สามีเก่าอ้อนรัก - ตอนที่ 267

บทที่ 267 ขอให้ท่านไว้ชีวิตผมเถอะ

พอหลินอวี้พูดเสร็จ เสิ่นเหยียนชิ่งก็มีสีหน้าที่จืดทันที

ประธานเซิ่งเชิญ ? เซิ่งเจ๋อเฉิงรู้เรื่องที่ตัวเองทำแล้วหรือ ? ในใจที่เต็มไปด้วยความกังวล และคิดว่าจะทำอย่างไรให้ออกจากที่นี่

แต่ว่าชายชุดดำเป็นกลุ่มหลินอวี้ แน่นอนว่าจะไม่ให้เขานั้นหลุดออกไปอย่างแน่นอน ใบหน้าของเสิ่นเหยียนชิ่งที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว และมือของเขาก็ถูกกำอย่างแน่นที่สุด

เสิ่นเหยียนชิ่งกลัวจนสุดใจ และคิดไม่ออกว่าจะหลุดออกไปอย่างไร

เซิ่งเจ๋อเฉิงผู้ที่อยากจะพบเขามากที่สุด

ซึ่งแสดงว่าสิ่งที่เขาทำนั้นเซิ่งเจ๋อเฉิงรู้เรื่องหมดแล้ว ไม่สิ เราจะไม่หลุดไปยังในมือของเขา

เซิ่งเจ๋อเฉิงเป็นคนที่ทำงานอย่างเด็ดขาด ซึ่ง ณ ตอนนี้ทรัพย์สินของเสิ่นเหยียนชิ่งได้โอนออกไปนอกประเทศเรียบร้อยแล้ว และอีกครึ่งชั่วโมงเครื่องบินก็จะบินไปบัวโนสไอเรส ทำไมจะต้องถูกจับตอนนี้

เพราะที่นั่นขึ้นชื่อเรื่องของการจัดการระบบการดูแลการเงินที่ดีที่สุด ดังนั้นเขาเลยเลือกที่นั่น

ในเมื่อเรื่องมาถึงตรงนี้ ก็ไม่อาจจะทำให้ขาดทุนลงไปกว่านี้อีกแล้ว

หลินอวี้อยู่กับเซิ่งเจ๋อเฉิงมานานมาก ๆ เลยทำให้รู้ไปด้วยว่าเสิ่นเหยียนชิ่งคนนี้เป็นคนเล่ห์เหลี่ยมเช่นไร เพียงแค่ให้ตัวเองนั้นอยู่รอด ทำอะไรก็ยอม

ในสนามบินมีคนมากมาย หากเสิ่นเหยียนชิ่งตะโกนออกไปก็จะเป็นเรื่องได้ หลินอวี้ก็เลยส่งสายบอกกลุ่มชายชุดดำให้เร่งมือเร็ว

ชายชุดดำก็เข้าใจ ไม่ถึงหนึ่งนาที เสิ่นเหยียนชิ่งก็ออกจากสนามบิน

ข้างนอกมีความหนาวเหน็บ เส่นเหยียนชิ่งมีความกลัว แต่ก็เก็บอาการไว้อยู่ข้างใน

ร้านชาร้านนี้เป็นร้านที่มีความคลาสสิคมาก ซึ่งเป็นร้านของเซิ่งเจ๋อเฉิง เพราะว่าเขาชอบดื่มชา ดังนั้นเลยซื้อร้านนี้ไว้

ทางเดินที่เต็มไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ และกระจกเงา ทำให้เสิ่นเหยียนชิ่งมีความกลัวเพิ่มขึ้นอีก

“คุณชายหลิน ผมขอร้องล่ะ ปล่อยผมไปเถอะ ผมจะให้เงินคุณ ได้ไหม…”

ในตอนนี้เสิ่นเหยียนชิ่งทั้งขอร้อง และใช้เงินซื้อหลินอวี้ เพื่อที่จะให้ตัวเองนั้นอยู่รอดปลอดภัย

แต่ว่าหลินอวี้ทำงานกับเซิ่งเจ๋อเฉิงมาแสนนาน แสดงว่าเป็นคนที่ใช้ได้เลยทีเดียว ดังนั้นหลินอวี้ก็ไม่ได้สนใจอะไร

และไม่ได้เหลือความสนใจอะไรเลย

แต่ว่าสถานการณ์ที่กำลังจะรักษาชีวิตตัวเองไว้ ก็จะไม่คิดอะไรมากมายแล้ว ดังนั้นเสิ่นเหยียนชิ่งก็ได้พูดออกมาต่ออีกว่า “ผมมีเงินมากมาย คุณชายหลิน คุณอยากได้เท่าไหร่ ? ผมจะจ่ายให้คุณ เพียงแต่ปล่อยผมไป อย่าให้ผมไปหาประธานเซิ่งเลย ผมขอร้องล่ะ”

หลินอวี้มีความรำคาญเป็นที่สุด แล้วยกมือขึ้นมาเพื่อให้ชายชุดดำนั้นหยุด

เสิ่นเหยียนชิ่งคิดว่าตัวเองนั้นจะได้รับการปล่อยตัว และได้มองไปยังหลินอวี้เพื่อที่จะรอคำพูดต่อไป แต่ว่าหลินอวี้พูดออกมา แต่ไม่ใช่สิ่งที่เขานั้นอยากฟัง “ในฐานะที่คุณมีศักดิ์เป็นอาของคุณหญิงเสิ่น….” หลินอวี้ได้คิดถึงเรื่องวันนี้ที่หัวหน้าตัวเองพูดออกมา ในคำพูดสุดท้าย ก็ได้เปลี่ยนแปลงไปว่า

“ในฐานะที่คุณมีศักดิ์เป็นคุณอาของคุณนายเซิ่ง ผมเลยเรียกคุณว่า คุณชาย เมื่อรู้ว่าจะต้องมีวันนี้ทำไมถึงจะต้องทำล่ะ ? คน จะต้องเรียนรู้การรับกรรมของสิ่งที่ตัวเองนั้นทำ” พอพูดเสร็จ หลินอวี้ก็ได้เดินไปยังข้างหน้าอย่างไม่สนใจอะไร

เสิ่นเหยียนชิ่งฟังแล้วรู้สึกเหมือนมีอะไรไม่ถูกต้อง ตอนนั้นที่เซิ่งเจ๋อเฉิงและหลานสาวตัวเองนั้นแต่งงานกัน ข่าวมากมายก็ได้ออกมาอย่างมากล้นต่าง ๆ นานา ถึงขนาดที่เซิ่งเจ๋อเฉิงไม่อนุญาตให้เรียกเสิ่นอีเวยว่า คุณนายเซิ่ง ก็ยังมี

เขาก็เคยติดตามข่าวพวกนี้ เลยรู้ว่าพวกเขาสองคนนั้นมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีเลยสักนิด แต่ว่า….เมื่อสักครู่นี้หลินอวี้ได้เปลี่ยนคำพูด นี่คือสิ่งอธิบายได้ว่าเป็นสิ่งที่เซิ่งเจ๋อเฉิงนั้นสั่งลงมา

คิดแบบนี้ เสิ่นเหยียนชิ่งก็เริ่มมีความอคติเกิดขึ้นแล้ว

ชั้นสาม หลินอวี้ได้เคาะประตูอย่างเบา ๆ

ข้างนอกมีเสียงพูดออกมาว่า “เข้ามา”

เปิดประตูมา หลินอวี้และชายชุดดำก็ได้พาเสิ่นเหยียนชิ่งเข้ามา

ทุกคนที่ได้เห็นก็มีหน้าที่เหมือนกัน

ผู้ชายที่ใส่ชุดสูทสีเทาทั้งตัว ได้มองไปยังแม่น้ำนอกหน้าต่าง และข้างในที่ตกแต่งไปด้วยกลิ่นอายความยุคเก่า

เซิ่งเจ๋อเฉิงก็นั่งอยู่ที่นั่น ท่าทีที่มีความสุขุมเยือกเย็น และมีวิวที่สวยงามอยู่ด้านหลัง

บรรยากาศเงียบไปสามนาที เซิ่งเจ๋อเฉิงหันกลับมา เสิ่นเหยียนชิ่งได้มองเห็นถึงความน่ากลัวของสายตา จนคุกเข่าลงบนพื้น

เซิ่งเจ๋อเฉิงได้มองไปยังเสิ่นเหยียนชิ่ง เหมือนกับราชามองผู้ทำผิดอย่างนั้น

แต่ผ่านไปนานพอสมควร เขาก็ไม่ได้พูดอะไร หลินอวี้ก็ได้อยู่ข้าง ๆ อย่างเงียบ ๆ เขาเข้าใจหัวหน้าของเขา เซิ่งเจ๋อเฉิงกำลังทดสอบความอดทนของเสิ่นเหยียนชิ่ง รอจนความอดทนหมดแล้วค่อยออกมาจัดการทีเดียว จนไม่เหลือให้รอดแม้แต่สักนิด

เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ จนเสิ่นเหยียนชิ่งไม่อาจจะอดทนต่อไปได้

“ประธานเซิ่ง ขอร้องท่านปล่อยผมไปเถอะ ผมจะไม่กล้าทำอีกแล้ว”

เสิ่นเหยียนชิ่งที่ทั้งตัวสั่นไปหมด แม้แต่เสียงก็ยังสั่น สายตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความน่ากลัวและหวาดกลัว ซึ่งตอนนี้เหมือนจะตกอยู่ในนรก

เซิ่งเจ๋อเฉิงมีสายตาที่เยือกเย็นชัดเจน และพูดอย่างไม่ระวังว่า “คุณชายเสิ่นเป็นอะไรรึ ? หากผมจำได้แล้วล่ะก็ ความกล้าของคุณไม่ใช่น้อยเท่านี่”