ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 924 กล่องยา

“หนูอยู่บ้านคนเดียวเหรอ” แม้ฝู้เห็นว่าไม่มีคนอื่นอยู่ จึงถามอย่างแปลกใจ

“บางคนไปทำงานค่ะ บางคนพักผ่อนอยู่ข้างบน”

“อืม…” แม่ฝู้ลังเลครู่หนึ่ง “พ่อเถียนเถียนอยู่ไหม”

“อยู่ค่ะ อยู่ข้างบน” เจียงสื้อสื้อคิดไม่ถึงว่าเธอจะถามถึงจิ้นเฟิงเฉิน จึงคาดไม่ถึงเล็กน้อย “คุณอยากเจอเขาเหรอคะ”

“เปล่าจ้ะเปล่า”

แม่ฝู้ส่ายหน้า ใจเธอยังค่อนข้างวางไม่ลงแทนลูกชายตัวเอง

ลูกชายของตนก็ดีเยี่ยมเช่นกัน และก็รักสื้อสื้อมาก แต่สุดท้ายก็แพ้ให้จิ้นเฟิงเฉิน

แถมเธอยังเสียลูกสาวแสนดีกับเถียนเถียนหลานที่น่ารักไปด้วย

“คุณหญิง ชาดอกไม้ที่คุณต้องการได้แล้วค่ะ”

แม่บ้านส่งชาที่ชงอย่างดีให้เจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อรับมา หลังจากนั้นก็นำไปวางไว้ตรงหน้าแม่ฝู้ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณแม่คะ นี่คือดอกไม้ที่คุณแม่สามีปลูกเอง ตากชาดอกไม้แห้งด้วยมือตัวเอง คุณลองดื่มดูค่ะว่าชอบไหม”

“ได้จ้ะ”

เมื่อแม่ฝู้จิบไปเบาๆ กลิ่นหอมของดอกไม้ก็กระจายฟุ้งไปทั้งปาก เธอเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ “ดื่มแล้วทั้งหอมทั้งอร่อยมากเลย”

เจียงสื้อสื้อยิ้ม “ถ้าคุณชอบ เดี๋ยวให้คุณเอากลับไปนะคะ”

“ได้เหรอ คุณแม่สามีของหนู…”

“ถ้าคุณแม่สามีรู้ว่าคุณชอบชาดอกไม้ของท่านมาก ต้องดีใจมากแน่นอนค่ะ”

แม้ฝู้ก้มหน้ายิ้มแล้วพูดว่า “แม่สามีหนูเป็นคนดีจริงๆ”

“เป็นอย่างนั้นจริงๆ ค่ะ” เจียงสื้อสื้อครุ่นคิดอย่างจริงจังก่อนจะพูดต่อว่า “ท่านกับคุณเหมือนกันเลยค่ะปฏิบัติต่อฉันเหมือนเป็นลูกสาวแท้ๆ ตอนนั้นถ้าไม่ใช่คุณ เกรงว่าฉันกับเถียนเถียนตอนนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่าอยู่ที่ไหน”

เมื่อพูดถึงเรื่องเมื่อก่อน เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะแสบจมูก ดวงตาแดงก่ำ

แม่ฝู้จับมือของเธอ พูดน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ฉันสิควรจะพูดว่าถ้าไม่ใช่เพราะหนูกับเถียนเถียน ฉันกับคุณพ่อของหนูก็คงจะไม่มีความทรงจำที่ดีอย่างนั้น”

เพียงแต่พวกเขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าช่วงเวลาที่ดีแบบนั้นจะดำเนินต่อไปเรื่อยๆ

มองดูสื้อสื้อที่มีความสุขอยู่ตรงหน้า คลื่นความขมขื่นก็ถาโถมเข้ามาในจิตใจทันที แล้วดวงตาของแม่ฝู้พลันแดงเรื่อ เธอหันหน้าหนียกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไม่สามารถกลั้นได้ หลังจากนั้นจึงฝืนรอยยิ้ม “ตราบใดที่หนูกับเถียนเถียนมีความสุข พวกเราก็วางใจจ้ะ”

“ขอบคุณค่ะคุณแม่”

ทั้งสองยิ้มให้กัน รู้สึกเหมือนกลับไปในช่วงเวลาเมื่อสามปีก่อน

ผ่านไปครู่หนึ่ง เจียงสื้อสื้อถึงได้ระงับอารมณ์เศร้าลงได้ ก่อนจะถามด้วยรอยยิ้มว่า “คุณแม่ฝู้คะ ช่วงนี้ร่างกายคุณเป็นยังไงบ้างคะ แล้วคุณพ่อล่ะ”

“ฉันกับคุณพ่อหนูสุขภาพดีจ้ะ หนูไม่ต้องเป็นห่วงนะ”

“แล้วทำไมคุณมาคนเดียวคะ” ที่จริงเจียงสื้อสื้อไม่กล้าคิดว่าตัวเธอจะมาบ้านตระกูลจิ้นเพื่อเยี่ยมตนเท่านั้น

“เรื่องนี้เอ่อ…” แม่ฝู้ถอนหายใจ แล้วหันหน้าไปมองเธอ “เมื่อหนูกับเถียนเถียนไปจากฝรั่งเศส ฉันคนเดียวก็ไม่มีอะไรทำ คิดถึงเถียนเถียนมากเป็นพิเศษ คุณพ่อของหนูบอกว่าในเมื่อคิดถึงพวกหนูก็ให้มาเยี่ยม”

ให้ผู้สูงอายุกลับประเทศมาเพียงคนเดียวเพื่อมาหาเป็นพิเศษ เจียงสื้อสื้อก็ค่อนข้างรู้สึกผิด “คุณแม่คะ ทำให้คุณกังวลแล้ว”

แม่ฝู้ดึงหน้าตึงทันที แกล้งทำเป็นว่าเธอไม่พอใจ “หนูกับฉันทำไมต้องเกรงใจกันอีก ฉันไม่ชอบใจเลย”

“อย่าสิคะ ฉันรู้แล้วว่าผิดค่ะ” เจียงสื้อสื้อเป็นเหมือนที่เคย ยกมือขึ้นยอมรับผิดอย่างขี้เล่น

แม่ฝู้หัวเราะออกมา “ยัยเด็กคนนี้นี่”

สำหรับเจียงสื้อสื้อนั้นจะว่าไปแล้ว ตลอดมาเธอปฏิบัติต่อคุณพ่อฝู้กับคุณแม่ฝู้เหมือนเป็นพ่อแม่แท้ๆ สามารถพูดได้ว่าหากวันนั้นไม่มีพวกเขาก็จะไม่มีเธอกับเถียนเถียนในวันนี้

นอกจากความกตัญญูรู้คุณแล้ว ก็ยังมีความรู้สึกของความเป็นครอบครัวอย่างมากด้วย

“คุณแม่ ที่จริงฉันก็คิดถึงพวกคุณค่ะ” เจียงสื้อสื้อเอนศีรษะพิงลงบนไหล่เธอ “ฉันคิดถึงอาหารที่คุณทำค่ะ”

“หนูคงจะคิดถึงแค่อาหารที่ฉันทำสินะ” แม่ฝู้แกล้งหยอกล้อเธอด้วยรอยยิ้ม

“ที่ไหนกันคะ ฉันคิดถึงคุณต่างหากค่ะ”

เวลานี้เจียงสื้อสื้อเหมือนเป็นลูกสาวที่กำลังอ้อนแม่

“อยากทานเมื่อไรก็มาหาฉัน ฉันจะทำให้หนูเองจ้ะ”

“ค่ะ”

ทั้งสองคนนั่งกันเงียบๆ สักพัก จากนั้นไม่นานแม่ฝู้ก็พูดอย่างโล่งใจว่า “ตอนนี้ฉันเห็นหนูสบายดี ฉันก็วางใจแล้วจ้ะ”

ถึงแม้ว่าเธอจะแอบเห็นแก่ตัวโดยหวังว่าเธอกับจิงเหวินจะสามารถอยู่ด้วยกันได้ แต่สุดท้ายแล้วทั้งคู่ก็ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้อยู่ดี

มันน่าผิดหวัง แต่ก็โล่งใจที่เห็นเธอมีความสุข

ยิ่งไปกว่านั้น จิงเหวินก็ลบเธอออกไปจากใจแล้วด้วย

ฟังคำพูดของแม่ฝู้ เจียงสื้อสื้อก็ตาแดงอีกครั้ง ครั้งนี้เธอกลั้นไม่อยู่ น้ำตาเอ่อล้นไหลลงมา

เห็นเธอร้องไห้ แม่ฝู้จึงยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้เธอและพูดอย่างหมดหนทางว่า “พอแล้ว ไม่ต้องร้องไห้แล้วเด็กโง่”

เจียงสื้อสื้อสูดจมูก “โอเคค่ะ ฉันไม่ร้องแล้ว”

แม่ฝู้เกลี่ยผมที่ตกลงมาขึ้นทัดหูให้สื้อสื้อ “ความจริงแล้วที่ฉันมาครั้งนี้ก็เพราะอยากมาดูหนูกับเถียนเถียน และก็ยังมีอีกสาเหตุหนึ่งด้วยจ้ะ”

“สาเหตุอะไรเหรอคะ” เจียงสื้อสื้อนั่งตัวตรง มองเธออย่างสงสัย

แม่ฝู้ยิ้มให้เธอ ก่อนจะเปิดกระเป๋าออก แล้วหยิบเอากล่องใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋า

“นี่คือสิ่งที่จิงเหวินแอบส่งกลับบ้านมา เขาให้ฉันเอามาให้เธอ ฉันก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่เขาเขียนจดหมายมาว่ามันเป็นความลับและให้คนแอบส่งมาให้”

แม่ฝู้ยื่นกล่องให้เธอ

“จิงเหวินเหรอคะ”

เจียงสื้อสื้อสงสัยมากว่าในกล่องคืออะไร ถึงได้ทำให้ฝู้จิงเหวินระมัดระวังตัวขนาดนั้น

“หนูเปิดดูสิ”

เมื่อได้ยินดังนั้นเจียงสื้อสื้อจึงเปิดกล่อง ด้านในปรากฏเป็นกล่องยากล่องหนึ่ง

“ยาเหรอคะ” แม่ฝู้รู้สึกแปลกใจมาก “ทำไมจิงเหวินถึงได้ส่งยามาให้หนูล่ะ”

แม่ฝู้ไม่รู้สถานการณ์ของเจียงสื้อสื้อ ดังนั้นจึงไม่รู้ความหมายของลูกชายตัวเอง

ทันทีที่เห็นกล่องยา เจียงสื้อสื้อก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ไม่นานก็ได้สติกลับมา จึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “อาจจะเป็นยาที่เขาวิจัยและพัฒนาออกมาใหม่ค่ะ”