ศพ - ตอนที่ 261 เจ้าชายหลงฟา
ตอนที่ 261 เจ้าชายหลงฟา
เพราะว่าเสียงนี้ฟังดูคุ้นหูและโดยเฉพาะอย่างยิ่งเหมือนกับเสียงของเสี่ยวม่าน ผมก็หยุดเดินและมองแล้วมองอีก
หยางเฉ่วที่อยู่ด้านข้างเห็นผมหยุดเดิน ก็เอามือมาสะกิด “ ติงฝาน ที่นี่มันมีอะไรน่าดูกัน ? มีเรื่องด่วนแล้ว พวกเราไม่ต้องรีบไปหรือไง ! ”
ผมได้ยินคําพูดของหยางเฉ่วแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจฟัง
เพราะผมมองผ่านช่องว่างที่มองเห็นได้บางส่วนอย่างคลุมเครือ ก็เห็นตําแหน่งของหญิงสาวที่ถูกล้อมเอาไว้
ถึงแม้ว่ามันจะไม่ชัดเจนมาก แต่ด้านข้างของใบหน้าก็ดูเหมือนเสี่ยวม่านจริงๆ
เสี่ยวม่านเป็นเพื่อนในวัยเด็กและเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของผม ในใจของผมในตอนนี้หนักแน่นมากๆ
ดังนั้นผมต้องการจะดูให้ชัดเจนว่าผู้หญิงคนนั้นใช่เสี่ยวม่านหรือเปล่า
ผมขมวดคิ้วและพูดกับหยางเฉ่วและเหล่าเฟิงทันที “พวกนายไปก่อนเลย ฉันขอไปดูหน่อย ! ”
เมื่อพูดจบ ผมก็เดินไปทางอื่นคนเดียว
ในขณะนี้ มีเพียงเสียงของผู้ชายที่เย่อหยิ่งดังขึ้น “ แฟนเหรอ ? ล้อฉันเล่นน่า ฉันหลงอ่าวเทียนพอใจผู้หญิงคนไหน ใครกันที่มันกล้าคว้าไป ? สาวสวย ที่นี่คนเยอะ มันดูไม่ดีสําหรับเธอ นี่เป็นนามบัตรของฉัน กรรมการบริษัทหลงฟากรุ๊ป เธอจะได้รู้จักและเข้าใจฉันอย่างลึกซึ้ง ในป๋ายตู้ก็มีข้อมูลจริงๆของฉันอยู่
–
อ๋อยังมีอีก Lamborghiniทองคําของฉันจอดอยู่ที่ใต้ตึก ฉันยินดีพาสาวสวยขึ้นรถตลอดเวลา !
ฉันให้หนึ่งคืนหนึ่งแสนแปดหมื่น เธอคิดว่าไง ? ”
ในขณะที่พูด ชายคนนั้นก็ยืนนามบัตรในมือด้วยท่าทางที่หยิ่งยโสและโอ้อวด
แต่ใครจะรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นที่นั่งอยู่ก็มีอารมณ์โมโหเช่นกัน ทันใดนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืนและถือถ้วยบนโต๊ะ
สาดไปที่หน้าของผู้ชายคนนั้นดัง “ ซ่า ”
ชายคนนั้นหลบไม่ทัน ผลสุดท้ายคือใบหน้าของเขาถูกสาดไปด้วยน้ำทั้งหน้า
ผู้คนที่อยู่ด้านข้างก็ตกตะลึง แม้แต่คนที่ถูกสาดน้ำก็ตะลึงงั้นเหมือนกัน
ในเมืองชิงฉือ ใครจะไม่รู้จักหลงฟากรุ๊ป ?
นั่นคือนายทุนยักษ์ใหญ่ในเมืองของพวกเรา เชี่ยวชาญในด้านการลงทุนเงินและให้กู้ยืมเงิน อยากได้เงินก็ต้องได้ มีเส้นมีสายสนับสนุนและมีพวกอันธพาลเป็นลูกสมุน
และหลงอ่าวเทียนก็โด่งดังในเรื่องของความรวย เอ้อระเหยลอยชายไม่ยอมทํางานทุกวัน กินดื่มเที่ยวเล่นการพนันก่อกรรมทําชั่วทุกอย่าง
แล้วใครจะกล้าทําให้เจ้าชายแห่งหลงฟากรุ๊ปไม่พอใจกัน ? เขาไม่ไปรบกวนคนอื่นก็ถือว่าดีแล้ว
แต่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่เพียง แต่ทําให้เขาไม่พอใจ แต่ยังไม่รู้จักรักตัวกลัวตาย กล้าสาดน้ำใส่หน้าของเขาทั้งๆที่มีคนดูอยู่มากมายขนาดนี้ แหกหน้าเขาจนคนรอบๆต้องตกตะลึง
แต่ว่าผมก็ไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านี้ แต่ชั่วพริบตาเดียวที่ผู้หญิงคนนั้นหันมา ผมก็เห็นหน้าเธออย่างชัดเจน
โอ้ว จริงๆด้วย ! ผมจําคนไม่ผิดจริงๆด้วย ไม่ใช่ใครอื่นแต่คือเสี่ยวม่าน
คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าโลกใบนี้มันจะเล็กขนาดนี้ พอมาทานข้าวในเมืองก็เจอกับเสี่ยวม่านเข้าให้ แต่ว่าก่อนที่ผมจะไปปรากฏตัว เสี่ยวม่านก็พูดด้วยความโกรธว่า “ มีเงินมันวิเศษหนักเหรอ ? มีLamborghini มันเยี่ยมนักเหรอ ? ใครจะไปสนใจกัน…”
หลังจากพูดจบ เสี่ยวม่านก็คว้ากระเป๋าแล้วพูดกับผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามว่า “ เสี่ยวหลาน พวกเราไปกันเถอะ !!
พูดจบ เสี่ยวม่านก็จากไปทันที
แต่ว่าเจ้าชายแห่งหลงฟากรุ๊ปที่เช็ดน้ำบนใบหน้าของเขาและในขณะเดียวกันก็พูดด้วยความโกรธ “ หยุด !”
ทันทีที่คําพูดของเขาจบลง ผู้ติดตามทั้งสองก็เข้าไปขวางทางของเสี่ยวม่านและผู้หญิงอีกคนเอาไว้
“ พวกเราจะไปกันแล้ว กรุณาหลีกทาง ! ” เสี่ยวม่านพูดขึ้นอีกครั้ง
แต่เจ้าชายแห่งหลงฟากรุ๊ปกลับไม่สบายใจมากๆ “ ยัยกะหรี่ อย่ามาทําเป็นหน้าไม่อาย !”
“ นายควรไปล้างปากนายให้สะอาดดีกว่า ! ฉันจะไปแล้ว ” เสี่ยวม่านยังคงไม่กลัวและตอบกลับ
เจ้าชายแห่งหลงฟากรุ้ปกําลังอารมณ์เสีย เขาที่ถูกโอ๋มาตั้งแต่เด็กๆ ในวันธรรมดาใครกันที่ไม่ยอมสนองความต้องการของเขา ?
ในเวลานี้เขาที่ถูกหญิงสาวสาดน้ำใส่หน้าในห้องโถงใหญ่ต่อหน้าคนมากมาย ทําให้เขารู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างมาก
บวกกับนิสัยของลูกคนรวยที่ชอบโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ยกฝ่ามือขึ้นหมายจะตบไปที่ใบหน้าของเสี่ยวม่าน
ยังไงเสี่ยวม่านก็เป็นผู้หญิง เมื่อเห็นฝ่ายตรงข้ามจะเข้ามาตบ ก็ตกใจจนผงะและรีบถอยหลังไปหนึ่งก้าว
แต่เธอหลบไม่ทันแล้ว ในตอนที่อีกไม่ช้ามือนั้นจะตบเข้าไปที่ใบหน้าของเสี่ยวม่าน ผมก็เบียดเข้าไปด้านหน้าสุดเอื้อมมือออกไปคว้ามือของเจ้าชายแห่งหลงฟา
มือของผมเหมือนคีมที่แข็งแรงจนทําให้เขาหยุดมือกลางอากาศ จนไปต่อไม่ได้
ทันใดนั้นเสี่ยวม่านก็เห็นฉากนี้ เธอก็ตกตะลึงนิดหน่อย
หลังจากนั้นไม่นานสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อก็ปรากฏออกมา เธอคิดไม่ถึงเลยว่าในเวลานี้จะมีคนยื่นมือออกมาช่วยเธอ
และคนที่ยื่นมือออกมาช่วยเธอ ยังเป็นผมอีกต่างหาก
ผมมองไปที่แววตาที่ประหลาดใจและสับสน ผมยิ้มออกมาเบาๆในขณะเดียวกันก็เอ่ยปากด้วยเสียงเรียบๆ “ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม ? ”
เสี่ยวม่านไม่พูดอะไรและเธอส่ายหัวไปมาเบาๆ
จริงๆแล้วเธอตกใจและหวาดกลัวมาก แต่ในเวลานี้เธอกลับเม้มปากยิ้มด้วยใบหน้าที่ตื่นเต้น
เจ้าชายแห่งหลงฟาพยายามดิ้นรนสองสามครั้งก็พบว่ามือของผมมีพละกําลังมากซะจนเขาดิ้นไม่หลุด
“ ไอ้หนุ่ม แกเป็นใครวะ รีบปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้ ! ไม่อย่างนั้นฉันเอาแกตายแน่ ”
ทันทีที่ผมได้ยิน ผมก็อารมณ์เสียขึ้นมาทันที
ผมจะไปสนใจไอ้เจ้าชายแห่งหลงฟาอะไรพันธุ์นี้ทําไม ? แม้แต่ผีผมก็ปราบมาแล้ว ยังจะกลัวทายาทเศรษฐีที่เอาความไม่ได้อีกเหรอ ?
ผมใช้แรงของมือกระชากไปข้างหน้าด้วยความรุนแรง
ทันใดนั้นก็มีอาการปวดรุนแรงขึ้นอย่างฉับพลัน เจ้าชายแห่งหลงฟาก็ร้องออกมาเหมือนหมูถูกเชือด
“ อ้า ! เจ็บ เจ็บเจ็บ…”
“ ปล่อยมือ รีบปล่อยมือของพี่หลงซะ !”
“ ไอ้หนุ่ม นายรู้หรือเปล่าว่านายกําลังลงมือกับใคร ? นี่เป็นถึงลูกชายของเถ้าแก่แห่งหลงฟากรุ๊ป
นายรีบปล่อยมือซะ ไม่อย่างนั้นนายตายแน่ ! ”
“…..”
เพราะผู้ชายคนนี้อยู่ในมือของผม ลูกสมุนที่ติดตามเจ้าชายแห่งหลงฟาจึงบอกให้ผมปล่อยมือซะ
และไม่กล้าทําอะไรทุ่มบ่าม
ไม่เพียงแต่ผมจะไม่ปล่อยมือ ยังเหยียบไปที่ขาของไอ้หมอนี่และไม่สนใจคําพูดของคนอื่น
“ขอโทษซะ ! ”
ในตอนแรกไอ้หมอนี่ยังหยิ่งทะนง กัดฟันพูด “ ไม่ ไม่ขอโทษ แบบ แบบนั้นฆ่าฉันให้ตายเลยดีกว่า !”
“ แน่ใจเหรอ ? ” ผมพูดด้วยเสียงเรียบๆ และเพิ่มแรงบีบในมือ
เสียง “ คลิ๊ก ” ดังขึ้น ข้อมือของเขาเคลื่อนแล้ว
“ โอ้ย !” หมอนั่นตะโกนขึ้นมาอีกครั้งเหมือนหมูถูกเชือด ในตอนนี้ทุกคนในเหตุการณ์ต่างพากันตกใจและพากันวิพากษ์วิจารณ์
เสี่ยวม่านก็ดึงมือของผมและพูดว่า “ ติงฝาน พอแล้ว ช่างมันเถอะ !”
“ พอเหรอ ? คนแบบนี้สมควรแล้ว บ้านเมืองมีจริยธรรมและศีลธรรม จะมาข่มขู่ผู้หญิงแบบนี้
วันนี้ฉันจะลงโทษเขาเอง ! ”
หลังจากพูดจบ ผมก็พูดกับไอ้หมอนี่อย่างเยือกเย็นหนึ่งประโยค “ ถ้าไม่ขอโทษ ฉันจะหักมือของนายซะ !”
ไอ้หมอนี่เจ็บจนใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาที่โดนข่มขู่และเจ็บปวด ความหยิ่งทะนงก่อนหน้านี้ก็พังทลายหายไป สุดท้ายเขาก็ยอมแพ้ “ ฉันขอ ฉันขอโทษ !”
ตัวของไอ้หมอนั้นสั่นด้วยความเจ็บปวดและค่อยๆมองไปที่เสี่ยวม่านและในที่สุดเขาก็พูดอย่างไม่เต็มใจกับเสี่ยวม่านว่า “ ใช่ ฉันขอโทษ !”
“ พูดให้มันดังๆ ฉันไม่ได้ยิน ! ” พูดไปด้วยผมก็เพิ่มแรงบีบในมืออีก
เจ้าชายแห่งหลงฟาตัวสั่นเทาด้วยความเจ็บปวด แต่เขาก็ยังอดทนตะโกนออกมา “ ฉันขอโทษฉันผิดไปแล้ว !”
เมื่อได้ยิน ผมก็สะบัดแขนอย่างรุนแรงและปล่อยมือของเจ้าชายแห่งหลงฟาทันที
“ พี่หลง พี่หลงเป็นอะไรไหม ? ”
“ พี่หลง ต้องการฆ่าเขาไหม ? ”
“ พี่หลง ผมจะแก้แค้นให้พี่เอง!”
ลูกสมุนที่ติดตามคุณชายแห่งหลงฟาแย่งกันเอ่ยปากและประคองเขาขึ้นมาและอยากจะมีเรื่องกับผม
ผลสุดท้ายก็คือเฟิงเฉิวหานกลับเดินมาที่ด้านข้างของผมด้วยสายตาที่เยือกเย็น พูดด้วยน้ำเสียงหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ “ นายหาจังหวะยืดเส้นยืดสายได้ไม่เลวเลย…”