ศิษย์หลานข้า ระวังอย่าหลงผิด - ตอนที่ 288 ไม่ถดถอย
“พวกท่านนับเป็นเซียนได้อย่างไร!” ถังเฉินโมโหอย่างมาก ภายในใจคุกรุ่นไปด้วยไฟโกรธ เทพเซียนเหล่านี้ไม่เห็นสิ่งมีชิวตในแดนมนุษย์อยู่ในสายตาแม้แต่น้อย
“มนุษย์ธรรมดาคิดจะขัดขวางเรื่องใหญ่ของแดนสวรรค์หรืออย่างไร” สายตาของสิงเย่ไม่แม้แต่จะมองลงไปด้านล่าง เขาพูดกับคนตรงหน้าอย่างเย็นชา “หากพวกเจ้าไม่หลบออกไปอีก อย่าหาว่าข้าจัดการกับพวกเจ้าด้วย” พูดจบพลังอำนาจที่ไม่อาจต้านทานได้หลั่งไหลออกมาจากตัวของเขา
ถังเฉินรู้สึกเพียงร่างกายหนักอึ้งจนแทบจะตกลงจากกลางอากาศอย่างควบคุมไม่ได้ เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะปรับพลังลมปราณภายในร่างกาย ถึงได้ต้านทานพลังของอีกฝ่ายเอาไว้ได้ เฉาซั่วและผู้อาวุโสท่านอื่นสีหน้าไม่สู้ดีนัก บ้างมีเลือดไหนออกมาจากมุมปาก แต่ไม่มีใครก้าวถอยออกไปแม้แต่ก้าวเดียว เพราะว่าพวกเขาถอยไม่ได้ ด้านหลังของพวกเขาคือประชาชนบริสุทธิ์นับแสนคน หากพวกเขาถอยออกไปเพียงก้าวเดียวสิ่งมีชีวิตด้านล่างจะเดือดร้อนไปทั่วทุกหย่อมหญ้า ในฐานะที่เป็นลูกศิษย์แห่งเสวียนเหมินพวกเขามีหน้าที่ปกปักษ์รักษาความเที่ยงตรง พวกเขาไม่อาจถอยได้!
“ถึงแม้ว่าท่านจะเป็นท่านมหาเทพแห่งแดนสวรรค์ แต่ท่านก็ไม่อาจคร่าชีวิตคนเช่นนี้ได้!”
สีหน้าของสิงเย่ดำลงทันที พลังบนตัวหลั่งไหลออกมามากขึ้น “ดื้อรั้น! เจ้าคิดว่าเสวียนเหมินมีเทพเซียนไม่กี่คนจะสามารถต่อต้านแดนสวรรค์ได้หรือ ฮึ! ข้าเป็นท่านมหาเทพแห่งอุดรสวรรค์ เหตุใดจึงต้องไว้หน้าเซียนผู้ต่ำต้อยในบูรพาสวรรค์พวกนั้น” สีหน้าของเขาเย็นลง สายตาปรากฏแรงอาฆาตขึ้นมาทันที “ในเมื่อพวกเจ้าดื้อรั้นหาที่ตาย ข้าจะทำตามคำขอของพวกเจ้า”
พูดจบเขาโบกมือให้เหล่าเทพเซียนด้านหลัง “กำจัดมดเหล่านี้เสีย ก่อนจะเข้าดินแดนลับ!”
“ขอรับ!” เหล่าเทพเซียนหลายสิบคนตอบรับอย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะพุ่งตรงไปยังฝ่ายถังเฉิน
เหล่าผู้อาวุโสต่างตกใจ ความโกรธภายในใจยิ่งคุกรุ่น คนแห่งแดนสวรรค์ไร้ยางอายเช่นนี้เชียวหรือ ในเวลาหนึ่ง พวกเขารู้สึกเพียงไฟโกรธสุมอก พลางหยิบอาวุธวิเศษออกมาพุ่งตรงเข้าไปอย่างไม่สนใจอะไร ปะทะก็ปะทะ ก็แค่หนึ่งชีวิต เสวียนเหมินไม่เคยกลัว!
ทันใดนั้นกลางอากาศปรากฏแสงกลคาถานับสิบขึ้นมา พร้อมทั้งลวดลายยันต์ที่เต็มท้องฟ้า ส่องแสงหลากหลายสีขึ้นมากลางอากาศ
ตอนแรกสิงเย่ไม่ได้สนใจลูกศิษย์เสวียนเหมินเหล่านี้ เพราะพวกเขาเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาเท่านั้น แต่พวกเขาเป็นถึงเทพเซียนแห่งแดนสวรรค์ แต่ผ่านไปเพียงชั่วครู่ เขากลับพบว่าเรื่องราวไม่เป็นไปดั่งที่เขาจินตนาการเอาไว้ ลูกศิษย์เสวียนเหมินเหล่านั้นนอกจากไม่ถูกบดขยี้แล้ว ยังไม่มีแนวโน้มพ่ายแพ้อีกด้วย
เทพเซียนที่เขานำพามาครั้งนี้ ส่วนใหญ่ล้วนมีกำลังระดับอรหันต์ อีกทั้งยังมีเซียนระดับสูง มนุษย์ธรรมดาเพียงหลายสิบคน อย่าว่าแต่เทพเซียนหลานสิบคน แม้จะมีเพียงคนเดียวก็สามารถจัดการได้ เพียงแค่หนึ่งเค่อผ่านไป ฝ่ายเซียนกลับไม่มีทีท่าจะว่าชนะแม้แต่น้อย
คนแห่งเสวียนเหมินสิบกว่าคนนั้น ถึงแม้ทุกคนจะได้รับบาดเจ็บ แต่พวกเขาไม่ถอยไปแม้แต่ก้าวเดียว พวกเขายังคงขวางระหว่างเหล่าเทพเซียนและหมอกฟ้าเอาไว้
“เกิดอะไรขึ้น” สิงเย่ตกตะลึงมองดูคนของตนเองที่ถูกรั้งเอาไว้ “มนุษย์ธรรมดา เหตุใดจึงมีกำลังเช่นนี้” พวกเขารับมือกับอรหันต์ได้
ไม่!…ไม่เพียงแต่รับมือได้ อีกฝ่ายมีเพียงสิบกว่าคน แต่คนที่เขาส่งออกไปมีราวสามสิบกว่าคน
“อาวุธของพวกเขา…” สิงเหิงที่อยู่ด้านข้างผงะไปเช่นเดียวกัน นางกวาดมองทุกคนอย่างละเอียด ก่อนที่สายตาจะจับจ้องไปยังดาบยาวบนมือของคนเหล่านั้น “อาวุธสวรรค์! พวกเขาใช้อาวุธสวรรค์”
ท่านมหาเทพอุดรสวรรค์มองไป พบว่าอาวุธที่อยู่บนมือของลูกศิษย์เสวียนเหมินกำลังประกายพลังเซียนสีขาวออกมา อีกทั้งระดับอาวุธยังไม่ต่ำ เขานึกบางอย่างได้ สายตาของเขายิ่งเต็มไปด้วยความเสียดสี
“เหล่าเซียนในบูรพาสวรรค์ช่างโอบอ้อมอารี แม้แต่อาวุธสวรรค์เช่นนี้ก็ยอมมอบให้มนุษย์โลกล่าง” เขาคิดว่าตนเองหาสาเหตุที่มนุษย์ธรรมเหล่าเหล่านี้รับมือกับเหล่าเทพเซียนได้ เซียนทั้งสิบเจ็ดของบูรพาสวรรค์มีผู้ที่เชี่ยวชาญด้านการหลอมอาวุธ อาวุธสวรรค์เหล่านี้ต้องเป็นฝีมือของพวกเขาแน่
เขาหันไปมองทางเข้าของดินแดนลับด้านล่าง ราวกับไม่อาจอดทนรอได้อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงมองไปยังเทพเซียนคนหนึ่งด้านข้าง “หยวนฉาน ไปช่วยพวกเขา รีบจัดการเสีย”
“ขอรับ ท่านมหาเทพ!” เทพเซียนผู้นั้นตอบรับ ก่อนจะเข้าร่วมสงครามการต่อสู้
ผู้คนที่กำลังต้านการโจมตีของเหล่าเทพเซียนต่างรู้สึกถึงพลังร้อนระอุพุ่งตรงเข้ามา ทันใดนั้นบริเวณตรงหน้าปรากฏเป็นทะเลเพลิง ในเวลานั้นราวกับจุดเปลวเพลิงไปทั่วทั้งท้องฟ้า พวกเขาไม่อาจประคองร่างกายของตนเองได้ นาทีถัดมาล้วนหล่นลงจากกลางอากาศ จากนั้นบนท้องฟ้ายังมีใบมีดที่ก่อตัวจากพลังลมปราณพุ่งตรงมายังพวกเขา
“ระวัง!” ถังเฉินตะโกนเตือน ความสามารถของอีกฝ่ายแตกต่างจากเหล่าเทพเซียนสามสิบกว่าคนนั้นอย่างมาก มันเป็นความสามารถที่รองจากท่านมหาเทพเท่านั้น!
ถังเฉินคิดจะหลบใบมีดเหล่านั้น แต่มันมีจำนวนมากเกินไปไม่อาจหลบหลีกได้ทัน เวลาผ่านไปไม่นานทุกคนต่างได้รับบาดเจ็บพวกเขาจึงทำได้เพียงหยิบยันต์ป้องกันออกมาใช้ สิ่งที่แย่ไปกว่านั้นคือพลังที่อยู่บนกลางอากาศนั้นทำให้การเคลื่อนไหวของพวกเขาถูกควบคุม
“อาจารย์ถัง พวกเราวางค่ายกล…” ในขณะที่เฉาซั่วกำลังเสนอให้วางค่ายกลต่อต้านพลังของอีกฝ่าย แต่ยังพูดไม่ทันจบ ทะเลเพลิงตรงหน้าแหวกออกอย่างกะทันหัน ร่างหนึ่งพุ่งตรงออกมาจากด้านใน
“ระวัง!”
แต่ไม่ทันการเสียแล้ว เฉาซั่วหลบไม่ทันก่อนจะรู้สึกว่ามีบางสิ่งทะลุผ่านหน้าอกไป เทพเซียนที่เรียกทะเลเพลิงออกมาเมื่อกี้ปรากฏขึ้นตรงหน้าของเขา ในมือของอีกฝ่ายกระชับดาบในมือแน่นก่อนจะดึงออกจากหน้าอกของเขา
“เจ้าสำนักเฉา!” ถังเฉินสะบัดดาบใส่เทพเซียนที่พัวพันตนเองอยู่ ก่อนจะบินไปทางนั้น แต่เขาเห็นเพียงเฉาซั่วที่ล่วงหล่นลงไปจากกลางอากาศราวกับว่าวที่สายขาด
เทพเซียนที่ชื่อหยวนฉานเห็นเขาเหมือนกัน ร่างของอีกฝ่ายจู่โจมเข้ามาทันที ไฟโกรธภายในใจของถังเฉินยิ่งคุกรุ่น กลคาถาในมือส่งออกไปอย่างไม่ลังเล
ทันใดนั้นแสงของกลคาถาสว่างขึ้นอีกครั้ง แต่อีกฝ่ายรวดเร็วอย่างมาก กลคาถาของถังเฉินยังไม่ทันได้ต้องตัว อีกฝ่ายก็หลบหลีกไปได้เสียก่อน แต่ร่างกายของตนเองกลับปรากฏบาดแผลจำนวนไม่น้อย ความเร็วในการจู่โจมของอีกฝ่ายรวดเร็วยิ่งขึ้น หลายครั้งที่เขาหลบไม่ทัน
“กลคาถาไม่เลว!” หยวนฉานพูดด้วยน้ำเสียงดูถูก “แต่ว่า…ยังไม่พอ!”
พูดจบเขาเรียกใบมีดพลังบมปราณขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะจู่โจมไปยังอีกฝ่าย ถังเฉินห่างจากอีกฝ่ายใกล้เกินไป ไม่มีเวลาหลบหลีก ถึงแม้จะมียันต์ป้องกัน แต่เขาก็ยังคงได้รับบาดเจ็บไปทั่วทั้งร่างกาย ชุดนักพรตบนตัวเปื้อนไปด้วยสีเลือด
ถังเฉินรู้ว่าตนเองประคองไว้ได้ไม่นาน พลังลมปราณภายในร่างกายเหลือไม่มากแล้ว ผู้อาวุโสทั้งหลายที่รับมือกับเหล่าเทพเซียนเหลือเพียงแค่ถังอี้พ่อของตน และผู้อาวุโสอีกท่าน
หยวนฉานยกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะส่งสายตาสิ้นสุดให้อีกฝ่าย “ขวางทางท่านมหาเทพต้องตาย!” พูดจบ ร่างของเขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ดาบยาวในมือพุ่งตรงไปยังหน้าอกของอีกฝ่ายด้วยความเร็วสิบเท่าของครั้งก่อน
ในขณะที่ดาบนั้นกำลังจะทะลุผ่านหน้าอก ดาบยาวกลับหยุดชะงักลงบริเวณด้านหน้าของอีกฝ่ายราวครึ่งนิ้ว มือข้างหนึ่งของถังเฉินจับดาบเอาไว้ ก่อนจะเผยรอยยิ้มให้เขา “ข้าว่าไม่แน่!”
หยวนฉานผงะ สีหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ เป็นไปได้อย่างไรทั้งที่เมื่อกี้อีกฝ่ายตามความเร็วของตนเองไม่ทันสักครั้ง เหตุใดจึงจับดาบของตนไว้ใจ ภายในใจของเขาเกิดความตื่นตระหนก
เห็นเพียงแต่ถังเฉินหันหน้า ก่อนจะตะโกนเสียงดัง “ท่านพ่อ! ตอนนี้!”