ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่475 กำจัดให้สิ้นซาก

ทันใดนั้นจี้เฉินก็คว้าคอของเธอและพูดขู่: “เจียงนวลนวลฉันจะบอกเธอ ถ้าฉันล้มแล้วเธอเอาเรื่องของพวกเราไปโพนทะนาล่ะก็ ฉันจะให้เธอหายไปจากโลกนี้อย่างไร้ร่องรอย เธอเข้าใจไหม?”

เนื่องจากในช่วงที่ร่วมมือกับเจียงนวลนวล เจียงนวลนวลก็สังเกตเห็นบางอย่างเกี่ยวกับจี้เฉินเช่นกัน

และจี้เฉินก็รู้ถึงการกระทำของเจียงนวลนวลเช่นกัน

แต่เพราะเธอยังมีประโยชน์เขาจึงไม่ลงมือทำอะไรเธอ

ตอนนี้พวกเขาต่างไม่มีผลประโยชน์อะไรกันแล้วจึงไม่ต้องกลัวที่จะแล่เนื้อเถือหนังกัน

มือของจี้เฉินค่อย ๆ กระชับและเจียงนวลนวลยังคงดิ้นรน

“ประธาน…จี้ ฉันรับรอง…จะไม่มีอะไรเล็ดลอด…เพราะฉะนั้นไว้ชีวิต…ฉันเถอะ…”

เจียงนวลนวลร้องขอความเมตตา แต่จี้เฉินดูเหมือนจะไม่ได้ยินและยังคงจับแน่น

ความกระหายเลือดค่อย ๆ ปรากฏในดวงตาของเขาและเจียงนวลนวลรู้สึกหายใจไม่ออก

จนเจียงนวลนวลแทบจะหมดแรงดิ้นรน จี้เฉินจึงได้ปล่อยมือจากเธอ

หลังจากเธอล้มลงกับพื้นอย่างจัง จากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดมือขึ้นมาเช็ดมือ

ประหนึ่งเพิ่งหยิบขยะสกปรกขึ้นมาชิ้นหนึ่ง

เจียงนวลนวลคุกเข่าลงสัมผัสกับอากาศบริสุทธิ์และหายใจไม่หยุด

เมื่อเห็นด้านหลังของจี้เฉิน เจียงนวลนวลก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัวเล็กน้อย

ชายคนนี้คือปีศาจ!

ในสายตาของจี้เฉิน เธอได้เห็นความตายจริงๆ

“เอาคนมาพาเธอออกไป อย่าให้ฉันเห็นเธออีก”

“ครับ ท่านประธาน!”

เมื่อจี้เฉินพูดจบชายร่างกำยำสองสามคนก็เข้ามาคว้าตัวเจียงนวลนวล

ลากออกไปจากคฤหาสน์

ปฏิบัติกับเธอเหมือนกับหมาข้างถนน

เจียงนวลนวลนอนอยู่ข้างถนนเธอไม่มีเรี่ยวแรงเหลือในร่างกาย

เดิมทีคิดว่าครั้งนี้จะเป็นจุดเปลี่ยน คิดไม่ถึงว่าจะต้องตกอยู่ในเงื้อมมือของผู้หญิงคนนั้นเจียงสื้อสื้อ!

เธอไม่ยอม!

เจียงนวลนวลกำมือแน่นและมองไปข้างหน้าด้วยแววตาเหี้ยมโหด

เธอสาบานว่าความทุกข์ทรมานและความอัปยศอดสูที่เธอต้องทนทุกข์ทรมานในวันนี้จะถูกส่งกลับไปยังเจียงสื้อสื้อในอนาคต!

หลังจากความแข็งแกร่งของเธอฟื้นตัวขึ้นเล็กน้อยเจียงนวลนวลก็โซซัดโซเซลุกขึ้นจากพื้น

และนักรถคันหนึ่งกลับที่พัก

ที่แย่ก็คือเจียงนวลนวลพบว่าสัมภาระทั้งหมดของเธอถูกโยนทิ้งอยู่หน้าโถงทางเดิน

เมื่อได้ยินเสียงผู้ชายดังออกมา เจียงนวลนวลก็เกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

เธอรีบเดินไปข้างหน้าก็พบผู้ชายหลายคนอยู่ในห้องและเคลื่อนย้ายของของเธอออกมา

เจียงนวลนวลจึงรีบห้าม “พวกแกจะทำอะไร? นี่มันบ้านฉัน? พวกแกบุกรุกพื้นที่ส่วนบุคคลฉันฟ้องพวกแกได้นะ”

ชายคนหนึ่งหัวเราะและกล่าวว่า: “ขอโทษนะครับคุณเจียง บ้านหลังนี้เป็นของคุณจี้ เขาให้พวกเรามาเก็บของ ถ้าหากว่าคุณมีอะไรไม่พอใจ ปรึกษาเขาได้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้เจียงนวลนวลก็นั่งลงกับพื้น

จะต้องใช้ชีวิตข้างถนนอีกแล้วเหรอ?

ไม่ เธอไม่ต้องการ วันเวลาแบบนั้นต่างจากคนจรจัดอย่างไรกัน?

“คุณครับ ขอทางหน่อย”

ในระหว่างที่เจียงนวลนวลอึ้งอยู่นั้น มีชายคนหนึ่งใช้เท้าเขี่ยเธอ

เจียงนวลนวลมองชายคนนั้นด้วยท่าทางดุร้ายจากนั้นก็หันหลังเดินจากไป

จากที่เคยร่วมมือกับจี้เฉิน การร่วมมือกับเขาต้องเสียเปล่า จนสุดท้ายเขาก็ทำลายทุกอย่างให้สิ้นซาก

เจียงนวลนวลที่เดินอยู่บนถนนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอ้างว้าง

หากไม่มีเรื่องพวกนี้เธอก็คงจะยังเป็นคุณหนูรองแห่งเจียงซื่อกรุ๊ปอยู่

มีเงินที่ใช้ยังไงก็ไม่หมดและไม่มีเรื่องให้เดือดเนื้อร้อนใจ

แต่ตอนนี้สิ่งต่างๆได้เปลี่ยนไปเธอได้แต่ใช้ชีวิตด้วยความวิตกกังวล

เธอไม่กล้ากลับประเทศ ทันทีที่เธอปรากฏตัวที่สนามบินหรือท่าเรือก็คงจะมีตำรวจรอจับเธออยู่

เธอเองก็รู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินใช้เส้นสายเพื่อสืบหาที่อยู่เธอตลอด ดังนั้นเธอตึงไม่กล้าปรากฏตัวในเมืองใหญ่

หากตกอยู่ในมือของจิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ต่างอะไรกับตกนรกทั้งเป็น

‘จ๊อก ๆ’ เสียงท้องร้องดังขึ้น เจียงนวลนวลลูบหน้าท้องแบนราบของเธอ

เธอพึมพำกับตัวเอง: “ลูกน้อย อย่าโทษแม่เลยนะ แม่สัญญาว่ามันแค่ชั่วคราวเท่านั้น สักวันแม่จะทำให้เจียงสื้อสื้อคุกเข่าต่อหน้าแม่!”

ท้องเธอร้องอีกสองครั้ง เจียงนวลนวลเงยหน้าขึ้นมองและในที่สุดก็จับจ้องไปที่ร้านอาหารตรงหน้า

เธอค้นทั่วตัวและพบว่ายังมีเศษเงิน เจียงนวลนวลจึงเดินเข้าไป

ขณะที่เธอกำลังสั่งอาหารจู่ ๆ ก็มีร่างปรากฏขึ้นด้านหลังเธอและจับไหล่ของเธอ

เจียงนวลนวลหันศีรษะและกรีดร้องพยายามที่จะสลัดให้หลุด

แต่ก็ไม่อาจต้านทานความแข็งแกร่งของจื่อเฟิงได้ เธอแทบจะไม่มีแรงต่อสู้ได้เลย

จื่อเฟิงมองหน้าเจียงนวลนวลอย่างเย็นชาแล้วพาตัวเธอไป ร้านอาหารกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

ถึงจะไม่รู้ว่าคนที่จับเธอไปเป็นใคร แต่เจียงนวลนวลรู้ว่าจะต้องเป็นคนของจิ้นเฟิงเฉินแน่