สตรีแกร่งตระกูลไป๋ - ตอนที่ 1328 ผิดคำสัญญา

ตอนที่ 1328 ผิดคำสัญญา

ความจริงเซียวหรงเหยี่ยนไม่กังวลว่าการที่คนของจงสิงเสี่ยวลอบสังหารหลิ่วหรูซื่อจะสร้างปัญหาให้กับการเจรจาของสองแคว้น บางทีพวกเขาอาจต้องเสียเวลาเกลี้ยกล่อมขุนนางต้าโจวนานกว่าเดิม ทว่า ขอเพียงจักรพรรดิของสองแคว้นอยากใช้วิธีนี้รวมสองแคว้นให้เป็นหนึ่ง เรื่องอื่นก็ไม่ใช่ปัญหาทั้งสิ้น

บางทีเขาอาจถือโอกาสนี้ทิ้งจงสิงเสี่ยวไว้ที่ต้าโจวอย่างมีเหตุผลก็ได้ เช่นนี้จงสิงเสี่ยวจะตกเป็นตัวประกันอยู่ที่ต้าโจว ไทเฮาไม่เพียงจะไม่กล้ายุยงให้อาลี่ทำสิ่งที่อาลี่ไม่อยากทำ พี่สะใภ้ของเขาจะยังไม่กล้าทำเรื่องทรยศต้าโจวเพราะต้องคำนึงถึงชีวิตของพี่ชายของนางซึ่งถูกจับเป็นตัวประกันอยู่ที่ต้าโจวอีกด้วย

เซียวหรงเหยี่ยนเห็นกับตาตัวเองว่าพี่สะใภ้ไม่อยากให้พี่ชายของงนางเดินทางมายังต้าโจวมากเพียงใด พี่สะใภ้ของเขาคงเป็นห่วงพี่ชายแท้ๆ ของตัวเองมาก

“นี่…จะได้ผลแน่หรือ หากกระหม่อมถูกจับขังคุกจริงๆ ล่ะพ่ะย่ะค่ะ นี่คือต้าโจว หากกระหม่อมถูกจับขังคุกเท่ากับเป็นการตบหน้าต้าเยี่ยนของพวกเรานะพ่ะย่ะค่ะ”

จงสิงเสี่ยวเงยหน้ามองเซียวหรงเหยี่ยนอย่างหวั่นวิตก

เซียวหรงเหยี่ยนโน้มกายไปด้านหน้าเล็กน้อย ดวงตาล้ำลึกภายใต้หน้ากากจ้องไปทางจงสิงเสี่ยวที่คุกเข่าอยู่บนพื้นนิ่ง

“หากเจ้าไม่ไปเท่ากับเป็นการทำลายแผนการของฝ่าบาท เมื่อกลับไปถึงต้าเยี่ยนหากฝ่าบาททรงคิดบัญชีกับเจ้า พวกเรามารอดูกันว่าตอนนั้นไทเฮาจะช่วยปกป้องตระกูลจงของเจ้าไว้ได้หรือไม่”

เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวเสียงราบเรียบ ทว่า จงสิงเสี่ยวรู้สึกหวาดกลัวขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า

คนฉลาดอย่างจงสิงเสี่ยวจะไม่เข้าใจความหมายของเซียวหรงเหยี่ยนได้อย่างไรกัน หากครั้งนี้ต้าโจวใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างปฏิเสธข้อเสนอของต้าเยี่ยน กลับไปตระกูลจงทั้งตระกูลต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วยแน่นอน!

ตอนนี้ต้าเยี่ยนของพวกเขากำลังอยู่ในวิกฤต ต้าเยี่ยนกำลังขอร้องในต้าโจวยอมเดิมพันด้วยในครั้งนี้ หากต้าโจวยกทัพบุกเข้าไปโจมตีต้าเยี่ยนโดยยกเรื่องนี้ขึ้นมาเป็นข้ออ้าง…

จงสิงเสี่ยวสูดหายใจเข้าปอดลึกอย่างใจหาย

“ดูเหมือนใต้เท้าจงจะเข้าใจในสิ่งที่ข้าต้องการจะสื่อแล้ว อย่ามัวเสียเวลาอีกเลย รีบไปหาใต้เท้าหลู่ตอนนี้เลย!”

เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวจบจึงหมุนตัวจากไปทันที

จงสิงเสี่ยวประมวลผลได้ผลเสียอยู่ในใจอย่างรวดเร็ว แม้เขาจะหวาดกลัวมากเพียงใด ทว่า เขาก็ตัดสินใจเอื้อมมือไปหยิบม้วนไม้ไผ่ขึ้นมาจากพื้น จากนั้นเดินทางไปยังจวนหลู่อีกครั้ง ใบหน้าของจงสิงเสี่ยวซีดเผือด ร่างของเขาสั่นเทาไม่หยุด

แม้จงสิงเสี่ยวจะหวาดกลัวความตาย ทว่า หากเทียบกับเกียรติยศของตระกูลจงทั้งตระกูลแล้ว เขารู้ดีว่าชีวิตของเขามีความีสำคัญน้อยกว่านั้นมาก หากครั้งนี้แผนการของต้าเยี่ยนพังทลายลงเพราะเรื่องนี้ แคว้นต้าเยี่ยนไม่เพียงจะดับสูญ ไทเฮาก็คงปกป้องตระกูลจงไว้ไม่ได้เหมือนดั่งที่ผู้สำเร็จราชการกล่าวไว้

ครั้งนี้เขาทำพลาดเอง เขากลัววตายจนสร้างความวุ่นวายขึ้น หากชีวิตของเขาสามารถชดเชยเรื่องนี้ได้ เขาหวังว่าไทเฮาจะเห็นแก่ที่เขาสละชีวิตเพื่อต้าเยี่ยนช่วยปกป้องตระกูลจงให้อยู่รอดปลอดภัย

จงสิงเสี่ยวนั่งกำม้วนไม้ไผ่ที่บันทึกประวัติของมือลอบสังหารผู้นั้นอยู่บนเกี้ยวซึ่งกำลังมุ่งหน้าไปยังจวนหลู่ด้วยใจที่พร้อมตาย เขาหวังว่าบุตรชายของเขาจะรู้หน้าที่ หากบิดาอย่างเขาเสียชีวิตลงจริงๆ หวังว่าบุตรชายของเขาจะไม่ทำตัวเป็นคนเสเพลไปวันๆ อย่างน้อยก็ควรทำตัวให้ดีขึ้นไทเฮาจะได้หาตำแหน่งในราชสำนักให้เขาทำได้

เมื่อนึกถึงบุตรชายของตัวเองขอบตาของจงสิงเสี่ยวร้อนผ่าวขึ้นทันที ครั้งนี้เขาอาจจบชีวิตอยู่ที่ต้าโจวแล้ว หากรู้เช่นนี้เขาคงชกหน้าบุตรชายของตัวเองสักทีก่อนเดินทางมายังที่นี่ ตอนนี้เขาไม่สามารถมีชีวิตกลับไปได้แล้ว ไม่รู้ว่าบุตรชายของเขาจะเสียใจหรือไม่ที่เคยเถียงเขาก่อนหน้านี้

จงสิงเสี่ยวรู้จักบุตรชายของตัวเองดี แม้บุตรชายของเขาจะไม่มีความสามารถ ดีแต่เที่ยวเล่นเสเพลไปวันๆ ทว่า เขามีหัวใจที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา แม้ตะชอบยั่วโมโหให้เขาโกรธ…ทว่า บุตรชายของเขาเป็นคนกตัญญูมาก

ไหนจะยังบุตรสาวคนเล็กของเขาอีก แม้นางจะเป็นเพียงบุตรอนุ ทว่า นางเรียบร้อยและว่าง่าย หากเขาไม่อยู่แล้วไม่รู้ว่าภรรยาเอกของเขาจะทรมานบุตรสาวคนเล็กของเขาเช่นไรบ้าง ได้แต่หวังว่าบุตรชายของเขาจะทำตัวเป็นพี่ชายที่ดีปกป้องน้องสาวของตัวเอง อย่าปล่อยให้ผู้อื่นรังแกนาง

ขณะที่จงสิงเสี่ยวกำลังคิดไปต่างต่างนานา เกี้ยวของเขาเดินทางมาถึงหน้าจวนหลู่แล้ว ทว่า กลับได้รับรายงานว่าหลู่จิ้นเดินทางไปเยี่ยมหลิ่วหรูซื่อที่จวนหลิ่ว ได้ยินว่าจักรพรรดินีแห่งต้าโจวเสด็จไปที่จวนหลิ่วด้วยตัวเองเช่นเดียวกัน

ตอนนี้ใจของจงสิงเสี่ยวเย็นวาบ เขารู้สึกว่าชีวิตของเขาใกล้ถึงที่ตายแล้ว เขารีบสั่งให้คนรีบพาเขาไปยังจวนหลิ่วโดยเร็วที่สุด

คืนนี้เมืองหลวงของต้าโจวคงไม่สงบอย่างที่เคยเป็นมา

ไป๋ชิงเหยียนสวมชุดกระโปรงยาวธรรมดานั่งอยู่ในโถงรับรองหลักของจวนหลิ่ว ในมือของหญิงสาวคือจดหมายที่เยว่สือนำมาให้

หลิ่วเหล่าไท่จวินพาสตรีของตระกูลหลิ่วออกมาต้อนรับไป๋ชิงเหยียน นางนั่งลงบนเก้าอี้ถัดจากไป๋ชิงเหยียนอย่างนอบน้อม นางไม่ได้เป็นห่วงอาการของบุตรชายเท่าใดนัก ทว่า หวาดกลัวไป๋ชิงเหยียนมากกว่า

ไม่นานหลิ่วหรูซื่อที่ทำแผลเสร็จก็เดินออกมาจากห้องอย่างรีบร้อน เขาเตรียมโค้งกายคำนับไป๋ชิงเหยียน

“ใต้เท้าหลิ่วไม่ต้องมากพิธี นั่งลงเถิด!”

ไป๋ชิงเหยียนสั่งให้หลิ่วหรูซื่อนั่งลง

หลิ่วหรูซื่อทำความเคารพมารดาของตัวเอง เขาหันไปพยักหน้าให้ภรรยาที่กำลังท้องโตของตัวเองวางใจ จากนั้นจึงนั่งลงตรงเก้าอี้อีกด้าน

“กระหม่อมได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ทว่า ฝ่าบาทกลับต้องเสด็จมาที่นี่ เป็นความผิดของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ”

ใบหน้าของหลิ่วหรูซื่อเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

คำนวณดูจากเวลาประตูวังหลวงคงปิดลงนานแล้ว ทว่า ฝ่าบาทกลับเสด็จมาที่นี่ทันที่ได้รู้ข่าวว่าเขาได้รับบาดเจ็บ หากเป็นราชวงศ์ก่อน…ต่อให้หลู่ไท่เว่ยถูกลอบสังหารยามวิกาล จักรพรรดิก็คงไม่เสด็จไปเยี่ยมขุนนางถึงจวนยามวิกาลเช่นนี้แน่นอน อยากมากก็คงทำเพียงสั่งให้ขันทีนำของปลอบขวัญไปให้ที่จวนเท่านั้น

ทว่า จักรพรรดินีของพวกเขาองค์นี้ช่างแตกต่างจากจักรพรรดิองค์อื่นจริงๆ

ไป๋ชิงเหยียนเผาจดหมายในมือทิ้ง

“ผู้อื่นลอบสังหารเจ้าจะเป็นความผิดของเจ้าได้อย่างไรกัน ต้าเยี่ยนกล้าทำร้ายขุนนางคนสำคัญของต้าโจวพวกเขาก็ต้องรับความโกรธของต้าโจวให้ได้!”

หลิ่วหรูซื่อส่งสัญญาณให้มารดาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ออกไปจากโถงรับรองก่อน เขามีเรื่องจะสนทนากับฝ่าบาทต่อ

หลิ่วเหล่าไท่จวินเป็นคนรู้งาน นางรีบลุกขึ้นยืนทำความเคารพไป๋ชิงเหยียนทันที

“เหล่าไท่จวิน…”

ไป๋ชิงเหยียนลุกขึ้นเช่นเดียวกัน หญิงสาวกล่าวกับหลิ่วเหล่าไท่จวินยิ้มๆ

“แม้ใต้เท้าหลิ่วจะได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ทว่า เพื่อต้าโจวแล้วพวกเราต้องบอกคนภายนอกว่าใต้เท้าหลิ่วได้รับบาดเจ็บหนัก!”

หลิ่วเหล่าไท่จวินตะลึง ไม่นานจึงเข้าใจความหมายของไป๋ชิงเหยียนขึ้นมาทันที นางรีบกล่าวขึ้น

“ฝ่าบาททรงวางพระทัยได้เพคะ หม่อมฉันเข้าใจแล้ว วันนี้บุตรชายของหม่อมฉันถูกมือสังหารลอบทำร้ายจนสลบไม่ได้สติจนถึงตอนนี้ ลูกสะใภ้ที่กำลังตั้งครรภ์ของหม่อมฉันตกใจจนส่งผลกระทบต่อเด็กในครรภ์ ต้องนอนรักษาตัวบนเตียง หม่อมฉันตกใจจนหมดสติและล้มป่วยเช่นเดียวกัน ต้าเยี่ยนต้องชดใช้ให้พวกเราเพคะ!”

ไป๋ชิงเหยียนไม่ได้กล่าวสิ่งใดทั้งสิ้น ทว่า หลิ่วเหล่าไท่จวินกลับจัดการเรื่องทุกอย่างได้อย่างเหมาะสม แม้ตอนที่ไป๋ชิงเหยียนมาถึงหลิ่วเหล่าไท่จวินจะดูรอบคอบและระวังตัวเป็นพิเศษ ทว่า นางต้อนรับไป๋ชิงเหยียนได้อย่างไม่มีที่ติ แม้นางจะดูค่อนข้างหวาดกลัวไป๋ชิงเหยียน ทว่า ไม่ได้ทำสิ่งใดผิดพลาดเพราะความหวาดกลัวแม้แต่น้อย สมกับเป็นมารดาที่อบรมสั่งสอนคนอย่างหลิ่วหรูซื่อออกมาจริงๆ

“หลิ่วเหล่าไท่จวินเป็นคนฉลาดหลักแหลมและเห็นแก่ส่วนรวมยิ่งนัก ควรได้รับการคำนับจากไป๋ชิงเหยียน!”

ไป๋ชิงเหยียนโค้งกายคำนับหลิ่วเหล่าไท่จวิน หลิ่วเหล่าไท่จวินรีบเบี่ยงกายหลบการคำนับจากไป๋ชิงเหยียนด้วยความตกใจ จากนั้นคำนับไป๋ชิงเหยียนกลับ

“ฝ่าบาทจะทำให้หม่อมฉันอายุสั้นแล้วเพคะ! หม่อมฉัน บุตรชายและลูกสะใภ้ล้วนเป็นชาวบ้านของต้าโจว พวกเรายินดีทำทุกอย่างเพื่อต้าโจวเพคะ!”