ศพ - ตอนที่ 342 สกุลเหลียงที่ชายฝั่ง

ตอนที่ 342 สกุลเหลียงที่ชายฝั่ง

พอได้ยินอาจารย์พูดแบบนั้นผมก็ตะลึงไปพักหนึ่ง

สำนักที่ชายฝั่งยังมีตระกูลที่ฝึกเต๋าแบบนี้ด้วยเหรอหรือเหล่าเฟิงก็คือลูกที่พลัดพรากของตระกูลนี้เหรอ

พอคิดถึงตรงนี้ผมก็รีบถามอาจารย์ทันที“อาจารย์เล่าให้ฟังหน่อยซิครับว่าไอ้ตระกูลอะไรนั้นเป็นยังไง! ”

ผมทำหน้าอยากรู้อยากเห็นตอนนี้ผมยังไม่ค่อยเข้าใจเรื่องลัทธิเต๋าเท่าไหร่
สำหรับรูปแบบอำนาจในปัจจุบันมันคลุมเครือมาก

พออาจารย์ได้ยินผมถามแบบนั้นกลับส่ายหน้าเล็กน้อยหลังจากนั้นก็พูดว่า“เรื่องนี้อาจารย์เองก็พูดไม่ค่อยถูกอาจารย์ก็ไม่ค่อยแน่ใจเคยได้ยินเขาพูดมาเท่านั้น”

พอพูดถึงตรงนี้อาจารย์ก็จุดกระบอกสูบยาคู่ใจของเขาสูดเข้าไปหนึ่งครั้งจากนั้นถึงพูดต่อ“ฉันได้ยินมาว่าที่ชายฝั่งเมืองฝูเจี้ยนมีตระกูลเหลียงอยู่ตระกูลหนึ่งตระกูลนี้ฝึกเต๋าบรรพบุรุษเคยไปตั้งรกรากที่ทะเลใต้ระยะหนึ่งต่อมาก็กลับมาอยู่ในประเทศและสำนักที่ชายฝั่งนั้นก็ค่อนข้างมีชื่อเสียงเลยทีเดียว”

“เพราะตระกูลนี้เลี้ยงผีเก่งและช่วงก่อนหน้านี้ในประเทศเกิดนิยมเลี้ยงกุมารขึ้นมาบุคคลสำคัญหลายคนต่างเดินทางนับพันล้ำไปที่สิงคโปร์มาเลเซียประเทศไทยและที่อื่นๆเพื่อเรื่องนี้และก็เพราะเหตุนี้

ตระกูลเหลียงที่เลี้ยงผีอยู่แล้วและยังมาจากทะเลใต้ดังนั้นในช่วงหลายปีนั้นพวกเขาเลยเริ่มมีชื่อเสียงขึ้นในประเทศ…..”

อาจารย์เริ่มเล่าเรื่องที่เขารู้ให้ผมฟังอย่างละเอียด

พอผมได้ยินเรื่องพวกนี้จากปากอาจารย์ผมก็เริ่มรู้จักกับตระกูลเหลียง
อาจารย์บอกว่าในลัทธิเต๋ตระกูลเหลียงค่อนข้างมีชื่อเสียงและยังทำเงินได้มหาศาลจากการเลี้ยงผีเพียงอย่างเดียว

และภายในตระกูลนี้ยังค่อนข้างซับซ้อนวิชาของตระกูลนี้ยังสืบทอดต่อให้กับคนในตระกูลเหลียงเท่านั้น

อาจารย์สงสัยว่าเฟิงเฉิวหานอาจเป็นลูกหลานของตระกูลเหลียง

บางที่อาจเป็นเพราะตอนเด็กๆเหล่าเฟิงตามคนในครอบครัวออกทะเลแล้วเกิดเรืออับปางมา

คนในครอบครัวของเหล่าเฟิงจึงคิดว่าเขาตายแล้วก็เลยไม่ตามหาเขาอีก

แต่เหล่าเฟิงดันได้ไฮโถวเปียวช่วยเอาไว้เจ้าหมอนั้นคงเห็นเขาอายุยังน้อยเหมาะแก่การนำมาทำผีเรือพอดี

ดังนั้นเหล่าเฟิงเลยต้องใช้ชีวิตอนาถอยู่ใต้ท้องเรือกว่าหลายสิบปีจนกระทั่งในปีที่สิบเขาก็ได้โอกาสหนีจากการกุมขังของไฮโถวเปียวได้ต่อมาก็ได้มาเจอกับท่านนักพรตต์และย้ายไปที่ต่างๆแล้วสุดท้ายก็มาอยู่ที่ตำบลชิงฉือของพวกเรา

ผมเงียบไปเล็กน้อยคิดว่าการเดาของอาจารย์ดูสมเหตุสมผลไม่แน่เหล่าเฟิงอาจเป็นลูกหลานตระกูลเหลียงอะไรนั่นจริงๆก็ได้

ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆงั้นเหล่าเฟิงก็แค่ต้องไปพิสูจน์ตัวตนและก็จะได้กลับไปอยู่กับครอบครัวตัวเองใหม่

ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงดีสุดๆไปเลยละผมไม่มีพ่อแม่ตั้งแต่เด็กผมรู้ดีว่าความรู้สึกคิดถึงพ่อแม่มันเป็นยังไง

“ถ้าเป็นแบบนั้นงั้นเดี๋ยวผมจะไปบอกเหล่าเฟิงว่าถ้ามีโอกาสเราจะพาเขาไปที่นั้นด้วยกัน! ”ผมพูด

อาจารย์กลับสูดควันจากกระบอกสูบ“เรื่องนี้เอาไปพูดวันหลังเถอะ! จะเป็นแบบนั้นหรือเปล่าก็พูดยาก

แต่ในเมื่อหาวิธีแยกวิญญาณเจอแล้วงั้นพวกเราก็ต้องรอดูว่าจะหาแก่นหยินแดงได้อีกไหมให้เสี่ยวเฟิงได้กลับมามีชีวิตที่อิสระไม่ต้องผูกติดกับพี่ชายของ
เขาอีก! ”

ผมพยักหน้าเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ตอนนี้ดูเหมือนเราจะทำได้แค่นี้แล้ว

ผมและอาจารย์ยังคุยต่ออีกสองสามประโยคหลังจากนั้นก็มีลูกค้าเข้าร้านแล้วก็ลูกค้าอีกคนเราเลยหยุดคุยกันเท่านั้นแล้วเริ่มต้อนรับลูกค้า

สองสามวันต่อจากนั้นอาการของเหล่าเฟิงและเหล่าฉันก็ฟื้นตัวได้ดีมากและเร็วมาก
ส่วนพี่เฟิงเขาไม่ได้ออกมาอีกเลย

แต่พวกเรารู้ดีตอนนี้พี่เฟิงไม่ต้องให้เหล่าเฟิงใช้ยากระตุ้นออกมาแล้วถ้าเขาจะออกมาก็ออกมาได้เอง

แล้วก็ยังมีเจ้าแมวแก่และยัยแก่องค์กรตาผีก็หายไปเช่นกัน

การปรากฏตัวของพวกเขาเป็นเพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้น

แต่พวกเราก็ไม่ได้ชะล่าใจไม่ดูถูกและประมาทศัตรู

โดยเฉพาะเวลาออกจากตำบลชิงฉือนั่นเป็นสิ่งที่พวกเราต้องระวังเป็นพิเศษ

เพราะตำบลชิงฉือเป็นสถานที่พิเศษตอนนี้ยังมีปู่หลิ่วคอยระวังให้พวกเรามีคนเยอะเลยไม่ต้องกลัวขนาดนั้น

แต่พอออกจากตำบลชิงฉือออกจากระยะของถนนนรก

สาวกของเจ้าองค์กรชั่วนั่นก็จะไม่สนทั้งกฎหมายและศีลธรรมใครจะไปรู้ว่ามันจะลอบโจมตีเราจากข้างหลังหรือเปล่า

ช่วงสองสามวันนี้นอกจากทำงานแล้วพอมีเวลาว่างผมก็ฝึกวิชาและเดินลมปราณ

ด้วยพลังในร่างกายผมตอนนี้หากอยากจะก้าวไปอีกขั้นจะต้องขึ้นไปถึงขั้นเต้าชื่อให้ได้เร็วที่สุด

แต่การฝึกจะต้องใช้เวลาทำทุกอย่างให้เสร็จในคราวเดียวมันเป็นไปไม่ได้ผมเลยต้องพยายามต่อไปเรื่อยๆ

เวลาผ่านไปอีกวันหนึ่งผมเก็บของปิดร้านกำลังจะเอนตัวนั่งเล่นเกมบนโซฟา
แต่ในตอนนั้นเองจู่ๆผมก็ได้รับข้อความหยางเฉวที่เป็นคนส่งมา

มันเป็นข้อความเสียงผมเลยกดฟังทันที“มหาลัยฉันปิดเทอมแล้วพรุ่งนี้นายมาช่วยฉันขนของที่มหาลัยหน่อยนะ! ”

ขนของเรื่องนี้หยางเจ่วบอกกับผมเมื่อหลายวันก่อนแล้วและผมก็ได้ตกลงไปแล้ว

ดังนั้นผมเลยตอบกลับทันที“ได้! เธอจะเดินทางกี่โมง! ”

ข้อความเพิ่งถูกส่งไปแป็บเดียวหยางเฉวก็ตอบกลับมา“รถไฟออกบ่ายสามนายมาตอนเที่ยงก็แล้วกัน! ”

ผมไม่ได้ลังเลอะไรมากนักตอบกลับเธอตรงๆ“ได้! ”

หลังจากพูดจบหยางเฉวยังถามผมเรื่องอาการของเหล่าเฟิงและเล่นเกมกับผมอีกสองตา

เมื่อถึงวันรุ่งขึ้นผมบอกอาจารย์ว่าจะออกไปข้างนอก

พออาจารย์ได้ยินว่าผมจะเข้าเมืองเขาก็เตือนผมซ้ำแล้วซ้ำอีกบอกให้ผมระวังตัวดีๆ

ผมออกไปคนเดียวต้องกลับบ้านก่อนฟ้ามืดจะได้ไม่ตกเป็นเป้าของศัตรู

ในเรื่องนี้ผมรู้ดีอยู่แล้วจึงพยักหน้าตอบรับแล้วหลังจากนั้นก็นั่งรถมาที่มหาลัยศิลปะชิงชานทันที

พอมาถึงหน้ามหาลัยก็เป็นเวลาพักเที่ยงพอดี

ผมโทรศัพท์หาหยางเฉ่วบอกว่ามาถึงแล้ว

หยางเนิ่วได้ยินว่าผมมาถึงแล้วเลยดูดีใจเป็นพิเศษบอกให้ผมรอที่หน้ามหาลัยแป๊บหนึ่งเดี่ยวเธอจะออกมา

ผมวางโทรศัพท์แล้วรอเธออยู่ที่หน้ามหาลัย

แม้มหาลัยจะปิดภาคเรียนแล้วแต่ก็ยังมีนักศึกษาจำนวนมากที่ไม่ได้รีบกลับบ้านทันทีในเวลานี้ยังมีคนเดินเข้าออกหน้ามหาลัยกันอย่างว่าเล่น

เพราะเป็นมหาวิทยาลัยศิลปะจึงมีผู้หญิงค่อนข้างเยอะและยังมีสาวสวยเยอะอีกด้วยแต่น่าเสียดายที่หน้านี้ไม่ได้เป็นหน้าร้อนแต่ละคนต่างใส่ชุดมิดชิดกันทั้งนั้น

ผ่านไปแป๊บเดียวผมก็เห็นหยางเนิ่วออกมา

ข้างๆเธอยังมีเพื่อนอีกคนผมเองก็รู้จักจูจูตัวเอกในเรื่องผีเด็กทารกเมื่อครั้งก่อน

เมื่อเห็นทั้งสองคนออกมาผมก็ฉีกยิ้มทักทายทันที

ไม่รอให้ผมได้พูดทักทายจุที่อยู่ข้างๆหยางเฉวก็โบกมือทักทายผมก่อน“ท่านนักพรตติง! ”

“สวัสดี! ”ผมหัวเราะฮ่าๆ

ทั้งสองคนรีบเดินมาข้างผมอย่างรวดเร็วในเวลาเดียวกันผมก็ได้ยินหยางเนิ่วพูดขึ้นมาว่า“อยากกินอะไร? ฉันเลี้ยงข้าวเที่ยงเอง! ”

หยางเนิ่วใช้น้ำเสียงขี้เล่นหน่อยท่าทางดูใจกว้างมาก

ผมเองก็ไม่เกรงใจ“เมื่อกี้ฉันเห็นข้างมีร้านชาบูแกะอยู่พวกเราไปกินชาบูแกะกันเถอะ! ”

“ดีซิ ดีซิ! ฉันได้ยินเพื่อนบอกว่าร้านนั้นทำอร่อยมากเลยนะ”จะพูดต่อ

หยางเฉวก็ไม่ได้ลังเลพยักหน้ารับทันที

ต่อจากนั้นพวกเราก็เดินมาที่ร้านชาบูเดิมทีพวกเราคิดแค่จะมาหาข้าวเที่ยงกินแค่นั้นแต่แล้วเรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

ทุกครั้งที่ออกมากินข้างนอกบ้านโดยเฉพาะเวลากินข้าวกับพวกผู้หญิงผมจะต้องดวงซวยทุกที่ซิ

เรายังกินชาบูไปไม่ถึงครึ่งก็มีคนเข้ามาหาเรื่องแล้ว….