ลูกเขยมังกร - ตอนที่ 464

บทที่ 464 แฟนหนุ่มของฉู่ชีงฉือ

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง หวู่เหวินโป๋ปรากฏตัวขึ้นมาในย่านคนรวยอีกย่านหนึ่งของเมืองจงไห่

เมื่อเทียบกับวิลล่าตุงกง ย่านคนรวยแห่งนี้ตกแต่งได้เรียบง่ายมากกว่า

แต่ระบบรักษาความปลอดภัยของที่นี่ ดีกว่าระบบรักษาความปลอดภัยของวิลล่าตุงกงไม่ต่ำกว่าสิบเท่า

ลำพังแค่จุดเฝ้ายามนอกวิลล่า ก็มีมากว่าสิบจุด

หลังจากเข้าประตูหลักของวิลล่า จะมีจุดเฝ้ายามหนึ่งจุดทุกสามก้าว นกหวีดทุกห้าก้าว

จุดเฝ้ายามที่มีนกหวีดนั้นตรงบริเวณเอวของยาม เห็นได้ชัดว่ามีปืนแนบเอาไว้

ที่นี่คือค่ายของหวู่เหวินเฉิงยิง ปกติแล้ว ที่แห่งนี้เป็นทั้งสำนักงานและบ้านของหวู่เหวินเฉิงยิง

ถึงแม้จะเป็นลูกชายแท้ๆของหวู่เหวินเฉิงยิง แต่หวู่เหวินโป๋เข้ามาที่นี่ ต้องได้รับการตรวจสอบเป็นระดับขั้นตอน ตรวจค้นตัว เมื่อมั่นใจว่าหวู่เหวินโป๋ไม่ได้พกสิ่งของที่เป็นอันตราย ถึงจะปล่อยให้หวู่เหวินโป๋เข้าไป

“พ่อครับ”

หลังจากเดินเข้ามาในห้องรับแขก ท่าทีของหวู่เหวินโป๋ดูมีความเคารพนับถือขึ้นมาไม่น้อย ปกติตอนอยู่ด้านนอก เขาจะเป็นคนที่กร่างและอวดดี แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าพ่อ เขากลับเชื่องเสียยิ่งกว่าสัตว์เลี้ยง

“นั่ง”

หวู่เหวินเฉิงยิงปรายตามองหวู่เหวินโป๋ แล้วพูดเสียงเรียบ

หลังจากหวู่เหวินโป๋นั่งลงบนโซฟา หวู่เหวินเฉิงยิงพูดขึ้นอีก ：“บนโต๊ะมีเอกสาร ดูเอาเอง”

“ครับ พ่อ” หวู่เหวินโป๋พยักหน้าด้วยความเชื่อฟัง ตามด้วยหยิบเอกสารบนโต๊ะขึ้นมาดู

เอกสารเหล่านี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นข้อสรุปที่ได้จากการพูดคุยผ่านทางโทรศัพท์ของเขากับหวู่เหวินเฉิงยิงเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน

เนื้อหาของเอกสาร แน่นอนว่าเป็นข้อมูลเกี่ยวกับเฉินเฟิง

ไม่มีความประหลาดใจใดๆ ตอนที่เห็นข้อมูลแรกของเฉินเฟิง ดวงตาของหวู่เหวินโป๋เบิกกว้างทันที

“ลูกเขยแต่งเข้าบ้าน！”

หวู่เหวินโป๋ตกใจจนแทบไม่สามารถปิดปาก ตีเขาให้ตายเขาก็คิดไม่ถึง คนที่ไม่ใช่คนสามารถใช้มือบีบปืนจนกลายเป็นก้อนเหล็ก ก่อนหน้านี้กลับเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้าน

อีกทั้งยังเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านที่มีชื่อเสียงของเมืองชางโจว

แน่นอน ชื่อเสียงนี้ ไม่ใช่ชื่อเสียงที่ดี แต่เป็นความอื้อฉาวเรื่องเป็นคนไร้ประโยชน์

หวู่เหวินโป๋เก็บความตกใจเอาไว้ แล้วอ่านต่อ

อย่างรวดเร็ว เขาเห็นเรื่องที่เฉินเฟิงทะเลาะทุบตีกับไป๋เหวินซั่วและฉู่ชีงฉือในเวทีเดียวกันที่มหาวิทยาลัย

เมื่ออ่านถึงตรงนี้ ม่านตาของหวู่เหวินโป๋หดเล็กลงอีกครั้ง

ระดับของไป๋เหวินซั่วในวงการ ไม่ได้ต่ำไปกว่าเขาเท่าไหร่

พ่อของไป๋เหวินซั่ว ไป๋เสี้ยวเทียนคือยักษ์ใหญ่ระดับเดียวกับพ่อของเขาหวู่เหวินเฉิงยิง

ในเมืองจงไห่ สองคนนี้ล้วนเป็นนักกระทืบ ที่สามารถทำให้เมืองจงไห่สั่นสะเทือนไปกว่าครึ่งได้

ตามหลักการแล้ว การที่เฉินเฟิงทุบตีไป๋เหวินซั่วต่อหน้าคนนับหมื่นคน อย่างน้อยๆตระกูลไป๋ก็ต้องไปพูดคุยกับเฉินเฟิง

ทว่าสุดท้าย สิ่งที่ตระกูลไป๋ทำคือกักบริเวณไป๋เหวินซั่วสิบห้าวัน

“พ่อครับ ตัวตนลูกเขยแต่งเข้าบ้านของเฉินเฟิงเป็นตัวตนปลอมหรอครับ?” หวู่เหวินโป๋อดไม่ได้ที่จะถาม มีเพียงแค่นี้ถึงจะสามารถอธิบายได้ว่า ทำไมตระกูลไป๋ถึงไม่กล้าหาเรื่องเฉินเฟิง

หวู่เหวินเฉิงยิงส่ายหน้า：“เรื่องที่เขาเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านเป็นเรื่องจริง”

“จริง?” แววตาของหวู่เหวินโป๋ฉายความสงสัย

เมื่อเห็นว่าจนถึงตอนนี้หวู่เหวินโป๋ยังคิดไม่ออก หวู่เหวินเฉิงยิงผิดหวังเล็กน้อย เขาถอนหายใจแล้วพูด：“อ่านต่อไป”

“ครับ พ่อ”

หวู่เหวินโป๋พยักหน้า สายตาของเขาอ่านลงไปด้านล่าง อย่างรวดเร็ว เขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับคฤหาสน์ฉู่ในคืนนี้

ตอนที่เห็นฉู่ชีงฉือรับของขวัญของเฉินเฟิงต่อหน้าทุกคน แล้วมีสีหน้าดีใจนั้น นัยน์ตาของหวู่เหวินโป๋ฉายความโมโหออกมา

เหมือนชายหนุ่มนับหมื่นคนในเมืองจงไห่ ผู้หญิงในฝันของเขา ก็คือฉู่ชีงฉือเหมือนกัน

เพราะถึงอย่างไรฉู่ชีงฉือ เป็นถึงผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบที่สุดในเมืองจงไห่

พื้นหลังครอบครัวที่ไม่เหมือนใคร หน้าตาที่สวยงาม อีกทั้งยังได้รับการเลี้ยงดูสั่งสอนมาเป็นอย่างดี…..

ไม่ว่าจะมองจากจุดไหน ฉู่ชีงฉือล้วนเป็นตัวเลือกในการเป็นศรีภรรยาและแม่ที่ดีของลูก

แต่ว่าตอนนี้ ฉู่ชีงฉือกลับแสดงออกมาว่ารู้สึกดีกับผู้ชายที่เป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้าน

แล้วจะให้หวู่เหวินโป๋ไม่อิจฉาได้อย่างไร?

“เมื่อกี้ ภายในของตระกูลฉู่มีข่าวเล็ดลอดออกมา ลูกอยากฟังไหม?” หวู่เหวินเฉิงยิงพูดเสียงเรียบเฉย

“พ่อครับ เชิญพ่อพูดเลยครับ” หวู่เหวินโป๋สูดลมหายใจเข้า พยายามอดกลั้นความโมโหที่อยู่ในใจ

“เฉินเฟิงคนนั้น ตอนนี้เป็นแฟนหนุ่มของฉู่ชีงฉือ” หวู่เหวินเฉิงยิงพูด

“เป็นไปไม่ได้ ตระกูลฉู่ไม่มีวันยอมให้ชีงฉือคบกับผู้ชายที่เป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านแน่นอน” หวู่เหวินโป๋กำหมัดแน่น ถึงแม้ในเอกสารจะบอกว่าเฉินเฟิงหย่าร้างแล้ว แต่เรื่องที่เขาเคยเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านมันเด่นชัดอยู่ตรงนั้น

ตระกูลที่ยิ่งใหญ่อย่างตระกูลฉู่ ให้ความสำคัญกับเรื่องฐานะที่ทัดเทียม พวกเขาไม่มีวันยอมให้ผู้ชายที่แปดเปื้อน คบกับฉู่ชีงฉือที่เป็นลูกสาวที่แสนภาคภูมิใจอย่างแน่นอน

“คนโง่”

หวู่เหวินเฉิงส่ายหน้า แล้วถอนหายใจ “ทำไมจนถึงตอนนี้ ลูกยังไม่เข้าใจอีก ตัวตนที่แท้จริงของผู้ชายคนนั้น ไม่ใช่ลูกเขยแต่งเข้าบ้าน”

“พ่อครับ ผม”

“ลูกเขยแต่งเข้าบ้าน จะทำให้คุณหนูใหญ่ตระกูลฉู่ชื่นชอบ?”

“ลูกเขยแต่งเข้าบ้าน จะทำให้จิ้งจอกเจ้าเล่ห์อย่างไป๋เสี้ยวเทียนไม่กล้ามีเรื่องด้วย?”

“ลูกเขยแต่งเข้าบ้าน จะสามารถจัดการนักฆ่ามืออาชีพทั้งสามคนที่แกจ้างไปได้โดยไม่เปลืองแรงแม้แต่น้อย?”

หวู่เหวินเฉิงยิงถามสามคำถามติดต่อกันด้วยสีหน้านิ่งเฉย เสี้ยววินาทีคำถามของเขาทำให้หวู่เหวินโป๋หน้าดำหน้าแดง

“หรือว่า เป็นเพราะไอ้บ้านั่นเป็นจอมยุทธ์……”

หวู่เหวินโป๋อยากจะพูดโต้เถียง แต่กลับถูกหวู่เหวินเฉิงยิงขัดจังหวะโดยการหัวเราะในลำคอ：“จอมยุทธ์？”

“บนโลกใบนี้มีจอมยุทธ์อยู่มากมาย แต่จอมยุทธ์ที่สามารถทำให้ตระกูลฉู่ชื่นชม ตระกูลไป๋หวาดกลัวได้ นับไปนับมาก็มีแค่ไม่กี่คน”

“พวกเขาเหล่านั้น ถ้าไม่ใช่คนที่มีระดับสูง ก็ต้องเป็นคนที่มีพื้นหลังครอบครัวที่ยิ่งใหญ่”

“พ่อครับ ความหมายของพ่อคือเฉินเฟิงมีพื้นหลังครอบครัวที่ยิ่งใหญ่? แต่ว่า ดูจากอายุของมันแล้ว ก็พอๆกับผมหนิครับ…….” หวู่เหวินโป๋ยังคงไม่เข้าใจ เขาเคยได้ยินหวู่เหวินเฉิงยิงบอกว่าบนโลกใบนี้มีจอมยุทธ์ แต่เรื่องเกี่ยวกับจอมยุทธ์นั้น เขากลับรู้ไม่มาก

“ไอ้โง่！” ต่อให้หวู่เหวินเฉิงยิงจะนิสัยดียังไง ก็ถูกหวู่เหวินโป๋ทำให้โมโหได้

“ทำไมลูกไม่ลองคิดดูหน่อย เขามีพื้นหลังครอบครัวที่ยิ่งใหญ่?” หวู่เหวินเฉิงยิงเจ็บใจที่ไม่สามารถหลอมเหล็กให้กลายเป็นเหล็กกล้าได้

หวู่เหวินโป๋ทำหน้าเศร้า：“พ่อครับ ถ้าเขามีพื้นหลังครอบครัวที่ยิ่งใหญ่ แล้วทำไมถึงไปเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านละครับ?”

“ใครบอกว่ามีพื้นหลังครอบครัวที่ยิ่งใหญ่แล้วจะไม่สามารถเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านได้?” หวู่เหวินเฉิงยิงพูดตำหนิ

หวู่เหวินโป๋หมดคำจะพูด ปกติคนที่มีพื้นหลังครอบครัวที่ยิ่งใหญ่ ใครจะยอมไปเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้าน?

ถึงอย่างไรถ้าเปลี่ยนเป็นเขา เขาไม่มีวันยอมอย่างแน่นอน

เป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลหวู่เหวิน ยังไม่ดีกว่าหรอ?

เป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้าน ใครจะไปรู้ว่าต้องคอยไปรองรับอารมณ์มากน้อยแค่ไหน

“เขาเป็นคนของตระกูลเฉิน” หวู่เหวินเฉิงยิงถอนหายใจ จากความฉลาดของหวู่เหวินโป๋ ถ้าเขาไม่พูดอะไรเสียหน่อย เกรงว่าเดาทั้งชาติก็คงเดาไม่ได้ ว่าตัวตนที่แท้จริงของเฉินเฟิงเป็นใคร

“ตระกูลเฉิน? ตระกูลเฉินไหนครับ?” หวู่เหวินโป๋นิ่งค้าง

“จะมีตระกูลเฉินไหนอีก？！”หวู่เหวินเฉิงยิงถลึงตาโต

เมื่อเห็นท่าทีของหวู่เหวินเฉิงยิง หวู่เหวินโป๋เฉลียวฉลาดขึ้นมาทันที เขาพูดด้วยความตกใจ：

“ตระกูลเฉินแห่งเมืองยันเจียง？！”

“ถ้าไม่ใช่ตระกูลนี้แล้วจะเป็นตระกูลไหน?”