ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 962 การกระทำที่ไม่สมควร
เจียงสื้อสื้อลงมาด้านล่าง เห็นเสี่ยวเป่าและเถียนเถียนนั่งดูการ์ตูนอยู่ในห้องนั่งเล่น อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ จากนั้นปลายเท้าก็มุ่งหน้าไปยังครัว ซ่างหยิงกำลังวุ่นอยู่กับการทำอาหาร
“น้าสะใภ้เล็ก เดี๋ยวหนูช่วยนะคะ”
เจียงสื้อสื้อเดินเข้าไป มองซ้ายมองขวา บอกว่าจะช่วย แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน
เมื่อเห็นท่าทางเก้ๆ กังๆ ของเธอ ซ่างหยิงจึงหัวเราะบอก “ไม่ต้องช่วยหรอก ไปเรียกพวกเขามาทานข้าวเถอะ”
เจียงสื้อสื้อหมุนตัวออกไปอย่างอายๆ ฟางเถิงและฟางยู่เชินกลับมาพอดี
“น้าชายเล็ก พี่ชาย” เจียงสื้อสื้อรีบเรียกเด็กทั้งสองมา บอกกับพวกเขา “เสี่ยวเป่า เถียนเถียน ทักทายตาและน้าชายเล็กสิคะ”
ฟางเถิงและฟางยู่เชินไม่คิดว่าจะเจอเด็กทั้งสองที่นี่ พวกเขาตกใจมาก
“ตาฟางเถิง น้าชายเล็ก”
เด็กทั้งสองทักทายอย่างน่ารัก
“เด็กดี” ฟางเถิงลูบศีรษะเล็กด้วยความเอ็นดู
ฟางยู่เชินอุ้มเถียนเถียนขึ้นมา ใบหน้ารักใคร่อย่างปิดไม่มิด ถาม “เถียนเถียน คิดถึงน้าชายเล็กหรือเปล่า”
“คิดถึงค่ะ” เถียนเถียนตอบท่าทางใสซื่อ เสียงใสจนน่าหลงใหล
“ลุงก็คิดถึงเถียนเถียน” ฟางยู่เชินบีบแก้มของเธอ จากนั้นก้มลงไปมองเสี่ยวเป่า “เสี่ยวเป่า ฉันซื้อเครื่องบินลำใหม่อีกสองสามรุ่น สนใจอยากช่วยลุงประกอบไหม”
เมื่อได้ยิน “เครื่องบินรุ่นใหม่” ดวงตาของเสี่ยวเป่าก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที “ครับ”
“งั้นเดี๋ยวเราทานข้าวเสร็จแล้วไปต่อด้านบน”
เสี่ยวเป่าตอบรับด้วยน้ำเสียงร่าเริง “ครับ”
“น้าชายเล็ก” จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้ามา
ฟางเถิงหัวเราะ “เฟิงเฉินมาแล้ว”
ฟางยู่เชินหันกลับมา นึกถึงเรื่องสำคัญขึ้นมา รีบถาม “น้องเขย ผมอยากคุยอะไรกับคุณหน่อย”
ยังไม่ทันรอให้จิ้นเฟิงเฉินได้ตอบอะไร ก็ได้ยินเสียงซ่างหยิงเอ่ยขึ้นก่อน “ยังจะคุยอะไรอีก มาทานข้าวกันก่อน”
ดังนั้น ฟางยู่เชินจึงบอก “เดี๋ยวทานข้าวเสร็จแล้ว เราขึ้นไปคุยกันข้างบน”
จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า
บนโต๊ะอาหาร คำพูดใสซื่อของเสี่ยวเป่าและเถียนเถียนทำให้ทุกคนหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะดัง บรรยากาศอบอุ่น
และในตอนที่ทุกคนกำลังมีความสุข พ่อบ้านก็รีบวิ่งเข้ามา
“คุณผู้ชาย คุณผู้หญิงครับ คุณชายเย้นซินและคุณชายเย้นชิงมาครับ”
เมื่อได้ยินดังนั้น เจียงสื้อสื้อจึงหันไปสบตากับจิ้นเฟิงเฉิน พวกเขารู้ว่าทั้งสองน่าจะมาเพราะเรื่องเมื่อคืนวาน
แต่ฟางเถิงไม่รู้ จึงมีสีหน้าประหลาดใจ
ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฟางเถิงจึงสั่งให้คนเชิญพวกเขาเข้ามา
“พวกเธอทานไปก่อน ฉันไปดูหน่อยว่ามีเรื่องอะไร”
ฟางเถิงลุกขึ้นเดินออกไป
ไหนเลยเจียงสื้อสื้อจะมีอารมณ์ทานข้าวต่อได้ เธอหันไปพูดกับซ่างหยิง “น้าสะใภ้เล็กคะ รบกวนดูเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนให้ทีนะคะ เดี๋ยวหนูกับเฟิงเฉินจะออกไปดูหน่อย”
ยังไงซะ อีกฝ่ายก็มาหาเธอ ถ้าเธอไม่ยอมไปเจออาจจะทำให้คุณน้าต้องลำบากใจ
“ผมไปด้วย” ฟางยู่เชินบอก
ซ่างหยิงหัวเราะ “พวกเธอไปเถอะ เดี๋ยวฉันดูเด็กๆ ทั้งสองเอง”
รอพวกเขาออกไปแล้ว ซ่างหยิงจึงบ่นเสียงเบา “สองคนนั้นมาทำอะไรเวลานี้”
……
“พี่ ที่นี่เป็นบ้านตระกูลฟาง ถือว่าเป็นบ้านของเราเหมือนกัน เข้าไปเลยก็ได้ ไม่ต้องรอพ่อบ้านหรอก”
ฟางเย้นชิงพูดจบกำลังจะเดินเข้าไป
“เดี๋ยวก่อน” ฟางเย้นซินดึงเขาเอาไว้ “อย่าลืมสิว่าเราไม่ได้อยู่ที่นี่นานแล้ว ตอนนี้เป็นฟางยู่เชินที่อาศัยอยู่ที่นี่”
ความหมายก็คือ อย่าเสียมารยาทให้เขาว่าเอาได้
ฟางเย้นชิงทำได้เพียงถอยเท้ากลับคืน
ตอนนั้นเอง ฟางเถิงก็เดินออกมา มองเห็นพวกเขา เผยรอยยิ้มอบอุ่นออกมา บอก “เย้นซิน เย้นชิง ทำไมถึงได้มาที่นี่ได้ล่ะ”
ฟางเย้นซินยิ้มตอบกลับไป “น้องอยู่ที่นี่ใช่ไหมครับ เราอยากมาหาเธอ”
“อ้อ” ฟางเถิงพยักหน้าตอบ “งั้นเข้ามาสิ”
ฟางเย้นซินและฟางเย้นชิงเดินตามหลังเขาไป
เมื่อมองเห็นฟางเย้นชิง เจียงสื้อสื้อก็กำมือจิ้นเฟิงเฉินแน่น ความหวาดกลัวที่ควบคุมไม่ได้พุ่งเข้ามา
จิ้นเฟิงเฉินก้มลงมองเธอ เขาปวดใจ
เขาไม่เห็นเหตุการณ์ในคืนนั้น เขาก็ไม่กล้าจินตนาการถึงมัน
แต่เขารู้ ฟางเย้นชิงต้องชดใช้สำหรับเรื่องนี้
เพียงเดินเข้าไป ฟางเย้นชิงก็สัมผัสได้ถึงสายตาแหลมคมที่มองมายังตนเอง
เขามองกลับไป พลันสบเข้ากับสายตาเยือกเย็นของจิ้นเฟิงเฉิน หัวใจกระตุกวูบ รีบหลบตาทันที
ฟางเย้นซินสังเกตเห็น มองตามสายตาเขาไป เมื่อมองเห็นจิ้นเฟิงเฉิน เขาจึงพยักหน้าทักทายและยิ้มให้
จิ้นเฟิงเฉินเมินเฉยต่อเขา
แววตาของฟางเย้นซินกระตุก ทว่าใบหน้ายังคงยิ้ม เดินเข้าไปอย่างเป็นธรรมชาติ
“น้อง น้องเขย สวัสดีครับ”
แม้จะไม่ชอบเขามากแค่ไหน ทว่าเจียงสื้อสื้อยังคงตอบกลับเขา “สวัสดีค่ะ”
สำหรับจิ้นเฟิงเฉินนั้น ยังคงนิ่ง
ฟางเย้นซินไม่ใส่ใจ เขาดึงน้องชายของเขาฟางเย้นชิงเข้ามายืนเคียงข้าง “วันนี้ฉันพาเย้นชิงมาขอโทษ”
น้ำเสียงของเขาจริงใจ “เรื่องเมื่อคืนนี้เย้นชิงทำไม่ถูก ฉันหวังว่าน้องจะให้โอกาสเขาได้ขอโทษ”
ขอโทษอีกแล้ว
เจียงสื้อสื้อนึกตลก พวกเขาคิดว่าแค่ขอโทษทุกอย่างก็จบอย่างนั้นเหรอ
“อะชิง ขอโทษซะ” ฟางเย้นซินเอ่ยเสียงเย็น
ฟางเย้นชิงไม่เต็มใจ ทว่าภายนอกแสดงออกมาด้วยท่าทางน่าเชื่อถือ ก้มหน้าลง “น้องสาว ขอโทษนะ ฉันเสียใจกับสิ่งที่ฉันได้ทำลงไป ฉันไม่ควรทำแบบนั้นกับเธอ ได้โปรดให้อภัยฉันสักครั้งด้วยเถอะ”
เจียงสื้อสื้อไม่ได้พูดอะไร
ฟางยู่เชินรู้สึกถึงอะไรแปลกไป จึงถาม “เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น”
เมื่อเห็นว่าเขาไม่รู้เรื่อง ฟางเย้นซินรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “น้องสื้อสื้อไม่ได้บอกพวกคุณเหรอ”
“เปล่า” ฟางยู่เชินส่ายหน้า เขาหันกลับมามองเจียงสื้อสื้อด้วยความสงสัย
เจียงสื้อสื้อยิ้มเย็น ยกยิ้มชี้ไปยังฟางงเย้นชิง บอก “ถามเขาสิ เขาทำอะไรกับฉัน”
ฟางเย้นชิงเม้มริมฝีปากแน่น นิ่งเงียบ
เขาไม่กล้าพูด
เมื่อพูดแล้ว กลัวว่าจะจมน้ำลายตัวเองตาย
เขาไม่พูด ฟางเย้นซินจึงพูดแทน
“เมื่อคืนเย้นชิงทำอะไรที่ไม่สมควรเล็กน้อยกับสื้อสื้อน่ะครับ”
ฟางเย้นซินเปลี่ยนหนักให้เป็นเบา
สีหน้าของเจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงเฉินไม่ค่อยจะดีเท่าที่ควร
“การกระทำที่ไม่สมควรอย่างนั้นเหรอ” ฟางยู่เชินขมวดคิ้วสงสัย
ฟางเย้นซินไม่ได้อธิบายอีก เขามองไปที่เจียงสื้อสื้อ เอ่ยอย่างจริงใจอีกครั้ง “น้อง เย้นชิงสำนึกผิดแล้ว ต่อไปเขาไม่กล้าทำอีกแล้ว หวังว่าครั้งนี้เธอจะให้อภัยเขา”
“เหอะ”
เจียงสื้อสื้อส่งเสียงหยัน “เขามันเดรัจฉาน แม้แต่น้องสาวตัวเองก็ไม่เว้น”
เธอพูดแบบนั้น ฟางเถิงและฟางยู่เชิงที่ยังมึนงงก็เข้าใจในทันที
ประโยคนั้น บางคนอาจไม่เข้าใจ
แต่พวกเขาครอบครัวเดียวกัน รู้จักฟางเย้นชิงเป็นอย่างดี
“เย้นชิง นาย นายกล้า…” ฟางเถิงโมโหจนพูดไม่ออก
ฟางเย้นชิงเกเรมาแต่ไหนแต่ไร ไม่เอาการเอางาน ทำตัวเสเพลไปวันๆ
แต่ไม่คิดว่าครั้งนี้เขาจะทำกับน้องสาวแบบนี้