สตรีแกร่งตระกูลไป๋ - ตอนที่ 1255 ช่วยคนสุดกำลัง

ตอนที่ 1255 ช่วยคนสุดกำลัง

เมื่อเซียวหรงเหยี่ยนรู้ว่าไป๋ชิงเหยียนทำลงไปทั้งหมดเพราะต้องการให้พี่สะใภ้ไทเฮาแห่งต้าเยี่ยนเลิกทำให้เขาลำบากใจเพราะนางเข้าใจว่าไป๋ชิงเหยียนแตกหักกับเขาเพราะน้องชายแล้ว เมื่อเซียวหรงเหยี่ยนรู้ว่าไป๋ชิงเหยียนทำทุกอย่างเพื่อปูทางสำหรับวันที่สองแคว้นรวมเป็นหนึ่ง ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามาในใจของเซียวหรงเหยี่ยนทันที

เดิมทีพี่สะใภ้ของเขาควรเป็นคนที่เขาไว้ใจมากที่สุด ทว่า ตอนนี้เขาและภรรยากลับต้องมาแสดงละครตบตาให้คนที่พี่สะใภ้ส่งมาจับตาดูเขาได้เห็น

ไป๋ชิงเหยียนบอกให้เซียวหรงเหยี่ยนดูแลตัวเองให้ดีเพื่อนางกับลูก อย่าปล่อยให้ตัวเองบาดเจ็บ พยายามแสดงละครว่าพวกนางแตกหักกันจริงต่อหน้าไทเฮาแห่งต้าเยี่ยนให้สมจริงที่สุด

เมื่ออ่านถึงตรงนี้เซียวหรงเหยี่ยนหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างอดไม่ได้

ไป๋ชิงเหยียนเอ่ยถึงเยว่สือในช่วงท้ายของจดหมาย นางบอกว่าครั้งนี้นางทำให้เยว่สือเสียใจ ทว่า แม้เยว่สือจะเป็นคนมีวรยุทธเก่งกาจแต่เขาเป็นคนใสซื่อเกินไป เขาแสดงความรู้สึกทุกอย่างผ่านทางสีหน้าของตัวเองดังนั้นนางจึงปิดบังไม่ให้เยว่สือรู้เรื่องนี้ นางกำชับให้เซียวหรงเหยี่ยนบอกให้เยว่สือควบคุมสีหน้าและอาการของตัวเองให้ดี

เซียวหรงเหยี่ยนอ่านจดหมายของไป๋ชิงเหยียนซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายรอบ เขารู้สึกเหมือนก้อนหินก้อนใหญ่ที่กดทับอยู่ในใจของเขาถูกยกออกไปแล้ว เขาดีใจที่ไป๋ชิงเหยียนเชื่อว่าเขาจะช่วยไป๋ชิงอวี๋ออกมาได้

“นายท่าน…คุณหนูใหญ่บอกว่าอย่างไรบ้างขอรับ” เยว่สือเอ่ยถามเสียงเบา

แม้เซียวหรงเหยี่ยนจะไม่อยากทำลายจดหมายฉบับนี้ ทว่า เขาเก็บมันไว้ไม่ได้ เขาลูบลายมือของไป๋ชิงเหยียนในจดหมายเบาๆ อีกครั้ง จากนั้นจุดไฟเผาจดหมายด้วยตัวเอง เสร็จแล้วจึงหันไปกล่าวกับเยว่สือ “เจ้าต้องทำเหมือนข้าไม่ได้รับจดหมายฉบับนี้ ควรทำสิ่งใดก็ทำตามเดิม อย่าให้ผู้อื่นจับพิรุธได้เด็ดขาด!”

เยว่สือพยักหน้า “นายท่านไม่ต้องเป็นห่วงขอรับ องครักษ์ไป๋สั่งข้าไว้แล้วขอรับ”

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังสนทนากันอยู่ องครักษ์ลับที่เซียวหรงเหยี่ยนส่งไปสืบข่าวในเมืองอวิ๋นจิงในคืนวันที่ไป๋ชิงอวี๋ถูกจับตัวไปก็กลับมารายงานพอดี

“นายท่าน!” องครักษ์ลับซึ่งร่างเปียกโชกสวมเสื้อคลุมที่สหายมอบให้คุกเข่าอยู่หน้ากระโจมของเซียวหรงเหยี่ยนโดยที่น้ำยังคงหยดจากเสื้อผ้าไม่หยุด

เซียวหรงเหยี่ยนเห็นจึงรีบลุกขึ้นพลางเอ่ยสั่งเยว่สือ “ไปนำเตาผิงและเสื้อผ้าแห้งมา!”

องครักษ์ลับลุกขึ้นยืนเตรียมทำความเคารพอีกครั้ง ทว่า ถูกเซียวหรงเหยี่ยนห้ามไว้ก่อน “ไม่ต้องมากพิธี”

ในกระโจมของเซียวหรงเหยี่ยนไม่มีเตาผิง การจุดเตาผิงให้อุ่นต้องใช้เวลาอีกสักพักดังนั้นเซียวหรงเหยี่ยนจึงรินน้ำชาร้อนให้องครักษ์ลับก่อน

“นายท่าน ตอนนี้คนของเราเข้าไปในเมืองอวิ๋นจิงได้หมดแล้วขอรับ พวกเขาหาสถานที่ขังตัวกองทัพไป๋พบแล้ว พวกเขาจับเป็นทหารกองทัพไป๋ไปขังไว้ที่คุกใหญ่ทั้งหมด ให้น้ำดื่มทุกวัน ทว่า ให้อาหารเพียงนิดเดียวขอรับ” องครักษ์ลับกล่าวเสียงสั่นระริกด้วยความหนาว “ไม่ให้พวกเขาหิวตาย ทว่า ไม่มีแรงหนีไป! ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้เฝ้าระวังอย่างเข้มงวดขอรับ”

ไม่นานเยว่สือจึงให้คนนำเตาผิงเข้ามาในกระโจม จากนั้นนำเสื้อผ้าสะอาดของตัวเองไปให้องครักษ์ลับ

“เจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้านในก่อนเถิด เสร็จแล้วค่อยออกมารายงานต่อ” เซียวหรงเหยี่ยนชี้ไปทางด้านหลังฉากกั้น

องครักษ์ลับยื่นมือที่เขียวซีดไปรับเสื้อผ้ามาจากเยว่สือ เขาเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้านหลังฉากกั้นแล้วเดินออกมาอีกครั้ง เขานั่งลงหน้าเตาผิง จากนั้นกล่าวกับเซียวหรงเหยี่ยนต่อ “ข้าใช้งานสายลับของนายท่านในเมืองซีเหลียงแล้วขอรับ แต่เมื่อไปถึงคุกใหญ่กลับพบกับหรู่ซยงของจักรพรรดินีแห่งต้าโจวขอรับ ข้าเคยเห็นเขาจึงจำเขาได้ขอรับ”

เซียวหรงเหยี่ยนพยักหน้า เขาได้ยินเยว่สือรายงานแล้วว่าเซียวรั่วไห่อยู่ข้างกายของไป๋ชิงอวี๋

“ทว่า ไม่มีคำสั่งของนายท่านพวกข้าไม่กล้าติดต่อกับหรู่ซยงของจักรพรรดินีแห่งต้าโจวขอรับ พวกข้าพบว่าต้าโจวเริ่มติดต่อกับกิจการในซีเหลียงเช่นกันขอรับ”

“ไป๋ชิงอวี๋กับคุณหนูเจ็ดเล่า พวกเจ้าหาตัวพวกเขาพบแล้วหรือไม่ พวกเขาเป็นเช่นไรบ้าง” เซียวหรงเหยี่ยนเอ่ยถาม

“แม่ทัพไป๋ถูกจับตัวเข้าไปในวังหลวงแล้ว สายลับของเราในวังหลวงของซีเหลียงรายงานว่าจักรพรรดิแห่งซีเหลียงและแม่ทัพชราชุยให้ความสำคัญกับแม่ทัพไป๋มาก หมอหลวงคอยดูแลอาการของแม่ทัพไป๋แทบตลอดเวลา ทว่า คุณหนูเจ็ดไม่ได้อยู่ในวังหลวงและไม่ได้อยู่ในคุกขอรับ” องครักษ์ลับกล่าว

เซียวหรงเหยี่ยนกำหมัดแน่น คุณหนูเจ็ดไม่อยู่ที่นั่นแล้วนางหายไปอยู่ที่ใดกัน!

หากคุณหนูเจ็ดไม่ได้ถูกจับตัวไปก็แสดงว่านางอาจไม่ได้อยู่ในอวิ๋นจิง บัดนี้อวิ๋นจิงถูกดูแลอย่างเข้มงวด นางคงอยู่นอกเมือง นางได้รับอันตรายหรือได้รับบาดเจ็บจากการตกจากหลังม้าอย่างนั้นหรือ เหตุใดนางจึงไม่กลับไปยังค่ายทหารต้าโจวกัน

เซียวหรงเหยี่ยนส่งคนจำนวนหนึ่งออกไปตามหาไป๋จิ่นเซ่อแล้ว ชายหนุ่มทบทวนถึงเหตุการณ์ในวันที่ไป๋ชิงอวี๋ยกทัพไปดักซุ่มโจมตีซีเหลียง มีชาวบ้านต้องการอพยพลี้ภัยมายังอวิ๋นจิง ทว่า พวกเขาพบว่าอวิ๋นจิงกำลังจะถูกโจมตีจึงมุ่งหน้าลงไปทางใต้ของเมืองอวิ๋นจิงแทน

เซียวหรงเหยี่ยนรีบสั่งให้เยว่สือพาคนไปตามหาไป๋จิ่นเซ่อตามเส้นทางอพยพของชาวบ้านลี้ภัย จากนั้นสั่งให้องครักษ์ลับรายงานต่อ

“พวกเราส่งคนเข้าไปแฝงตัวอยู่ในวังหลวงแล้วขอรับ พวกเราพร้อมช่วยแม่ทัพไป๋ออกมาทุกเมื่อ ข้ากลับมาถามความเห็นของนายท่านว่าต้องการให้ชิงตัวแม่ทัพไป๋ออกมาตอนนี้เลยหรือไม่ ทว่า ตอนที่ข้าหนีออกมาทางท่อระบายน้ำของเมืองข้าพบกับหรู่ซยงของจักรพรรดินีแห่งต้าโจวเข้าอย่างจังขอรับ!” องครักษ์ลับของเซียวหรงเหยี่ยนกล่าวอย่างรู้สึกผิด “ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองถูกสะกดรอยตามมาทั้งทาง ต่อมาเซียวเซียนเซิงผู้นั้นกล่าวว่าแม่ทัพไป๋จะจุดไฟเผาเสบียงอาหารและคลังอาวุธของซีเหลียงในเมืองอวิ๋นจิงในยามเหม่า[1]ของวันพรุ่งนี้เพื่อช่วยสหายกองทัพไป๋ออกมาจากคุก จากนั้นจะจุดพลุส่งสัญญาณเพื่อเปิดประตูเมืองขอรับ!”

“ทว่า แม่ทัพไป๋ตัดสินใจจะอยู่ในวังหลวงอวิ๋นจิงต่อขอรับ เซียวเซียนเซิงผู้นั้นกล่าวว่าแม่ทัพไป๋ตัดสินใจอยู่ในวังหลวงต่อเพื่อให้จักรพรรดินีแห่งซีเหลียงและแม่ทัพชราชุยคิดว่าพวกเขามีไพ่ตายอยู่ในมือ พวกเขาจะได้ไม่รู้สึกจนตรอกจนต้องสู้สุดชีวิตขอรับ! ให้พวกเขาคิดว่าทหารกองทัพไป๋ที่หนีไปได้ต้องไปช่วยแม่ทัพไป๋ซึ่งอยู่ในวังหลวง ต้าโจวและต้าเยี่ยนจะได้มีเวลาบุกเข้าไปในเมืองขอรับ”

เมื่อองครักษ์ลับฟังแผนการของไป๋ชิงอวี๋จากปากของเซียวรั่วไห่เขารู้สึกนับถือและตกตะลึง

เขาไม่คิดว่าไป๋ชิงอวี๋จะเสี่ยงอันตรายเข้าไปในวังหลวงของซีเหลียงเพียงคนเดียว อีกทั้งจะใช้ชีวิตของตัวเองยื้อเวลาให้กองทัพต้าโจวและต้าเยี่ยน ไม่ให้ซีเหลียงทำสงครามอย่างสุดชีวิตกับพวกเขา

เขาตะลึงที่ไป๋ชิงอวี๋กล้าเอาชีวิตของตัวเองไปเสี่ยงถึงขนาดนี้!

เซียวหรงเหยี่ยนกำหมัดแน่น ไป๋ชิงอวี๋ช่างกล้าหาญและอุกอาจเกินไปแล้ว!

“นายท่าน พวกเราจะไปชิงตัวแม่ทัพไป๋ออกมาเมื่อใดดีขอรับ” องครักษ์ลับเป็นกังวลมาก “หากทำตามแผนการของแม่ทัพไป๋ หากรอให้กองทัพต้าเยี่ยนและต้าโจวบุกเข้าไปในเมืองอวิ๋นจิงก่อนแล้วค่อยบุกไปยังวังหลวง ข้าเกรงว่าแม่ทัพไป๋อาจตกอยู่ในอันตรายได้ขอรับ ถึงแม้เขาจะเก่งกาจและกล้าหาญเพียงใดเขาก็มีเพียงคนเดียว เกรงว่า…”

องครักษ์ลับยังจำความดีของต้าโจวได้ ต้าโจวรู้ว่าต้าเยี่ยนขาดแคลนเสบียงอาหารและอาวุธจึงมอบช้างให้พวกเขามากกว่าทุกครั้งที่ทำสงครามกับกองทัพช้างของเทียนเฟิ่ง

ครั้งนี้ต้าเยี่ยนมีคนทรยศจึงทำให้แม่ทัพไป๋และคุณหนูเจ็ดตกอยู่ในอันตราย ในฐานะแคว้นพันธมิตรต้าเยี่ยนทำผิดต่อต้าโจวมาก

เซียวหรงเหยี่ยนวางมือข้างหนึ่งลงบนตักของตัวเอง เขาจ้องไปยังเตาผิงนิ่ง หากเป็นไป๋ชิงเหยียนนางจะทำเช่นไร!

ไม่นานเซียวหรงเหยี่ยนจึงเอ่ยขึ้น “พรุ่งนี้กองทัพไป๋ในเมืองอวิ๋นจิงจะร่วมมือกันโจมตีเมือง คนของเราจงร่วมมือกันช่วยคนออกมาให้ได้”

“ขอรับ!” องครักษ์ลับวางถ้วยชาในมือลง จากนั้นจากไปทำตามคำสั่งทันที

[1] ยามเหม่า เวลาระหว่าง 05.00-07.00 นาฬิกา