สัญญาร้ายของประธานปีศาจ - ตอนที่ 145
บทที่ 145 ถูกบังคับให้ดื่มเหล้า
จินจิงจิงได้ยินเขาพูดเช่นนี้ จึงรีบเช็ดน้ำตาพร้อมเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม “คุณชายอี้ ฉันจะไม่ก่อเรื่องให้คุณต้องลำบากใจอีก จากนี้ฉันจะตั้งใจทำงานแสดงให้ดีที่สุดคะ”
เผยอี้ไม่พูดอะไรต่อ
“คุณชายอี้…อีกไม่นานฉันต้องอยู่ในกองถ่ายตลอดทั้งวัน ถ้าไงวันนี้เราไปฉลองกันดีกว่า นานแล้วที่พวกเราไม่ได้ไปดินเนอร์กัน…..”
“อืม” เผยอี้ตอบ “คุณอยากไปที่ไหนล่ะ?”
“แล้วแต่คุณเลยคะ ฉันยังไงก็ได้….”
เผยอี้ออกรถ จินจิงจิงหยิบโทรศัพท์รีบส่งข้อความอย่างรวดเร็ว “ช่วยถ่ายภาพให้เยอะหน่อย โดยเฉพาะตรงบริเวณใบหน้า เอาให้ชัดเจนเลยนะ”
ภายในห้องพิเศาของโรงแรมเจียงตู
เผยลี่เชินพูดอย่างเคร่งเครียด “ประธานเฉิง พูดตามตรงนะครับ ครั้งนี้พวกเราควรจะเพิ่มความร่วมมือให้มากขึ้นกว่าครั้งที่ผ่านมา”
ประธานเฉิงรู้สึกสนใจคำพูดของเผยลี่เชิน “โอ้? ไม่ยักรู้ว่าประธานเผยมีไอเดียใหม่ๆ ขึ้นมา?”
เผยลี่เชินมองไปยังไป๋เสว่เอ๋อร์เป็นสัญญาณให้เธอพูดต่อ
ไป๋เสว่เอ๋อร์ส่งยิ้มแล้วลุกขึ้นสองมือยื่นแผนการล่วงหน้าที่เตรียมไว้ “เมื่อก่อนความร่วมมือของเผยซื่อกับบริษัทคุณเป็นแบบเดิมๆ ทั้งสองฝ่ายต่างร่วมมือกันผลิตแค่สินค้า แม้ว่าจะมีกำไรมากมายแต่ก็มีบริษัทอื่นมากมายที่สามารถทดแทนได้ ถ้าหากเทคโนโลยีของบริษัทอื่นในไห่เฉิงพัฒนาได้ตามมาตรฐาน ความร่วมมือของพวกเราก็จะเสียเปรียบทันที”
“อืม….พวกคุณหมายความว่า?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์อธิบายต่อ “เพราะพวกเราร่วมมือกันมาหลายครั้ง ดังนั้นประธานเผยจึงมีความเชื่อมั่นในตัวประธานเฉิง ครั้งนี้เราตั้งใจจะสร้างทีมงานด้านเทคนิค เพื่อปรับปรุง คิดค้นเทคโนโลยีใหม่ๆ แบ่งปันทรัพยากรบุคคล เงินทุน เพื่อชัยชนะร่วมกันไ
ประธานเฉิงได้ฟังเงียบไปชั่วครู่พลิกดูเอกสารคร่าวๆ จากนั้นก็เงยหน้ามองเผยลี่เชิน “จะว่าไป เผยซื่อของพวกคุณมีความคิดล้ำหน้าไปมาก ฉันมองออก”
เผยลี่เชินยิ้มพร้อมยกแก้วไวน์ “แต่ความสามารถของบริษัทก็มีจำกัด ดังนั้นการร่วมมือกันจึงเป็นทางออกที่ดี อีกทั้งประธานเฉิงก็เป็นพันธมิตรที่ดีที่สุดมาตั้งแต่แรก”
ประธานเฉิงได้ยินแบบนี้จึงหัวเราะออกมาพร้อมกับชนแก้วดื่มเหล้ากับเผยลี่เชิน
หลังจากดื่มครบสามรอบ ความร่วมมือครั้งนี้ก็บรรลุวัตถุประสงค์ ไป๋เสว่เอ๋อร์เห็นเผยลี่เชินพูดคุยกับประธานเฉิงอย่างออกรสออกชาติ จึงขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
งานในวันนี้เธอเตรียมการล่วงหน้าอยู่ไม่น้อย เธอต้องใช้เวลาพูดคุยมากมายระหว่างการเจรจา และในที่สุดเธอก็ประสบความสำเร็จ
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกผ่อนคลายมากขณะเดินไปห้องน้ำ ก็ได้ยินเสียงเศร้าสลดดังมาจากด้านในห้องน้ำหญิง
เธอเดินไปถึงประตูพบหญิงสาวในชุดพนักงานหลบอยู่ที่มุมกำแพงพร้อมเสียงสะอื้น เธอลังเลสักพักขณะกำลังเดินไปถาม หยิงสาวคนนั้นได้ยินเสียงฝีเท้าจึงรีบเดินออกไปทันที
ขณะกำลังเดินผ่าน ไป่เสว่เอ๋อร์มองเห็นใบหน้าเธอชัดเจน ตะลึงไปสักครู่
เมื่อสักครู่ขณะที่เธอและเผยลี่เชินอยู่ที่ประตูโรงแรมมองเห็นผู้จัดการฝ่ายขายของบริษัทพาลูกน้องมาด้วยสองสามคน น่าจะเป็นพวกที่ช่วยขยายธุรกิจ และหญิงสาวคนนี้ก็น่าจะเป็นหนึ่งในนั้น
หรือพูดอีกอย่าง หญิงสาวคนนี้คือพนักงานของเผยซื่อ
“หยุดก่อน” ไป๋เสว่เอ๋อร์ร้องเรียกเธอไว้ “ขอถามหน่อยเธอทำงานที่เผยซื่อใช่ไหม?”
ดวงตาทั้งสองข้างของหญิงสาวนี้บวมแดง แสดงว่าผ่านการร้องไห้มาสักพัก เธอเงยหน้ามองไป๋เสว่เอ๋อร์ ลังเลก่อนจะพยักหน้ารับ “คะ…..”
ไป๋เสว่เอ๋อร์กลัวว่าเธอจะหวาดกลัว จึงรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว “สวัสดี…พวกเราเป็นเพื่อนร่วมงานบริษัทเดียวกัน เมื่อกี้ตอนอยู่ที่ประตูฉันเห็นผู้จัดการฝ่ายขายพาคนมาด้วย ก็เลยได้เห็นเธอด้วย”
หญิงสาวคนนี้ดูท่าอายุห่างจากเธอไม่มาก ตาโต รูปร่างหน้าตาใช้ได้ แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงมาหลบร้องไห้อยู่ที่นี่
“ทำไมเธอถึงมาร้องไห้ที่นี่ ถูกใครรังแกมารึ?” ไป๋เสว่เอ๋อร์หยิบกระดาษทิชชูจากในกระเป๋าส่งให้เธอ
เจียงหวั่นหวั่นคิดไม่ถึงว่าตอนนี้ยังมีคนใส่ใจห่วงใยเธอ ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจ หยิบกระดาษทิชชูและน้ำตาก็ไหลพากไม่หยุด
“ขอบคุณคะ….ฉัน….ฉันมากับผู้จัดการเฉินเพื่อคุยเรื่องธุรกิจกับลูกค้า แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะบังคับให้ฉันดื่มเหล้า….แถมใช้มือใช้เท้าฉวยโอกาสจากฉัน ฉันกลัวจริงๆ ถึงมาหลบอยู่ที่นี่ไม่กล้ากลับออกไป”
“ว่าไงนะ?” ได้ยินแบบนี้ไป๋เสว่เอ๋อร์ขมวดคิ้วเข้ม “แบบนี้มันเกินไป!”
เผยซื่อให้ความสำคัญกับการเจรจาทางธุรกิจ แต่ผู้จัดการฝ่ายขายกลับมาใช้วิธีสกปรกนี้บริหารงาน
เจียงหวั่นหวั่นเช็ดน้ำตาพร้อมพูดต่อ “ไม่เพียงแต่เขาจะใช้ประโยชน์จากพนักงานผู้หญิงมาพูดคุยธุรกิจ แต่เขายังยึดค่าคอมมิชชั่น ไม่มีส่วนแบ่งให้พวกเราเลย พวกเราพูดอะไรมากก็ไม่ได้ ทำได้แต่อดทน…..”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ฟังที่เธอพูดรู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ทนไม่ไว้จับมือเธอไว้แล้วถามต่อ “เธอชื่ออะไร?”
“เจียงหวั่นหวั่น….”
“หวั่นหวั่นเธอฟังฉันให้ดีนะ พวกเราออกไปพบผู้จัดการเฉินกัน พูดกับเขาให้รู้เรื่อง!”
“ไม่ได้” เจียงหวั่นหวั่นส่ายหัว ดึงมือของไป๋เสว่เอ๋อร์ “เขานิสัยแย่มาก ไม่สนใจใครทั้งนั้น”
ไป๋เสว่เอ๋อร์กัดฟัน วันนี้เธอได้พบเจอเรื่องนี้เธอไม่อาจนิ่งดูดายได้ ยิ่งมาพบเจียงหวั่นหวั่นในสภาพถูกรังแกโดยไม่มีทางสู้ เธอรู้สึกไม่สบายใจ…..
“งั้นเอาแบบนี้ เธอออกไปกับฉันก่อน คอยหลบแล้วพวกเราค่อยหาวิธีกัน”
เจียงหวั่นหวั่นลังเลสักครู่ก่อนจะพยักหน้า แล้วเดินตามเธอออกไปด้านนอก พวกเธอเดินออกจากห้องน้ำไปตามทางเดิน ก็เห็นเงาที่เดินโซซัดโซเวมาแต่ไกล
ประจวบเหมาะเหลือเกินที่ผู้จัดการเฉินเดินมาเห็นเจียงหวั่นหวั่นเข้าพอดี จึงมองด้วยสายตาดุร้าย “ว่าไงสาวน้อย ฉันให้เธอมานั่งเป็นเพื่อนคุณหลิง เธอไปไหนมา…ห๊า!”
เจียงหวั่นหวั่นตกใจกลัวจนไม่กล้าเดินหน้าต่อ ไป๋เสว่เอ๋อร์เห็นชายหนุ่มจึงไปขวางหน้าเขาไว้
“สวัสดีค่ะ ผู้จัดการเฉิน ฉันคือเลขาไป๋ของประธานเผย เราเคยเจอกันแล้วเมื่อตอนประชุมครั้งก่อน”
เฉินเจิงที่ตัวเต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ กวาดสายตามองเธอ “มีอะไรรึ?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์พยายามสงบสติอารมณ์ “ได้ยินว่าคุณให้พนักงานหญิงในแผนกของคุณมาทำงานนั่งดื่มเหล้าเป็นเพื่อนลูกค้า เกรงว่าจะไม่เหมาะสมตามกฎของเผยซื่อนะคะ?”
“กฎ?” เฉินเจิงพูดพร่ำเพรื่อ “งั้นช่วยบอกหน่อย กฎของเผยซื่อคืออะไร?”
“คุณเฉิน ฉันเชื่อว่าคุณเป็นผู้นำของแผนกนี้ คุณต้องมีความสามารถยอดเยี่ยมแน่ ไม่ต้องให้ฉันพูดมากคุณก็เข้าใจดี ความสำเร็จของแผนกนี้ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีนี้แลกมาหรอกคะ”
เฉินเจิงหัวเราะ “เธอคิดว่าเธอเป็นใคร? ถึงได้มายุ่งวุ่นวาย? ถอยไป!”
สีหน้าของไป๋เสว่เอ๋อร์เย็นลงทันที เธอหายใจลึกๆ สะกดอารมณ์โกรธไว้ หันมามองหน้าเจียงหวั่นหวั่น “หวั่นหวั่นเธอไปกับฉัน พวกเราอย่ามัวเสียเวลาพูดอีกเลย”
แทนที่จะเสียเวลาพูดคุยกับเขา สู้รีบเดินจากไปดีกว่า เรื่องหลังจากนี้ค่อยจัดการ
เจียงหวั่นหวั่นพยักหน้า ไป๋เสว่เอ๋อร์ดึงมือเธอ รีบเดินไปทางห้องพิเศษของพวกเขา ข้างห้องมีเลานจ์ที่มีโซฟาอยู่ สามารถไปหลบอยู่ที่นั่นได้ก่อน
เฉินเจิงเห็นทั้งสองกำลังเดินจากไป สีหน้าจึงเปลี่ยนไป “หยุดนะ! เจียงหวั่นหวั่น”
เขาดื่มจนเมา เดินโซเซอยู่ด้านหลังพวกเธอ รอจนพวกเธอเข้าไปในห้องเขาก็จะรีบไปจับตัวและล็อคประตูไว้
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยืนที่ประตูมองเฉินเจิง พูดอย่างเยือกเย็น “ผู้จัดการเฉิน ฉันขอเตือนนะ อย่าทำอะไรมากเกินไป!”
“เกินไป?” เฉินเจิงหัวเราะร่า “ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกินไปสะกดอย่างไร! รีบส่งคนของฉันมาให้ฉันซะดีๆ”