ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 92 อยู่ด้วยกันตลอดไป

ผู้หญิงคนนึงที่ซับซ้อนเสแสร้งแบบนั้น มีสิทธิ์อะไรที่จะมายื้อแย่งผู้ชายของตนเอง

สักครู่หนึ่ง ซูชิงหยิงจึงสงบสติอารมณ์ ถึงแม้ว่าเสี่ยวเป่าและจิ้นเฟิงเฉินจะชอบเธอยังไง เรื่องราวแบบนี้ที่ปรากฎในคืนนี้ เธอก็ไม่เชื่อว่าพ่อจิ้นและแม่จิ้นจะยอมรับลูกสะใภ้แบบนี้

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เจียงสื้อสื้อเดิมทีผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ธรรมดา ไม่ช้าก็เร็วจิ้นเฟิงเฉินก็จะได้เห็นธาตุแท้จริงๆของเธอได้อย่างชัดเจน

คิดพลาง ซูชิงหยิงก็เดินไปอย่างไม่ใส่ใจ ยิ้มแล้วกล่าวว่า : “ที่แท้พวกคุณก็อยู่กันที่นี่เอง เกือบจะได้เวลาตัดเค้กแล้วนะ คุณลุงคุณป้าให้ฉันมาเรียกพวกคุณ”

เจียงสื้อสื้อมองซูชิงหยิง ด้วยสีหน้าเจื่อนๆเล็กน้อย

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า : “ขอบคุณ.”

เจียงสื้อสื้อจดจ่ออยู่สักครู่แล้วจึงเข้าไป ในที่สุดตอนนี้ก็ตามจิ้นเฟิงเฉินเสี่ยวเป่าเข้าไปด้วยกัน เป็นอย่างที่คาดการณ์ไว้กลุ่มคนทั้งงานเลี้ยงวิพากย์วิจารณ์กันอย่างเซ็งแซ่

หลังจากจิ้นเฟิงเฉินและเสี่ยวเป่าเดินออกมาไม่นาน งานเลี้ยงก็เริ่มขึ้น

เค้กก้อนใหญ่สามชั้นถูกนำออกมา เสี่ยวเป่ามีความสุขที่เป็นไปตามฝัน จากนั้นจึงตัดเคกด้วยกันกับจิ้นเฟิงเฉิน ชิ้นแรกก็มอบให้เจียงสื้อสื้อ

“น้าสื้อสื้อทานเค้ก!”

สังเกตสายตาของผู้คนโดยรอบ เจียงสื้อสื้อไม่สบายใจเล็กน้อย เพียงแต่ยังรับเค้กมา ยิ้มจากใจจริงแล้วกล่าวว่า : “สุขสันต์วันเกิดนะเสี่ยวเป่า!”

“ขอบคุณครับน้าสื้อสื้อ!” เสี่ยวเป่ายิ้มสองแก้มแดงระเรื่อ

หลังจากตัดเค้ก ดาดฟ้าเรือด้านนอกก็มีการจุดดอกไม้ไฟ คนทั้งหมดต่างหลั่งไหลกันไปดู

ดอกไม้ไฟหลากหลายรูปแบบผลิบานอยู่บนท้องฟ้า กล่าวได้คืองดงามอย่างมาก

เจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้า ภายในใจก็รู้สึกดีขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

จิ้นเฟิงเฉินยืนอยู่ข้างๆเจียงสื้อสื้อ เขาสังเกตใบหน้าของผู้หญิง มุมปากของเขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าสังเกตเห็นถึงสายตาของเขา เจียงสื้อสื้อจึงหันหน้าไปมอง สายตาที่กำลังมองอย่างลึกซึ้งนั้น ใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะแก้มแดงขึ้นมา

เรือลำใหญ่เริ่มขับไปในทะเล พรุ่งนี้จึงกลับ

ในคืนนั้น เสี่ยวเป่าเล่นอยู่จนดึกมาก โดยแท้ที่จริงแล้วเด็กก็มีกำลังไม่มาก ห้าทุ่มกว่าๆก็หลับไปแล้ว

แขกผู้มาเยือนยังคงเที่ยวอยู่ด้านนอก เรือลำนี้ ไม่เพียงแต่เล่นสนุกในห้องโถงจัดเลี้ยงเท่านั้น ด้านในยังมีบาร์เหล้า ตลอดจนความบันเทิงให้ผ่อนคลาย ทั้งสถานบันเทิงหลากหลาย เรียกได้ว่ามีครบทุกอย่าง

“คุณเจียง อยากไปเล่นไหมครับ?” จิ้นเฟิงเหราเอ่ยถามเจียงสื้อสื้อ

ได้ยินแล้ว จึงมองไปยังด้านข้างจิ้นเฟิงเหรามีกลุ่มลูกสาวเศรษฐีและคุณชายอยู่ เจียงสื้อสื้อจึงรีบส่ายหน้า

“ฉันไม่ไปหรอกค่ะ คุณชายรองคุณไปเถอะค่ะ!”

จิ้นเฟิงเหราพยักหน้า จากนั้นจึงพาคนกลุ่มใหญ่ไปเล่นอย่างคึกคัก ดูเหมือนว่าจะเล่นกันทั้งคืน

เจียงสื้อสื้อไม่มีความสนใจอะไร เธอโอบกอดเสี่ยวเป่า ด้านจิ้นเฟิงเฉินจึงเอ่ยปากกล่าวว่า : “ฉันจะพาคุณและเสี่ยวเป่าไปพักผ่อนก่อน”

“อื้ม”

หลังจากจิ้นเฟิงเฉินพาคนทั้งสองไปพักในห้องแล้วจึงออกไป เขายังมีเรื่องบางเรื่องด้านนอกที่ต้องจัดการ

พ่อแม่จิ้นเห็นเสี่ยวเป่าและเจียงสื้อสื้อเข้าพักในห้องด้วยกันถึงแม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไร แต่ก็หน้านิ่วคิ้วขมวด

คนทั้งสองกลับเข้าไปในห้อง ที่พวกเขาเพิ่งจะได้ฟังจากปากของจิ้นเฟิงเหรา ก็ได้รับรู้อดีตคร่าวๆของเจียงสื้อสื้อแล้ว ตลอดจนภูมิหลังฐานะทางสังคม

เมื่อครู่นี้ในงานเลี้ยง คนทั้งสองล้วนไม่มีเวลายกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด ตอนนี้แม่จิ้นคิดอยากที่จะพูดว่า : “มีเวลาคุณหาโอกาสพูดคุยกับจิ้นเฟิงเฉินเถอะ! เป็นเพื่อนน่ะได้ แต่เรื่องจะพูดถึงงานแต่ง เอาไว้ค่อยพูดเถอะ!”

“ปกติแล้วคุณไม่ได้คลั่งไคล้ใช่ไหม?”

ตอนแรกคนทั้งสองคิดว่ารู้ว่าเมื่อคนที่จิ้นเฟิงเฉินรักนั่นก็คือความสุขมากพอแล้ว! เรื่องการสู่ขอพิธีแต่งงานล้วนคิดไว้หมดแล้ว แต่ตอนนี้……

สีหน้าของแม่จิ้นอดไม่ได้ที่จะแปลกใจอยู่บ้าง เธอเอ่ยปากด้วยความอึดอัดใจว่า : “นั่นก็สอดคล้องกับสถานการณ์….คุณเจียงคนนี้ ไม่เหมาะสมกับเฟิงเฉินอย่างมาก”

ถึงแม้ว่าเจียงสื้อสื้อจะมีรูปร่างหน้าตาที่สวย แต่ภูมิหลังฐานะทางสังคมซับซ้อนแบบนั้น ถ้าจิ้นเฟิงเฉินอยู่ด้วยกันกับเธอจริงๆ ถึงเวลานั้นจะต้องมีเรื่องไร้สาระของตระกูลเจียงกับตระกูลหลานอย่างแน่นอน และก็ไม่รู้ว่าจะต้องก่อกวนกันไปถึงเมื่อไหร่

ยิ่งไปกว่านั้นคืนนี้ แม่จิ้นก็ไม่เห็นว่าเจียงสื้อสื้อจะมีอะไรตรงไหนที่ดีเลิศ ก็ไม่รู้ว่าเสี่ยวเป่าและเด็กๆที่บ้านของตนเองชอบอะไรเธอ

พ่อจิ้นก็รู้เองโดยธรรมชาติ เขาพยักหน้าแล้วกล่าวว่า : “มีโอกาสฉันจะไปพูดคุยกับเฟิงเฉิน”

“อืม”

แม่จิ้นตอบรับด้วยน้ำเสียงเย็นชา สีหน้าของเธอกังวลเล็กน้อย ในฐานะที่เป็นแม่เธอดูออกโดยธรรมชาติว่าจิ้นเฟิงเฉินเอาใจใส่ต่อเจียงสื้อสื้ออย่างมาก เสี่ยวเป่าก็เช่นกัน ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกเขาจะยินยอมออกจากเจียงสื้อสื้อได้ไหม

………

ทางด้านนี้ ภายในห้อง เสี่ยวเป่าเปลี่ยรชุดเป็นชุดนอนแล้วอยู่ในอ้อมกอดของเจียงสื้อสื้อ

สายตาอันแวววาวของเขามองเจียงสื้อสื้อยิ้มแล้วกล่าวว่า : “น้าสื้อสื้อ ฉันมีความใฝ่ฝันมากมายเลยนะ คุณลองเดามาอย่างนึงสิว่าคืออะไร?”

เจียงสื้อสื้อยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยนว่า : “อะไรหรอ?”

น้ำเสียงอันอ่อนวัยของเสี่ยวเป่าดังขึ้น แววตาของเจียงสื้อสื้อก็ค่อยๆเปล่งประกาย อยู่ด้วยกันตลอดไป? จะได้ไหม?

ตระกูลที่มีชื่อเสียงอย่างตระกูลจิ้นจะมายอมรับผู้หญิงอย่างเธอได้อย่างไร เจียงสื้อสื้อหลบสายตาลง เรื่องที่อุ้มท้องแทน ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องถูกเปิดโปงออกมา…..ตระกูลจิ้นก็คงจะไม่ยินยอมให้เธอและจิ้นเฟิงเฉินอยู่ด้วยกันมากขึ้นไปอีก

เสี่ยวเป่าดึงมือเจียงสื้อสื้อมาออดอ้อน : “ดีไหม? น้าสื้อสื้อ คุณจะหนีจากฉันและแด๊ดดี้ไปไม่ได้”

เจียงสื้อสื้อยิ้มๆ ไม่ได้ตอบกลับเขา และกล่าวว่า : “เสี่ยวเป่า ห้าทุ่มครึ่งแล้วนะ นอนได้แล้ว”

“โอเคร ราตรีสวัสดิ์ครับน้าสื้อสื้อ”

เสี่ยวเป่าไม่ได้พูดอะไรอีก ไม่ว่าจะยังไง เขาก็รักน้าสื้อสื้อ เขาอยากจะอยู่กับเธอตลอดไป!