างใคร
เบอร์เกนกลับพูดอย่างจริงจังว่า “ทำไมไม่ได้? ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ถ้าคุณเจอกับคนที่ไม่หวังดีอีก จะยุ่งยากมากๆ”
จากนั้นเขาก็ได้บอกกับเจียงสื้อสื้อ บอกว่าแถวนี้ ตอนกลางคืนมีขี้เหล้าที่ดื่มเมาเยอะมาก
พวกเขาไม่สนอะไร จะรังแกคนที่เดินไปมา โดยเฉพาะผู้หญิงคนเดียว
เจียงสื้อสื้อได้ยินในใจก็ได้เริ่มกลัว ก็ได้มองไปรอบๆ อัตโนมัติ
ยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่า ที่ที่มืดสนิทนั้น เหมือนว่าจะมีปีศาจออกมาตลอดเวลา
เห็นแบบนั้น มุมปากของเบอร์เกนก็ได้ยิ้มอ่อนๆ “โทษทีครับ ผมไม่ได้อยากจะทำให้กลัว แต่ผมเป็นห่วงจริงๆ ยังไงซะผู้หญิงที่สวยแบบคุณไม่ว่าใครก็ใจเต้น”
ไม่พูดไม่ได้เลยว่า ได้ยินที่เขาพูด เจียงสื้อสื้อได้หวั่นไหวเล็กน้อย
แต่แค่ คนที่อยู่ตรงหน้า ถึงแม้ได้ช่วยเธอ แต่ก็ยังเป็นคนแปลกหน้า
เอาเป็นว่าไปที่ร้านขายของเปิดยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้วก็ไปอยู่ทั้งคืนดีกว่า น่าจะไม่เป็นไร