ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 855 เป็นคนที่เหมือนแด๊ดดี้
บทที่ 855 เป็นคนที่เหมือนแด๊ดดี้
ไม่ทันไรก็ถึงก่อนวันงานเลี้ยงวันเกิดของคุณท่านฟางแล้ว
แม่จิ้นกับพ่อจิ้นกลับมาจากการไปเที่ยวแล้ว ได้พาเด็กน้อยทั้งสองกลับบ้าน
บ้านตระกูลจิ้นกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง
เจียงสื้อสื้อเลือกเสื้อผ้าสำหรับคนในครอบครัวทั้งสี่คนเพื่อใส่ไปงานเลี้ยงวันเกิดของคุณท่านฟางอย่างตั้งอกตั้งใจเป็นพิเศษ
วันต่อมา
เจียงสื้อสื้อตื่นแต่เช้า เธอรู้ว่าบางครั้งเด็กน้อยทั้งสองจะนอนอยู่บนเตียงไม่ยอมลุก เธอรีบไปห้องของเด็กๆโดยที่ยังไม่ทันได้อาบน้ำ เธอใช้มือทั้งสองข้างดึงเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนที่กำลังนอนให้ลุกขึ้นมา
เสี่ยวเป่าค่อนข้างเชื่อฟังจึงไปอาบน้ำด้วยตัวเอง
เถียนเถียนนั้นยังเด็ก เจียงสื้อสื้อจึงช่วยแปรงฟันล้างหน้าในสภาพที่ยังงัวเงีย
เด็กๆมักจะมีพลังมาก เถียนเถียนที่อาบน้ำเสร็จก็หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง
ตอนนั้นเองจึงวิ่งไปรอบๆชั้นสองพร้อมกับเสียงหัวเราะกับเธอเป็นครั้งคราว
“พี่ เรามาเล่นอันนี้กันเถอะ!”
“ยังไม่เล่นตอนนี้นะเถียนเถียน หม่ามี๊บอกว่าเดี๋ยวต้องเปลี่ยนชุด”
…
เจียงสื้อสื้อจัดการเด็กน้อยทั้งสองเสร็จจึงเดินกลับไปที่ห้องน้ำในห้องและรับแปรงสีฟันที่จิ้นเฟิงเฉินบีบยาสีฟันให้เธออย่างเป็นธรรมชาติ
เป็นเช้าวันธรรมดาที่ทั้งอบอุ่นและมีความสุข
หลังจากที่เจียงสื้อสื้ออาบน้ำแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็พาเด็กทั้งสองเข้ามาในห้อง
เหลือแค่รอหม่ามี๊ของพวกเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้
“เฟิงเฉินนายควรพาเสี่ยวเป่าไปห้องข้างๆมั้ย?”
มือข้างหนึ่งของเจียงสื้อสื้อถือชุดแล้วยิ้มมองจิ้นเฟิงเฉินที่นิ่งอยู่ในห้องไม่ไหวติง
จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะแล้วล้อเธอว่า “เราแต่งงานกันมานานแล้ว มีอะไรต้องเขินอีก”
“คุณจิ้นคะ รบกวนเป็นตัวอย่างที่ดีให้ลูกด้วยค่ะ!”
เจียงสื้อสื้อยกคางขึ้นพยักพเยิดให้เขามองเสี่ยวเป่าที่กำลังอยากรู้อยากเห็น
จิ้นเฟิงเฉินมองเธออย่างขบขันแล้วหยิบชุดสูทของเขากับเสี่ยวเป่าไปเปลี่ยนที่ห้องข้างๆ
เจียงสื้อสื้อเลือกชุดราตรีที่คล้ายกับชุดคู่แม่ลูกสำหรับตัวเองและเถียนเถียน แต่ชุดของเธอค่อนข้างสุภาพเรียบร้อย ส่วนของเถียนเถียนดูเป็นเจ้าหญิงตัวน้อย
หลังจากสวมเสร็จ เธอก็ดูรายละเอียดชุดให้เถียนเถียน
แล้วทำผมทรงเจ้าหญิงที่แสนน่ารักให้เถียนเถียน แล้วจึงจูงมือเถียนเถียนลงไปชั้นล่าง
เมื่อเทียบกับการแต่งตัวเด็กผู้หญิงที่ต้องประณีตแล้ว สองพ่อลูกจิ้นเฟิงเฉินกับเสี่ยวเป่าแต่งตัวเสร็จเร็วกว่า
เขาสวมสูทและจัดทรงผม จากนั้นก็ตรงลงมาชั้นล่าง
ร่างกายที่สูงโปร่งของจิ้นเฟิงเฉินถูกห่อหุ้มด้วยชุดสูทสีดำสั่งทำพิเศษซึ่งทำให้เขาดูมีออร่า
เสี่ยวเป่าสวมชุดสูทสีดำตัวเล็ก เขาดูเหมือนจิ้นเฟิงเฉินย่อขนาด
ทั้งน่ารักและหล่อมาก
พอเถียนเถียนเห็นพ่อจิ้นและแม่จิ้นลงมาก็รีบวิ่งไปตรงหน้าผู้อาวุโสทั้งสองราวกับกระสุนปืน
ชุดสีชมพูอ่อนพลิ้วไหวไปตามเถียนเถียนที่กำลังวิ่ง
เธอเหมือนตุ๊กตาแกะสลักจากหยกที่เต็มไปด้วยออร่าความสามารถ
“คุณปู่คุณย่าคะ! ดูชุดกระโปรงที่คุณแม่เลือกให้เถียนเถียนสิคะ!”
“โอ้โห เจ้าหญิงตัวน้อยบ้านไหนกันน้า น่ารักจัง!”
แม่จิ้นใจละลายในทันที เธอจับมือเล็กๆของเถียนเถียน แล้วก้มลงกอดเธอไว้ในอ้อมแขน
“เถียนเถียนบ้านคุณยายค่ะ!”
เถียนเถียนเชิดคางขึ้น พอพูดด้วยความภาคภูมิใจจบก็หัวเราะออกมา
ดวงตาที่อ่อนโยนของจิ้นเฟิงเฉินจับจ้องไปที่เจียงสื้อสื้อแล้วกล่าวชมว่า “วันนี้สวยมากเลย”
“ปกติฉันไม่สวยหรอ?”
เจียงสื้อสื้อเอียงศีรษะเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“หม่ามี๊สวยที่สุดเสมอ!”
เสี่ยวเป่าชิงตอบก่อนจิ้นเฟิงเฉิน
จิ้นเฟิงเฉินกระตุกมุมปากขึ้น
เจ้าเด็กนี่ชิงพูดตัดหน้าในสิ่งที่เขาจะพูด
เจียงสื้อสื้อมองท่าทางที่แสดงออกที่น่ารักมากๆของจิ้นเฟิงเฉินอย่างมีความสุข
“สื้อสื้อ คุณสวยที่สุดในสายตาของผม”
จิ้นเฟิงเฉินตอบอย่างจริงจัง แต่กลับทำให้เจียงสื้อสื้อเขินจนหน้าแดง
เจียงสื้อสื้อที่หูแดงเดินไปกับเขาที่ห้องนั่งเล่น
พอครอบครัวทั้งสี่คนยืนอยู่ด้วยกันก็ดูสะดุดตามากราวกับงานเลี้ยงทางสายตา
“เถียนเถียนน่ารักมากๆ เสี่ยวเป่าก็หล่อมากๆเช่นกัน”
“โอ้โห หลานของฉันน่ารักทุกคนเลย”
แม่จิ้นกลายเป็นแฟนคลับของเด็กน้อยทั้งสองคน เธอถอนหายใจตลอดเวลา
พ่อจิ้นก็พูดขึ้นมาเป็นครั้งคราว
เสี่ยวเป่าถูกชมจนหน้าอกยืดขึ้น รอยยิ้มบานทั่วใบหน้านุ่ม
เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะย้ายอยู่ข้างๆเจียงสื้อสื้อ
เขายื่นมือไปจับนิ้วก้อยเจียงสื้อสื้อ ถามด้วยใบหน้าแดงระเรื่อว่า “หม่ามี๊ วันนี้เสี่ยวเป่าหล่อมั้ยครับ?”
เจียงสื้อสื้อหัวเราะออกมาทันที เธอย่อตัวลงหอมแก้มของเสี่ยวเป่าแล้วยกนิ้วให้ “หล่อครับ! เสี่ยวเป่าหล่อที่สุดเลย! โตขึ้นไม่รู้ว่าจะคล้องหัวใจของสาวๆได้เยอะขนาดไหนนะ”
จะไม่ใช่ได้ไง เสี่ยวเป่าคือจิ้นเฟิงเฉินขนาดย่อส่วน ถ้าถูกโยนออกไปคงจะดึงดูดความสนใจของสาวๆหลายคน
อื้ม! เธอต้องเริ่มให้ความสนใจกับการศึกษาของเสี่ยวเป่าแล้ว
จะปล่อยให้เสี่ยวเป่าทำทุกอย่างตามอำเภอใจเพราะตัวเองหล่อไม่ได้
ในขณะที่เจียงสื้อสื้อกำลังคิดวิธีการสอนเสี่ยวเป่าในอนาคตยังไงอยู่นั้น ทางฝั่งจิ้นเฟิงเฉินก็จับมือเล็กๆของเถียนเถียนแล้วพูดอย่างจริงจังว่า “เถียนเถียน อีกหน่อยถ้าแด๊ดดี้ไม่อนุญาตก็ห้ามมีแฟนนะคะ เข้าใจมั้ย?”
เจียงสื้อสื้อหัวเราะร้องไห้ไม่ออก
เถียนเถียนเพิ่งจะตัวแค่นี้เอง เฟิงเฉินกลับคิดมากเกินไป! กังวลเร็วเกินไปแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้นมาพูดตอนนี้เถียนเถียนจะเข้าใจได้อย่างไร
ใครจะคิดว่าเถียนเถียนกะพริบตาที่เป็นประกายกลมโตแล้วพยักหน้าอย่างแรงแล้วพูดเสียงนุ่มว่า “เถียนเถียนเข้าใจค่ะ! อีกหน่อยหนูจะหาคนที่หล่อเหมือนแด๊ดดี้!”
เสียงของเด็กน้อยน่ารักมากจนทุกคนอดขำไม่ได้
จิ้นเฟิงเฉินก็เผลอยิ้มออกมา เขาแค่ล้อเถียนเถียนเล่น ไม่คิดเลยว่าเด็กน้อยคนนี้จะรู้ทุกอย่างจริงๆ
“เถียนเถียน เจ้าเด็กน้อย หนูยังเด็กอยู่นะ!”
เจียงสื้อสื้อหัวเราะอยู่นานจากนั้นก็แตะจมูกน้อยๆของเถียนเถียน “แต่ว่านะ การหาแฟนจะหาคนที่หล่ออย่างเดียวไม่ได้ จะต้องดีด้วยถึงจะถูก”
“ไอ้หยา หนูรู้แล้วค่ะว่าต้องเป็นคนที่เหมือนแด๊ดดี้!”
เถียนเถียนผู้ใหญ่ตัวน้อยปรบมือเช่นเดียวกันแล้วกล่าวชี้ไปที่จิ้นเฟิงเฉิน
พ่อจิ้นกับแม่จิ้นหัวเราะออกมาทันที
จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าด้วยรอยยิ้มพอใจ
“แด๊ดดี้ เถียนเถียนพูดถูกมั้ยคะ?”
เถียนเถียนก้าวขาสั้นๆไปหาจิ้นเฟิงเฉินด้วยท่าทีรอรับคำชมที่ดูน่ารัก
“อื้ม เถียนเถียนพูดถูกแล้วครับ”
ใบหน้าจิ้นเฟิงเฉินเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาก้มลงกอดเธอไว้ในอ้อมแขน
ครอบครัวมีแสนความสุขก่อกวนกันอีกสักพัก
เจียงสื้อสื้อเห็นว่าใกล้ถึงเวลาแล้วจึงบอกให้จิ้นเฟิงเฉินออกเดินทาง
ฟางยู่เชินส่งที่อยู่ของโรงแรมที่จัดงานวันเลี้ยงเกิดของคุณท่านฟางให้เจียงสื้อสื้อก่อนวันงานวันหนึ่ง
เธอพาลูกทั้งสองคนนั่งที่เบาะหลัง จิ้นเฟิงเฉินสตาร์ทรถตรงไปที่เมืองหลวง
เมืองจิ่นกับเมืองหลวงอยู่ห่างกันไม่ไกล ไม่ถึงสองชั่วโมงพวกเขาก็มาถึงตามที่อยู่ที่ฟางยู่เชินส่งมา
จิ้นเฟิงเฉินจอดรถไว้ที่ลานจอดรถ เขาและเจียงสื้อสื้อจูงเด็กน้อยทั้งสองเข้าไปในโรงแรม
ที่นี่เป็นโรงแรมระดับหกดาวที่มีการตกแต่งที่หรูหราสวยงาม
หน้าตาที่งดงามหล่อเหลาของคนในครอบครัวทั้งสี่คนดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมากที่เดินผ่านไปผ่านมา บางคนถึงขั้นหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปเพราะคิดว่าพวกเขาเป็นดารา
จิ้นเฟิงเฉินพาเจียงสื้อสื้อเข้าไปในลิฟต์แล้วกดปุ่มชั้นห้า
งานเลี้ยงวันเกิดของคุณท่านฟางในวันนี้จัดขึ้นที่ห้องจัดเลี้ยงชั้นห้า