สตรีแกร่งตระกูลไป๋ - ตอนที่ 757 เป็นห่วง

ตอนที่ 757 เป็นห่วง

เซียวหรงเหยี่ยนได้รับบาดเจ็บอย่างนั้นหรือ

ขณะที่ไป๋ชิงหยียนกำลังใช้ความคิด ถงหมัวมัวพาเฉิงซ่านหรูเข้ามาด้านใน เดิมทีวันนี้เฉิงซ่านหรูตั้งใจมารายงานเรื่องเหมืองแร่ให้ไป๋ชิงเหยียนฟังอยู่แล้ว ขณะที่เขากำลังเดินมายังเรือนปัวอวิ๋นก็ได้ยินว่าไป๋ชิงเหยียนเรียกพบเขาพอดี

“คุณหนูใหญ่ เฉิงซ่านหรูมาแล้วเจ้าค่ะ” ชุนเถารายงานไป๋ชิงเหยียนเสียงเบา

ไป๋ชิงเหยียนขมวดคิ้วพลางหันไปสั่งหลูผิง “ลุงผิงไปดูความเคลื่อนไหวที่เรือนหน้าไว้ หากมีข่าวใดรีบส่งคนมารายงานข้าทันที”

“ขอรับ” หลูผิงรับคำแล้วเดินออกไปจากห้อง

ไป๋ชิงเหยียนรู้สึกกังวลใจ ทว่า เป็นจริงดั่งที่หลูผิงกล่าว…เรือนหน้ามีผู้คนมากมาย หากนางออกไปเช่นนี้แล้วข่าวรู้ไปถึงหูขององค์รัชทายาทคงเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมาอีกครั้ง

เฉิงซ่านหรูเดินเข้ามาด้านใน จากนั้นทำความเคารพไป๋ชิงเหยียนผ่านฉากกั้น “คุณหนูใหญ่ คนของเซียวเซียนเซิงมาขออาวุธที่ผลิตได้ในครั้งนี้ให้พวกเขาก่อนอีกแล้วขอรับ ข้าตัดสินใจให้พวกเขาไปแล้ว พวกเราเพิ่งส่งอาวุธไปชุดหนึ่ง อาวุธชุดนี้ก็ยังไม่ได้ใช้งานอยู่ดีขอรับ”

ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้า จากนั้นสั่งให้ชุนเถานำกล่องผงหมึกและสูตรหลอมเหล็กไปให้เฉิงซ่านหรูที่อยู่นอกฉากกั้น จากนั้นกล่าวขึ้น “ในกล่องมีสิ่งที่เรียกว่าผงหมึกอยู่ในนั้น ได้ยินว่าหากผสมของสิ่งนี้ลงไปตอนหลอมอาวุธจะทำให้อาวุธแข็งแรงไร้เทียมทาน เจ้าสามารถลองดูได้ นักตีเหล็กคนหนึ่งอาศัยอยู่ที่เรือนนอกของจวนเรา เดี๋ยวเจ้าไปขอคนจากพ่อบ้านเหาแล้วพาเขากลับไปด้วย ทว่า เขาสื่อสารภาษาเราไม่ได้ เจ้าต้องพยายามมากหน่อยแล้ว”

เฉิงซ่านหรูเปิดกล่องออกดู เขาใช้นิ้วสัมผัสเล็กน้อยแล้วเอามาดมที่จมูก จากนั้นเงยหน้ามองไป๋ชิงเหยียน “ดูเหมือนว่าจะมีบันทึกเกี่ยวกับผงหมึกนี้อยู่ขอรับ แคว้นต้าเยี่ยนเคยใช้ผงจิงกังที่จีโฮ่วคิดค้นขึ้นมาเองในการหลอมอาวุธ ในบันทึกกล่าวไว้ว่าขอเพียงใช้ผงจิงกังหลอมอาวุธ อาวุธที่ได้จะไร้เทียมทาน ตอนนั้นจีโฮ่วตั้งใจจะสร้างกองทัพที่แข็งแรงไร้เทียมทานให้ต้าเยี่ยน ทว่า น่าเสียดายที่จักรพรรดิต้าเยี่ยนฟื้นขึ้นเสียก่อน เขาสังหารจีโฮ่ว ผงจิงกังจึงหายสาบสูญไปขอรับ”

เฉิงซ่านหรูรีบปิดกล่องลงตามเดิม จากนั้นโค้งกายให้ไป๋ชิงเหยียน “จริงสิขอรับ บันทึก ‘หย่งเล่อโหวแห่งแคว้นเว่ย’ ที่ท่านปรมาจารย์หมิ่นเชียนชิวเซียนเซิงเคยบันทึกไว้กล่าวว่าหย่งเล่อโหวเคยได้รับดาบที่เป็นของสืบทอดของแคว้นต้าเยี่ยน เป็นดาบที่ไร้เทียมทานจริงๆ ขอรับ หากคุณหนูใหญ่สนใจลองถามท่านปรมาจารย์หมิ่นเชียนชิวเซียนเซิงที่พักอยู่ในจวนเราดูก็ได้ขอรับ” เฉิงซ่านหรูกล่าว

“ต้าเยี่ยนเคยใช้มาก่อนอย่างนั้นหรือ” ไป๋ชิงเหยียนลูบนิ้วมือเข้าหากันอย่างใช้ความคิด เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงหรือไม่คงต้องรอถามเซียวหรงเหยี่ยนดู

“ขอรับ!” เฉิงซ่านหรูตอบ

“ข้ารู้แล้ว เจ้านำผงหมึกและช่างตีเหล็กกลับไปทดสอบที่ภูเขาก่อน หากใช้ได้ผลจริง ต่อไปเราจะใช้วิธีนี้หลอมอาวุธ” ไป๋ชิงเหยียนสั่ง

“ขอรับ” เฉิงซ่านหรูทำความเคารพ จากนั้นเดินออกไปจากเรือนปัวอวิ๋นอย่างนอบน้อม

เมื่อเฉิงซ่านหรูเดินออกมาจากเรือนปัวอวิ๋นก็เห็นเยว่สือถูกบ่าวรับใช้ประคองเดินตามหลังหมอหงมายังเรือนปัวอวิ๋น เฉิงซ่านหรูจำได้ว่าเยว่สือคือองครักษ์หน้าตายของเซียวหรงหยี่ยน

เฉิงซ่านหรูเป็นคนเกรงใจคน เมื่อทำความเคารพหมอหงเสร็จ เขาจึงก้มศีรษะให้เยว่สือเล็กน้อย

เยว่สือพยักหน้าตอบเฉิงซ่านหรูด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

เมื่อเห็นหมอหงพาเยว่สือเข้าไปด้านในแล้ว เฉิงซ่านหรูจึงหันไปกล่าวกับถงหมัวมัวเล็กน้อย จากนั้นขอตัวไปหาพ่อบ้านเหา

เมื่อเยว่สือถูกประคองเข้าไปในห้อง ไป๋ชิงเหยียนจึงสั่งให้ชุนเถาพาทุกคนออกไปจากห้องให้หมด สั่งให้ชุนเถายืนเฝ้าอยู่หน้าประตู ห้ามไม่ให้ผู้ใดเข้ามาเด็ดขาด

สีหน้าของเยว่สือย่ำแย่ ริมฝีปากแห้งกรัง เมื่อคนออกไปจากห้องจนหมด เยว่สือจึงได้ยินไป๋ชิงเหยียนถามขึ้น “เจ้านายของเจ้าได้รับบาดเจ็บอย่างนั้นหรือ”

เมื่อได้ยินเสียงของไป๋ชิงเหยียน ดวงตาของเยว่สือร้อนผ่าว เขารีบคุกเข่าคำนับแนบพื้น “คุณหนูใหญ่ไป๋ได้โปรดช่วยฝ่าบาทของข้าด้วยเถิดขอรับ!”

เยว่สือกล่าวเช่นนี้แสดงว่าคนที่ได้รับบาดเจ็บไม่ใช่เซียวหรงเหยี่ยน มือที่กำโต๊ะไม้กฤษณาแน่นค่อยๆ คลายลง จากนั้นเอ่ยถาม “ได้ยินว่าจักรพรรดิต้าเยี่ยนได้รับบาดเจ็บ…”

“ขอรับ” หมอหงพยักหน้า “ยาที่ข้าให้จักรพรรดิต้าเยี่ยนเสวยจะทำให้เลือดไม่แข็งตัว ก่อนหน้านี้ข้ากำชับจักรพรรดิต้าเยี่ยนแล้วว่าห้ามบาดเจ็บเด็ดขาด นึกไม่ถึงเลยว่า…”

ไป๋ชิงเหยียนเข้าใจแล้ว เซียวหรงเหยี่ยนให้เยว่สือมาที่นี่เพื่อเชิญหมอหงไปรักษาอาการบาดเจ็บของจักรพรรดิต้าเยี่ยน

“ท่านหมอหง รบกวนท่านเดินทางไปกับเยว่สือได้หรือไม่” ไป๋ชิงเหยียนเอ่ยถามหมอหง

เยว่สือคิดไม่ถึงว่าไป๋ชิงเหยียนจะบอกให้หมอหงไปกับเขาก่อนที่เขาจะเอ่ยขอร้องเช่นนี้ เขาแสดงสีหน้าขอบคุณออกมา “เยว่สือจะไม่มีวันลืมบุญคุณของคุณหนูใหญ่ไป๋เลยขอรับ”

“ไม่มีปัญหาขอรับ” หมอหงกล่าว “ข้าคงไม่พาอิ๋นซวงไปด้วย ฝากคุณหนูใหญ่ดูแลเด็กอิ๋นซวงช่วงที่ข้าไม่อยู่ด้วยนะขอรับ”

“แน่นอนอยู่แล้ว ท่านหมอหงรีบไปเก็บของเถิด ข้าจะบอกกับทุกคนว่าท่านหมอหงออกไปหายามารักษาอาการป่วยของข้า” ไป๋ชิงเหยียนรับคำ

หมอหงลุกขึ้นทำความเคารพ จากนั้นออกจากห้องไปเตรียมตัว

ไป๋ชิงเหยียนมองร่างของเยว่สือที่ยังคุกเข่าอยู่บนพื้นผ่านฉากกั้น จากนั้นถามขึ้น “ไม่ได้รับข่าวจากเจ้านายของเจ้านานแล้ว เขาสบายดีหรือไม่”

“เรียนคุณหนูใหญ่ นายท่านสบายดีขอรับ” เยว่สือตอบ

เช่นนี้ไป๋ชิงเหยียนก็สบายใจแล้ว

หญิงสาวพยักหน้า “เจ้าเร่งเดินทางมาทั้งวันทั้งคืน ไปทานอาหารและพักผ่อนสักหน่อยเถิด จากนั้นค่อยนั่งรถม้าไปพร้อมกับท่านหมอหง”

“ขอรับ!” เยว่สือก้มศีรษะคำนับสามครั้งต่อไป๋ชิงเหยียนอย่างจริงจัง จากนั้นเดินโซเซออกไปจากเรือนปัวอวิ๋นโดยมีบ่าวรับใช้ช่วยประคองเขาจากไป

ชุนเถาถือน้ำชาแหวกม่านเดินเข้ามาด้านใน จากนั้นเอ่ยถามไป๋ชิงเหยียน “องครักษ์ข้างกายของเซียวเซียนเซิงได้รับบาดเจ็บหรือเซียวเซียนเซิงได้รับบาดเจ็บเจ้าคะ เหตุใดถึงได้รีบร้อนมาตามท่านหมอหงเช่นนี้…”

“ไม่ใช่หรอก” ไป๋ชิงเหยียนกล่าวยิ้มๆ “เซียวเซียนเซิงพบยาที่น่าจะมีประโยชน์ต่ออาการทนหนาวไม่ได้ของข้า ท่านหมอหงตรวจดูแล้วพบว่าหากไม่จัดเก็บให้ดีจะไม่สามารถใช้งานได้ ท่านหมอหงจึงจะออกไปเก็บยาด้วยตัวเอง”

ชุนถาได้ยินเช่นนี้จึงเข้าใจขึ้นมาทันที นางกล่าวขึ้นยิ้มๆ “เซียวเซียนเซิงช่างมีน้ำใจจริงๆ เจ้าค่ะ”

เมื่อได้ยินเสียงหยอกล้อจากชุนเถา ไป๋ชิงเหยียนจึงหยิบกล่องไม้ใส่ป้ายหยกสีแดงที่วางอยู่ข้างกายขึ้นมา จากนั้นส่งให้ชุนเถา “ญาติผู้พี่ของเจ้าให้คนฝากมาให้เจ้า เจ้าดูเอาเถิด…”

เมื่อชุนเถาได้ยินคำว่าญาติผู้พี่จึงรีบรับกล่องไม้มาจากไป๋ชิงเหยียนโดยลืมเขินอายไปทันที “ญาติผู้พี่ของบ่าว? ท่านพี่ชิ่งเซิงหรือเจ้าคะ”

ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้า

ใบหน้าของชุนเถาแดงก่ำขึ้นทันที นางรีบเปิดกล่องไม้ออกดู

ไป๋ชิงเหยียนเห็นว่าด้านในกล่องคือป้ายหยกล้ำค่าเนื้อดี หญิงสาวรู้ทันทีว่าเฉินชิ่งเซิงใส่ใจในการเลือกมาก

ชุนเถาไม่ได้รู้เรื่องอัญมณีดีเท่าไป๋ชิงเหยียน ทว่า ญาติผู้พี่ส่งของกลับมาให้นางได้แสดงว่าเขาและคุณหนูสามปลอดภัยดี ชุนเถาคลายกังวลทันที

“คุณหนูใหญ่…” ใบหน้าของชุนเถาเต็มไปด้วยความเขินอาย นางเอ่ยถามเสียงเบา “ญาติผู้พี่ฝากจดหมายหรือฝากสิ่งใดมาบอกด้วยหรือไม่เจ้าคะ”

“แค่บอกให้มอบป้ายหยกนี้ให้เจ้า ทว่า ก่อนเขาออกเดินทาง เขาบอกว่าจะมาสู่ขอเจ้าทันทีที่กลับมา!” แววตาของไป๋ชิงเหยียนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “เมื่อเฉินชิ่งเซิงกลับมา ข้าจะจัดงานแต่งงานให้พวกเจ้า เจ้าจะได้หมดกังวลเสียที!”