ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 825 ครอบคลุมไปทั่วเมือง

ชีซาพูดขึ้นขัดจังหวะเขา เธอเลิกคิ้วแล้วยิ้มว่า “คุณจะปกป้องเธออย่างนี้จริงๆเหรอ？”

ดวงตาของจิ้นเฟิงเฉินเยือกเย็นลง และไม่อยากจะไปต่อปากต่อคำกับเธอจึงได้พูดเตือนขึ้นว่า “ผมให้เวลาคุณอีกครึ่งนาที ถ้าคุณไม่สามารถพูดเรื่องที่สมเหตุสมผลออกมาได้ ก็ออกไปจากที่นี่ซะ อย่ามาเกะกะต่อหน้าผม！”

ชีซากลอกตามองเขาด้วยท่าทางไม่พอใจ “คุณทนรอไม่ไหวอยากจะไล่ฉันไปขนาดนั้นเลยเหรอ？ คุณลองคิดดูดีๆพวกเรารู้จักกันมากี่ปีแล้ว？”

“คุณมาหาผมเพื่อรื้อฟื้นความทรงจำเก่าๆเหรอ？”

ใบหน้าของเขาไม่มีความรู้สึกใดๆเลย น้ำเสียงยิ่งพูดก็ยิ่งเยือกเย็นราวกับน้ำแข็งอย่างไรอย่างนั้น ทำให้คนฟังรู้สึกหนาวสะท้าน

ชีซาไม่แปลกใจเลย ถ้าหากเธอตอบออกไปว่า “ใช่” ก็คงจะถูกจิ้นเฟิงเฉินขับไล่ออกไปทันที

เมื่อเห็นว่าพูดจาล้อเล่นกับเขาพอประมาณแล้ว ชีซาก็เก็บอารมณ์ตลกเอาไว้ แล้วพูดด้วยท่าทางจริงจังว่า “ฉันมาเตือนคุณด้วยความหวังดี มีคนกำลังสะกดรอยตามคุณอยู่ แต่ว่าฉันได้เบี่ยงเบนความสนใจของพวกนั้นออกไปแล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็ทำหน้านิ่ง “เป็นใครรู้หรือเปล่า?”

ชีซาพูดออกมาอย่างไม่ไยดีว่า “ยังต้องบอกอีกเหรอ? ต้องเป็นคู่อริของคุณอยู่แล้ว！ ศัตรูของคนมีมากมายทั่วเมืองไปหมด ต่อให้ฉันนั่งนับทั้งวันก็คงนับไม่หมด！”

ประโยคนี้เธอไม่ได้พูดเล่นๆ

แต่ว่า เขาก็อยากจะรู้ว่าเป็นใครกันแน่ที่กล้าดีมาสะกดรอยตามเขา？

เขาจึงได้นี่เงียบตกอยู่ในภวังค์ เมื่อไม่เห็นว่าเขาไม่พูดอะไรออกมา ชีซาเองก็นิ่งเงียบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

นิ้วมือเรียวงามของจิ้นเฟิงเฉินวางอยู่ตรงแก้ว เขาถูไถไปกับขอบแก้วอันขาวสะอาด

บรรยากาศรอบข้างดูอึมครึมมากขึ้นกว่าเดิม

ผ่านไปสักพัก เขาก็เหล่ตามองดูชีซาแล้วพูดออกมาเบาๆว่า “คุณยังมีเรื่องอื่นอีกหรือเปล่า?”

ชีซากลอกตามองดูจิ้นเฟิงเฉิน และเห็นเขาทำท่าทางทำร้ายความรู้สึกแบบนั้นจึงได้ถอนหายใจแล้วพูดว่า “พวกคนที่สะกดรอยตามคุณมีอำนาจไม่น้อยเลยทีเดียว หลังจากนี้เวลาออกไปข้างนอกคนระมัดระวังหน่อยแล้วกัน ตอนนี้ข้างนอกเต็มไปด้วยอันตราย”

จิ้นเฟิงเฉินมองไปยังทิศทางที่เจียงสื้อสื้อจากไปเมื่อสักครู่ เขายกมือขึ้นกุมขมับแล้วกำชับออกมาอย่างไม่เกรงใจว่า “เอาล่ะผมรู้แล้ว ตอนนี้คุณอย่าอยู่ที่นี่ต่อไปเลย ไปซะเถอะ”

“คุณนี่มันไร้ซึ่งมนุษยธรรมจริงๆ！”

ชีซาขมวดคิ้วเข้าหากัน เธอได้ทิ้งท้ายไว้หนึ่งประโยคด้วยความโมโห เธอลุกขึ้นยืนแล้วตะคอกออกมาว่า

“เอาเถอะ ในเมื่อคุณไม่ยอมต้อนรับฉัน ฉันไปก็ได้！ ไม่อยากจะรบกวนเวลาอบอุ่นของคุณและภรรยานักหรอก！”

เมื่อพูดจบเธอก็ก้าวขาไปยังประตูอย่างรวดเร็วและปิดมันลงเสียงดัง “ปัง！”

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหน สีหน้าของเขาดูผ่อนคลายลงบ้างเล็กน้อย

“พวกคุณเป็นอะไรกันเหรอคะ?”

เจียงสื้อสื้อที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี แต่เมื่อเธอเดินออกมาก็ได้ยินเสียงประตูปิดดังปัง ในห้องอาหารก็ไม่มีแม้แต่เงาของชีซา จึงคิดว่าพวกเขาน่าจะทะเลาะกัน

“พอดีว่าเธอมีธุระครับก็เลยกลับไปก่อน” จิ้นเฟิงเฉินอธิบายแล้วลุกขึ้นยืนเดินมากุมมือเจียงสื้อสื้อและลูบไล้เบาๆ

“ค่ะ”

เจียงสื้อสื้อสำรวจใบหน้าของเขาและเมื่อพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติก็ไม่ได้สงสัยอะไร

จิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อเดินมายังห้องรับแขกและนั่งลงบนโซฟา นิ้วมือของเขาเล่นอยู่กับผมของเธอแล้วถามขึ้นว่า “คุณอยากจะทำอะไรต่อดีครับ?”

เมื่อเจียงสื้อสื้อได้ยินดังนั้น ก็นั่งคิดอย่างตั้งใจ

ก่อนหน้านี้เธอดูซีรีย์แล้วรู้สึกอิจฉาคู่รักในนั้นจริงๆที่สามารถนั่งดูหนังด้วยกันอยู่ในบ้านอย่างอบอุ่น

พอดีกับวันนี้ที่มีโอกาส

เจียงสื้อสื้อยังคงอยู่ในอ้อมกอดของเขา เธอเงยหน้าขึ้นมองมา สายตาอันเป็นประกายพูดว่า “ฉันอยากจะดูหนังสักเรื่องจริงๆแต่ก็ยังไม่เคยดูจบเลยคุณอยู่เป็นเพื่อนฉันได้ไหมคะ?”

เมื่อมองเห็นท่าทางของหญิงสาว จิ้นเฟิงเฉินก็บีบจมูกเธอเบาๆแล้วพูดว่า “ได้ครับ”

จิ้นเฟิงเฉินกำชับให้คนรับใช้นำขนมและผลไม้เข้ามา จากนั้นค้นหาหนังเรื่องที่เจียงสื้อสื้ออยากดู

หลังจากที่ทุกอย่างจัดเตรียมเรียบร้อยแล้ว เจียงสื้อสื้อก็นอนอยู่ในอ้อมแขนของเขาและดูหนังอย่างสบายอารมณ์

อาจจะเป็นเพราะว่าอ้อมอกของเขาอบอุ่นเสียจนเกินไป ในขณะที่หนังเล่นไม่ได้ยังไม่ถึงครึ่งเรื่องเจียงสื้อสื้อก็ผล็อยหลับ

เขาได้ยินเสียงลมหายใจอันสม่ำเสมอของเธอจึงได้ก้มหน้ามองดูด้วยแววตาทะนุถนอม

ความรักและความอบอุ่นจากดวงตาของเขาแทบจะเอ่อล้นออกมาราวสายน้ำ

หลังจากนั้นผ่านไปประมาณ 45 นาทีหนังก็จบลง เจียงสื้อสื้อยกมือขึ้นขยี้ตา “อืม……”

เมื่อมองเห็นฉากจบในตอนท้ายของภาพยนตร์ เจียงสื้อสื้อก็ซุกหน้าเข้าไปในอ้อมแขนของจิ้นเฟิงเฉินอย่างเขินอาย

เธอเป็นคนอยากจะดูหนังเองแท้ๆแต่ยังไม่ทันจะดูก็หลับเสียได้ปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว

ตอนนี้เธอช่างง่วงเหลือเกิน คิ้วของเธอขมวดเข้าหากัน แล้วพูดเสียงยานกว่าเดิม มองไปแล้วดูเธอค่อนข้างจะขี้เกียจเล็กน้อย

จิ้นเฟิงเฉินเห็นท่าทางของเธอ ในใจก็รู้สึกเหมือนมีอะไรเติมเต็มความหวานจนล้น

ทั้งสองคนสวีทกันอยู่บนโซฟาสักครู่ก่อนจะกลับห้องไป

เขาใช้โอกาสที่เจียงสื้อสื้อกำลังอาบน้ำนี้เรียกให้Kingเข้ามา

เรื่องที่เขาถูกคนสะกดรอยตามจะต้องตรวจสอบออกให้เร็วที่สุดถึงจะดี

ผ่านไป 10 กว่านาที ประตูของห้องหนังสือก็ถูกเคาะและเปิดออก

Kingยืนอยู่ตรงหน้าของจิ้นเฟิงเฉินด้วยท่าทางเคารพนับถือ เขาโค้งตัวลงเล็กน้อยแล้วพูดว่า “เจ้านาย”

จิ้นเฟิงเฉินละสายตาจากคอมพิวเตอร์แล้วไปมองยังKing “ช่วงนี้มีอะไรผิดปกติไปไหม?”

เมื่อKingได้ยินดังนั้นก็พูดออกมาอย่างชัดเจนทุกถ้อยคำว่า “พวกเราคนพบว่ามีคนสะกดรอยตามคุณอยู่ แล้วพวกเขาค่อนข้างที่จะแนบเนียน”

จิ้นเฟิงเฉินถามอย่างเยือกเย็นว่า “รู้ไหมว่าเป็นฝีมือใคร?”

Kingตอบตามความจริงว่า “เบอร์เกน”