สตรีแกร่งตระกูลไป๋ - ตอนที่ 279 ปกป้องนางทั้งชีวิต

“ไม่เป็นอันใด! ไม่เป็นอันใด ข้าไม่มีทางปล่อยให้เจ้าเป็นอันใดแน่นอน…” หลี่เทียนฟู่กอดลู่เทียนจัวแน่น ร้องตะโกนราวกับบ้าคลั่ง “หลี่จือเจี๋ย! ตามหมอมา เร็วสิ หากเขาเป็นอันใดขึ้นมา ข้าจะให้พวกเจ้าทุกคนชดใช้ด้วยชีวิต!” 

ลู่เทียนจัวอ้าปากคล้ายจะกล่าวสิ่งใด เลือดสดทะลักออกมาจากปาก… 

เขาอยากบอกหลี่เทียนฟู่ว่าหากชาติหน้ามีจริง เขาจะคอยอยู่เคียงข้างหลี่เทียนฟู่ ทว่า ชาติหน้า…เขาไม่อยากเป็นขันทีอีกแล้ว เขาอยากเป็นผู้ชายของหลี่เทียนฟู่ อยากเป็นสามีที่คอยปกป้องนางไปตลอดชีวิต 

ทว่า ยังไม่ทันจะได้กล่าวออกมา ดวงตาของลู่เทียนจัวค่อยๆ ปิดสนิทลง มือที่กุมมือของหลี่เทียนฟู่ไว้ก็ค่อยๆ ผ่อนแรงลงเช่นเดียวกัน 

“ลู่เทียนจัว! ลู่เทียนจัว!” หลี่เทียนฟู่ตะโกนอย่างใจสลายพลางร้องไห้ออกมา “เจ้าอย่าทิ้งข้าไป! ลู่เทียนจัว เจ้ารับปากว่าจะอยู่กับข้า ลู่เทียนจัวตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ ตื่น!” 

ไป๋ชิงเหยียนยืนอยู่ด้านหลังหลี่จือเจี๋ย มองดูหลี่เทียนฟู่ที่ทั้งร่างเปื้อนไปด้วยเลือดกำลังร้องไห้จนแทบขาดใจ หญิงสาวจึงเดาได้ว่าความสัมพันธ์ของลู่เทียนจัวและหลี่เทียนฟู่คงไม่ธรรมดา 

บัดนี้…นางเข้าใจแล้วว่าเหตุใดลู่เทียนจัวต้องสังหารนางให้ได้ ลู่เทียนจัวผู้นี้คือบุตรชายบุญธรรมของผางผิงกั๋ว 

หลังจากที่ไป๋ชิงเหยียนตัดศีรษะแม่ทัพใหญ่ผางผิงกั๋วและทำลายแคว้นสู่จนดับสูญแล้ว จักรพรรดิต้าจิ้นมีรับสั่งให้ประหารเจ็ดชั่วโคตร ทว่า ท่านปู่เข้าวังไปทูลขอให้ไว้ชีวิตครอบครัวของผางผิงกั๋ว อย่าได้สังหารกันอีกเลย 

นึกไม่ถึงเลยว่า จะกลายเป็นปัญหาในภายหลังเช่นนี้ 

หลี่จือเจี๋ยกลัวองค์รัชทายาทแห่งต้าจิ้นจะเข้ามาเห็นภาพที่องค์หญิงแห่งแคว้นซีเหลียงกำลังกอดร่างของขันทีผู้หนึ่งแล้วพระองค์จะเกิดความรู้สึกรังเกียจ เขาจึงสั่งให้คนไปแยกตัวทั้งคู่ออกจากกันก่อนที่องค์รัชทายาทจะเข้ามา 

“ปล่อยข้านะ! สารเลวอย่างพวกเจ้ากล้าแตะต้องข้าอย่างนั้นหรือ! คืนลู่เทียนจัวมาให้ข้า หลี่จือเจี๋ย เจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่หรือไม่” ร่างของหลี่เทียนฟู่สั่นเทิ้ม ตวาดเสียงดังลั่น หญิงสาวคล้ายกำลังจะกลายเป็นบ้า “ข้าคือองค์หญิงแห่งซีเหลียง หากพวกเจ้ากล้าแตะต้องข้า ข้าจะประหารพวกเจ้าเจ็ดชั่วโคตร!” 

“ไทเฮาทรงมีรับสั่งให้ข้าเป็นผู้ตัดสินใจเรื่องทั้งหมดในครั้งนี้ ทรงให้อำนาจข้าแต่เพียงผู้เดียว!” หลี่จือเจี๋ยสีหน้าเคร่งขรึมลง ขบกรามแน่นพลางกล่าวกับองครักษ์ที่ถูกหลี่เทียนฟู่ผลักออกอย่างคลุ้มคลั่ง “ยังไม่รีบพาองค์หญิงกลับไปที่ห้องอีก หากไม่มีคำสั่งของข้า ห้ามองค์หญิงออกมาจากห้องแม้แต่ก้าวเดียว! มิเช่นนั้น…หัวพวกเจ้าหลุดจากบ่าแน่” 

หลี่เทียนฟู่ขัดขืนพลางกรีดร้องเสียงแหลม ตะโกนเรียกลู่เทียนจัวอย่างสิ้นหวังและเจ็บปวด ทว่า กลับถูกองครักษ์ที่มีพละกำลังมากกว่าจับตัวกลับไปในห้องอยู่ดี 

ตอนที่องค์รัชทายาท เซียวหรงเหยี่ยนและไป๋จิ่นจื้อพาทหารและองครักษ์ของตระกูลไป๋มาถึงที่พักรับรอง พวกเขาเห็นลู่เทียนจัวเสียชีวิต หลี่จือเจี๋ยได้รับบาดเจ็บหนัก 

เมื่อครู่เซียวหรงเหยี่ยนกำลังเล่าเรื่องที่ออกไปล่องเรือเล่นที่ทะเลสาบกับจักรพรรดิต้าเยี่ยนและองค์ชายรองมู่หรงลี่ให้องค์รัชทายาทฟังที่จวนองค์รัชทายาทพอดี ชายหนุ่มอ้างว่าขันทีใหญ่เฝิงเย่าที่ทำการค้ากับเขาทราบว่าเขามีเรือจึงเชิญเขาไปล่องเรือด้วยกัน 

ผู้ใดจะคิดว่าเมื่อเขาเล่าให้องค์รัชทายาทฟังจบ องครักษ์ของตระกูลไป๋ก็ถือกล่องไม้มะฮอกกานีเข้ามาพอดี 

เซียวหรงเหยี่ยนได้ยินว่าไป๋ชิงเหยียนถือธนูเซ่อรื้อไปรับตัวคนจากหลี่จือเจี๋ยที่ที่พักรับรอง เขาไม่วางใจจึงรีบตามองค์รัชทายาทมาด้วย 

เมื่อเห็นว่าไป๋ชิงเหยียนไม่ได้รับบาดเจ็บ ดวงตาล้ำลึกของเซียวหรงเหยี่ยนจึงมองไปทางหลี่จือเจี๋ย 

“พี่หญิงใหญ่!” เมื่อไป๋จิ่นจื้อมองเห็นไป๋ชิงเหยียนซึ่งยืนอยู่ด้านหลังหลี่จือเจี๋ย สาวน้อยรีบชักดาบชี้ไปทางหลี่จือเจี๋ยทันที ดวงตาของนางแดงฉาน “หลี่จือเจี๋ย พี่ชายรองของข้าอยู่ที่ใด! ปล่อยพี่ชายรองของข้ามาเดี๋ยวนี้!” 

ไม่เพียงแค่ไป๋จิ่นจื้อเท่านั้นที่ต้องการไป๋ชิงฉยง ชาวบ้านที่อยู่ด้านนอกต่างตะโกนขอให้หลี่จือเจี๋ยปล่อยตัวคุณชายรองของตระกูลไป๋เช่นเดียวกัน 

“เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่” สีหน้าขององค์รัชทายาทเคร่งเครียด 

ไป๋ชิงเหยียนลดธนูเซ่อรื้อในมือลงพลางมองไปทางองค์รัชทายาท คุกเข้าก้มศีรษะแนบพื้น “องค์รัชทายาท ในกล่องที่เหยียนอ๋องส่งไปเป็นของกำนัลที่หม่อมฉันได้รับในวันนี้ ในนั้นมีแหวนปานจื่อของน้องชายรองของหม่อมฉันและจดหมายฉบับหนึ่งอยู่เพคะ เนื้อหาในจดหมาย นัดหมายให้หม่อมฉันมาที่นี่ตามลำพัง เมื่อหม่อมฉันมาถึงเหยียนอ๋องกล่าวว่าต้องการจะสู่ขอน้องหญิงสี่ของหม่อมฉันในงานเลี้ยงวันพรุ่งนี้ หากหม่อมฉันช่วยให้เขาสมหวัง เขาจะคืนน้องชายรองให้เพคะ!” 

ไป๋ชิงเหยียนก้มศีรษะแนบพื้น “องค์รัชทายาทได้โปรดคืนความยุติธรรมให้ตระกูลไป๋ด้วยเพคะ ได้โปรดนำตัวน้องชายรองของหม่อมฉันกลับมาด้วยเพคะ” 

ใบหน้าของหลี่จือเจี๋ยซีดเผือด ไป๋ชิงเหยียนซื่อสัตย์กับองค์รัชทายาทมากเกินไปแล้ว! 

เซียวหรงเหยี่ยนมองดูสตรีที่คุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าหนักแน่น ดวงตาของชายหนุ่มมีรอยยิ้ม ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอันใดขึ้น ขอแค่ไป๋ชิงเหยียนสารภาพกับองค์รัชทายาทตามความจริง องค์รัชทายาทก็จะยิ่งเชื่อใจนาง 

ดูเหมือนว่าไป๋ชิงเหยียนจะเข้าใจแล้วว่าองค์รัชทายาทต้องการขุนนางเช่นไร 

ขอแค่องค์รัชทายาทเข้าใจว่าไป๋ชิงเหยียนจงรักภักดีต่อเขา ต่อให้ไป๋ชิงเหยียนจะก่อเรื่องหนักหนาร้ายแรงเพียงใด ทว่า หากอยู่ในขีดความสามารถขององค์รัชทายาท พระองค์ย่อมปกป้องไป๋ชิงเหยียนให้ปลอดภัย 

เรื่องเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน หลี่จือเจี๋ยไม่มีเวลาคิดมาก เขารีบเอ่ยขึ้น “องค์รัชทายาท ตอนอยู่ที่โยวหวาเต้ากระหม่อมตกหลุมรักเกาอี้เซี่ยนจู่ตั้งแต่แรกพบ เพราะจักรพรรดิต้าเยี่ยนจะสู่ขอเกาอี้เซี่ยนจู่ให้ท่านอ๋องเก้า กระหม่อมจึงคิดแผนการต่ำช้านี้ขึ้นมาพ่ะย่ะค่ะ” 

“ข้าไม่สนว่าท่านจะใช้แผนการต่ำช้าเช่นไร ในเมื่อท่านใช้พี่ชายรองมาข่มขู่ เช่นนั้นท่านจงคืนพี่ชายรองมาบัดเดี๋ยวนี้ มิเช่นนั้นข้าจะตัดแขนท่านและบุกไปสังหารครอบครัวท่านที่อวิ๋นจิงให้สิ้นซาก!” ไป๋จิ่นจื้อโมโหถึงขีดสุด กำดาบแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้น 

น้ำเสียงของไป๋จิ่นจื้อเกรี้ยวกราดและหนักแน่น หลี่จือเจี๋ยหันไปมององค์รัชทายาทที่มีสีหน้าเคร่งขรึม ในใจรู้สึกไม่ดี เขาหลับตาลง กุมแขนที่ได้รับบาดเจ็บไว้ เลียนแบบไป๋ชิงเหยียน สารภาพกับองค์รัชทายาทตามความจริง เขาแสร้งทำเป็นรับผิดและโค้งคำนับ 

“องค์รัชทายาทโปรดทรงพิจารณาด้วยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมมีเพียงแหวนปานจื่อวงเดียวเท่านั้น บ่าวที่ตายไปแล้วผู้นั้นเป็นคนมอบแหวนวงนี้ให้กระหม่อม เขาเป็นคนคิดแผนการนี้ขึ้นมาทั้งหมด เขากล่าวว่านอกจากแผนนี้จะทำให้กระหม่อมได้แต่งงานกับเกาอี้เซี่ยนจู่แล้ว ยังสามารถทำให้จักรพรรดิและองค์รัชทายาทหวาดระแวงเจิ้นกั๋วจวินจู่ได้ด้วย หากเจิ้นกั๋วจวิ้นจู่ไม่ได้นำทัพอีก ซีเหลียงของกระหม่อมจะได้มีเวลาพักหายใจอย่างเต็มที่ ทว่า กระหม่อมนึกไม่ถึงเลยว่าเขาต้องการสังหารเจิ้นกั๋วจวิ้นจู่พ่ะย่ะค่ะ!” 

ไป๋ชิงเหยียนเลิกคิ้วขึ้น แววตาเต็มไปด้วยไอสังหารอย่างรุนแรง 

ครั้งแรกที่ได้พบหลี่จือเจี๋ย หญิงสาวก็รู้แล้วว่าเขาฉลาดกว่าคนปกติ ทว่า นางนึกไม่ถึงเลยว่าคนผู้นี้จะมีความกล้าบ้าบิ่นถึงเพียงนี้ เขาสารภาพแผนการจริงปนเท็จออกมาทั้งหมดโดยไม่กลัวว่าจะถูกองค์รัชทายาทแห่งต้าจิ้นลงโทษ 

“เหยียนอ๋องโยนความผิดทั้งหมดไปให้คนที่ตายไปแล้วเช่นนี้ คิดว่าเรื่องจะจบลงเช่นนี้หรือเพคะ ท่านเป็นคนส่งแหวนของน้องชายรองมาที่จวนของข้า! วันนี้หากท่านไม่คืนตัวน้องชายรองของข้ามา ท่านก็จงชดใช้ด้วยชีวิตเถิด!” 

ถ้อยคำของไป๋ชิงเหยียนเต็มไปด้วยความเยือกเย็นจนน่าขนลุก 

องค์รัชทายาทเลิกคิ้วขึ้น ไป๋ชิงเหยียนเป็นคนกล่าวจริงทำจริง ทว่า ในฐานะองค์รัชทายาท เขาไม่อาจปล่อยให้เหยียนอ๋องหลี่จือเจี๋ยเสียชีวิตที่แคว้นต้าจิ้นได้ เขาจึงรีบกล่าวขึ้น “เจิ้นกั๋วจวิ้นจู่ หากเจ้าเชื่อใจเรา ปล่อยให้เราเป็นคนจัดการเรื่องนี้ได้หรือไม่ เจ้ากับเกาอี้เซี่ยนจู่เป็นกังวลเกินไป อาจมีอคติได้” 

ไป๋ชิงเหยียนกำธนูเซ่อรื้อแน่น เงียบไปครู่หนึ่งจากนั้นเอ่ยขึ้น “หม่อมฉันเชื่อใจองค์รัชทายาทเพคะ” 

องค์รัชทายาทถอนหายใจอย่างโล่งอก 

“แต่ว่า…” ไป๋ชิงเหยียนหันไปมองหลี่จือเจี๋ย “หม่อมฉันต้องการให้เหยียนอ๋องสาบานว่าจะปกป้องน้องชายรองของหม่อมฉันให้ปลอดภัย หากน้องชายรองเป็นอันใดขึ้นมาขอให้ตระกูลของเหยียนอ๋องจงมีอันเป็นไป!”