ลูกเขยมังกร - ตอนที่ 688
Aileen-Novel
หน้าแรก
นิยายทั้งหมด
Advanced
Sign in Sign up
หน้าแรก
นิยายทั้งหมด
นิยายทั้งหมด
วิธีขยายตัวอักษร
BANNER
Sign in Sign up
Hydra888 PANAMA888 lotto432 london168 UFA1919 UFAC4 UFAZEED
Click to Hide Advanced Floating ContentKingdom66Click to Hide Advanced Floating ContentBrazil999Click to Hide Advanced Floating ContentBrazil999
ลูกเขยมังกร – บทที่ 688 เวทีโลก
Home ลูกเขยมังกร บทที่ 688 เวทีโลก
บทที่ 688 เวทีโลก
UPDATE ในวันที่ 12/08/2564 เวลา 00.00 น. จะมีการอัพเดทระบบ
ส่งผลให้ไม่สามารถเข้าเวปไซต์ได้ชั่วคราว หลังจากเวปไชต์เปิดให้ใช้งานอีกครั้ง
รบกวนผู้อ่านทุกท่านล้างแคช Browserที่ท่านใช้ด้วย มิเช่นนั้นนิยายอาจจะแสดงผลผิดพลาดหรือไม่แสดงตอนต่างๆ
**************************
เนื่องจาก ACC Google Drive บินไปหลาย Email
เราจะทยอยไล่แก้ให้ยามว่างอยากให้แก้เรื่องไหนคอมเมนต์ไว้นะคะ
แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
บทที่ 688 เวทีโลก
“อื้ม เฉินเฟิงคนนี้ไม่เลวจริงๆ ความสามารถแข็งแกร่งมาก！”
วิลเลียมหรี่ตาลงเล็กน้อย เขาได้ยินชื่อของเฉินเฟิงมานานมากแล้ว ตัวคนเดียว บุกไปที่ประเทศญี่ปุ่น ช่วยตัวประกัน ในตอนหลังได้ฆ่าผู้แข็งแกร่งที่อยู่บนอันดับเทพ ไม่ธรรมดาจริงๆ
ตั้งแต่ตอนนั้นวิลเลียมก็สั่งให้ยีฟูคาคอยสืบเรื่องของเฉินเฟิง เขามองเฉินเฟิงเป็นคู่แข่งของเขาแล้ว
“ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาองค์กรศิลปะการต่อสู้ระดับโลกส่งข่าวมา จู่ๆการแข่งขันในครั้งนี้ก็เพิ่มจำนวนคนเป็นสองเท่า！”
“ฮ่าๆ ไม่เป็นไร ก็แค่พวกตัวตลกเท่านั้น ต่อให้เป็นคนที่ก่อนหน้านี้ถูกคัดเลือก ก็ไม่เป็นไร การแข่งขันในครั้งนี้ คนพวกนั้นถูกกำหนดให้เป็นตัวประกอบ เพื่อช่วยประดับผู้แข็งแกร่งเท่านั้น！”
คำพูดของวิลเลียมเคล้าไปด้วยความทระนงของเขา จากนั้นพูดต่อ:“ยีฟูคาในอีกไม่กี่วันข้างหน้า เธอสืบเรื่องของเฉินเฟิงให้ละเอียด กองกำลังที่เป็นศัตรูของเขาก็สืบให้ละเอียด ว่ามีศัตรูกองกำลังไหนบ้าง และกองกำลังศัตรูเหล่านี้มีใครบ้างที่เข้าร่วมการแข่งขันในครั้งนี้ รวมถึงประเมินความสามารถของพวกเขามาคร่าวๆ！”
“ค่ะ หัวหน้าใหญ่！”
ยีฟูคารีบตอบตกลง เพียงแต่เธอสงสัยเล็กน้อย ลังเลอยู่พักหนึ่งแล้วถามขึ้น:“หัวหน้าใหญ่คะ จากความสามารถของหัวหน้าใหญ่ ต้องเป็นผู้ชนะในการแข่งขันครั้งนี้แน่นอน ทำไมต้องเปลืองแรงไปสืบเรื่องพวกนี้ด้วย?”
“ไม่มีอะไร ฉันแค่กลัวว่าเฉินเฟิงจะตายเร็วเกินไปก็เท่านั้น！”
จากคำพูดของวิลเลียมสามารถฟังออก ในสายตาของเขาเฉินเฟิงก็เหมือนคนที่ถูกลงโทษสังหาร เพียงแต่ใครจะเป็นคนฆ่าก็เท่านั้น ถ้าสุดท้ายเขาไม่ได้สู้กับเฉินเฟิงสักครั้ง เขาคงเสียใจ
“เข้าใจแล้วค่ะ！”
ยีฟูคาเข้าใจทุกอย่างทันที ด้วยแดนของวิลเลียมการฆ่าคนที่มีชื่อเสียงระดับเดียวกับเขา ถึงจะมีคุณค่า
อเมริกาใต้ ในป่าดึกดำบรรพ์
มีผู้ชายคนหนึ่งแต่งตัวเหมือนคนยุคดึกดำบรรพ์ เดินอยู่ในป่าทึบ
เขาผูกกระโปรงหนัง ซึ่งทำมาจากเสือดาวตัวเต็มวัย ที่ถูกเขาฆ่าแล้วถลกหนังมาใส่
ในมือของเขาถือขวานหินเอาไว้ ทุกย่างก้าวที่เขาเดิน ทำให้กิ่งไม้และต้นไม้ด้านหน้าหัก กลายเป็นทางเท้าที่สามารถเดินได้
ป่าดึกดำบรรพ์ท่ามกลางสายไฟ มีสัตว์ป่ามากมาย แต่ไม่ว่าสัตว์ป่าตัวไหนที่ได้เจอเขาล้วนมีสีหน้าหวาดกลัว รีบหนีไปทันที
ทั้งหมดนี้เป็นเพราะตัวของชายหนุ่มมีรังสีสังหารแผ่ออกมา รังสีสังหารในตัวเขาแทบจะหลอมละลายกลายเป็นจริง ทำให้สิ่งมีชีวิตทั้งหมดต่างตัวสั่นด้วยความเหน็บหนาว
อีกทั้งสัตว์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไวต่อกลิ่นมาก พวกเขาสามารถได้กลิ่นเลือดของสัตว์ประเภทเดียวกันจากตัวของชายหนุ่ม อีกทั้งสัตว์พวกนี้ไม่ใช่ว่าไม่มีไหวพริบแม้แต่น้อย พวกมันเคยเห็นชายหนุ่มฆ่าสัตว์ชนิดเดียวกันจนเลือดนอง
ในมือของชายหนุ่มถือขวานหินเอาไว้ราวกับเป็นเทพสงคราม ทุกที่ที่เขาเดินผ่านไม่มีสัตว์ตัวไหนกล้าขวางหน้า ใช้เวลาไม่นานเขาก็ผ่านป่าดึกดำบรรพ์ เดินออกมา
สิ่งที่เห็นในสายตาคือทุ่งหญ้ากว้างไม่สิ้นสุด ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก้าวเดินไป
บนทุ่งหญ้ามีบ้านไม้มากมาย มองจากที่ไกลสามารถเห็นคนมากมายเดินไปมา บางคนแต่งตัวไม่ต่างจากชายหนุ่ม
ชายหนุ่มเดินไปยังบ้านไม้บนทุ่งหญ้า มีคนเดินผ่านเป็นครั้งคราว เขายิ้มแล้วกล่าวทักทาย บุคลิกของเขาในตอนนี้แตกต่างจากเมื่อกี้มาก
“ปาข่า เมื่อกี้หัวหน้าใหญ่บอกว่า ถ้านายกลับมาเมื่อไหร่ให้รีบไปหาเขา！”
ที่ไกลๆมีผู้ชายคนหนึ่ง มองเห็นปาข่า จึงร้องตะโกนขึ้น
ชายหนุ่มที่ชื่อปาข่าตอบรับ เดินไปยังตรงกลางของบ้านไม้
ตรงกลางมีบ้านไม้สร้างเอาไว้ บ้านหลังใหญ่มาก รอบๆมีกำแพงหินล้อมเอาไว้ แตกต่างจากบ้านที่อยู่รอบๆ ที่นี่คือบ้านของหัวหน้าเผ่า
ปาข่าเดินเข้าไปในห้อง เห็นเพียงด้านบนมีชายชราผมขาวคนหนึ่ง
“ปาข่าน้อมทำความเคารพหัวหน้าใหญ่ ท่านเรียกผมมามีธุระอะไรรึเปล่าครับ?”
ชายชราค่อยๆลืมตาขึ้น ปาข่าไม่กล้ารอช้ารีบโน้มตัวทำความเคารพ
ชายชราคนนี้เป็นหัวหน้าใหญ่ของเผ่า ในทางเดียวกันเขาก็เป็นปู่ของปาข่าด้วย ชายชรามองไปที่ปาข่า แววตาเต็มไปด้วยความรักและภาคภูมิใจ
“เสี่ยวปาข่า ปีนี้หลานอายุยี่สิบสี่ปีแล้ว ถ้าอยู่ในชนเผ่าต่อ ไม่สามารถมองโลกได้กว้างขวาง ถึงเวลาที่จะให้หลานออกไปแล้ว！”
ปาข่าชะงัก แล้วพูดขึ้น:“หัว……ท่านปู่ ท่านปู่จะให้ผมไปที่ไหนครับ?”
“การแข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับโลกในครั้งนี้ จัดขึ้นที่วาติกัน นายเป็นตัวแทนชาวอินเดียนของเราเข้าร่วมการแข่งขัน นายบรรลุถึงระดับหั้วจิ้งชั้นกลางแล้ว ปู่ไม่ขอให้หลานเป็นผู้ชนะ ขอแค่เข้าร่วมการแข่งขันในครั้งนี้ ปู่เชื่อว่าความสามารถของหลานจะพัฒนาขึ้น！”
“ปู่วางใจเถอะครับ ผมจะไม่ทำให้ชาวอินเดียขายหน้า！”
สีหน้าของปาข่าเต็มไปด้วยความมั่นใจ
“ดี！”
ได้ยินคำตอบของปาข่า ชายชรายิ้มร่า แล้วพูดต่อ:“พรุ่งนี้ลุงโอรีของหลานจะไปกับหลาน หลานกลับไปเก็บข้าวของก่อนเถอะ！”
วันที่สองปาข่าตื่นแต่เช้า รออยู่ด้านนอก หลังจากที่ลุงโอรีเตรียมตัวเสร็จ ทั้งสองก็ขี่เสือดาว ออกไปจากชนเผ่า นี่เป็นการออกจากชนเผ่าครั้งแรกของปาข่า เต็มไปด้วยความสนใจต่อโลกด้านนอก
สถานที่แสนไกลแห่งหนึ่ง อียิปต์ ในวิหารโบราณแห่งหนึ่ง
ชายชราสวมชุดคลุมสีดำคนหนึ่ง ในมือถือไม้คฑา นั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาของเขามองไปด้านล่างแล้วพูดขึ้น:“เด็กน้อย พรุ่งนี้พวกนายก็จะออกไปจากที่นี่แล้ว เป็นตัวแทนอียิปต์ของเราเพื่อเข้าร่วมการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับโลก！”
เสียงของชายชราไม่ดัง แต่ทำให้คนรู้สึกไม่สามารถปฏิเสธได้
เป็นจริงตามนั้นเขาเป็นฟาโรห์แห่งอียิปต์ มีชื่อเสียงโด่งดัง ทั้งยังเป็นผู้สืบทอดเพียงคนเดียวของอียิปต์โบราณ ความสามารถของเขาแข็งแกร่งจนไม่อาจเทียบได้ ในประเทศนี้เขาคือเทพ ประชาชนในประเทศล้วนต้องเชื่อฟังคำสั่งของเขา
ด้านล่างของวิหารมีชายหนุ่มคนหนึ่ง เวลานี้หลังจากได้ฟังคำพูดของฟาโรห์ รีบคุกเข่าแล้วไหว้
“น้อมรับคำสั่ง ฟาโรห์ผู้ยิ่งใหญ่！”
ฟาโรห์ยืนขึ้น แววตาของเขามองไปไกล พูด:“พวกเราไม่ได้เข้าร่วมการแข่งขันนี้มาหลายปีแล้ว แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกับอดีตที่ผ่านมา หลังจากจบการแข่งขันอาจจะกระทบเรื่องบางอย่าง ดังนั้นจำเป็นต้องเข้าร่วม สิ่งที่ฉันต้องการจากนายก็คือ ห้ามทำให้ชื่อเสียงของประเทศนี้ต้องป่นปี้！”
“ฟาโรห์ผู้ยิ่งใหญ่วางใจได้ครับ ถ้าหากFedidoไม่สามารถติดอันดับ ยินดีที่จะไม่มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้！”
ชายหนุ่มคุกเข่าอยู่บนพื้น เสียงของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจและความกตัญญู
“ฮ่าๆๆ ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ ขอแค่นายทำสุดความสามารถก็พอแล้ว กลับไปเถอะ เก็บของให้เรียบร้อย แล้วออกเดินทาง！”
เชื่อฟังคำพูดของฟาโรห์ Fedidoรีบลุกขึ้น พยักหน้า จากนั้นเดินออกไปจากวิหาร
ประเทศญี่ปุ่นที่มีทะเลขั้นกลางกับประเทศหวา
พระราชวังแห่งหนึ่งในประเทศญี่ปุ่น ชายหนุ่มสวมชุดซามูไรประเทศญี่ปุ่นกำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น ไม่ขยับเขยื้อนร่างกายแม้แต่น้อย ถ้าไม่มองใกล้ๆ นึกว่าเขานั่งจนกลายเป็นหินไปแล้ว
ข้างตัวชายหนุ่มมีของโบราณแปลกตาวางเอาไว้ มีดที่เปลี่ยนสภาพ มีดเล่มนี้มองดูไม่สะดุดตา แต่กลับเป็นนักดาบอันดับกลางที่มีชื่อเสียงของประเทศญี่ปุ่น
“ครืด！”
ประตูห้องที่ชายหนุ่มอยู่ถูกเปิดออก ชายชราสวมเครื่องแบบทหารคนหนึ่งเดินเข้ามา