สัญญาร้ายของประธานปีศาจ - ตอนที่ 370
ตอนที่ 370 มันเป็นเกมของเธอ
สิบนาทีต่อไป ฉีเฟิงกลับเข้าไปในออฟฟิศ “ประธานเผย เมื่อสักครู่ผมโทรศัพท์หาโจ๋วฝัน เขารายงานว่าบ่ายวันนี้ไป๋เสว่เอ๋อร์กับเจียงหวั่นหวั่นไปห้างสรรพสินค้า แต่ไม่ทันระวังทำให้คาดจากพวกเขา เมื่อกลับมาถึงบ้านเจียงหวั่นหวั่นพบว่าไฟในบ้านเปิดอยู่ แสดงว่าพวกเธออาจกลับมาถึงบ้านแล้ว”
เผยลี่เชินขมวดคิ้ว ยืดตัวตรง “ที่ฉันต้องการไม่ใช่คำตอบที่ไม่แน่ใจ!”
พูดจบ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโดยไม่ลังเล โทรศัพท์ไปหาโจ๋วฝันทันที
“ฮัลโหล ประธานเผย…”
“คนล่ะ?” เผยลี่เชินเสียงเข้ม “ไปเคาะประตูซิ ไปดูให้เห็นกับตาว่าเธออยู่ในบ้านแล้วค่อยกลับมารายงานฉัน!”
“ครับ….” โจ๋วฝันรับคำสั่ง จากนั้นรีบลงจากรถตรงไปที่อพาร์ตเมนต์ บ้านเจียงหวั่นหวั่น
เคาะประตูอยู่นาน แต่ก็ไม่มีใครตอบรับ
จิตใจของโจ๋วฝันค่อยๆ ร้อนรน เขาเคาะประตูแรงขึ้น แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จากข้างในห้อง
“พี่เสว่เอ๋อร์? พี่หวั่นหวั่น? พวกพี่อยู่หรือเปล่าครับ?”
“ค๊าซะ” เสียงเปิดประตูจากห้องตรงข้าม
ป้าคนหนึ่งจ้องมองเขา พร้อมพูดเสียงเบาๆ “พ่อหนุ่ม ไม่ต้องเคาะหรอก พวกเขาไม่อยู่บ้าน!”
เส้นประสาทของโจ๋วฝันตื่นตัวทันที “ไม่อยู่บ้าน? แล้วพวกเขาไปไหนกัน?”
“ฉันเองก็ไม่รู้ แต่ตอนบ่ายวันนี้แม่หนูที่เจอกันฝากให้ฉันดูแลปลาทองของเธอ บอกให้ฉันช่วยเลี้ยงให้เธอสักสองสามวัน เธอมีธุระต้องไปทำที่ต่างเมือง”
เมื่อได้ยินคุณป้าพูดเช่นนี้ สมองของโจ๋วฝันถึงกับว่างเปล่า หรือว่า…
ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีลอยมาในความคิด เขารีบหันกลับโดยไม่ลังเลไปที่ลิฟต์ ทั้งวิ่งทั้งกดโทรศัพท์หาเผยลี่เชิน “ประ…ประธานเผย แย่แล้วครับ!”
เผยลี่เชินได้ยินที่โจ๋วฝันพูด มือกำโทรศัพท์แน่นโดยไม่รู้ตัว “นายพูดว่าไงนะ!”
“พวกเธอไม่อยู่แล้วครับ ป้าข้างบ้านบอกว่าเจียงหวั่นหวั่นออกไปทำธุระต่างเมืองสองสามวัน ไม่รู้ว่าไปที่ไหน พี่เสว่เอ๋อร์ก็คงไปกับเธอด้วย….”
เผยลี่เชินยืนขึ้นเมื่อได้ยินชัดเจนในสิ่งที่โจ๋วฝันพูด เขาเดินออกไปข้างนอก “รีบออกไปตามหาทันที! เรียกคนทั้งหมด! สืบให้ได้ว่าเธอไปที่ไหน!”
หลังจากสั่งด้วยเสียงเย็นชาแล้ว เผยลี่เชินออกจากออฟฟิศด้วยสีหน้าเคร่งเครียด พอออกจากห้องก็เห็นเสี่ยวจางยืนอยู่ข้างห้องด้วยความไม่สบายใจ
เสี่ยวจางพอเห็นเขา ตกใจกลัวจนตัวสั่น จดหมายที่อยู่ในมือตกลงพื้น
สายตาจับจ้องอย่างรวดเร็วไปที่จดหมายที่ตกลงพื้น เผยลี่เชินคิดจะเดินจากไป แต่ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าไม่ถูก จึงหยุดก้าวแล้วหันกลับไปมองเสี่ยวจาง “นี่คืออะไร?”
ตอนแรกเสี่ยวจางสับสนว่าจะเอาจดหมายส่งให้เผยลี่เชินดีไหม แต่ตอนนี้ถูกเห็นเสียก่อน เธอจึงพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “นี่…นี่เป็นสิ่งที่พี่เสว่เอ๋อร์ให้ฉันส่งให้กับคุณ….”
เมื่อได้ยินชื่อนั้น เผยลี่เชินยืนทื่อ อารมณ์สับสน
เขาไม่สนใจโทรศัพท์ของโจ๋วฝัน มองดูจดหมายที่เสี่ยวจางเก็บมันขึ้นแล้วส่งให้เขา เขารับมันไว้อย่างเหม่อลอย
เขาเปิดซองจดหมายที่ถูกผนึกไว้อย่างดีแล้วพบว่ามีจดหมายอยู่ฉบับหนึ่ง มีอักษรเขียนไว้อย่างเป็นทางการ—-จดหมายลาออก
เกิดความรำคาญใจอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ เผยลี่เชินเปิดซองจดหมายที่สองด้วยสีหน้าหม่นหมอง เปิดกระดาษจดหมายที่อยู่ข้างใน
ในจดหมายเนื้อหามีอยู่ครึ่งหน้ากระดาษ เป็นจดหมายลาออกตามรูปแบบอย่างเป็นทางการ ไม่มีการแสดงความรู้สึกทางอารมณ์ใดๆ ออกมา
กวาดตามองจนมาถึงบรรทัดสุดท้าย ความโกรธของเผยลี่เชินเพิ่มขึ้นอย่างรุนแรง “พวกเราต่างคนต่างดีต่อกัน”
ต่างคน?
เผยลี่เชินโกรธจัดจนฉีกจดหมายที่อยู่ในมือออกเป็นชิ้นๆ โดยไม่ลังเล รีบก้าวเท้าเดินออกไป แต่ก็ไม่ลืมที่จะหยิบโทรศัพท์หาไป๋เสว่เอ๋อร์
“ขอโทษคะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้”
เสียงพูดเตือนจากในโทรศัพท์ ตอกย้ำความโกรธของเผยลี่เชินให้มากขึ้น สายตาของเขาเต็มไปด้วยเลือดสีแดงจากความโกรธ
เห็นได้ชัดว่าตอนเช้าเธอบอกจะรอให้เขาจัดการเรื่องของบริษัทให้เรียบร้อยแล้วค่อยพูดคุยกัน แล้วเธอก็ตอบรับที่จะรอเขา แต่คาดไม่ถึงเลยว่าทุกสิ่งจะเป็นเพียงฉากที่เธอสร้างขึ้น!
ฉีเฟิงเองยังรู้สึกตกใจเมื่อเห็นเผยลี่เชินเป็นแบบนี้ จนไม่กล้าพูดอะไร
เผยลี่เชินกวาดตาไปมองเขา พร้อมกับตะโกนเสียงเข้ม “ไปสืบมาให้ฉัน! ไป๋เสว่เอ๋อร์เธอไปอยู่ที่ไหน!”
ครั้งนี้รอให้เขาหาเธอพบ ไม่ว่าจะใช้วิธีการใดแบบไหน เขาก็ต้องพาเธอกลับมาอยู่กับเขาให้ได้!
ในขณะเดียวกัน ไป๋เสว่เอ๋อร์นั่งอยู่ในรถ กำลังมาถึงเมืองจิ่งซึ่งท้องฟ้ามืดสนิท เจียงหวั่นหวั่นส่งอาหารที่เพิ่งซื้อมาส่งให้ไป๋เสว่เอ๋อร์ พูดเบาๆ “เสว่เอ๋อร์ เธอต้องกินอะไรสักหน่อยนะ ตอนนี้ยังร้อนอยู่”
จากเมืองไห่เฉิงมาถึงเมืองจิ่ง พวกเขาเปลี่ยนรถมาคันหนึ่งแล้ว เพราะเกรงว่าเผยลี่เชินจะจับได้ และเพื่อปกปิดเส้นทาง พวกเขาตั้งใจแวะอ้อมที่เมืองจิ่ง มุ่งหน้าลงใต้
จุดหมายปลายทางของพวกเขาคือเมืองเซียงหนาน เป็นเมืองเล็กๆ อากาศอบอุ่นเหมือนฤดูใบไม้ผลิ ห่างไกลจากความเจริญ แต่อบอุ่นและสวยงาม เหมาะสำหรับการซ่อนตัว ไม่เปิดเผยตัวตน และเหมาะสำหรับคนกำลังตั้งครรภ์
ไป๋เสว่เอ๋อร์เลือกเมืองนี้ในการเริ่มต้นชีวิตใหม่ มันดีมากสำหรับชีวิตที่อยู่ในท้องเธอ
“เสว่เอ๋อร์….” เห็นไป๋เสว่เอ๋อร์นั่งนิ่งอยู่นานไม่พูดอะไร เจียงหวั่นหวั่นจึงเอื้อมมือไปแต่เธอเบาๆ “เธอจะไม่กินอะไรจริงๆ หรือ?”
“ฉันไม่อยากกิน เธอกินก่อนเถอะ”
พูดจบ เธอยกมือขึ้นสัมผัสโทรศัพท์มือถือในกระเป๋า ลังเลอยู่สักครู่ก่อนจะกดปุ่มเปิดโทรศัพท์
หลังจากนั้นไม่นาน โทรศัพท์มือถือก็ส่งเสียงดังอย่างต่อเนื่อง ทั้งสายที่ไม่ได้รับ ทั้งเสียงส่งข้อความ เมื่อเห็นเป็นชื่อของเผยลี่เชินทั้งหมด ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกหดหู่ใจ
“เธออยู่ที่ไหนกัน ไป๋เสว่เอ๋อร์!”
“เธออยากจะหนีฉันไปจริงๆ ใช่ไหม?”
“…….”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ลุกลี้ลุกลนโดยไม่รู้ตัวเมื่อเห็นข้อความพวกนี้
เผยลี่เชินรู้ได้อย่างไรกัน?
เมื่อเลื่อนหน้าจอจนเห็นข้อความที่เสี่ยวจางส่งมา ไป๋เสว่เอ๋อร์จึงได้เข้าใจในทันที
“เป็นอะไรเสว่เอ๋อร์?” เจียงหวั่นหวั่นที่อยู่ข้างๆ เห็นสีหน้าของไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่ค่อยดี จึงรีบถาม
“เผยลี่เชิน…รู้แล้วว่าฉันกำลังหนี….”
“อะไรนะ?” ลู่เหยาที่นั่งอยู่ด้านหน้าได้ยิน ถึงกับหันกลับมามองพวกเธอ
เมื่อเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์กำโทรศัพท์ไว้อยู่ในมือ สีหน้าเขาดูเคร่งเครียด “อย่าเปิดโทรศัพท์นะ เขาจะรู้ตำแหน่งโทรศัพท์ของเธอ!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตัวสั่น จนไม้มือทำอะไรไม่ถูก “ตอนนี้พวกเรา….ทำยังไงดี?”
บรรยากาศภายในรถเปลี่ยนเป็นตึงเครียดทันที หลังจากลู่เหยาถามอย่างแน่ชัดถึงเหตุและผล ในใจก็รู้ชัดแล้ว
“เสว่เอ๋อร์ เธอฟังให้ดีนะ พวกเขาอาจจะสืบรู้ว่าพวกเรามาอยู่ที่เมืองจิ่ง แล้วก็จะรีบตามมา แต่ไม่ต้องห่วงนะ จุดหมายปลายทางของพวกเราไม่ใช่เมืองจิ่ง ฉันจะให้ลุงอู๋ส่งพวกเธอ พอถึงเขตตะวันออกของเมืองจิ่งแล้วเปลี่ยนรถ แล้วไปตามเส้นทางเดิม ส่วนฉันจะรอพวกเขาอยู่ที่นี่ เพื่อถ่วงเวลาไว้”
“ไม่ได้!” ไป๋เสว่เอ๋อร์กำมือแน่น เธอรู้จักเผยลี่เชินดี ไม่แน่ว่าเขาอาจทำอะไรลู่เหยาก็ได้
“เสว่เอ๋อร์ ถ้าเธออยากให้การหนีของเธอราบรื่น เธอต้องฟังฉัน!” สีหน้าลู่เหยาดูจริงจังผิดปกติ
“แต่ฉันกลัวว่าเผยลี่เชินเค้าจะ….”
ลู่เหยาปลอบเพื่อตัดบท “ไม่ต้องกลัว เธอลืมไปแล้วหรือว่า เมืองจิ่งเป็นถิ่นของตระกูลลู่ เขาไม่กล้ามาทำอะไรฉันหรอก เธอวางใจเถอะ ฉันจัดการทางนี้เรียบร้อยเมื่อไรจะไปหาพวกเธอทันที”
เจียงหวั่นหวั่นพูดโน้มน้าวอีกคน “ใช่…เสว่เอ๋อร์ ตอนนี้พวกเรามีแค่วิธีนี้เท่านั้นนะ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์กัดริมฝีปาก ได้แต่พยักหน้ารับ
เรื่องมาถึงนี้แล้ว เธอไม่มีทางเลือกอื่นอีก