สตรีแกร่งตระกูลไป๋ - ตอนที่ 1054 ไป๋ชิงอวี๋

ตอนที่ 1054 ไป๋ชิงอวี๋

ได้ยินไป๋ชิงเหยียนกล่าวเช่นนี้เซียวหรงเหยี่ยนยิ่งรู้สึกผิดมากกว่าเดิม

ขอบตาของชายหนุ่มร้อนผ่าวขึ้น เขายกมือของไป๋ชิงเหยียนขึ้นจุมพิตเบาๆ จากนั้นกล่าวเสียงเบา

“อาเป่าไม่ต้องเป็นห่วง วันที่ลูกของเราคลอดออกข้าจะมาอยู่เคียงข้างอาเป่า จับมืออาเป่าแน่นเหมือนวันนี้แน่นอน!”

“วันที่ลูกคลอดคือวันที่สายตาของคนทั้งแคว้นต้าโจวล้วนจับจ้องมาที่ข้า ท่านจะมาปรากฏตัวได้อย่างไรกัน” ไป๋ชิงเหยียนหัวเราะออกมาเบาๆ “ท่านไม่จำเป็นต้องกังวลถึงเพียงนี้ ให้ความสำคัญกับส่วนรวมเป็นหลักเถิด”

ไป๋ชิงเหยียนลูบท้องของตัวเองเบาๆ เดิมทีนางคิดว่าเด็กคนนี้มาเกิดในเวลาที่ไม่เหมาะสม

ทว่า ตอนนี้เมื่อคิดดูอีกทีแล้ว การมาเกิดของเด็กคนนี้ทำให้มู่หรงเหยี่ยนและมู่หรงลี่ยอมถอยให้หนึ่งก้าว ถือเป็นเรื่องนี้มาก

สองแคว้นยอมถอยกันคนละก้าว ร่วมแรงร่วมใจต่อต้านกองทัพช้าง วันหน้าเมื่อจัดการซีเหลียงได้แล้ว สองแคว้นค่อยมาตัดสินผลแพ้ชนะด้วยระบอบการปกครองของแต่ละแคว้น นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับชาวบ้านและทหาร

การได้ยินข่าวที่เซียวหรงเหยี่ยนเดินทางมาบอกทำให้ไป๋ชิงเหยียนโล่งใจไปอีกเปราะหนึ่ง สำหรับนางแล้วนี่คือของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดในปีนี้เลย

ไม่ใช่ว่าต้าโจวกลัวการทำสงครามกับต้าเยี่ยน ทว่า ไป๋ชิงเหยียนสงสารชาวบ้าน โชคดีที่ต้าเยี่ยนมีจักรพรรดิอย่างมู่หรงลี่ที่รักและสงสารชาวบ้านเช่นเดียวกัน

เซียวหรงเหยี่ยนก้มหน้าจุมพิตบริเวณหัวคิ้วของไป๋ชิงเหยียน ลูบแผ่นหลังของหญิงสาวเบาๆ ฝ่ามือใหญ่วางทาบลงบนหน้าท้องของหญิงสาว

“ข้าจะหาวิธีให้ได้! กล่าวกันว่ายามสตรีคลอดบุตรคือการยื่นเท้าไปยังปรโลกหนึ่งข้าง ในเวลาเช่นนั้นข้าจะมาอยู่ข้างกายเจ้าให้ได้ มีอีกเรื่องที่ข้าอยากให้อาเป่ารับปากข้า อย่าไปออกรบที่สนามรบหากยังไม่ได้คลอดลูกออกมาได้หรือไม่”

ไป๋ชิงเหยียนเงยหน้าขึ้นสบตาดวงตาดำขลับของเซียวหรงเหยี่ยน “ข้ารู้…”

เมื่อเห็นใบหน้าเกลี้ยงเกลางดงามไร้ที่ติซึ่งสะท้องแสงไฟภายในห้องของไป๋ชิงเหยียน เซียวหรงเหยี่ยนยกมือลูบเส้นผมดำขลับของไป๋ชิงเหยียนเบาๆ อย่างอดไม่ได้ ชายหนุ่มไล้นิ้วมือไปที่ริมฝีปากของหญิงสาว ก้มหน้าจุมพิตอย่างแผ่วเบา กลัวว่าตัวเองจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้ชายหนุ่มจึงทำเพียงกอดหญิงสาวที่รักไว้แนบอกเท่านั้น

ร่างกายของเซียวหรงเหยี่ยนมีรัศมีบางอย่างที่ทำให้คนที่อยู่ใกล้รู้สึกสงบและหลงใหล ทั้งๆ ที่แววตาของชายหนุ่มราบเรียบ ทว่า คนมองกลับรู้ถึงถึงความรู้สึกดุดันและเกรี้ยวกราดที่ซ่อนอยู่ในแววตา

ไป๋ชิงเหยียนมองใบหน้าที่ดูคมคายมากกว่าเดิมของเซียวหรงเหยี่ยน หญิงสาวรู้สึกสงสารชายหนุ่มขึ้นมาทันที “ท่านผอมลง…”

เซียวหรงเหยี่ยนบีบมือของไป๋ชิงเหยียน กระซิบข้างใบหูของหญิงสาว

“เป็นเพราะคิดถึงอาเป่ามากเกินไป”

น้ำเสียงทุ้มมีเสน่ห์และไอร้อนลมหายใจของเซียวหรงเหยี่ยนเป่ารดใบหูของไป๋ชิงเหยียน ใบหูของหญิงสาวแดงระเรื่อขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้

เมื่อเห็นไป๋ชิงเหยียนกะพริบตาปริบๆ เซียวหรงเหยี่ยนโอบเอวของหญิงสาวเข้ามาแนบชิดมากกว่าเดิมอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป เซียวหรงเหยี่ยนก้มหน้าประทับจูบลงบนริมฝีปากของหญิงสาว จูบครั้งนี้ลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ ฝ่ามือหนาของชายหนุ่มลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังของไป๋ชิงเหยียน

เปลวไฟในตะเกียงที่วางอยู่บนโต๊ะส่งเสียงปะทุขึ้นมาเล็กน้อย ไป๋ชิงเหยียนรีบเบนหน้าหนีจุมพิตของเซียวหรงเหยี่ยน

เซียวหรงเหยี่ยนไม่ได้ฝืนบังคับหญิงสาวต่อ หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเขาคงควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ ชายหนุ่มจุมพิตลงบนหัวคิ้วของหญิงสาว จากนั้นเลื่อนไปยังดวงตาทั้งสองข้าง ชายหนุ่มโอบหญิงสาวมากอดไว้แนบอกอีกครั้ง พยายามควบคุมจังหวะลมหายใจของตัวเอง “ข้าไม่สามารถอยู่ในวังหลวงนานได้…”

“ข้าเข้าใจ ข้าดีใจมากที่วันนี้ท่านสามารถมาที่นี่ได้” ไป๋ชิงเหยียนกล่าว

“นี่คือของขวัญวันเกิดของเจ้า…” เซียวหรงเหยี่ยนล้วงหยิบหยกขาวที่แกะสลักเป็นรูปเสืออย่างประณีตออกมาจากอก “ข้าเตรียมตั้งแต่ปีที่แล้ว ทว่า มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายจึงเสียเวลาไปบ้าง ในที่สุดข้าก็แกะสลักเสร็จทันวันเกิดอาเป่าในปีนี้จนได้”

ไป๋ชิงเหยียนเกิดปีขาล

เสือหยกขาวตัวนี้ไม่เพียงเนื้อดี สิ่งสำคัญที่สุดคือบนศีรษะของเสือขาวมีกลีบดอกไม้สีเทาประดับอยู่ คนทำทำอย่างตั้งใจราวกับว่ากลีบดอกไม้สีเทาเป็นลายส่วนหนึ่งบนตัวเสือขาวจริงๆ เซียวหรงเหยี่ยนตามหาหยกขาวชนิดนี้อยู่นานกว่าจะได้มาครอบครอง

ไป๋ชิงเหยียนรับเสือหยกขาวมาดูอย่างละเอียด งานแกะสลักของเสือหยกขาวตัวนี้ประณีตกว่าปิ่นปักผมที่เซียวหรงเหยี่ยนมอบให้นางครั้งก่อนมากนัก เห็นได้ชัดว่าเซียวหรงเหยี่ยนตั้งใจฝึกฝนมาก…

เป็นดังที่ไป๋ชิงเหยียนคิดจริงๆ เซียวหรงเหยี่ยนทำหยกเสียไม่รู้ตั้งกี่ก้อนกว่าจะเริ่มลงมือแกะสลักเสือหยกขาวตัวนี้ให้ไป๋ชิงเหยียน

“ต้าเยี่ยนมีเรื่องต้องทำมากมาย แค่วันเกิดเท่านั้น…ท่านไม่จำเป็นต้องใส่ใจถึงเพียงนี้!” ไป๋ชิงเหยียนถือเสือหยกขาวไว้ในมือ หญิงสาวชอบใจจนวางไม่ลง

“ของขวัญวันเกิดที่มอบให้อาเป่าต้องทำด้วยมือของข้าเท่านั้น จะมอบให้เจ้าส่งเดชได้เช่นไร” เซียวหรงเหยี่ยนวางมือลงบนหน้าท้องของไป๋ชิงเหยียน

“พ่อไม่สามารถอยู่ข้างกายท่านแม่และเจ้าได้ เจ้าต้องรักท่านแม่ของเจ้าให้มาก อย่าทรมานท่านแม่ของเจ้านะ…”บราวนี่ออนไลน์

ดวงตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของไป๋ชิงเหยียนสะท้อนแสงไฟจนเห็นชัดเจน

เซียวหรงเหยี่ยนอยู่ในวังหลวงนานไม่ได้ ชายหนุ่มอยู่เป็นเพื่อนไป๋ชิงเหยียนแค่ครึ่งชั่วยาม จากนั้นจึงออกจากวังไปพร้อมทูตของต้าเยี่ยนซึ่งถือสัญญาพันธมิตรไปด้วยอย่างอาลัยอาวรณ์

เมื่อเซียวหรงเหยี่ยนจากไป ไป๋ชิงเหยียนนั่งมองเสือหยกขาวที่เซียวหรงเหยี่ยนมอบให้อยู่ใต้แสงไฟ หญิงสาวหยิบป้ายหยกจักจั่นออกมาจากถุงเงินซึ่งแขวนอยู่ที่เอวตลอดเวลาออกมาวางรวมกับเสือหยกขาว ไป๋ชิงเหยียนนึกถึงเหตุการณ์ในชาติที่แล้วตอนที่เซียวหรงเหยี่ยนมอบป้ายหยกจักจั่นสีขาวให้นางใช้หนีเอาตัวรอดขึ้นมา

ไป๋ชิงเหยียนหยิบป้ายหยกจักจั่นขึ้นมาลูบอย่างแผ่วเบา จากนั้นหยิบบันทึกของจีโฮ่วออกมาอ่านต่อ

ท่ามกลางแสงไฟที่วางอยู่บนโต๊ะหนังสือ ป้ายหยกจักจั่นซึ่งอยู่ในมือของไป๋ชิงเหยียนสะท้อนแสงไฟสีส้มนวลจนสว่างเรืองรองราวกับถูกเคลือบด้วยแสงสว่างอีกชั้น เป็นภาพที่งดงามมาก

บัดนี้วังหลวงของหรงตี๋ที่อยู่ไกลออกไปเป็นพันลี้จากต้าโจวเพิ่งผ่านสงครามนองเลือดไป เหล่าทหารกำลังเก็บกวาดซากศพและเลือดสดให้เรียบร้อย

ไป๋ชิงอวี๋นั่งอยู่บนบัลลังก์ของอ๋องแห่งหรงตี๋ คราบเลือดติดอยู่บนหน้ากากเขี้ยวสีเขียวของไป๋ชิงอวี๋ สองมือของชายหนุ่มกำดาบยาวแน่น ปลายดาบจรดอยู่บนพื้นวัง ไป๋ชิงอวี๋มองไปทางอ๋องแห่งหรงตี๋ที่ถูกหลูผิงคุมตัวให้นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยตัวสั่นเทาและกำลังด่าทอเขาไม่หยุด

“ข้าเป็นคนให้เกียรติยศแก่เจ้า! เป็นคนให้โอกาสเจ้า! ทุกคนบอกข้าว่าเจ้าคือหมาป่าที่เลี้ยงไม่เชื่อง ไม่มีทางภักดีต่อเจ้านาย ทว่า ข้าเชื่อใจเจ้าถึงเพียงนี้ เจ้ากลับตอบแทนข้าเช่นนี้เองหรือ!” อ๋องหรงตี๋ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดตลาดลั่น

“ดังนั้นข้าจึงต้องขอบใจความมั่นใจของท่าน นับจากนี้เป็นต้นไปหรงตี๋จะกลายเป็นสนามม้าของต้าโจวของข้า” ไป๋ชิงอวี๋กล่างสำเนียงหรงตี๋ได้ชัดเจนมาก ชัดจนเมื่อกล่าวคำว่าต้าโจวของข้าออกมาจึงทำให้อ๋องแห่งหรงตี๋ตกตะลึงไปทันที

“เจ้า…เจ้าว่าอันใดนะ!” อ๋องแห่งหรงตี๋ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน “เจ้าไม่ใช่คนหรงตี๋! เจ้าคือผู้ใดกันแน่!”

แสงไฟในตำหนักส่องสว่างราวกับเป็นเวลากลางวัน ไป๋ชิงอวี๋ลุกขึ้นยืนช้าๆ เขามองไปทางอ๋องแห่งหรงตี๋จากที่สูง “ข้าคือน้องชายแท้ๆ ของจักรพรรดินีแห่งต้าโจว คุณชายห้าไป๋ชิงอวี๋แห่งตระกูลไป๋”

อ๋องหรงตี๋เบิกตาโพลง “ไม่! เป็นไปไม่ได้! เจ้ากล่าวสำเนียงหรงตี๋ได้ชัดถึงเพียงนี้ เจ้าจะคือคนต้าโจวได้อย่างไรกัน! เจ้าโกหกข้า เจ้าโกหกข้า!”ฐณษซฯื

สำหรับหรงตี๋แล้ว พวกเขาให้เคารพคนที่แข็งแกร่งกว่า อ๋องแห่งหรงตี๋ถูกแทนที่ แม้เขาจะรู้สึกโกรธแค้น เจ็บใจที่ไป๋ชิงอวี๋ทรยศเขา เขายังพอรับได้ ทว่า หากไป๋ชิงอวี๋คือคนต่างแคว้น เขาดูคนไม่ดี เขาจะกลายเป็นคนบาปของหรงตี๋ขึ้นมาทันที

“เจ้าโกรธที่ข้าข่มขื่นเด็กซูมู่ผู้นั้นหรือโกรธที่ข้าไม่ยอมไว้ชีวิตสหายของเจ้าทั้งที่เจ้าขอร้องข้าจึงโกหกข้าใช่หรือไม่! เจ้าโกหกข้าเพราะอยากแก้แค้นให้พวกเขา อยากให้ข้านอนตายตาไม่หลับใช่หรือไม่! เจ้าคือคนหรงตี๋ หากเจ้าอยากได้ตำแหน่งอ๋องข้าจะยกให้เจ้า ทว่า เจาจะยกให้ต้าโจวไม่ได้เด็ดขาด!” อ๋องแห่งหรงตี๋หวาดเสียงดังลั่น