ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่1311 แด๊ดดี้ หนูคิดถึงแด๊ดดี้

ครั้งนี้ ซ่างกวนหยวนไม่ได้ไล่ตามไปและก็ไม่ได้ขวางเขา

เธอยืนอยู่ที่เดิม ใบหน้าที่แต่งหน้าอย่างวิจิตรงดงามในเวลานี้หม่นมืด

เห็นได้ชัดว่า จิ้นเฟิงเฉินได้รับผลกระทบจากเจียงสื้อสื้อจนเปลี่ยนไป

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ที่เขาจะฟื้นคืนความทรงจำแล้วกลับไปอยู่ข้างกายเจียงสื้อสื้อ

หัวใจของเธอก็เริ่มตื่นตระหนก

ไม่ได้นะ!

เธอไม่ยอมให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นเป็นอันขาด

ซ่างกวนหยวนต่อสายโทรศัพท์ และไม่นานก็มีการรับสาย

“ฉันต้องการยาปริมาณมาก” เธอพูดอย่างไม่อ้อมค้อม

“คุณ…แน่ใจเหรอ?” อีกฝ่ายลังเลเล็กน้อย

ยาที่มีฤทธิ์ทำให้ความจำเสื่อมชนิดนี้ไม่มีในท้องตลาด ทั้งยังเป็นยาต้องห้าม

เมื่อกินแล้วจะส่งผลต่อร่างกาย หากประมาทเพียงเล็กน้อยก็อาจทำให้กลายเป็นผู้บกพร่องทางสติปัญญาได้

ดังนั้นเมื่อซ่างกวนหยวนเอ่ยปากว่าต้องการยาจำนวนมาก อีกฝ่ายจึงอยากยืนยันอีกครั้ง

“แน่ใจ ในสองวันนี้หาทางส่งมาให้ฉันด้วย”

ซ่างกวนหยวนรู้ดีถึงผลข้างเคียงของยามากกว่าใคร แต่ถึงจุดนี้ เธอไม่มีทางเลือกอื่น

ต่อให้จิ้นเฟิงเฉินจะกลายเป็นคนปัญญาอ่อน เธอก็ต้องการให้เขามาอยู่ข้างกายตัวเอง!

……

เมื่อเดินออกมานอกวิลล่า ก็มีคนเข้ามาขวางจิ้นเฟิงเฉินเอาไว้ทันที

“หลีกไป!”

จิ้นเฟิงเฉินตวาดลั่น เขาจ้องไปยังคนตรงหน้าอย่างดุดัน รังสีอำมหิตแผ่ออกมารอบกาย

คนสองคนที่ขวางเขาอยู่พลันตื่นตระหนกแล้วหลีกทางให้เขาอย่างว่าง่าย

จิ้นเฟิงเฉินเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ทั้งสองคนนั้นค่อย ๆ ได้สติกลับมา พวกเขามองหน้ากัน ทำไมถึงรู้สึกว่าคุณชายเฟิงเฉินเปลี่ยนไป?

เมื่อออกมาจากตระกูลซ่างกวน จิ้นเฟิงเฉินก็รู้สึกผ่อนคลายไปไม่น้อย

เขาเดินออกจากเขตวิลล่า โบกรถที่ริมถนนแล้วตรงไปยังบ้านใหญ่ตระกูลฟางทันที

……

เจียงวสื้อสื้อวางโทรศัพท์และถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก แต่วินาทีถัดมาก็ใจหายอีกครั้ง

ซ่างกวนหยวนคงไม่พบอะไรเข้าหรอกใช่ไหม?

ถ้าหากพบการติดต่อของเธอกับเฟิงเฉินเข้าแล้วจะเก็บมือถือให้ไม่ให้เธอติดต่อเฟิงเฉินได้อีกหรือเปล่า!

แต่ก็หวังว่าคงไม่

เจียงสื้อสื้อแอบภาวนาในใจ

ผ่านไปประมาณ30นาที เจียงสื้อสื้อกำลังเล่นเป็นเพื่อนเสี่ยวเป่าและเถียนเถียน ทันใดนั้นซ่างหยิงก็พุ่งเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าแตกตื่น

“สื้อสื้อ เฟิงเฉินกลับมาแล้ว!”

เมื่อได้ยินดังนั้น เจียงสื้อสื้อก็ลุกขึ้นจากพื้นอย่างฉับพลันแล้ววิ่งลงไปข้างล่าง

เขากลับมาแล้ว!

เจียงสื้อสื้อสั่นไปทั้งตัว ฝีเท้าซวนเซก่อนล้มตัวลงไปด้านหน้า

“ระวัง!” จิ้นเฟิงเฉินเร่งฝีเท้าพุ่งมาประคองเธอไว้ได้ทัน

กลิ่นอายสะอาดที่คุ้นเคยโชยเข้าในโพรงจมูก เบ้าตาของเจียงสื้อสื้อพลันแดงเรื่อขึ้นมา

เธออ้าแขนทั้งสองถือโอกาสกอดเอวของเขาไว้ เธอซุกหน้าเข้าในอ้อมกอดของเขาแล้วปล่อยโฮออกมา

จิ้นเฟิงเฉินยืนนิ่งอย่างทำอะไรไม่ถูก มือที่ยกขึ้นมาแข็งค้างอยู่กลางอากาศ

ซ่างหยิงที่จูงเด็กน้อยทั้งสองลงมาข้างล่างก็ได้เห็นฉากนี้เข้าพอดี อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “ยืนบื้ออยู่ทำไมล่ะ? กอดเธอสิ!”

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มอย่างช่วยไม่ได้แล้วกอดเจียงสื้อสื้อตามคำพูด

เมื่อเสี่ยวเป่าและเถียนเถียนเห็นแด๊ดดี้ของตน บนใบหน้าเล็กอ่อนเยาว์พลันปรากฏรอยยิ้มสดใส พวกเขาปล่อยมือของซ่างหยิงและกำลังจะวิ่งเข้าไป

“พวกเธอรอก่อน!” ซ่างหยิงรีบจับทั้งสองเอาไว้ “ให้หม่ามี๊กับแด๊ดดี้ของพวกหนูได้คุยกันหน่อย”

“โอเคฮะ”

เสี่ยวเป่าและเถียนเถียนมองดูจิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อ แล้วเดินไปห้องนั่งเล่นกับซ่างหยิงอย่างไม่เต็มใจนัก

ผ่านไปพักหนึ่ง เจียงสื้อสื้อก็เงยหน้าขึ้นจากอ้อมกอดของจิ้นเฟิงเฉิน สายตาจับจ้องที่สันกรามอันงดงามของเขา เธอสูดจมูกแล้วเอ่ยถาม “นายไม่ได้บอกว่าจะมาพรุ่งนี้หรอกเหรอ?”

เพราะร้องไห้มา เสียงของเธอจึงค่อนข้างแหบแห้ง

จิ้นเฟิงเฉินก้มหน้ามองดวงตาที่ร้องไห้จนแดงของเธอแล้วปวดใจอย่างมาก เขาอดยกมือขึ้นมาช่วยเธอเช็ดน้ำตาไม่ได้ เอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ยัยโง่ ไม่ต้องร้องแล้ว ฉันก็มาแล้วไม่ใช่เหรอ?”

ความอบอุ่นของเขา ทำให้เจียงสื้อสื้อกลั้นน้ำที่รื้นขึ้นมาอีกครั้งอย่างยากลำบาก

เธอผละออกจากอ้อมแขนของเขา ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาแล้วยกยิ้ม “โอเค ฉันไม่ร้องแล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินแย้มยิ้ม “ไม่ร้องไห้ก็ดีแล้ว”

ในตอนนั้นเอง เถียนเถียนก็พุ่งเข้ามากอดขาของเขาเอาไว้

“แด๊ดดี้ หนูคิดถึงแด๊ดดี้”

จิ้นเฟิงเฉินก้มหน้าลง เมื่อเห็นใบหน้าน้อย ๆ ที่น่าสงสารของเถียนเถียน หัวใจก็อ่อนยวบ

เขาคุกเข่าลงแล้วกอดเธอเอาไว้ นิ่งเงียบไปสองวินาทีจึงพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน “แด๊ดดี้ก็คิดถึงหนูนะ”

“จริงเหรอคะ?” เถียนเถียนถามเสียงเจื้อยแจ้ว “งั้นทำไมเด๊ดดี้ถึงไม่กลับมาบ้านเลยล่ะคะ หม่ามี๊ พี่ชายแล้วก็หนูคิดถึงแด๊ดดี้มาก ๆ มาก ๆ เลยนะ!”

เสี่ยวเป่าเองก็เดินเข้ามาแล้วยืนอยู่ตรงหน้าเขา มองเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ

จิ้นเฟิงเฉินยกริมฝีปาก ยิ้มให้เขา

เสี่ยวเป่ากำกำปั้นเล็ก ๆ ของเขาแน่น ดึงน้ำตากลับเข้าไปอย่างสุดชีวิต

แด๊ดดี้เคยพูดไว้ ลูกผู้ชายจะเสียน้ำตาไม่ได้

ดังนั้นเธอจะร้องไห้ไม่ได้ จะร้องไห้ต่อหน้าแด๊ดดี้ไม่ได้

เมื่อเห็นท่าทางอดทนไม่ร้องไห้ของเสี่ยวเป่า จิ้นเฟิงเฉินก็รู้สึกปวดร้าวในใจ เขาพลันรู้สึกว่าตัวเองทำเกินไปจริง ๆ

ถึงจะเสียความทรงจำ ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าเขาคือพ่อของพวกเขาได้

เขาควรจะมาหาพวกให้เร็วกว่านี้

“ขอโทษนะ” จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยเสียงเบา

เจียงสื้อสื้อส่ายหน้า “นายไม่ต้องขอโทษหรอก ฉันกับลูกไม่ต้องการให้นายรู้สึกผิดอะไรทั้งนั้น”

“เอาล่ะ เฟิงเฉินกลับมาได้ก็เป็นเรื่องที่ดี มีความสุขกันหน่อย” ซ่างหยิงพูดขึ้นอย่างทนไม่ไหว

ได้ยินดังนั้น เจียงสื้อสื้อก็แย้มยิ้มออกมา “น้าสะใภ้พูดถูกแล้ว พวกเราต้องมีความสุขกันหน่อย”

ดังนั้นเธอจึงพูดกับเสี่ยวเป่า “ลูกรัก ระหว่างที่แด๊ดดี้ไม่อยู่นี้ ลูกต่อโมเดลไปเยอะแล้วใช่ไหม?”

“อื้ม” เสี่ยวเป่าพยักหน้า

“งั้นลูกไปเอามาให้แด๊ดดี้ดูหน่อยสิจ้ะ”

“ฮะ” เสี่ยวเป่าหมุนตัววิ่งขึ้นข้างบน

ซ่างหยิงตะโกนไล่หลังไป “ช้า ๆ หน่อย ระวังอย่าหกล้มล่ะ”

“แด๊ดดี้ หนูเรียนเต้นรำใหม่ที่โรงเรียนอนุบาลมาด้วยค่ะ หนูเต้นให้แด๊ดดี้ดูดีไหมคะ?”

ไม่รอให้เจียงสื้อสื้อเอ่ยปาก เถียนเถียนก็พูดขึ้นเอง

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มพลางยิ้มหน้า “ดีสิ”

ถึงปากจะตกลงไปแบบนั้น แต่เขาก็หันไปมองเจียงสื้อสื้อโดยไม่รู้ตัว

เจียงสื้อสื้อพลันเข้าใจความหมายของเขาในทันที เธอหัวเราะแล้วพูด “ไปห้องนั่งเล่นกันเถอะ”

เมื่อไปนั่งกันที่ห้องนั่งเล่นเรียบร้อยแล้ว เถียนเถียนก็เดินไปตรงหน้าพวกเขา เธอยกกระโปรงขึ้นแล้วโค้งคำนับ “แด๊ดดี้หม่ามี๊ หนูจะเต้นให้ดูนะคะ!”

เจียงสื้อสื้อกอดแขนของจิ้นเฟิงเฉินอย่างสนิทสนมแล้วเอนตัวพิงเขา

จิ้นเฟิงเฉินเหลือบมองเธอเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ผลักเธอออก นัยน์ตาวาบประกายอ่อนโยน

เถียนเถียนเต้นรำขึ้นมาเหมือนกับผีเสื้อตัวน้อย ๆ

เสี่ยวเป่าแบ่งกันหอบโมเดลหลายชิ้นกับซ่างหยิงเดินเข้ามา

“แด๊ดดี้ นี่คือโมเดลรถยนต์ที่ผมต่อฮะ” เสี่ยวเป่าวางโมเดลที่ประกอบเสร็จแล้วลงบนโต้ะกาแฟทีละชิ้นราวกับกำลังมอบสมบัติล้ำค่า

“พี่คะ หนูยังเต้นรำไม่เสร็จเลยนะ”

เถียนเถียนที่ถูกขัดจังหวะพูดเสียงดังอย่างไม่พอใจ

เสี่ยวเป่าเกาหัวอย่างเก้อเขิน

“เถียนเถียน ลูกเต้นได้ยอดเยี่ยมมาก แม่กับแด๊ดดี้ของหนู้ต่างเห็นกันแล้วล่ะจ้ะ” เจียงสื้อสื้อพูด

“แด๊ดดี้ จริงเหรอคะ?” เถียนเถียนมองไปทางจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “อื้ม ยอดเยี่ยมมากจริง ๆ”

เมื่อได้รับคำชมของจิ้นเฟิงเฉิน เถียนเถียนก็ยิ้มออกมาอย่างร่าเริงทันที เธอโผเข้าสู่อ้อมแขนของเขา

“เถียนเถียนชอบแด๊ดดี้ที่สุดเลย!”

เห็นอย่างนั้น เจียงสื้อสื้อก็อดอิจฉาขึ้นมาไม่ได้ “เถียนเถียน หม่ามี๊น้อยใจนะ ทำไมหนูไม่พูดว่าชอบหม่ามี๊ที่สุดบ้างล่ะ?”