สัญญาร้ายของประธานปีศาจ - ตอนที่ 157

บทที่ 157 อยู่ข้างกายผมก็ดีแล้ว

แสงแดดยามเช้าทะละผ่านหน้าต่างเข้ามาสาดส่องบนเตียงใหญ่ แสงแดดที่เริ่มแรงจนรู้สึกแสบตาทำให้ไป๋เสว่เอ๋อร์ขมวดคิ้วเล็กๆก่อนจะพลิกตัวแล้วลืมตาขึ้นมา

ผ่านห้องนอนที่คุ้นตาทำให้เธอแปลกใจ และพยายามนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนวันก่อนแต่กลับคิดไม่ออก

เมื่อวานเธอไปพบเสิ่นหรูเฟิงดื่มเหล้าไปไม่กี่แก้ว หลังจากนั้นก็รู้สึกว่าเวียนหัวอยากจะอ้วกหลายครั้งหลังจากนั้นเธอก็จำไม่ได้แล้ว

เธอกลับมาบ้านได้ยังไง? หรือจะเป็นเผยลี่เชินที่พาเธอกลับมา?

ความรู้สึกที่ไม่ดีวาบเข้ามาในหัว ไป๋เสว่เอ๋อร์เบิกตาตื่นแล้วเด้งตัวขึ้นมากเตียง แต่กลับรู้สึกเวียนหัวจนแทบจะล้มลงไปนอนบนเตียงอีกรอบ

พอได้ยินเสียงที่ดังมาจากหน้าประตู ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกตกใจรีบล้มกลับลงไปในบนเตียงนอนหลับตา

เผยลี่เชินเดินเข้ามาเห็นหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงด้วยท่านอนตรงแบบตั้งใจหลับเอามากๆ เลยขมวดคิ้วแล้วส่งสายตาที่น่าตลกออกมา

มีครั้งไหนบ้างที่เธอนอนแล้วมือไม้ไม่ชี้ไปเรื่อยไม่เป็นทาง บางครั้งยังแย่งผ้าห่มตอนดึก ไม่เคยได้นอนหลับอย่างสบายๆสักครั้ง วันนี้มาแกล้งหลับแบบไม่เนียนขนาดนี้ เขามองแบบเดียวก็รู้แล้ว

เขาเดินไปยังหัวเตียง ก่อนจะยืนพิงตู้เสื้อผ้ามองเธอแบบไม่ละสายตา

ไป๋เสว่เอ๋อร์หลับตาอยู่ๆก็รู้สึกไม่เป็นธรรมชาติ เอียงหูฟังอยู่นานก็ไม่ได้ยินเสียงอะไร เธอลืมตาขึ้นเล็กๆก็เห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนั้นก่อนจะลืมหลับตาลงอย่างรวดเร็ว วินาทีต่อจากนั้นก็รู้สึกว่าเขาจะต้องมองเห็นแล้วแน่ๆ

เผยลี่เชินกดเสียงต่ำแล้วทำหน้าจริงจัง “ ยังจะแกล้งอีก? ”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ขมวดคิ้วแล้วลืมตา สายตาบ่งบอกถึงคนที่ทำความผิดแล้วโดนจับได้ เธอยิ้มแห้งๆแล้วพูดขึ้น “ เมื่อคืน…ฉัน ”

เธอยังพูดไม่ทันจบก็เห็นสีหน้าของผู้ชายตรงหน้าที่เย็นลงนิดหน่อย เธอก็รีบเงียบปากไป

เผยลี่เชินมองเธออย่างเย็นชา แล้วทำท่าจะเดินหนีไป๋เสว่เอ๋อร์ตกใจแล้วรีบลงจากเตียงไปคว้าแขนของเขาเอาไว้ “ เผยลี่เชิน….”

พอเห็นปฏิกิริยาของเขา เธอก็เดาออกว่าเขาจะต้องรู้เรื่องเมื่อคืนแน่ๆ เธออยากจะอธิบายแต่กลับรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว

เผยลี่เชินหันมาสบตากับเธอต่อจากนั้นสายตาก็เลื่อนลงต่ำก่อนจะชะงักไป

ไป๋เสว่เอ๋อร์มองลงตามถึงได้รู้ว่าตัวเองตอนนี้ใส่เพียงชุดชั้นในอยู่

เธอรีบปล่อยมือแล้วดึงมาผ้าห่มมาคลุมตัวเอาไว้อย่างรวดเร็วเธอหน้าแดงขึ้นมาอย่างรวดเร็วและไม่กล้าที่จะมองหน้าเผยลี่เชิน

เผยลี่เชินเห็นปฏิกิริยาของเธอแล้วก็อดขำแทบจะไม่อยู่ “ เธอใส่เสื้อผ้าซะก่อน มีเรื่องอะไรเดี๋ยวค่อยคุยกัน ”

ไป๋เสว่เอ๋อร์หน้าแดงไปหมดก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขา “ คุณ…ช่วยฉันถอดหรอ? ”

เรื่องของเมื่อคืนวันก่อนเธอเมาจนไม่ได้สติ ไม่รู้อะไรสักอย่าง

เผยลี่เชินพูดเสียงเบา “ ป้าจางต่างหาก ”

พอได้ยินเขาพูดมาแบนี้ไป๋เสว่เอ๋อร์ถึงได้ถอนหายใจออกมา พอเห็นว่าเขาเดินไปแล้วเธอก็รีบลุกขึ้นไปหยิบเสื้อผ้ามาสวมไว้

ล้างหน้าเสร็จเธอ็ออกมาจากห้อง ลงมาจากชั้นบนก็เห็นเผยลี่เชินที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารพร้อมทาน

พอนึกถึงใบหน้าที่เย็นชายของผู้ชายคนนี้เมื่อครู่ ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ใจเต้นตึกตัก เธอเดินเข้าไปหาแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้าม ลังเลอยู่พักหนึ่งยังไม่ทันได้หาเรื่องที่จะเอ่ยปาก เผยลี่เชินกลับพูดขึ้นมาก่อน

“ ทำไมเมื่อวานถึงอยากจะไปหาเส่นหรูเฟิง? ”

แล้วเขาก็อยากที่จะถามถึงที่มาที่ไปตามคาด

ไป๋เสว่เอ๋อร์สูดหายใจลึกๆ ก่อนจะมองหน้าเขาแล้วย้อนถาม “ คุณยังจำเรื่องที่จางฉือจะลาออกได้หรือเปล่า? ”

“ อืม ” เผยลี่เชินตอบไปเพียงคำเดียวพร้อมกับสีหน้าที่ยังดูไม่ดีนัก

“ วันก่อนคุณออกไปทำงานข้างนอก แผนกบุคลากรโทรมาบอกว่าจางฉือยืนยันที่จะลาออก ฉันกลัวว่าจะรั้งเขาไว้ไม่ได้ก็เลยรีบไปหา ฉันรู้สึกว่าเขาดูแปลกๆก็เดาได้ว่าเขาจะโยกย้ายงานก็เลยพูดชักจูงและข่มขู่เขาไปด้วยสุดท้ายเขาก็ยอมพูดออกมา เขาบอกว่าเสิ่นหรูเฟิงอยากจะได้เขา….”

ไป๋เสว่เอ๋อร์พูดไปตาก็มองเผยลี่เชิน ชายตรงหน้าขมวดคิ้วแล้ววางแก้วกาแฟในมือลงก่อนจะถามขึ้นเสียงเรียบ “ แล้วคุณก็เลยไปหาเสิ่นหรูเฟิง ? ”

“ แต่ก็ไม่ใช่ว่าเพียงเพราะเรื่องนี้เรื่องเดียว…” ไป๋เสว่เอ๋อร์กัดริมฝีปากตัวเองเล็กน้อย “ จริงๆแล้วที่ฉันไปพบเขา ยังถือโอกาสถามหยั่งเชิงเรื่องที่เขาหมิงเย้อีกด้วย ”

เรื่องที่เกิดขึ้นตอนงานการกุศลนั่นจะต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญ หาคนที่อยู่เบื้องหลังไม่เจอเธอก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

เผยลี่เชินขมวดคิ้ว แล้วถามขึ้น “ แล้วทำไมต้องดื่มเหล้า? ”

ไป๋เสว่เอ๋อร์พูดออกไปตามตรง “ เขาบอกว่าถ้าฉันไม่ดื่ม เขาก็จะไม่พูดกับฉัน… ”

เผยลี่เชินได้ยินก็วางตะเกียบในมือลงบนโต๊ะเสียงดังพร้อมกับสีหน้าที่ไม่พอใจ

ไป๋เสว่เอ๋อร์เห็นเขาที่รีบร้อนโมโหก็เลยรีบพูดต่อ “ แต่ว่าเมื่อวานฉันถามแล้วหลายคำถาม เขาก็ตอบมาหมดแล้ว ”

เธอเล่าคำถามที่ถามเสิ่นหรูเฟิงทั้งหมดให้เผยลี่เชินฟัง แต่ดูเหมือนว่าเขายิ่งฟังยิ่งไม่ชอบใจ

ไป๋เสว่เอ๋อร์ขมวดคิ้วเข้ม คิดไปพูดไป “ ฉันคิดว่า เขาบอกให้ฉันไปทำงานกับเขา น่าจะเป็นแค่ฑุดบังหน้า เพราะเขาไม่แน่ใจว่าฉันจะสามารถจัดการเรื่องของจางฉือได้ แต่ว่าเรื่องที่เขาหมิงเย้น้ำเสียงของเขามันเด็ดขาดมากๆ ”

เผยลี่เชินเงียบไปก่อนจะดื่มกาแฟคำหนึ่งแล้วพูดขึ้น “ เรื่องที่เขาหมิงเย้ผมกำลังสืบอยู่ ล่าสุดยังหาไม่เจอว่าเขามีส่วนเกี่ยวข้องด้วย ”

“ งั้น… ถ้าไม่ใช่เขา แล้วจะเป็นใคร? ” ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกสงสัยขึ้นมา

หรือว่าจะเป็นเผยอี้กับจินจิงจิง…

ชื่อของสองคนนี้ผุดขึ้นมาในหัวของไป๋เสว่เอ๋อร์ แล้วก็หายไปอย่างรวดเร็วเพราะถึงแม้ว่าจะเป็นเรื่องที่เผยอี้ไม่ถูกกับเผยลี่เชิน แต่ก็คงไม่ทำอะไรร้ายกาจแบบนี้ เพราะยังไงเผยลี่เชินกับเขาก็เป็นลูกพ่อเดียวกัน เขาไม่กล้า และจินจิงจิงก็คงจะยิ่งแล้วใหญ่

ถ้าอย่างงั้น เบื้องหลังครั้งนี้จะเป็นใครกันนะ?

“ เรื่องนี้ผมจะสืบต่อไป คุณคิดมากไปแล้วล่ะ ”

น้ำเสียงของเผยลี่เชินทำให้ไป๋เสว่เอ๋อร์หลุดจากความคิด เธอพยักหน้าแล้วหยิบตะเกียบขึ้นมากินข้าว

พอดีกับที่ป้าจางเอาเกี๊ยวนึ่งเข้ามา “ คุณไป๋คะ นี่เป็นเกี๊ยวนึ่งที่คุณชอบค่ะ เพิ่จะนึ่งเสร็จรีบชิมดูสิคะ ”

ไป๋เสว่เอ๋อร์เห็นเกี๊ยวนึ่งก็ชอบใจอย่างมาก ก่อนจะพยักหน้าหลายทีแล้วเอาตะเกียบคีบลงไป

แต่ตะเกียบของเธอเพิ่งจะแตะลงบนเกี๊ยว ก็มีตะเกียบคู่หนึ่งยื่นมากดเกี๊ยวอันที่เธอกำลังจะคีบไว้ เธอเงยหน้าขึ้นมองก็สบตาเข้ากับสายตาดุๆของผู้ชายตรงหน้า

เผยลี่เชินจ้องดูไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่ละสายตา ก่อนจะพูดเสียงเข้ม “ ทำแล้วต้องรับผิดชอบ เมื่อคืนดื่มเหล้า ดังนั้น….”

ไป๋เสว่เอ๋อร์เก็บน้ำเสียงที่ไม่พอใจแล้วพูดเสียงเบา “ ครั้งต่อไปไม่มีแล้ว…”

เผยลี่เชินเลิกคิ้วขึ้น “ จำแล้วจริงๆหรอ? ”

ไป๋เสว่เอ๋อร์พยักหน้า “ จำแล้ว ”

พอได้ยินเธอพูดมาแบบนี้ เผยลี่เชินถึงได้ยกตะเกียบออก

ไป๋เสว่เอ๋อร์แอบถอนหายใจโล่งๆ กำลังจะคีบเกี๊ยวนึ่งขึ้นมา ก็ได้ยินเสียงโทนต่ำของชายตรงหน้าอีก “ ครั้งหน้าถ้าอยากจะแบ่งเบาภาระผมละก็ อยู่ข้างๆผมก็พอ ”

“ หืม? ” ไป๋เสว่เอ๋อร์ชะงักไปพร้อมกับมองหน้าเผยลี่เชิน

เผยลี่เชินก้มหน้ากินข้าวตามปกติ เหมือนกับว่าคำพูดเมื่อครู่ไม่ใช่เขาที่พูดออกมา

ไป๋เสว่เอ๋อร์สูดหายใจลึกใจเต้นแรงแต่ก็แกล้งทำเป็นไม่มีอะไร ก้าหน้มกัดเกี๊ยวนึ่ง ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าเกี๊ยวนึ่งวันนี้ถึงได้อร่อยกว่าปกติกันนะ

วันนี้เป็นวันเสาร์ ตามปกติแล้วคือพวกเขาไม่ต้องทำงานแต่เพราะช่วงนี้ที่บริษัทมีงานเยอะเอามากๆ พอกินข้าวเสร็จเผยลี่เชินก็ขึ้นชั้นบนไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวทำงาน

ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็คิดที่จะตามไปด้วย แต่เธอกำลังกลับมาถึงห้องนอนก็ได้รับข้อความจากเฉียวเจิ้น “ ภารกิจเสร็จสมบูรณ์ ตอนนี้ผมอยู่ที่เมืองไห่เฉิง มีเวลามาเจอหรือเปล่า? ”

ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา ดูเหมือนว่าวันนี้เธอจะไปทำงานไม่ได้แล้วล่ะ