สตรีแกร่งตระกูลไป๋ - ตอนที่ 1245 สะเพร่า

ตอนที่ 1245 สะเพร่า

หากข้างกายของนางมีสายลับที่คนในครอบครัวส่งมานางก็คงปล่อยให้เขาจับตาดูต่อไปเช่นเดียวกัน

เซียวหรงเหยี่ยนให้เยว่สือนำจดหมายมาให้นางตอนนี้ ทว่า นางกลับไม่ฝากจดหมายให้เยว่สือนำกลับไปให้ชายหนุ่ม เยว่สือกลับไปด้วยความโกรธของนางเท่านั้น นี่คือสิ่งที่นางต้องการแสดงให้ไทเฮาเห็น

เยว่สือคือคนที่เก็บความลับไม่อยู่ หากนางบอกความจริงทุกอย่างกับเยว่สือนางกลัวว่าเยว่สือจะกลับไปพร้อมความดีใจจนสายลับของไทเฮาซึ่งอยู่ข้างกายเซียวหรงเหยี่ยนเกิดสงสัยขึ้นมา

สิ่งที่ไทเฮาแห่งต้าเยี่ยนต้องการคือการที่นางและเซียวหรงเหยี่ยนแตกคอกัน หากตอนนี้มู่หรงลี่เสนอเรื่องการแข่งขันด้วยระบอบการปกครองขึ้นมา หากเซียวหรงเหยี่ยนแสร้งทำเป็นคัดค้าน ไทเฮาจึงจะไว้วางใจมอบหมายให้เซียวหรงเหยี่ยนเป็นคนจัดการเรื่องนี้

แม้ในราชสำนักต้าเยี่ยนจะมีขุนนางที่ไม่พอใจต้าโจว ทว่า หากต้าโจวยกทัพไปประชิดชายแดนต้าเยี่ยนจริง ขุนนางที่กล้าสนับสนุนให้ต้าเยี่ยนทำสงครามกับต้าโจวคงมีไม่มาก เพราะความสามารถของสองแคว้นยังแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด

ที่สำคัญครั้งนี้ต้าเยี่ยนเป็นคนผิด สองแคว้นยังทำสัญญาเป็นพันธมิตรกันอยู่ ต้าเยี่ยนทรยศต้าโจวจนต้าโจวสูญเสียอย่างหนัก น้องชายและน้องสาวของจักรพรรดินีแห่งต้าโจวถูกซีเหลียงจับตัวไป จักรพรรดินีแห่งต้าโจวจึงทิ้งลูกน้อยที่เพิ่งคลอดบุกไปยังซีเหลียงด้วยความโกรธราวกับคนขาดสติ เห็นได้ชัดว่านางอยากทำลายล้างซีเหลียงและต้าเยี่ยนมากเพียงใด

ยิ่งต้าโจวแสดงออกว่าอยากกำจัดต้าเยี่ยนมากเพียงใดราชสำนักต้าเยี่ยนก็จะยิ่งอยากสงบศึกกับต้าโจวมากเท่านั้น

ต่งซื่อเข้าใจความหมายที่ไป๋ชิงเหยียนต้องการสื่อ นางพยักหน้าเล็กน้อย “ทว่า ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เหตุใดเจ้าต้องออกเดินทางไปซีเหลียงจริงๆ ด้วย เจ้าปล่อยข่าวให้ซีเหลียงเข้าใจว่าเจ้าจะเดินทางไปก็พอแล้ว”

“ในเมืองหลวงมีสายลับของซีเหลียงและต้าเยี่ยนอยู่ไม่น้อยเจ้าค่ะ” ไป๋ชิงเหยียนกุมมือต่งซื่อไว้หลวมๆ “แสดงละครต้องแสดงให้สมจริง ข้าจำเป็นต้องเดินทางออกไปจากเมืองจริงๆ เจ้าค่ะ มีเพียงการทำเช่นนี้สายลับของซีเหลียงและต้าเยี่ยนจึงจะส่งข่าวไปยังแคว้นของพวกเขาเจ้าค่ะ”

“เจ้า…”

ต่งซื่ออยากเกลี้ยกล่อมก็ได้ยินไป๋ชิงเหยียนกล่าวต่อ

“ผู้อื่นไม่รู้ฐานะของอาเหยี่ยน ทว่า ท่านแม่ทราบดีนี่เจ้าค่ะ” ไป๋ชิงเหยียนเอ่ยถึงนามของเซียวหรงเหยี่ยนออกมาเบาๆ ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นเล็กน้อย “ตอนที่ข้าถูกซีเหลียงล้อมอยู่ในเมืองเจียงจือ อาเหยี่ยนทิ้งโอกาสการบุกโจมตีอวิ๋นจิงก่อนต้าโจวย้อนกลับมาช่วยเหลือข้าทั้งๆ ที่ตัวเองได้รับบาดเจ็บหนักอยู่ เขาเร่งเดินทางมาช่วยข้าทั้งวันทั้งคืนโดยไม่หยุดพักทั้งๆ ที่ตัวเองไข้ขึ้นสูง เขาเคยถามข้าว่าตอนที่ข้าถูกล้อมอยู่ในเมืองเจียงจือเคยนึกถึงลูกของพวกเราบ้างหรือไม่ เขาบอกว่าหากข้าและลูกเป็นอันใดไปเขาก็คงมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้เช่นเดียวกัน ข้าเชื่อเขาเจ้าค่ะท่านแม่!”

ต่งซื่อได้ยินน้ำตาจึงไหลพรากออกมา

ไป๋ชิงเหยียนไม่เคยลืมว่าอาเหยี่ยนเคยกล่าวว่านางไม่สนใจเขา เขาบอกว่าหากเขาและน้องๆ ของนางถูกศัตรูล้อมในเวลาเดียวกันเขาขอให้นางไปช่วยเหลือน้องๆ ของนาง กล่าวว่านี่คือทางเลือกและคำขอร้องจากเขาเพราะเขาไม่อยากเป็นคนที่ถูกทิ้งคนนั้น!

“ท่านแม่ อาเหยี่ยนคือสามีของข้า คือคนในครอบครัวของข้าเช่นเดียวกัน คำกล่าวของเขาทำให้ข้าสงสารเขา ข้าไม่คิดมาก่อนเลยว่าคนที่ทะนงอย่างเขาจะกลายเป็นยอมคนถึงเพียงนี้เพราะข้า ข้าสาบานกับตัวเองนับตั้งแต่วันนั้นว่าจะไม่นำให้ตัวเองหรือลูกของข้าไปเสี่ยงอันตรายอีกเพื่อเขาเจ้าค่ะ!” ไป๋ชิงเหยียนมองไปทางต่งซื่อ น้ำตาของนางไหลพรากไม่ขาดสาย “ดังนั้นท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะเจ้าคะ ข้าจะออกเดินทางจากเมืองหลวงทางประตูทิศใต้ เมื่อเดินทางไปถึงเมืองถัดไปข้าจะลอบเปลี่ยนรถม้ากลับมาอยู่ไฟต่อที่จวนไป๋ จากนั้นให้หลูผิงนำองครักษ์เดินทางต่อไปยังซีเหลียงเจ้าค่ะ”

ตอนที่รู้ว่าอาอวี๋และเสี่ยวชีตกอยู่ในอันตรายไป๋ชิงเหยียนโมโหมากจริงๆ นางอยากเดินทางไปช่วยอาอวี๋และเสี่ยวชีด้วยตัวเองที่ซีเหลียง! คิดแม้กระทั่งให้ต้าโจวขวางกองกำลังหลักของต้าเยี่ยนไว้ จากนั้นบุกไปทำลายล้างต้าเยี่ยนที่แคว้นของพวกเขา ทว่า นางรู้ดีว่านั่นเป็นการกระทำที่โง่เขลาและขาดสติมาก!

การทำสงครามคือหนทางสุดท้ายที่ไม่ควรถูกนำมาพิจารณาเป็นวิธีการแรก

ที่สำคัญถึงแม้ไทเฮาจะมีความผิด ทว่า อาเหยี่ยนและมู่หรงลี่พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้สองแคว้นรวมเป็นหนึ่งด้วยสันติวิธี ไป๋ชิงเหยียนไม่ควรพาลโกรธอาเหยี่ยนและมู่หรงลี่ไปด้วย

เมื่อไป๋ชิงเหยียนอ่านจดหมายจบและรู้ว่าเป็นแผนซ้อนแผนของอาอวี๋ น้องชายของนางไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายจริงๆ เสี่ยวชีอาจถูกจับตัวไปยังอวิ๋นจิง ไป๋ชิงเหยียนจึงวางใจลงมาก นางแสร้งแสดงปฏิกิริยาตอบสนองเรื่องนี้อย่างรวดเร็ว นางโมโหใส่เยว่สือ…แสดงให้ไทเฮาเห็นในสิ่งที่นางอยากเห็นมากที่สุด

ต่งซื่อใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาให้ไป๋ชิงเหยียน “เอาเถิด แม่รู้แล้ว ไม่ต้องร้องไห้แล้ว! เจ้าเพิ่งคลอดลูกนะ เจ้าไม่ต้องห่วงแม่จะให้พ่อบ้านเหาเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อย เจ้าจะได้อยู่ไฟอย่างสบายใจที่จวนไป๋ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงอาอวี๋กับเสี่ยวชี อาฉีกับพวกจิ่นซิ่วล้วนได้รับการอบรมสั่งสอนจากท่านปู่และท่านอาของเจ้า พวกเขาต้องช่วยอาอวี๋กับเสี่ยวชีได้แน่นอน!”

ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้า นางไม่เพียงเชื่อใจอาฉี จิ่นซิ่ว อาเจวี๋ย เสี่ยวอู่และเสี่ยวลิ่วเท่านั้น นางยังเชื่อใจอาเหยี่ยนสามีของนางอีกด้วย

อาเหยี่ยนรู้ว่าน้องๆ ของนางมีความสำคัญกับนางมากเพียงใดดังนั้นนางเชื่อว่าอาเหยี่ยนต้องช่วยน้องๆ ของนางออกมาได้อย่างแน่นอน

วันที่หนึ่ง เดือนสาม รัชศกหยวนเหอปีที่สอง ตอนที่จักรพรรดินีแห่งต้าโจวประสูติโอรสและธิดาออกมาเกิดนิมิตหมายอันดีทางธรรมชาติขึ้น ท้องฟ้ากลายเป็นสีม่วงอมทองครอบคลุมทั่วทั้งอาณาจักร

เมื่อเหล่าขุนนางใหญ่ทราบว่าฝ่าบาทประสูติองค์ชายและองค์หญิงฝาแฝดออกมาจึงต่างมารอฟังประกาศข่าวดีจากไทเฮาอยู่หน้าตำหนักใหญ่

ทว่า เมื่อขุนนางใหญ่เดินทางมาถึงในวังหลวงกลับได้รับรายงานว่าฝ่าบาทอ่อนเพลียจนสลบไปแล้ว เมื่อจัดขบวนสำหรับเดินทางไปซีเหลียงเสร็จเรียบร้อยฝ่าบาทจะเดินทางไปซีเหลียงทันที ขุนนางทุกคนหน้าเปลี่ยนสีทันที

ขุนนางฉลาดเดาได้ว่าที่ไป๋ชิงเหยียนจะเดินทางไปยังซีเหลียงทั้งๆ ที่เพิ่งคลอดลูกออกมาเช่นนี้เป็นเพราะรายงานสถานการณ์รบที่เพิ่งถูกส่งมา

คุณชายห้าและคุณหนูเจ็ดหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยดังนั้นฝ่าบาทจึงไม่อยากเสียเวลารอฟังข่าวอยู่ที่นี่แม้แต่สักครู่เดียว

เมื่อหลู่จิ้นได้รับรายงานว่าไป๋ชิงเหยียนให้คนขี่ม้าเร็วนำข่าวเรื่องที่นางตกจากหลังม้าจนต้องคลอดก่อนกำหนดหลังจากได้รับรายงานว่าคุณชายห้าและคุณหนูเจ็ดหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยและเรื่องที่นางจะเดินทางไปยังซีเหลียงด้วยตัวเองหลังจากคลอดลูกเสร็จไปรายงานที่ซีเหลียงก่อน หลู่จิ้นจึงเข้าใจจุดประสงค์ของไป๋ชิงเหยียนในทันที

คุณชายห้าและคุณหนูเจ็ดถูกซีเหลียงจับตัวไปแล้ว หากตอนนี้จักรพรรดินีแห่งต้าโจวอย่างไป๋ชิงเหยียนให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากเท่าใดซีเหลียงก็จะยิ่งดูแลตัวประกันทั้งสองคนนี้ดีเท่านั้น

ไม่นานหลู่จิ้นก็ได้รับรายงานว่าไป๋ชิงเหยียนสั่งให้คนจัดทัพไปประชิดชายแดนต้าเยี่ยน หญิงสาวออกคำสั่งว่าหากต้าเยี่ยนมีความเคลื่อนไหวใดๆ ให้บุกโจมตีทันที หลู่จิ้นยังรู้เรื่องคนส่งจดหมายของอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนถูกด่าและไล่ออกจากวังหลวงอีกด้วย

เขารู้สึกว่ามีสิ่งใดไม่ชอบมาพากล เขาถูมือซึ่งอยู่ในแขนเสื้อขุนนางกว้างไปมาอย่างใช้ความคิด เขารู้ว่าเรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำบางอย่าง

หลู่จิ้นพอเข้าใจว่าจักรพรรดินีแห่งต้าโจวของพวกเขาเป็นคนเช่นไร นางไม่มีทางตัดสินใจอย่างวู่วามเช่นนี้เพียงเพราะความโมโหแน่นอน เรื่องนี้มีเบื้องลึกเบื้องหลังอย่างนั้นหรือ

ทันทีที่ราชโองการฉบับนี้ถูกประกาศออกไป สงครามระหว่างต้าโจวและต้าเยี่ยนจะยิ่งใกล้ปะทุขึ้น

เว่ยปู้จิ้งเสนาบดีกรมการคลังเริ่มเครียดขึ้นทันที เขาสอดมือไว้ในแขนเสื้อเช่นเดียวกับหลู่จิ้นพลางขมวดคิ้วแน่น เขากำลังคำนวณเรื่องเสบียงอาหารและเงินในท้องพระคลัง