สมาคมแลกเปลี่ยนทราฟฟอร์ด - บทที่ 6 ตอนที่ 55

สมาคมแลกเปลี่ยนทราฟฟอร์ด – บทที่ 55 คนหลอกลวงกลับมา
นีโรเคี้ยวหมากฝรั่งในปาก นิ้วมือบริเวณส่วนกลางของกระบอกค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาจนถึงด้านบนสุด แล้วกดฝาของกระบอกเอาไว้แบบนั้น

เดิมทีของข้างในไม่ได้เป็นของเธอ เธอเพียงแค่ได้รับสืบทอดมา…แต่ยามะก็ยังไม่ได้ยอมรับตัวเองอย่างแท้จริง

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็สืบทอดชื่อทรราชมาแล้ว และกลายเป็นหนึ่งในสิบสองนักรบเทพ แต่ตามที่นีโรมองนั้น เป็นหรือไม่เป็นสิบสองนักรบเทพก็ไม่เกี่ยวข้องกัน

ความเกี่ยวข้องในตอนนี้ก็คือ มีดอันดุร้ายเล่มนี้ไม่ดุร้ายแล้ว มันเชื่องจนพาให้นีโรนึกถึงตัวเองในวัยก่อนเจ็ดขวบ

“ร้านขายเต้าหู้ใช่ไหม?” ทันใดนั้นนีโรก็ยืนขึ้นมา แบกกระบอกไว้ด้านหลังอีกครั้งและมัดเชือกให้ดี

เธอมอบความรู้สึกน่าสนใจและบ้าคลั่งแก่ลั่วชิวอยู่ตลอด ขณะเดียวกันก็ทำให้ลั่วชิวเชื่อมโยงเธอกับภาพลักษณ์ของจอมยุทธ์หญิงผู้กล้าหาญในยุทธภพ

บางทีนี่อาจจะเป็นบางสิ่งที่นีโรต้องการ…ก็ได้

“จริงสิ คุณลูกค้า หากไม่รังเกียจก็อย่าลืมเก็บวิญญาณพวกนั้นไว้ให้ดีด้วยนะครับ”

ลั่วชิวทำตัวเหมือนเมื่อครู่ไม่มีเรื่องเกิดขึ้นก็ไม่ปาน เขาผูกถุงเล็กที่บรรจุวิญญาณเหล่านั้นแล้วส่งให้นีโร “ถึงถุงนี้จะใช้บรรจุได้ในระยะเวลาหนึ่ง แต่ก็ค่อนข้างธรรมดาไปหน่อย”

ลั่วชิวค่อยๆ ผลักถุงไปตรงหน้าของนีโรและพูดเบาๆ ว่า “ไม่ง่ายเลยที่จะรวบรวมวิญญาณมาได้ หากสะเพร่าปล่อยให้พวกมันอ่อนแอลงจนลดค่าของพวกมันก็จะน่าเสียดายเกินไปแล้ว”

นีโรหยิบถุงขึ้นมา โยนขึ้นกลางอากาศและก็รับอีกครั้ง “หากอ่อนแอแล้วก็หาใหม่ มีของสดตั้งมากมายบนโลกนี้…ไปที่ไหนก็มี”

ลั่วชิวไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่พยักหน้าและเอ่ยว่า “ผมคิดว่าคุณนีโรจะต้องกลายเป็นหนึ่งในลูกค้าชั้นเยี่ยมของเราแน่นอนครับ”

“สมาคมเคยบอกว่าทางที่ดีอย่าได้ติดต่อกับพวกนาย” แต่นีโรกลับส่ายหน้าและเอ่ยต่อว่า “แต่ฉันว่าไม่เห็นเป็นอะไรเลย อย่างน้อยก็ราคาถูกขนาดนี้…ที่ฉันอยากพูดก็คือ ฉันจะมาอีกแน่”

“ได้เลยครับ” ลั่วชิวยืนขึ้นโค้งกายลงและเอ่ยว่า “ยินดีต้อนรับคุณลูกค้ากลับมา”

นีโรก้าวเท้าจากไป ส่วนมือยังคงล้วงอยู่ในกระเป๋าเสื้อ

หลังจากเธอก้าวออกจากประตูของร้านอันแปลกประหลาดแห่งนี้แล้วก็คิดขึ้นมาได้ในทันใดว่า เจ้าของร้านแห่งนี้มีพลังน่ากลัวที่สามารถสยบมีด ‘ยามะ’ อันดุร้ายเล่มนี้ได้ แต่กลับยังรักษาท่าทางอันอ่อนน้อมต่อลูกค้าเอาไว้ เป็นคนที่ควบคุมตัวเองได้ดีจริงๆ

นีโรเงยหน้ามองสีท้องฟ้ายามค่ำคืนแวบหนึ่ง จากนั้นก็เอี้ยวหัวไปมองกระบอกด้านหลังของตัวเองและพึมพำขึ้นมากะทันหันว่า “หากคนชนิดนี้โกรธขึ้นเมื่อไหร่ละก็คงน่ากลัวมาก ใช่ไหม?”

จะน่ากลัวแค่ไหน?

นีโรพบว่านี่เป็นครั้งแรกในชีวิตยี่สิบปีและครึ่งหนึ่งของชีวิตที่เธอไม่กล้าคาดคิดและร่างกายยังรู้สึกสั่นสะท้านขึ้นมา

เธอรู้ว่านี่คือความรู้สึกหวาดกลัวที่เห็นได้อย่าง…ชัดเจน

เธอเกิดความคิดขึ้นอีกว่า “สามารถทำให้สมาคมล่มสลายได้ไหม?”

ทันใดนั้นก็เกิดเสียงคำรามเหมือนปีศาจดังออกมาจาก ‘ยามะ’ ในกระบอก…ตามปกติแล้วนี่แสดงว่ามันหิวและอยากกินอาหาร

เวลาที่มีดอันดุร้ายเล่มนี้คำรามออกมาก็มักจะมาพร้อมกับความหวาดกลัว แต่เพราะเธอกับมันไม่ได้อยู่ในสถานะที่ยอมรับกันอย่างแท้จริง ดังนั้นนีโรจึงเสียดสีมันได้โดยไม่ประหยัดคำพูด

“ตอนนี้มาทำเป็นดุร้าย เมื่อกี้เชื่องอย่างกับลูกแมว หน้าไม่อายจริงๆ”

ดูเหมือนเสียงคำรามจะดุดันขึ้น…ดูเหมือน ’ยามะ’ จะไม่ชอบใจแต่ก็ได้เพียงคำรามเท่านั้น

ทันใดนั้นนีโรก็ลูบๆ ท้องและพึมพำว่า “ฉันก็หิวแล้ว อยากกินผักดองกับข้าวต้มจัง…”

เวลานี้เองกระบอกก็สั่นอย่างดุร้ายยิ่งขึ้น นีโรชะงัก ถึงหลังจากได้มันมาแล้วเธอจะยังไม่ได้อยู่ในสถานะที่ยอมรับกันอย่างแท้จริง แต่อย่างน้อยเธอก็คุ้นเคยกับอารมณ์และนิสัยเล็กน้อยของมันอยู่บ้าง

มันได้กลิ่นอาหารและยังเป็นอาหารที่มันชอบอีกด้วย

นีโรมองไปยังทางหนึ่งในเมืองเหมือนฉุกคิดบางอย่างได้ “ทางนั้นเหรอ…”

…

…

ในที่สุดก็มีความสงบเมื่อฝูงลูกหนูรวมตัวอยู่ด้วยกัน…ในวันนี้

และก็ถึงเวลานี้ ซูเสี่ยวซูถึงมีเวลาพักผ่อน…แต่ซูเสี่ยวซูเพิ่งหยุดได้ไม่นาน ก็เริ่มทำเรื่องอีก

อย่างเช่นจัดเก็บของภายในบ้าน

ตามหลักการแล้ว หนูมักไม่ชอบความสะอาด แต่ซูเสี่ยวซูกลับทำในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทำมาก่อนเหล่านี้

หากบ้านหลังนี้สะอาดแล้วจะต้องถูกด่าว่าเป็นภรรยาชั่วแน่นอน…ถ้าหากซูโย่วยังอยู่

หากว่าซูโย่วยังอยู่

ซูเสี่ยวซูใช้เศษผ้าในมือปิดหน้าของตัวเองและแอบสะอื้นเบาๆ

ทันใดนั้น ซูเสี่ยวซูก็ได้ยินเสียงบางอย่าง…ดังขึ้นที่นอกห้อง

ซูเสี่ยวซูเปิดประตูเดินขึ้นบันไดห้องใต้ดินไปตามสัญชาตญาณ แต่กลับไม่พบอะไร มีเพียงเงาของต้นไม้…

คงเป็นลมพัด?

“ท่านแม่!”

เสียงของซูชีสดังเข้ามา เธอเห็นฝาท่อระบายน้ำด้านข้างเปิดออกอย่างกะทันหันและชีสปีศาจหนูที่กล้าหาญที่สุดในครอบครัวก็หอบของจำนวนมากปีนออกมา

ในมือของชีสถือของพวกกระป๋อง และยังมีชีสหนึ่งก้อนที่ผ่านการใช้มาแล้ว…และยังเป็นชีสที่ขึ้นรา ไม่อย่างนั้นคงไม่ถูกโยนทิ้ง

“ท่านแม่ ด้านนอกลมแรง ข้าจะพยุงท่านกลับไป”

ชีสรู้ว่าซูเสี่ยวซูออกมาทำไม เวลาที่เธอคิดว่าด้านนอกมีคนมาก็มักจะเป็นแบบนี้…เพราะเธอคิดว่าซูโย่วกลับมาแล้ว

แม้จะเป็นเพียงเสียงแมวจรจัดเดินผ่านมาแล้วส่งเสียงก็ตาม

เธอกลับคิดอยู่เสมอว่า ซูโย่วยังไม่ตายและยังจะกลับมา

แต่ชีสนั้นยอมรับความเป็นจริงได้เร็วกว่าซูเสี่ยวซู หลังจากถูกซูจื่อจวินไล่ออกมาในวันนั้น เขาก็เข้าใจถึงความเป็นจริงยิ่งกว่าใคร

ซูเสี่ยวซูไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่พยักหน้าเงียบๆ แล้วชีสก็พยุงแม่ของตัวเองลงบันไดไปทีละก้าว

“ตอนที่ลูกกลับมามองไม่เห็นอะไรเลยจริงๆ งั้นเหรอ?” ก่อนจะเปิดประตู ซูเสี่ยวซูก็คว้ามือของชีสและถามขึ้นกะทันหัน

นอกจากเงาต้นไม้แล้วก็ไม่มีอะไร

ชีสส่ายหน้าอย่างจริงจัง ประตูห้องใต้ดินเปิดและปิดลงอีกครั้ง วันเวลาที่ไม่มีซูโย่วของครอบครัวปีศาจหนูผ่านไปอีกวันแล้ว

ถึงเวลาเที่ยงคืนพอดี

…

เวลาเที่ยงคืนพอดี เงาดำสายหนึ่งค่อยๆ ‘คืบคลาน’ ออกมาจากชายคาแห่งหนึ่ง…ทำไมถึงคืบคลาน?

นั่นเป็นเพราะมันเป็นเหมือนหอยทากที่ร่างกายสามารถยึดติดกับหลังคา ค่อยๆ ขยับตัว อีกทั้งพื้นที่ที่มันผ่านก็ยังมีของเหลวเมือกหลงเหลืออยู่เป็นรอย

มันค่อยๆ คืบคลานออกมาภายใต้แสงของเสาไฟในถนน และก็ทำให้มองเห็นรูปร่างที่แท้จริงของมันได้ชัดขึ้น

มันมีหัวที่บิดได้หนึ่งร้อยแปดสิบองศา เหมือนหัวของซากศพแห้ง ดวงตาของมันไม่มีรูม่านตา มีเพียงรูลึกสีดำสองรู

ร่างกายมีชิ้นเนื้อที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง สามารถจิตนาการได้ว่าเหมือนของที่ถูกเย็บด้วยเศษผ้าแตกต่างกัน แต่กลับหารอยเย็บไม่เจอ

รอยต่อที่ดูขัดแย้งต่อกันกลับให้ความรู้สึกแข็งแกร่งชนิดหนึ่ง…และตอนนี้บนร่างของมันกำลังกินบางอย่าง

ทำไมถึงเป็นบนร่างกำลังกินบางอย่าง?

นั่นเป็นเพราะในตำแหน่งท้องของมัน มี ‘ใบหน้า’ แปลกๆ และน่ากลัวอยู่หลายใบ และแต่ละ ‘ใบหน้า’ ก็มีปาก

ที่กำลังกินอยู่ก็คือบรรดาปากบน ‘ใบหน้า’ ที่ซ่อนอยู่ส่วนท้องเหล่านี้

ตุ๊กแก ผีเสื้อ หนูและแมลงสาบ…แม้ปากจะเคี้ยวสิ่งมีชีวิตเล็กๆ เหล่านี้ แต่มันก็ไม่ได้รู้สึกเพียงพอเลย เพียงครู่เดียวร่างกายก็ไถลลื่นลงตามผนัง

หลังจากลงพื้นมันก็เป็นเหมือนงูที่เลื้อยบนพื้นดินโดยใช้การหดตัวของร่างกาย ถึงจะเป็นอย่างนั้นมันก็มีส่วนของแขนขาที่แตกต่างกันและแข็งแรงอยู่ด้วย

ในที่สุดมันก็ขยับไปยังปากทางลงบันไดของห้องใต้ดิน…เร็วขึ้นเรื่อยๆๆ!

ในที่สุดมันก็คืบคลานมาจนถึงหน้าบันได มันรู้ว่าหลังจากเปิดประตูใต้บันไดนี้แล้ว มันจะพบกับอาหารมากมาย…และอาหารเหล่านี้ยังอร่อยด้วย

มีบางอย่างในร่างกายของมันคอยบอกตลอดเวลา…ว่าบรรดาปีศาจหนูเล็กๆ นั้นอร่อยมาก

แต่เมื่อมันคิดจะคลานลงบันได บางส่วนของร่างกายกลับบังคับให้เคลื่อนที่เข้าไปในโคลนและหยุดการเคลื่อนไหวต่อไปของมัน

เป็นแบบนี้อีกแล้ว

วันนี้ก็เป็นแบบนี้อีกแล้ว บางส่วนในร่างกายนี้